Sky pilots

Aναφορά στο θρύλο... και τα μυαλά στο διάστημα!

Τις βαρβάτες ψυχεδέλειες και τα επακόλουθα τους, τα μεγάλα και τα μικρομεσαία συγκροτήματα του είδους και τα ατέλειωτα trip... τα αφήνουμε στα 60's, σε όσους τα έζησαν τότε ή αποφάσισαν να τα γνωρίσουν εκ των υστέρων. Η σκηνή της Βοστώνης, του Canterbury κλπ, πρέπει να ομολογήσω ότι μάλλον άγνωστη και ξένη μου είναι. Η δε ψυχεδέλεια των 70's δε μου κάθεται και τόσο καλά και οι λόγοι για αυτό είναι πλέον -ευτυχώς- εύκολα κατανοητοί από τους περισσότερους. Δίνοντας στον υπολογιστή λοιπόν τα παραπάνω δεδομένα και προσθέτοντας βασικές έννοιες όπως "εναλλακτικότητα", "διαφοροποίηση", "γνήσια υπόγεια αισθητική", "punk attitude" και άλλα τέτοια παρεμφερή, το αποτέλεσμα που μου βγάζει είναι πάντα το ίδιο: για τη γενιά σου αγόρι μου, ένα "ψυχεδελο-γκρουπ" υπάρχει που έχει όσα γουστάρετε εσείς οι νεο-ανεξάρτητοι:

SPACEMEN 3--και τον Julian Cope να τον αφήσετε ήσυχο. Μπορεί να σας αρέσει, αλλά δεν είναι για τα μούτρα σας! Και αφού με αποστόμωσε κατ'αυτόν τον τρόπο,οφείλω να το ψάξω το θέμα.

Happy people have no stories?

Ποιός το είπε αυτό; Μια χαρά ιστορίες έχουν οι Spacemen 3 και με όλα τα απαραίτητα συστατικά για να μας κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον (μάλλον επειδή δεν είναι και τόσο χαρούμενοι!). Ίσως όλα να οφείλονται στο γεγονός ότι ο Jason Pierce και ο Pete Kember γεννήθηκαν την ίδια ακριβώς μέρα, στις 19 Νοεμβρίου του 1965! Και μάλλον η μέρα πρέπει να ήταν κάπως περίεργη μιας και τα παιδιά δε μας βγήκαν και τόσο φυσιολογικά... Και εκτός αυτού αποδείχτηκαν και ανυπόμονα. Μπορεί το 1972 να ήταν μόλις εφτά χρονών και ούτε να τους άφηναν οι γονείς τους να βγουν από το σπίτι, δέκα χρόνια αργότερα όμως, ένα Αγγλικό πρωινό στο Rugby του Workwyshire τους βρίσκει συν-ιδρυτές ενός από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα της σύχρονης Βρετανικής σκηνής! Και εγένετο Spacemen 3. Το όνομα της μπάντας μπορεί να υπήρξε το ίδιο από την αρχή, ο Pete όμως στο δικό του αποφάσισε να αλλάξει τα φώτα και έτσι από εκείνη την ευλογημένη μέρα ο κόσμος τον φωνάζει Boom, Sonic Boom! Καθώς όμως και οι δύο είχαν ως όνειρο να κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα ως μέλη ενός γκρουπ (κιθάρες, φωνητικά και... organ) και καθώς δύο για τάβλι είναι μια χαρά, για συγκρότημα όμως όχι, έπρεπε να βρουν και άλλους δύο για τις αγγαρείες (λέγε με rhythm section!) Οι Pete Baines (he is also called the Bassman!!) και Stewart Rosswell (call me Rosco!!) επιστρατεύνται και όπως θα επισημάνει πολλά χρόνια μετά ο Jason: ladies and gentlemen we're floating in space!!!.

Tο συγκεκριμμένο line-up θα φτύσει αίμα στην κυριολεξία μέχρι να βγει η δουλειά του έξω από το στούντιο και να συναντήσει αποδέκτες το διαπλανητικό του μήνυμα. Για σχεδόν τέσσερα χρόνια ως το 1986 το γκρουπ προετοιμάζεται πυρετωδώς για αυτό που θα ακολουθήσει, δουλεύει πάνω στο τι θέλει να κάνει, πώς θα υλοποιήσει τις σκέψεις του και κυρίως πως τελικά θα βγάλει προς τα έξω κάτι... διαφορετικό από τους άλλους. Ζούμε σε χρόνια μετα-πανκ ασφαλώς και είναι λογικό και προφανές τα μηνύματα που έρχονται από εκεί να φτάνουν στα αυτιά τους καθαρά και ευάκουστα. Η ηγετική δυάδα επιλέγει τις επιρροές της με προσοχή και ποιοτική ακρίβεια και σιγά σιγά φαίνεται να κατασταλάζει σε αυτό που αργότερα θα ονομαστεί "ο ήχος των Spacemen 3". Και επειδή πολλά έχουν λεχθεί για αυτό το τελευταίο, καλό θα ήταν να το ψάξουμε λίγο πιο βαθιά, ξεκινώντας από το προφανές. Το τι δηλαδή είχαν κατά νου -και στην ψυχή τους βέβαια - οι Pierce-Kember όταν ξεκίνησαν, αρχικά σε επίπεδο αναφορών και επιρροών.

Με όποιον δάσκαλο καθήσεις...

Οι Stooges και κυρίως η επιθετική -έως εχθρική - συμπεριφορά τους απέναντι στη μουσική και η προσπάθεια να "σπάσουν" τους κώδικές της και κυρίως να ταράξουν τη γαλήνη της, είναι για τους δύο ηγέτες του γκρουπ δεδομένο που πρέπει να διακρίνει τον ήχο και τη στάση του. Το μεγάλο Αμερικάνικο πρωτο-πανκ σχήμα μπορεί σε πρώτο επίπεδο να μην εμφανίζεται στο έργο των Spacemen 3, αποτελεί όμως αδιάσπαστο στοιχείο της ιδεολογίας τους και τελικά ο προσεχτικός ακροατής μπορεί και διακρίνει και τη μουσικολογική διάσταση η οποία αναπόφευκτα έρχεται ως φυσική συνέπεια. Και ο θόρυβος που συναντάται πολλές στιγμές στις συνθέσεις τους, είναι καθαρά Stooge-ικός,και η απεγνωσμένη παραίτηση του Revolution παραπέμπει άμεσα στην παρακμιακή περσόνα του Iggy, και ο φόρος τιμής έχει αποδοθεί με τις απαραίτητες διασκευές.

Μένοντας στη δεύτερη έντονη επίδραση από το λιγότερο πρόσφατο παρελθόν, εξετάζουμε ασφαλώς το Velvet-ικό στοιχείο στο έργο τους. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι η έντονη επιρροή από τους Velvet Underground -που πάνω κάτω συναντάται στα πλείστα γκρουπ του είδους από το '80 και μετά- στην περίπτωση τους συνίσταται στο εξής απλό πράγμα:σχεδόν στο σύνολο τους, τα τραγούδια των Spacemen 3 έχουν το Βελβετικό σύνδρομο να στρέφονται ενάντια όχι μόνο στη μουσική ως status, αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό-να αυτόκαταστρέφονται δηλαδή. Προσοχή όμως: ποτέ καθ' ολοκληρίαν, όπως ενίοτε συνέβαινε με αυτά των δασκάλων τους. Από 'κει και πέρα, η υπόλοιπη επιρροή που οι Velvet Underground ασκούν πάνω της, δε νομίζω ότι διαφοροποιείται ουσιαστικά από αυτή που συναντάμε σε άλλα γκρουπ, χωρίς αυτό το γεγονός να είναι απαραίτητα αρνητικό.

Τρίτους και τελευταίους άφησα τους Suicide. Εδώ ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε για το γκρουπ-πρότυπο.Οι Spacemen 3 κατά κάποιον τρόπο αποτέλεσαν τη φυσική συνέχεια των Νεο-Υορκέζων στον τομέα της πρόκλησης, της ανορθόδοξης συμπεριφοράς, της λαγνείας για τη μουσική που εκφράζεται όμως με τον πλέον παράδοξο και αντι-μουσικό τρόπο. Χωρίς να καταλήγουν ποτέ στις ακρότητες των Vega-Rev οι Spacemen 3 ασφαλώς και υπήρξαν βαθιά ριζοσπαστικοί και ανατρεπτικοί και ποτέ ευπρόβλεπτοι. Τους Suicide τους αντιμετώπιζαν με σεβασμό και λατρεία, έγραψαν τραγούδι για αυτούς ("Suicide") και κάθε φορά που το έπαιζαν ζωντανά, δεν παρέλειπαν να τους το αφιερώνουν.

Τα τρία παραπάνω στοιχεία τα θεωρώ τα πλέον σημαντικά για την ανάδειξη της διαφορετικότητας του γκρουπ, καθώς η προέλευση της ψυχεδελικής αναζήτησης εύκολα βρίσκεται, τελικά όμως δεν επεξηγεί πλήρως το πώς και γιατί για τους Spacemen 3. Η ενδοσκόπηση και το εσωτερικό στοιχείο σχημάτων όπως οι Thirteenth Floor Elevators και οι Electric Prunes είναι ασφαλώς καταλυτικοί παράγοντες για τη μουσική τους, δεν αρκείται όμως ούτε περιορίζεται σε αυτά η ταυτότητα του γκρουπ. Οποιεσδήποτε διαφωνίες βέβαια δεκτές...

To cut a short story... shortest!

Στα 1986 κυκλοφορεί επιτέλους στη Glass records το "Sound Of Confusion" και η ιστορία αρχίζει να ξετυλίγεται. Από αυτό το σημείο και έπειτα το συγκρότημα ακολουθούν διάφορες ιστορίες, αληθινές και μη, που έχουν να κάνουν με το κατά πόσο ασφαλώς λειτουργούσε η σχέση των δύο ηγετών, τους καυγάδες τους, το αν συνεννοούνταν τελικά ή όχι , τα... ναρκωτικά και το πως έφτασαν τελικά στο σημείο να έχουν ολοκληρωτικά αντίθετες απόψεις πάνω στη μουσική, πράγμα που θα αποτυπωθεί όπως θα δούμε στην τελευταία δουλειά που θα κάνουν "μαζί". Η εξάρτηση του ενός από τους δύο (ξέρετε ποιου έτσι;) από τα ναρκωτικά ασφαλώς και ήταν αφορμή και λόγος στο να χαθεί ο έλεγχος και η κατάσταση να γίνει ανυπόφορη σε κάποια φάση, με συνεχείς αποχωρήσεις και νέες αφίξεις μελών στο γκρουπ που τελικά θα διασπάσουν τη συνοχή του ανεπανόρθωτα. Καλύτερα όμως κατανοούνται όλα αυτά μέσα από την ταυτόχρονη θέαση και ανάλυση της δισκογραφίας τους. Πάμε να προσπαθήσουμε.

ΔΙΣΚΟΙ - μετά επαίνων, σχολίων, παραπόνων!

1986 Sound of Confusion (Glass Records).

Αυτή η κυκλοφορία επρόκειτο να έχει αρχικά τον τίτλο "Taking drugs to...", αλλά στην πορεία... Κάπου μέσα στο δίσκο ο Sonic Boom, δηλαδή ο Pete Kember αναφέρεται και ως Peter Gunn (!!!)... Τέσσερα δικά τους και τρεις διασκευές σε Stooges, Thirteenth Floor Elevators και Juicy Lucy. Περιέργως η εκτέλεση στο Marry Anne των τελευταίων μοιάζει η πιο δυνατή και ισορροπημένη στιγμή της μάλλον αμήχανης και όχι καλά προετοιμασμένης (μετά από τέσσερα χρόνια;) αυτής κυκλοφορίας. Εδώ πρωτοακούστηκε όμως το Loosing Touch With My Mind, από τα πολύ δυνατά τους και εδώ πρωτοάναψε η φλόγα. Από Stooges λένε το Little Doll (έτσι κι έτσι) και από Elevators το απόλυτο Rollercoaster. Χωρίς να μας τρελαίνουν στο δεύτερο ειδικά τα πάνε μια χαρά. Τα παράπονα τα ξεπερνάμε αφού είναι το πρώτο βήμα. (6/10).

1987 The perfect prescription (Glass).

Είχαν προηγηθεί τα ep's: "Walking with Jesus" και "Transparent radiation", αμφότερα όμως βρίσκονται εδώ μεσα και οι όποιες ελλείψεις συμπληρώθηκαν με τις επανεκδόσεις. Το "Perfect prescription" από πολλούς θεωρείται το αριστούργημα των Spacemen 3 και αυτή μάλλον είναι και η αλήθεια. Το γκρουπ έχει πλέον γνωρίσει καλά ποιος είναι ο ήχος του και ξέρει και πως να τον αποδώσει. Για να το αποδείξει μάλιστα καλεί τρεις έξτρα μουσικούς για να παίξουν τα πνευστά (τρομπέτα-σαξόφωνο) και το βιολί που ακούγονται εδώ πέρα. Το openning track του δίσκου αποτελεί ουσιαστικά μία εμμονή -take me to the other side-, μία παράκληση που συνοδεύεται από ένα ναρκωμένο λεπτό στρώμα θορύβου και ηλεκτρικού πειραματισμού με παύσεις και εντάσεις.Το "Walking with Jesus" ακόμη στοιχειώνει τον Pierce (θα το ηχογραφήσει 12 χρόνια μετά και με τους Spiritualized...) και δικαίως, αφού είναι ένα σχεδόν τελοιοποιημένο ψυχε δελικό ορατόριο, παιχνιδιάρικο και αφελές με απρόβλεπτες συνθετικές εκτάσεις και ψυχοτροπικές προεκτάσεις... Το "Transparent radiation" αποτελεί διασκευή στους Red Krayola (είπατε τίποτα;) και είναι πλούσιο σε εσωτερική ένταση και ακρίβεια έκφρασης. Μπράβο τους! Στις διάφορες εκδόσεις του δίσκου θα συναντήσετε διαφοροποιημένα tracklist καλό είναι όμως να κάνετε ένα programming στο μηχάνημα σας με μόνο τα αυθεντικά τραγούδια του δίσκου (παντού αναφέρεται ποια είναι αυτά). Το "Perfect Prescription" είναι τόσο σπουδαίο όσο το "Daydream Nation" και το "Zen Arcade" και ας παίζει σε... άλλες κατηγορ ίες. Δεν πιστεύω να σας ξεφεύγει. Έγκλημα θα το χαρακτήριζα . (9 στα 10 ...και κανένα παράπονο!).

1989 Playing with fire (Fire).

Λέτε να ονομάστηκε έτσι λόγω της αλλαγής εταιρείας και της μεταπήδησης στην... Fire; Πρόκειται πάντως για δίσκο που έχει γνωρίσει επανεκδόσεις επί επανεκδόσεων, με την τελευταία και καλύτερη πρίν δύο χρόνια από την Space Age... του Boom. Πάντως η πιο σπάνια έκδοση του δίσκου είναι μία Ελληνική!! Wal kabout Records γράφει στην ούγια και για τσεκάρετε τη δισκοθήκη σας οι παλιοί... Νούμερο ένα στο Βρετανικό indie τσαρτ (το θυμάστε ακόμη;) το "Playing with fire" παρεμένει σήμερα, δώδεκα σχεδόν χρόνια μετά την κυκλοφορία του, δίσκος που ενώ έχει δουλευτεί άρτια, ως την τελευταία λεπτομέρεια, δε διάκ ειται απολύτως φιλικά προς τον ακροατή. Στριφνός και δύστροπος, σε ορισμένα σημεία του απαιτεί την απόλυτη προσοχή μας, χωρίς τελικά να πείθει ότι την αξίζει, σε κάποια άλλα την κερδίζει χωρίς πολύ κόπο! Υπόψιν ότι ήδη έχει αποχωρήσει ο Rosco, δεν αντικαθίσταται όμως,απλά ... δεν έχουμε φυσικά ντραμ ς!! Το "Revolution" και το "Suicide" βρίσκονται εδώ μέσα, τραγούδια που ήδη κινούνται στο επίπεδο του μύθου, όπως και η διασκευή του "Che" των Suicide (πολύ αυτόχειρ τους βγήκε ο δίσκος δηλαδή). Η δουλειά αυτή, αν με ρωτήσετε, θα σας πω ότι πάσχει από το σύνδρομο των μετέπειτα προσωπικών προσπαθειών , κυρίως του Sonic Boom, αλλά και του πρώτου δίσκου των Spiritualized: αναζήτηση της ηχητικής τελειότητας και πειραματική πρωτοπορία, που δεν συνοδεύονται όμως πάντα από την απαραίτητη έμνευση για... μεγάλα τραγούδια. Τα ναρκωτικά περνούν στο προσκήνιο και κάπου κάπου ξεχνιούνται οι τρεις πλέον μουσ ικοί (μπορείται να το πείτε και... περνούν σε άλλες διαστάσεις!). Η έκδοση της Space Age θα ικανοποιήσει κάθε επιθυμία και περίεργεια σας για το τι κάνανε στα studio, στα live και γενικά στη ζωή τους. Μην παίζεις με τη φωτιά Ιάσωνα μπορεί να καείς, ο Πετράκης ήδη το έπαθε! 6/10-και αρκετά παράπονα γ ια το τον Pierce που το πάει κατευθείαν... για τον άλλο κόσμο και τη μπάντα που αποσυντονίστηκε γρήγορα.

1990 Recurring (Fire).

Σημειώνω, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις ότι από τις δύο βινυλιακές εκδόσεις της Fire, η μία, η "χρυσή", έχει αποκτήσει "αξία", η απλή έκδοση βρίσκεται -ακόμη- σχετικά ευκολα. Ουσιαστικά ο τελευταίος δίσκος που ηχογραφούν μαζί οι Kember-Pierce. Μαζί είπατε; Δε θα το έλεγα έτσι ακριβώς... το "Recurri ng" έχει την ιδιαιτερότητα και την πρωτοτυπία να είναι ένας δίσκος χωρισμένος -κατά κυριολεξίαν- στα δύο. Γιατί βέβαια γράφτηκε από ένα γκρουπ χωρισμένο στα δύο... Το μισό του δίσκου το αναλαμβάνει ο ένας και το υπόλοιπο ο άλλος, το ηχογραφούν δε με το ίδιο casting μουσικών, σε διαφορετικά στούντιο. Τώρα γιατί δεν βγάζαν δύο δίσκους, μη ρωτάτε εμένα! Πάμε στο περιεχόμενο. Στην τέχνη ως γνωστόν δανείζεις και δανείζεσαι, εδώ λοιπόν ότι δάνεισαν κάποτε στους Jesus and Mary Chain, αποφασίζουν να το "πάρουν πίσω" και ο δίσκος στιγμές στιγμές γίνεται επικίνδυνα Ιησουητικός! Τη φορά αυτή όμως στρώνον ται και γράφουν πιο ολοκληρωμένα τραγούδια και συνδιάζουν καλύτερα το... "χάσιμο" με τη σύνθεση, την αναζήτηση με το καταστάλαγμα σε ορισμένα τουλάχιστον πράγματα. Σειρά για διασκευή παίρνουν οι Mudhoney και το "When tomorrow hits" (ΤΟ κομμάτι...), ως ανταπόδοση μάλλον στη διασκευή των Αμερικάνων στ ο "Revolution", που όμως δεν άρεσε στους Βρετανούς. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο Boom -ο κυριολεκτικά ξενέρωτος του γκρουπ- δεν καλοείδε την αλλαγή στο στίχο "χρειάζονται πέντε δευτερόλεπτα να ξεκινήσεις να σκέφτεσαι την επανάσταση", με το πιο "ζόρικο" "μόνο πέντε δευτερόλεπτα σου παίρνει να βάλεις τη μεθαδόνη βαθιά μέσα σου" (ελεύθερες οι αποδόσεις...). Η μεριά του Pierce φαντάζει ως προάγγελος του ερχομού των Spiritualized, εγώ όμως προτιμώ το τμήμα που αναλαμβάνει ο Sonic Boom, και το θεωρώ ως την τελευταία πραγματικά εμπνευσμένη στιγμή της καριέρας του, πριν χαθεί στα στούντιο -και μαζί χά σει και τους πιστούς του! Ο Jason συνεχίζει να μη μπορεί να "ξενερώσει" και κάπου πετάει στα σύνεφφα στη Β' πλευρά του δίσκου. Αν βάλετε δίπλα δίπλα με τη σειρά που είναι στο δίσκο, τους τίτλους των τραγουδιών του βγαίναι η φράση : "νοιώθω τόσο άσχημα, υπνωτισμένος μερικές φορές, νοιώθοντας απλά καλ ά (με ένα κεφάλι γεμάτο... σκατά) billy / whizz / blue1!! Στο τέλος το έχασε εντελώς βλέπετε. Αside (Sonic Boom) 7/10, Bside (Jason Pierce) 6/10. Tα όποια παράπονα τα εξάντλησαν μεταξύ τους και τα αποτύπωσαν μια χαρά στο δίσκο... οπότε τα δικά μας περιττεύουν!.

Αν νομίζετε ότι καθαρίσαμε, γελιέστε.

Αρχικά πρέπει να σας πω λίγα πράγματα για το ιστορικό πλέον ρητό "παίρνοντας ναρκωτικά, για να κάνεις μουσική, για να πάρεις ναρκωτικά,για να..." ("Taking drugs (to make music to take drugs to)". O τίτλος επροορίζετο για αλλού, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Ανεπίσημο άλμπουμ τότε, φέτος (2000) επανεκδόθηκε και πλέον είναι στη δισκογραφία τους και με το νόμο. Η επανέκδοση βέβαια έχει πολλά και διάφορα μέσα το αυθεντικό tracklist όμως έχει ως εξής:

1."2.35", 2.Mary Anne, 3.Losing touch with my mind, 4.Amen (το heyman δηλαδή...), 5.That's just fine 6.Come down easy 7.Sound of confussion. Όπερ σημαίνει το "Sound of confussion"l.p. κατ'ουσία με μικρές αλλαγές, τον πιασάρικο τίτλο και εν μέσω ενός μύθου -και πολλών ιστοριών-που βράζει. Ο "δίσκος για τα ναρκωτικά" έχει το δικό του καλτ στην ιστορία του γκρουπ, και δεν βρίσκω τίποτε κακό σε αυτό... οπότε 7/10 (+1 για τις αλλαγές και την καλταδούρα του πράγματος)...άνευ παραπόνων αφού η εν λόγω κυκλοφορία χαρίζει επισήμως στο γκρουπ τον πρώτο του δίσκο, μετά το τέλος όμως της πορείας του!!

Από εδώ και πέρα η ιστορία αρχίζει να επαναλαμβάνεται με περισσότερα ανεπίσημα άλμπουμ, εκδόσεις Αμερικάνικες, Γερμανικές κ.ο.κ. με διάφορα ονόματα, ουσιατικά όμως με υλικό που καλύπτεται από τις παραπάνω κυκλοφορίες, και ειδικά τώρα με τις νέες πλουσιοπάροχες εκδόσεις των δίσκων. Θα μείνω μόνο στο εξής πόνημα -πριν πάω παρακάτω βέβαια...: "For all the fucked up children of the world we give you Spacemen 3!"(Sympathy for the record industry-1985) Εδώ θα βρείτε-αν καταφέρετε και το βρείτε βέβαια- τα πρώτα ντέμο από το 1984, με έντεκα χρόνια καθυστέρηση. Εκτελέσεις ελαφρώς διαφοροποιημένες... μήπως το Walkin' with Jesus σας ακούγεται πιο ψυχωμένο (???), λέω... μπας και έχουμε την ίδια εντύπωση 7/10 αυστηρά για οπαδούς όμως!!

Ακόμη και ανεπίσημα singles έχουν κυκλοφορήσει, ενώ από ep's και τα ρέστα τουλάχιστον το Revolution καλό θα είναι αν το πετύχετε κάπου να το τιμήσετε, επιτελώντας το χρέος σας απέναντι στην ιστορία.Τι μας λείπει τώρα; Ένα live album φυσικά , ή μήπως περισσότερα;

LIVE BABY LIVE! Που φώναζε και ο μακαρίτης ο Hutchence... και όσο για τους Spacemen 3, από ζωντανές εμφανίσεις και "λαθραίες" ηχογραφήσεις αυτών άλλο τίποτα. Φοβεροί πρέπει να ήταν πάντως οι τύποι που τιτλοφόρησαν μια -ανεπίσημη-Live κυκλοφορία του γκρουπ "η επανάσταση της ηρωίνης", κάτι τέτοια έβλεπε ο Sonic Boom και του ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι... -του αλλουνού το αίμα ήταν ήδη αρκετά "βρώμικο" για να θίγεται από κάτι τέτοια! Ως επίσημη όμως αποτύπωση του γκρουπ επί σκηνής θεωρείται το "Performance".(Taang! Records). Ηχογραφημένο στο Άμστερνταμ στις 6 Φεβρουαρίου του 1988, περιλαμβάνει ότι έπαιξαν και δεν έπαιξαν εκείνη τη μέρα και μας δίνει έτσι μια καλή εικόνα για το πως λειτουργούσε το σχήμα πάνω στη σκηνή, στα 62 λεπτά της διάρκειάς του... Μετά τον ξεψυχισμένο χαιρετισμό στο κοινό, περνάνε στο Marry Anne των Juicy Lucy - σύνηθες άνοιγμα για το γκρουπ-. Περιττό να πω ότι μπροστά μας έχουμε ήδη τους Spacemen 3 του Playing with fire, και όχι αυτούς του Perfect Prescription. Αυτό μεταφράζεται σε έναν ακραιφνώς ηλεκτρικό ήχο, σε έναν Jason αλλού γι'αλλού -που όμως "τα λέει" τα κομμάτια και δε δείχνει να βαριέται και σε ένα Sonic Boom που με την πρώτη ευκαιρία ερωτοτροπεί ανορθόδοξα με τις κιθάρες του. Πάντως περιέργως τελικά μιλάμε για ένα σχεδόν καθαρά Rock n roll live, με ένταση και θόρυβο, στα μέτρα πάντα του γκρουπ. Η διασκευή σε MC 5 (Come together) συνηγορεί σε αυτό το τελευταίο. Πρώτο δικό τους κομμάτι που ακούστηκε εκείνο το βράδυ ένα κάπως "μπουκωμένο" και πιο ψυχεδελίζον "Things will never be the same". Από το Rollercoaster των Elevators, όμως και μέσα από ένα "Walking with Jesus", ανατρεπτικό -χωρίς όμως τον στουντιακό μυστικισμό, αλλά με αυξημένα b.p.m., οι ελεγείες που ακούν στο όνομα Revolution και Suicide ολοκληρώνουν άρτια μία κατά τα φαινόμενα κορυφαία ζωντανή εμφάνιση. Το δε Revolution ακούγεται σαν να το παίζουν οι Stooges, μόνο που δε νομίζω οι Spacemen 3 να έδειξαν την ίδια κινητικότητα επί σκηνής. Μακριά από τις "κυριλέ"και τελειοποιημένες ζωντανές ηχογραφήσεις των Spiritualised , το "Performance" είναι βρώμικο και υπόγειο (ένα βρώμικο υπόγειο δηλαδή) και αντανακλά με απόλυτη επιτυχία την εικόνα του γκρουπ, οπότε...8/10 με πολλά παράπονα γιατί δεν είμασταν εκεί!

Take care of your children - fans and followers...

Ήδη η Rocket Girl τους έχει κυκλοφορήσει tribute με συμμετοχές πολλών αστεριών και αστερίσκων των εναλλακτικών 90ς (Arab Strap, Low, Piano Magic κλπ), χωρίς όμως-περιέργως ο φόρος τιμής να απέδωσε τελικά τα αναμενόμενα. Μερικοί έμειναν υπερβολικά πιστοί, άλλοι χάθηκαν στο δρόμο, αυτά όμως έχουν τα tribute και η μουσική των Spacemen 3 δε φαίνεται τελικά να σηκώνει πολλά πολλά... Οι Spacemen 3 χάρισαν στον πειραματισμό και την ηχητική εξερεύνηση την παλιά του αίγλη, έχοντας μια πιο "πιουρίστικη" προσσέγγιση στα παραπάνω από την πανκ άποψη των Sonic Youth και από την πιο pop των Jesus+Mary Chain. O Kevin Shields ήταν από τους πρώτους μαθητές -που έγινε και συνεργάτης- και γενικά όλο το shoegazing "κίνημα" των late 90's τους χρωστάει και τη ζωή του την ίδια. Παρομοίως και για τους σύγχρονους post θορυβοποιούς. Όσοι Krank-ιστές και λοιποί postάδες ασχολούνται ακόμη με κιθάρες και δεν το γύρισαν στη free-jazz, οφείλουν κάθε μέρα να ανάβουν το κεράκι τους στη μνήμη του μεγάλου Βρεττανικού γκρουπ. Πάντως αυτοί που θέλουν να γίνουν "βεζύρης στη θέση του βεζύρη" μοιάζουν να είναι οι Jessamine, και μια χαρά τα πάνε μέχρι στιγμής. Οι Beta Band με τόσες επιρροές και αναφορές δε θα μπορούσαν να τους αφήσουν απ'έξω κ.ο.κ. Ο μόνος τελικά που δε θυμάται τους Spacemen 3, παρά μόνο όταν επανακυκλοφορεί για χιλιοστή φορά τους δίσκους τους, μοιάζει να είναι ο Sonic Boom... Αυτός βέβαια ούτε το όνομά του δεν πρέπει να θυμάται πλέον (do you remember when we used to SING like this? Θα μπορούσαμε να του τραγουδήσουμε για να του υπενθυμίσουμε τα στιχουργικά χρόνια της καριέρας του...)

You vs me, me vs you, you and me vs the world - τώρα που ζούμε χώρια...

Η ίδια η ζωή λοιπόν που τους έφερε κοντά τους χώρισε και με αυτό τον τρόπο μια "μεγάλη φιλία" ανήκει πλέον μονάχα στην ιστορία.O Jason αποκαλείται πλέον και επισήμως Spaceman (σιγά μη δεν το άλλαζε το όνομα, πιο μάγκας είναι ο άλλος) και όπως πολύ καλά ξέρετε έγινε σχεδόν σταρ με τους Spiritualized (του έφαγε όμως τη γκόμενα ο Ashcroft, χα,χα...). Οι Spiritualized αποδείχτηκαν και αυτοί σπουδαίο γκρουπ, χωρίς όμως σε καμμιά περίπτωση να χαρακτηρίζονται από τη ριζοσπαστικότητα και την αίγλη των προγόνων τους. Η ψυχεδέλεια και τα 70ς πήραν το πάνω χέρι, οπότε εμείς είμαστε με τους Spacemen 3!!

O Sonic Boom τελικά ποτέ δεν έκανε το μεγάλο boom (μάλλον φθηνό το αστείο), ούτε όμως φαίνεται να το επιδίωξε... Κάτω κυρίως από το όνομα Experimental Audio Research συνεχίζει να ηχογραφεί, συνεργαζόμενος με περίεργους τύπους -ομοιδεάτες του κυρίως- και μπορούμε να πούμε ότι καταλληλότερο όνομα δε θα μπορούσε να βρει για την μπάντα του. Οι ηχογραφήσεις των E.A.R. συχνά είναι απείρως επαναλαμβανόμενοι βόμβοι και σπανίως έχουν καν ένα όνομα, ενίοτε δε μοιάζει να μην έχουν και λογο ύπαρξης! Ο καθείς εφ'ώ ετάχθη όμως. Τα λεφτά βέβαια βγαίνουν ακόμα από τους δίσκους των Spacemen 3! H ζωή είναι συνήθως κάπως έτσι και εμείς αν κάποτε τα ξαναβρούν μεταξύ τους και έχουμε περιέργως κάποιο reunion, εδώ θα είμαστε για να τα ξαναπούμε...

Για τους "περιστασιακούς" πάντως μπορούμε να προτείνουμε και το Translucent Flashbacks του 1995. Κυκλοφορημένο στη Fire περιλαμβάνει τα τρία πρώτα singles στην Glass και οτιδήποτε -σχεδόν -τα συνόδευε τότε. Δεν έχει όμως τα Revolution κλπ όπότε μάλλον ως αρκετά περιστασιακή χαρακτηρίζεται η επιλογή. Προσπαθείστε να ακούσετε τουλάχιστον τα τέσερα επίσημα άλμπουμ και σίγουρα θα κατανοήσετε λίγο καλύτερα και τους πιο σύγχρονους πειραματιστές των ημερών μας. Ποτέ κανείς δεν έχασε λοιπόν από μία έστω και μικρή επαφή με το... διάστημα. Εκτός ίσως από τους ίδιους τους πιλότους...