Σου αρέσει ο Daniel Johnston;

Ιδιοφυΐα; Cult; Υπερεκτιμημένος; Ποιος είναι αυτός;

Όποια και αν είναι η απάντηση στην ερώτηση "σου αρέσει ο Daniel Johnston;" μοιάζει ελλιπής, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαιτέρως ξεχωριστή περίπτωση. Και όπως κάθε special case / χαμένο παιδί της σύγχρονης μουσικής ιστορίας (από τον Syd Barrett στον Elliot Smith και πίσω), η αλήθεια του είναι αρκετά μακριά από αυτό που πωλείται ως αλήθεια του.

Πολλοί επωφελήθηκαν από την αστάθεια της ψυχικής του υγείας για να τον χρησιμοποιήσουν, να τον κατατάξουν, να τον κάνουν ένα ακόμα προϊόν (δυσλειτουργικό μεν, πετυχημένο δε). Και κάτι συνέχιζε να μην πηγαίνει καθόλου καλά με τον Daniel. Και αυτό το κάτι είναι που τον κάνει ξεχωριστό. Αυτό είναι που έκανε τον Tom Waits, τους Yo La Tengo, τους Flaming Lips και πάρα πολλούς άλλους να τον διασκευάσουν.

Ένας υπερβολικά εύθραυστος και συνάμα αιχμηρός καθρέφτης, που δυσκολεύεται κανείς να τον κρατήσει και ίσως καμιά φορά πονά. Το είδωλο όμως που κατοπτρίζει (παραμορφωμένο από τα ψυχοφάρμακα ή απόλυτα ακριβές από την ειλικρίνεια, όπως θέλεις φαντάσου το) είναι μοναδικό. Ποιο είναι μοναδικό; Το είδωλο λέμε..

ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΗΤΙΚΕΣ ΡΟΔΕΣ!! ΜΙΑ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ PIERROT.

Η καριέρα του Johnston ξεκίνησε στις αρχές των 80s στο Austin του Τέξας (πόλη που παραδόξως δεν έχει σταματήσει να παράγει κουλτούρα, στο κέντρο της πιο συντηρητικής πολιτείας των ΗΠΑ, από το 60 μέχρι σήμερα) και αποτελείται από 17 studio, 3 live και 7 tribute albums, περιοδείες, εκθέσεις ζωγραφικής, εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία, 2 ντοκιμαντέρ για τη ζωή του blabla..

Μια σχετική έρευνα στο ιντερνέτ θα σας διαφωτίσει.

Παρατηρώντας τα live videos του από τα 80s μέχρι τις μέρες μας, μπορεί κανείς να δει την κατάρρευση ενός κόσμου και την απελπισμένη προσπάθεια επαναδόμησης του. Αυτή η προσπάθεια με έκανε να αναρωτηθώ τα κάτωθι:

- Τα ψυχοφάρμακα παίρνουν πιο πολλά από αυτά που δίνουν;
- Υπάρχει pop μετά την τρέλα;
- Πεθαίνει η ελπίδα τελευταία;
- Ζει ο Elvis;
- Ζει ο Αλέκος; (ο Γκούλαγκ)

Και έτσι λοιπόν αποφάσισα να σταματήσω να ακούω Daniel Johnston γιατί δεν μου κάνει καλό.

F I N

Νοτ.

Αρκετοί έχουν μιλήσει για την κακοφωνία του, την αυτολύπηση, την παρωδία της λογικής του και για άλλα τέτοια ψαγμένα· πάντα βέβαια αγνοώντας την προοπτική της αφέλειας. Και αυτό είναι ένα από τα λάθη που συνηθίζεται σε ανταγωνιστικές κοινωνίες σαν αυτή που έτυχε να αντιμετωπίσει ο Daniel και παρεμπιπτόντως ο κάθε Daniel, γεννηθείς εις την κωλόφαρδηΝ πλευράN αυτού του πλανήτη.

Προσωπικά, στην προοπτική μιας αγνής αφέλειας, σαν του Johnston, βρήκα καινούργια, ορμητικά κανάλια, ικανά να τρυπήσουν την θάλασσα θορύβου που χωρίζει τις απαντήσεις μας από εμάς. Κάποιες αποστάσεις μικραίνουν και ταυτόχρονα άλλες μεγαλώνουν.

Will you take the ride?

Ευτυχώς ή δυστυχώς κάτι τέτοιο φαντάζει επώδυνο και εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις είμαι φυγόπονος. Μάλλον γιαυτό δεν κατάφερα ποτέ να ακούσω ολόκληρο album του. Αυτός όμως τι φταίει;

Ειλικρίνεια όπως Ουτοπία, Daniel!

Thank you for shining...

True Love will find you in the end.