Στα μουσικά άδυτα των αποδυτηρίων

Το ποδόσφαιρο μου πρόσφερε χαρές. Άντε, και λύπες, όταν έτρωγα πάνω από δύο γκολ. Έγινε όμως αφορμή για να γεννηθούν και διάφορα βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα, ιδιαίτερα μετά τη συμμετοχή μου στο BUCS Football League. Κι αυτά είχαν να κάνουν κυρίως με ζητήματα προφοράς. Ναι, καλά διαβάσατε. Ο κύριος Αλέξης Σπυρόπουλος μοιάζει, αλλά δεν είναι ο μόνος που μελετά πώς προφέρεται σωστά ο Kuyt, πριν τον κατονομάσει, ή που προφέρει την Derby Ντάρμπι και Ντάγκλας το μικρό όνομα του Augusto. Ή που, ακόμα κι όταν ξεχνιέται, δε λέει πια αράουτ το πιθανώς παραφθαρμένο “our out”, δηλαδή την επαναφορά από την πλάγια γραμμή, όπως και μπέναλτι ή -καλύτερα- μπενάλτι το penalty. Μόνο που, δυστυχώς, ο ιός της αναζήτησης αυτής αποδείχτηκε μεταδοτικός στα μουσικά και κάτι ράγιζε μέσα μου, όταν άκουγα να προφέρονται Ντριμ Σιντικέιτ οι Dream Syndicate ή Άιρον Μέιντεν οι Iron Maiden. Ουφ! Γιατρέ μου, αγχώθηκα. Πρέπει να το ψάξω; Όπως όμως ήδη ανέφερα, τα διαρκώς πολλαπλασιαζόμενα υπαρξιακά ερωτήματα που είχαν σχέση με τη γύρω από το ποδόσφαιρο προφορά, μπορεί να αποτελούσαν τη μερίδα των τριών λεόντων στη σειρά, αλλά δεν ήταν τα μοναδικά. Υπήρχε και ένα άλλο ερώτημα ισότιμο με και δυσεπίλυτο όσο το νόημα της ζωής: ποια τραγούδια (άραγε και οέο) ακούνε οι ποδοσφαιριστές στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα;

Ανέκαθεν το ζήτημα αυτό ήταν δυσπρόσιτο, σαν τόπος μετάθεσης εκπαιδευτικού που δίνει πολλά μόρια. Επίσης, ποτέ δεν ήταν Ομηρικό, διότι δε γνωρίζω απολύτως κανέναν που να διεκδίκησε την πατρότητα της επίλυσής του. Στις μέρες μας όμως, που το μόνο επτασφράγιστο μυστικό παραμένει πόσα μποφόρ ήταν ο άνεμος που απρόσμενα φύσηξε κατά την άστοχη έξοδο του Ελευθερόπουλου στον προημιτελικό του Champions League (κρατούσα προφορά: Τσάbιος Λινκ) με τη Γιουβέντους, όλα τα άλλα έρχονται αβίαστα στο φως. Κι έτσι, με ιδιαίτερη συγκίνηση, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να κοινοποιήσω ένα μυστικό μεγατόνων, ανάλογης βαρύτητας με εκείνο του γενειοφόρου άνδρα των Ναϊτών Ιπποτών. Ναι, λοιπόν, πλέον γνωρίζουμε ποια τραγούδια ακούνε οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο! Όποιος ρώτησε αν νιώθουμε χαρούμενοι γι’ αυτό, να πάψει να πετάγεται. Ορίστε μας…

Φυσικά, θα μπορούσα να αραδιάσω (κυριολεκτικά) όλες τις σχετικές πληροφορίες και να ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα. Και πάλι ενδιαφέρον ακούγεται, δε λέω. Μόνο που θα ήταν κάπως… του Καναπέου. Εδώ ήρθαμε να παίξουμε μπάλα για να χαρούμε, πράγμα μάλλον σπάνιο για τη χώρα μας, όπου καλό θα ήταν να νομοθετηθεί η υποχρεωτικότητα του να παρακολουθούνται οι αγώνες από θεατές που κρατούν ανά χείρας μια ντυμένη στα χρώματα της αντίπαλης ομάδας anger management doll - ναι, κατά προτίμηση όπως αυτή στο διήγημα του Stephen King. Πώς διασκεδάζουμε στο ποδόσφαιρο, λοιπόν; Παίζοντας. Και πώς η απόλαυση διαρκεί περισσότερο; Μα φυσικά, αν παίξουμε τουρνουά. Πάμε, λοιπόν!

Ή, μάλλον, μια στιγμή. Στα γήπεδά μας κανένας δεν κάνει ό,τι γουστάρει. Υπάρχουν και κανονισμοί. Αυτούς παρουσιάζω, μεταξύ άλλων, αμέσως παρακάτω απλοποιημένους και ταξινομημένους, «για να καταλαβαίνει κι ο απλός κόσμος», όπως συχνά ακούμε από δημοσιογράφους, οι οποίοι προσπαθούν να δείξουν παντογνώστες, τη στιγμή που πάνω από το κεφάλι τους αναβοσβήνει μια τεράστια πολύχρωμη νέον επιγραφή τη λέξη «αδιάβαστος» και ένα χέρι που τους δείχνει:

Α. Ως διοργανωτής, απολογούμαι αφετηριακά για το κράξιμο που έτσι κι αλλιώς θα φάω, αλλά πλέον, ύστερα από τόσα χρόνια τερματοφύλακας, αρχίζω κάπως να απολαμβάνω. Λίγο.

Β. Τιμής ένεκεν. Φτιάχνω σουρεάλ ατμόσφαιρα, αναφέροντας τα τιμώμενα πρόσωπα.

Γ. Εξηγώ πειστικά τα κριτήρια επιλογής των συμμετεχόντων. Ωχ. Ευτυχώς που δεν έχω στο όνομά μου κάποιο φούρνο…

Δ. Παρουσιάζω προπονητές και ομάδες βάσει μουσικών κριτηρίων.

Ε. Καταγράφω επιγραμματικά τα συμπεράσματα που προκύπτουν, ύστερα από ενδελεχή επεξεργασία των δεδομένων.

Α. Αφετηριακή απολογία ή Καλά, στον ύπνο σου το ‘βλεπες;

Όχι, στο διαδίκτυο το είδα. Εδώ και πολλά χρόνια είχα θάψει βαθιά σαν tomahawk (όχι τη μπριζόλα, αλλά το τσεκούρι του πολέμου) το υπαρξιακό ερώτημα «ποια τραγούδια ακούνε οι ποδοσφαιριστές στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα;» κι είχα ησυχάσει. Μέχρι πριν λίγες μέρες δηλαδή, που είδα το μπενάλτι (πλάκα κάνω) του Κώστα Τσιμίκα που έδωσε το FA Cup στη Liverpool και κυρίως τους πανηγυρισμούς της ομάδας στα αποδυτήρια, όπου οι πανευτυχείς παίκτες (who, not only never walk, but also never dance alone) χόρευαν και τραγουδούσαν το “Freed from Desire” της Gala (εδώ ο Ελληνάρας θα μειδιούσε λέγοντας περιφρονητικά: «Φιλαράκι, τι περίμενες; Έχουν ακούσει οι ξενερουά Βασίλη Καρρά;») Αυτό ήταν! Ξύπνησε το Kraken μέσα μου και μια φωνή από το βυθό της λήθης με κάλεσε να ξαναψάξω το αρχέγονο ερώτημα.

Β. Τιμής ένεκεν ή Ψτ (χωρίς γιώτα, για να ακούγεται πιο καθαρευουσιάνικο, όπως μπολντόζα, λοκάνικο κ.α.), φίλε, κι εσύ ανατρίχιασες με την απονομή;

Τα δικά μας όσκαρ. Χωρίς χαστούκια και δηθενιές. Τρία και να καίνε. Δηλαδή, δύο θα απένειμα, αλλά έβαλα και το τρίτο, για να συγκινηθούν κάποιες ώριμες γυναίκες. Είπαμε, ο τερματοφύλακας ξέρει να ισορροπεί…

α. Academy Award of Merit for Directing στον κύριο Pat Nevin (Chelsea, Everton), ο οποίος ζήτησε να γίνει αλλαγή στο ημίχρονο, για να προλάβει μια συναυλία των Cocteau Twins.

β. Academy Award for Best “Original” Score στους ανώνυμους οπαδούς κάθε αντιπάλου της Manchester United, που τραγουδούσαν στον Rio Ferdinand επί οκτώ μήνες που κράτησε ο αποκλεισμός του, λόγω μη συμμετοχής του σε διαγνωστικό τεστ ανίχνευσης παράνομων ουσιών, τους στίχους “his name is Rio, and he watches from the stand”, κατά ευφυέστατη παράφραση των στίχων του “Rio” των Duran Duran. Δεν έχω σταματήσει να κλαίω από τότε. Η πεμπτουσία της ποίησης σε δυο στιχάκια…

γ. Academy Award for Best Original Screenplay στον κύριο Julio Iglesias, τερματοφύλακα της Real Castilla B, για το σενάριο της ζωής του, που ήθελε την ποδοσφαιρική του καριέρα να τελειώνει πρόωρα λόγω τροχαίου ατυχήματος και να ανακαλύπτει την κλίση του για τη μουσική ενώ βρισκόταν ακόμα κατάκοιτος στο νοσοκομείο, όταν μια νοσοκόμα του έφερε μια κιθάρα. Λέτε να ήταν η Dixie McCall - Julie London;

Γ. Κριτήρια επιλογής ή Σ’ το ‘λεγα: Θα μας βγάλουν στα παράθυρα

Νιώθω σαν εθνικός εκλέκτορας. Εκ του ασφαλούς, όμως. Για να δω τώρα, ποιος θα με κατηγορήσει ότι κάλεσα πρώην δικά μου παιδιά ή μονάχα παίκτες από μια - δυο ομάδες; Από πού προκύπτει τέτοια σιγουριά; Μα, από το ότι δεν κάλεσα παίκτες από την Ελλάδα. Και για να μην παρεξηγηθώ, διευκρινίζω ότι δε γεννήθηκα στο Essen και δε συγκινούμαι αποκλειστικά από πατριωτάκια που αγωνίζονται στη θεωρία ή την πράξη στο εξωτερικό. Ο λόγος είναι απλός, αλλά «πονάει». Στο τουρνουά αυτό δεν έχουν ούτε καν έμμεσα θέση ονόματα καταξιωμένων και μη λαϊκών βάρδων, που τραγουδούν σα να μην έχουν ακόμα ανακαλυφθεί οι παστίλιες για το λαιμό ή γκρινιάζουν ακατάσχετα για αχάριστες γυναίκες. Συνεπώς, όλοι οι Έλληνες έφαγαν πόρτα, με δύο μονάχα εξαιρέσεις, που έχουν το μικρό όνομα Σάββας. Τον ένα μάλλον τον φαντάζεστε. Τον άλλον όμως;

Και πριν με πείτε ανθέλληνα, επειδή δεν έχω χορέψει ζεϊμπέκικο στην Τραπεζούντα με τη σημαία μας στην πλάτη, οφείλω να προσθέσω ότι εξαίρεσα επίσης τα αφορώντα το hip hop, που, φυσικά, μοιάζει κυρίαρχο στους νεαρότερους ηλικιακά παίκτες, κυρίως για το λόγο ότι βρήκα σπάνιες ειδικότερες αναφορές σε τραγούδια. Αναφορές σε τι;

Δ. Ομάδες και προπονητές ή Κούλαρε, θα τον βάλλω αλλαγή στο 89’ και θα μπει άνευ εξετάσεων στο πανεπιστήμιο

Πρώτα παρουσιάζω τις τρεις ομάδες που συμμετέχουν, κάνοντας λίγες αναχρονιστικές ζαβολιές στην τωρινή ιδιότητα κάποιων και μία στο κατά πόσο o περί ου ο λόγος είναι εν ζωή. Γεμίσαμε προπονητές και μάνατζερ, βρε παιδιά! Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι κάποτε ήταν όλοι τους σαν κι εμάς. Δηλαδή σαν κι αυτούς, τους ποδοσφαιριστές εννοούσα, αλλά δεν ήθελα να χαλάσω αυτήν την υπέροχη φράση (hakuna matata) εξαναγκασμένης ταπείνωσης. Αμέσως μετά θα αναφέρω επιγραμματικά, χωρίς να το αναλύω για να μη σας κουράζω με το περίσσευμα της ποδοσφαιρικής διανόησής μου, το σύστημα στο οποίο αρέσκεται (ε, καλά, πιάσαμε 70s) να παίζει ο κάθε προπονητής, έχοντας όμως πριν διευκρινίσει ότι αυτό υπαγορεύεται αποκλειστικά από τον αριθμό των διαθέσιμων παικτών. Θα δείτε παρακάτω τι εννοώ… Ύστερα θα καταρτίσω (πςςς, πώς φαίνεται ότι έχω παίξει…) τις ενδεκάδες. Είπα «ενδεκάδες» και όχι «εντεκάδες», γιατί το «δ» αναβαθμίζει το νεοσυσταθέντα θεσμό. Όπως και τα συναφή: «οι παίκται του Άρεως», «ημιχρόνιο», «λάκτισμα», «εκτός πεδιάς» ή το υπέροχο «υετός» (ναι, το έχω ακούσει κι αυτό, οπότε το μόνο που απομένει, για να επιβεβαιωθεί γενικότερα η προφητεία Σαλιαρέλη, είναι να ειπωθεί ότι μετά τη λήξη οι παίκται συνωθούνται εις τους καταιωνιστήρας). 

Πρώτη ομάδα

Όνομα: HARDS

Προπονητικό team:

Σίγουρα είχε πολλά λεφτά ο Πρόεδρος. Άντε τώρα, να δούμε πώς θα συνεννοηθούν μεταξύ τους…

Επικεφαλής ο προσηνής φιλόσοφος και στοργικός αγκαλίτσας Jurgen Klopp, που έχει παρομοιάσει το στυλ που παίζουν οι ομάδες του ως heavy metal.

Μαζί του, ο έτσι κι αλλιώς παρεξηγημένος γιατί «special one, αν δεν κάνω λάθος, δε σημαίνει special two» José Mourinho που αγαπά τα “Living in the Past” των Jethro Tull, “Where Have All the Good Times Gone” των The Kinks, “Don't Blame Me” των UB40 και το (λόγω μόνιμης συναισθηματικής κατάστασης τελευταία - πλην τελικού) “Bad Day” του Daniel Powter.

Για παίκτας του Άρεως μιλούσαμε πριν, τσουπ πετάγεται από τη Θεσσαλονίκη και όχι από την Αργεντινή ο δηλωμένος φαν των The Rolling Stones Germán Burgos, που το 2004 έφτιαξε τη δραστήρια και ονομασμένη από το ακρωνύμιό του (χα, τι σκεφτήκατε, βρε πονηρούληδες;) rock μπάντα The Garb.

Μαζί τους νοερά και ο έτερος Σάββας που λέγαμε, ο Θεοδωρίδης, που ήταν τρελαμένος με τους Blood, Sweat and Tears, τον Benny Goodman και τον Glenn Miller.

Αγωνιστικό σύστημα: 5-3-2

Τερματοφύλακας:

Φανέλα βασικού παίρνει ο David De Gea, που χαλαρώνει πριν τα ματς με Slipknot, Metallica και Avenged Sevenfold, ξεσηκώνοντας τις διαμαρτυρίες των συμπαικτών του για να κλείσει τη μουσική.

Αμυντικοί:

Ο νουνεχής (που λέει κι ο Πανούτσος) Carles Puyol, του αρχαίου δόγματος «η μπάλα μόνη της ίσως περάσει, ο παίκτης μόνος του ίσως περάσει, ποτέ όμως αυτά τα δύο μαζί» είμαι σίγουρος ότι απολαμβάνει αναγνώσματα για την αποδόμηση του λογοκεντρισμού με τη συνοδεία των αγαπημένων του συγκροτημάτων Cannibal Corpse και Napalm Death.

Ο Terry Butcher, κολλητός φίλος του Steve Harris των Iron Maiden, ηγήθηκε μεν της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, αλλά καταξιώθηκε περισσότερο στη μεταλλάδικη συνείδηση από τη συμμετοχή του στην ομάδα της μπάντας. Σε μια συνέντευξη τύπου χτύπησε το κινητό του με ήχο κλήσης το “Sweet Child O Mine” των Guns N Roses. Χμ, αν το μάθει το beast, να δούμε Terry πώς θα δικιολογηθείς…

Ο Slaven Bilic, ως Κροάτης, μάλλον δε θα άκουγε ποτέ Whitney Houston πίνοντας με μικρές γουλιές το τσάι του. Γνωρίζουμε καλά ότι προτιμούσε συγκροτήματα όπως οι Slayer, Metallica, AC/DC και Iron Maiden. Όταν, μάλιστα, η West Ham είχε κεράσει το 2015 μια τριάρα στη Liverpool μέσα στο Anfield, έβαλε δυνατά στα αποδυτήρια Megadeth. Τις ελεύθερες ώρες του παίζει (νομίζω στη Λυρική Σκηνή του Ζάγκρεμπ, αλλά δεν παίρνω και όρκο) prog-metal με τους Rawbau.

Ο Sergio Ramos, ως διανοούμενος, έδειξε από νωρίς την αγάπη του για το Lemmy των Motörhead (stone dead forever, baby), όχι όμως και των Hawkwind, όπως και για τους Guns N' Roses και AC/DC.

Ο «δικός μας» Olof Mellberg, υποστηρικτής του «παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ μεταλλομένο» τη βρίσκει με τους In Flames.

Κεντρώοι:

Ο Tomas Rosicky το ‘χει το μέταλλο του… χαρακτήρα: Killswitch Engage - “This Fire Burns”, Slipknot - “Dead Memories”, Pantera - “Cemetery Gates”, Pennywise - “Bro Hymn”, Rise Against - “Prayer of the Refugee”, In Flames - “With Eyes Wide Open”, Sylosis - “Victims and Pawns”, Metallica - “Master of Puppets”, Foo Fighters - “Everlong”.

Ο Diego Costa προτιμά τα τραγούδια AC/DC - “Back in Black”, David Bowie - “Rebel Rebel” και The Rolling Stones - “Street Fighting Man”.

Ο άλλος Σάββας η-ήρεμη-δύναμη-που-βράζει Κωφίδης, ξεκίνησε από τους Black Sabbath, Judas Priest και Deep Purple, για να εντρυφήσει στο metal. Εκτός από μεγάλη παιχτούρα, ήταν και χαρακτήρας βράχος, αφού επεβίωσε ολομόναχος σε τόσο αποκαρδιωτικό play bouzouki για μένα περιβάλλον.

Επιθετικοί:

Το παρόν εκπροσωπείται οριακά από τον σίγουρα όχι alternative Jamie Vardy και την αγάπη του για τα Bob Dylan - “Blowin’ in the Wind”, Simon & Garfunkel - “The Sound of Silence” και Billy Joel - “Vienna”. Όσο για το “Hello” της Adele, μην του το χτυπάτε, ω φίλοι μεταλλάδες. Κατά βάθος, είναι καλό παιδί… ε, κακό ήθελα να πω.

Το παρελθόν έχει (είχε;) μακριά μαλλιά και ονοματεπώνυμο Claudio Caniggia. Φήμες λένε ότι ο αέρινος γκολεαδόρ και ειρηνοποιός στο μισητό πολέμου River Plate - Boca Juniors έπαιξε ντραμς στα “Every Rose Has Its Thorn”, “Nothin' but a Good Time” και “Unskinny Bop” των  Poison στη συναυλία που έδωσαν στο Wisconsin.

Αναπληρωματικοί:

Η υπόλοιπη τετράδα των τερματοφυλάκων συμπληρώνεται από τρεις λάτρεις της μπαλάντας. Πρώτος ο παθιασμένος με τους AC/DC και Guns N’ Roses Victor Valdes, δεύτερος ο κατά βάση πάνκης Kasey Keller, που όμως τη βρίσκει με τους System of a Down, Sepultura, Foo Fighters, Disturbed και Tool και τρίτος ο έχων ως μότο "the heavier the better" Marcus Hahnemann, που νανουρίζεται με Slipknot, Mastodon, Five Finger Death Punch, Machine Head και έχει επίσης ηχογραφήσει μαζί με τους thrashers Malefice το τραγούδι “Omega”. Θέλεις να σκοράρεις και το ξανασκέφτεσαι. Τόσο απλά.

Μπαλαντέρ για την άμυνα ο Dan Eggen, που γεννήθηκε στο γεμάτο σπασμένα γυαλιά και φίδια λίκνο του Νορβηγικού black metal, που κυριολεκτικά λατρεύει. Μπορείτε να τον δείτε ακόμα στο behind-the-scenes DVD “Roadkill Extravaganza” των Satyricon και θα μπορούσατε να τον έχετε ήδη δει από κοντά, αν ήσασταν παρόντες στη συναυλία των Pantera στην Ισπανία, όπου ανέβηκε στη σκηνή και «έπαιξε» για μισό λεπτό air guitar. Σκεφτείτε να πάθαινε εκεί θλάση!

Δεύτερη ομάδα

Όνομα: ALTERNATIVES

Προπονητής:

Ο πολύς Xabi Alonso, που γουστάρει Dinosaur Jr, My Bloody Valentine, Velvet Underground και προτίμησε να μην παίξει στον αγώνα με την Inter (-national) στο Champions League, για να είναι παρών στη γέννηση της πρώτης κόρης του. Μήπως κατάλαβε κανείς γιατί μονίμως ανέβαζε πίεση ο Rafa Benítez;

Αγωνιστικό σύστημα: 3-2-3 (με διπλό μπακότερμα - δεν ξέρω τι είναι αυτό, πάντως θεωρητικά συμπληρώνει ενδεκάδα)

Τερματοφύλακας:

Ένας αλλά λέων ο Petr Čech, γνήσιο τέκνο των Nirvana και των Linkin Park (έχεις πάει στα Μετέωρα;), που δήλωσε φαν του Ed Sheeran, ως απόδειξη της ευγνωμοσύνης για το Βρετανικό παντεσπάνι του.

Αμυντικοί:

Ο Leighton Baines με την indie φάτσα, καπαρώνει τη μία θέση λόγω του κολλητού του Miles Kane, που του δίνει συστατικές από Last Shadow Puppets και Rascals.

Επειδή όμως κάθε άμυνα θέλει κι έναν πιο έτοιμο για καβγά, παίζει και ο ένας Neville Brother, ο κιθαρίστας Gary, που έχει δώρο μία κιθάρα υπογεγραμμένη όχι από τον Aaron, αλλά από τον Noel Gallagher, ενώ το βιογραφικό του λέει πως έχει ανεβεί στη σκηνή με τους Stone Roses και τους The Charlatans. Cheeky!

Καλός ο εγκρατής τσαμπουκαλεμένος που δεν παίρνει κίτρινη όταν μαρκάρει με τα μάτια, αλλά ακόμα καλύτερο το σκέτο ψυχιατρείο, οπότε η τριάδα κλείνει με τον Stuart Pearce, γνωστό και ως "Psycho" (θα μπορούσε ίσως για ξεκάρφωμα να ονομαστεί και Perky, από τον Anthony Perkins), που έχει δει τους The Stranglers περισσότερες από τριακόσιες φορές (καλά, πότε έκανε προπόνηση;), έχει παίξει στο δικό τους βίντεο του “This Song”, αλλά και έχει παρουσιάσει τους The Sex Pistols στη συναυλιακή επανένωσή τους στο Finsbury Park το 1996. Επίσης, είναι φίλος του Joe Strummer, του Jake Burns των Stiff Little Fingers και φιγουράρει σε ξώφυλλο άλμπουμ των Lurkers. Punk’s not dead, baby…

Κεντρώοι:

O Andres Iniesta παίρνει τη φανέλα σπίτι λόγω του “Club Foot” των Kasabian.

Πλάι του έχει τον Mark Noble, που πρωτίστως δηλώνει φαν των Blur και ειδικότερα των δίσκων “Parklife” και “The Great Escape” (να είχαν μέσα το “Song 2” καλά θα ήταν…), όπως και του τραγουδιού The Sex Pistols - “God Save the Queen”. Καλά, μην τσιμπάτε. Για την Kate νομίζει πως έχουν γραφτεί οι στίχοι.  

Επιθετικοί:

Η επιθετική τριπλέτα βγάζει φωτιές. Παιχνίδι κάνει ο Wayne Rooney, που σκοράρει κατά βούληση υπό τους ήχους του Bruce Springsteen, των Arctic Monkeys και της εμμονής που λέγεται Stereophonics (καλύτερη “Dakota” δεν υπάρχει - τελεία και παύλα), με την υπόκρουση των οποίων είπε το “I do” στην Coleen και για χάρη των οποίων χτύπησε τατουάζ στο μπράτσο του τον τίτλο του δίσκου τους “Just Enough Education”.

Με τη δική του βοήθεια, αλλά και των The Beatles (“Help”) σκοράρει ο Marko Arnautovic, έχοντας προηγουμένως ακούσει τα Lenny Kravitz - “Fly Away” (άντε πιάστε τον), Nelly Furtado - “I’m Like a Bird” και Gorillaz - “Let me Out”.

Κι αν αυτοί έχουν οποιαδήποτε αμφιβολία για το αν θα κουνηθεί το πλεκτό, πασάρουν στον Harry Kane, που έχει μπει «στα κόκκινα» με το “Firestarter” των The Prodigy. 

Αναπληρωματικοί:

Τι λες τώρα; Εδώ ενδεκάδα δε βγάλαμε…

Τρίτη ομάδα

Όνομα: SOFTIES

Προπονητικό team:

Ο συνήθως χαλαρός (μπας και πρέπει να δουλέψει στο Φοίνικα Πολίχνης, που παλιότερα μας έδωσε δωρεάν το μεγαλύτερο παίκτη που γνώρισε ομάδα μου;) Pep Guardiola «φτιάχνει» την ομάδα από το λεωφορείο με Coldplay, ανεβάζοντας ρυθμούς (λέμε τώρα) με Oasis - “Don't Look Back in Anger”, Elton John - “Your Song” και Frank Sinatra - “New York, New York”. Χμ, ψαγμένος με τα μπιτ… Τώρα, αν δεν ήταν μέγιστη προπονητάρα θα σκεφτόμουν ότι με τέτοια μουσική θα μπορούσε να πάθει αυτό που κάποιοι κακεντρεχείς έλεγαν για τον Μπάγιεβιτς όταν καθόταν στον πάγκο.

Βοηθός του είναι ο Daniel Agger, που προσπαθεί να ανάψει τα αίματα με  Whitesnake - “Here I Go Again”, αλλά μάλλον είναι … on his own.

Αγωνιστικό σύστημα:  3-4-3

Τερματοφύλακας:

Άγρυπνος (ελπίζω) φρουρός της εστίας ορθώνεται ο Jordan Pickford, με ξυπνητήρια τα τραγούδια των Courteeners - “Not Nineteen Forever”, Teka B - “Weekend”, Passenger - “Let Her Go”, Lucy Spraggan - “Tea and Toast” (άντε να παίξεις τώρα με γεμάτο στομάχι…) και Bastille - “Of the Night”.

Αμυντικοί:

Κολόνα της άμυνας ο ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας Rio Ferdinand (έλα μωρή -sorry- "Marching on Together"), που επίσης γουστάρει Jay Z, Tupac, Snoop Dog και Rick Ross.

Συμπαραστάτης του ο όχι και τόσο σκληρός μουσικά αν και Κροάτης Dejan Lovren, ο οποίος συγκινείται με Tina Turner - “Simply the Best” (κρυφοεγωιστάκο), Joe Esposito - “You’re the Best Around” (ααα….) και Nicki Minaj - “I’m the Best” (άντε πάλι…). Δεν περιγράφω άλλο. Πάμε στον τρίτο της παρέας.

Τον Kieran Trippier που λικνίζεται στην προθέρμανση με Jess Glynne - “Right Here” (Rooney, για δοκίμασε να ακούσεις Inner City και πες μου), Ed Sheeran - “Runaway” και  Drake feat. Rihanna - “Take Care”. Τώρα πια, μάθαμε γιατί ντριμπλάρει τόσο καλά το club boy.

Κεντρώοι:

Ταλέντο αναμφισβήτητο ο Paul Pogba, που νικά ακόμα και το ψυχοπλάκωμα του James Blunt - “Goodbye my Lover” και του Al Green - “How Can you Mend a Broken Heart” με τη βοήθεια της Beyonce - “Irreplaceable”. Μήπως όμως έτσι εξηγείται η στασιμότητά του; Ευτυχώς που ακούει Bill Withers, αλλά πάλι με το υπέροχο “Ain’t no Sunshine” δε λες ότι γλεντάς στιχουργικά…

Σε ανάλογο τρελά κεφάτο mood κινείται και ο συνάδελφός του Jesse Lingard, με Olly Murs - “Grow Up”, Drake - “Dreams Money Can Buy”, Foster the People - “Coming of Age” και τα σωτήρια Fleetwood Mac - “Stop Messin’ Round” και The Courteeners - “Not Nineteen Forever”.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Dele Alli με τους Future feat. The Weeknd - “Comin Out Strong”.

Αν δεν ταίριαζαν στη μουσική, δε θα ταίριαζαν και στη μπάλα, οπότε καμία έκπληξη που ο Jordan Henderson γουστάρει Drake - “God's Plan”.

Επιθετικοί:

Πρώτος ο δήμιος της Ελλάδας (όρθιος βρε Νικοπολίδη!) David Beckham, που σφυρίζει στον καταιωνιστήρα του Jonas Brothers, Justin Bieber και Selena Gomez. Ε, ρε να διαβάσει η Posh ότι είναι αδικαιολογήτως απούσες οι Spice Girls…

Μετά αυτός που δε γεννήθηκε για να γυαλίζει πάγκο, ο Zlatan Ibrahimovic, τρελός φαν της reggae και των Bob Marley και Alpha Blondie, του Timbuktu, αλλά και του Sting. Ελπίζω να μην αναρωτιέται κανείς τι σχέση έχει ο Sting με τη reggae, γιατί θα φωνάξω τον Vinnie Jones. Γαβ!

Βάλε τώρα κι έναν ήπιων τόνων γίγαντα, για να αντέξει τον Ibra, δηλαδή τον (πρώην;) απρόβλεπτο Lionel Messi, που όμως ακόμα κινείται στο γήπεδο σα να χορεύει την αγαπημένη του (και μόνη δική μου Λατινοαμερικανική) cumbia.

Αναπληρωματικοί:

Μόνο το ψαρωτικό ύφος του Pep μπορεί να εξαναγκάσει τέτοιους παίκτες να μείνουν πάγκο. Για σκεφτείτε το: μαύρο ζιβαγκάκι, γένια τριών ημερών και μειδίαμα που ουρλιάζει «ξέρω περισσότερα απ’ όσα νομίζεις και -σε αντίθεση με σένα- με στηρίζουν τα αφεντικά». Οπότε:

Παιχταράς ναι, αλλά ομολόγησέ το τώρα που δε μας ακούει κανείς: πεθαίνεις για να του τη σπας. Έτσι; Πάγκο, ρε Christiano Ronaldo! Πού πας με Swedish House Mafia (DJ), Eric Prydz και Ricky Martin. Δε φτάνουν όχι μόνο η Alicia Keys, ο Phil Collins και ο Elton John, αλλά ούτε και το «Πετραδάκι, πετραδάκι», που λατρεύεις να ακούς στις διακοπές σου στην Ελλάδα. Ημείς οι Έλληνες δε συγκινούμεθα από κάτι τέτοια. Είμεθα ποδοσφαιρικοί αξιοκράτες.

Άλλος για σπάσιμο; Ο Neymar, που όταν δε βάφει τα μαλλιά του ακούει Michel Telo - “Ai Se Eu Te Pego” και Luan Santana - “Te Esperando”. Κάτσε καλά, γιατί θα τα πω όλα στην αδερφή σου…

Ο Marco Reus που γουστάρει R&B, hip-hop και Justin Bieber (άλλος Beckham από ‘δω). Πόσο χρονών είπαμε ότι είσαι, φίλε;

Και συ τέκνον Mario Gotze; Πιστός ακόλουθος του Justin Bieber, αλλά και των Snoop Dog, Lil’ Wayne και The Black Eyed Peas. Για πες… a.F.ή p.F.; Δηλαδή, ante Fergie ή post Fergie; Πρόσεχε τι θα πεις…

Ο Raheem Sterling που ακούει Nines feat. J Hus - “High Roller”.

Ο Daniel Sturridge που προτιμά να ραπάρει ο ίδιος, παρά να ακούει να το κάνουν άλλοι. Ό,τι πεις. Δε μου λες; Είσαι καλός; Όχι, για να ξέρω…

Ε. Συμπεράσματα…

Έχοντας άοκνα επεξεργαστεί τα δεδομένα των τριών ομάδων, κατέληξα στα παρακάτω σοβαρά και κρίσιμα για την πορεία του σύγχρονου ποδοσφαίρου συμπεράσματα. Εδώ είναι το σημείο που πίσω από τον ώμο μου πετάγεται στην κάμερα ακτιβιστής νοσταλγός του ποδοσφαίρου των 80s και φωνάζει «η στατιστική και το στοίχημα σκοτώνουν το ποδόσφαιρο». Γκουχ γκουχ, αμηχανία, αλλάζει το πλάνο και συνεχίζω. Ύστερα από όλα αυτά, αβίαστα προκύπτει ότι:

-Αν είσαι τεράστιος σκόρερ, εξακολουθείς να θεωρείς ότι ο (Simon Le) Μπον Τζόβης είναι ο μεγαλύτερος ροκάς που γεννήθηκε. Κι αν είσαι και Έλληνας, βάζεις κολλητά και τους (ομολογουμένως απείρως πιο συμπαθείς) Scorpions. Δε βλέπω αναπτήρες στον αέρα…

-Αν είσαι μεταλλάς (με την αράδα σου θα πας), χωρίς απαραίτητα να δουλεύεις ως Τεχνίτης Κατασκευών Αλουμινίου ή Γομωτής, τότε, φίλε, είσαι τερματοφυλακάρα ή top class αμυντικός και δεν το γνωρίζεις.

-Κι αν ήσουν Αλέφαντος θα έλεγες: «Όχι ρε, τα πάντα όλα συνωμοτούν μαζί με το σύμπαν. Άκουσέ με, τη βλέπω τη δουλειά. Θα χάσουμε από τους Softies τους Φλώρους».