Χαρλεάδες όλου του κόσμου ενωθείτε

You have played in Athens before. Do you remember anything from that show? /What should we expect this time? /Your last album was very well received -it even broke the UK charts again. Was that a surprise to you? / What is the line up of the band at the moment? Is Stuart Elliott (a favorite of mine) the drummer? /If you were to mention one or two of your records for an essential Steve Harley/Cockney Rebel introduction, which would they be and why? /You allegedly found a lot of inaccuracies in your Wikipedia profile. If this is true, which are the more striking? And why not fix them yourself? /Your attitude and lyrics often imply values that seem...

Είχα, που λέτε, ένα γερό σετ από ηλίθιες ερωτήσεις να του στείλω αλλά μετά σκέφτηκα γιατί να το κάνω αυτό στην πανσυμπάντια εντροπία, που από τότε που εμφανίστηκε η μουσική δημοσιογραφία στον πλανήτη συνεχώς δοκιμάζεται. Ο κουβάς έδωσε τη λύση και η φαντασία μου, ελεύθερη πια, έριξε τα μακριά ξανθά μαλλιά της στην έμπνευση της στιγμής. Ποιός είναι ο Στιβ Χάρλι; Γιατί να πάω στη συναυλία του;

Ο Στιβ Χάρλι είναι ένα αγγλάκι χτυπημένο από την πολιομυελίτιδα που κατά το μακρύ χρόνο νοσηλείας του στα νοσοκομεία γνώρισε τους Ρόουλιν Στόουνς, που κάνανε φιλανθρωπική επίσκεψη (συμπάθησε τον Τσάρλι Γουότς, οι άλλοι λέει πήγαν για το μπέο), άρχισε να παίζει κιθάρα, βρέθηκε να δουλεύει συντάκτης επικαιρότητας/ ρεπόρτερ σε γνωστές βρετανικές εφημερίδες, αλλά τελικά τον κέρδισε η μουσική κι ευτυχώς, γιατί οι δυο δίσκοι (The Human Menagerie, Psychomodo) που έβγαλε με όχημα τους Cockney Rebel είναι χωρίς περιστροφές το ροκ στα καλύτερά του, ειδικά το Psychomodo είναι στανταράκι, από τους δίσκους της ζωής κάθε μουσικόφιλου που έχω γνωρίσει.

Αυτή η καυστική, ενίοτε βιτριολίξ, μπουρλέσκ που έπαιξε το γκρουπ (Jean Paul Crocker, Stuart Elliott, Milton Reame-James, Paul Jeffreys) από το 73 μέχρι το 75, έκανε τον Χάρλι μούρη φορέβα. Την εποχή του γκλαμ, του προγκρέσιβ, της φολκ και του παμπ ροκ, το άναρχο, οσκαρουαλντικό πνεύμα του παρέα στο τρελό ηλεκτρικό βιολί -σήμα κατατεθέν του γκρουπ- μας στοίχειωσε έκτοτε δια παντός. Να μην ξεχνάμε και τα δικά μας, μέχρι κι ο Βασίλης τόπε το Σεμπάστιαν, σε μετάφραση Μπουλά.

Βέβαια τα χοντρά γκαφρά τάβγαλε ο Χάρλι με το τέ-λει-ο ποπ τραγούδι που κατασκεύασε δυο χρόνια μετά, το Make me Smile (Come Up and See Me), το οποίο εκτός από δυόμιση εκατομμύρια αντίτυπα στον καιρό του, πουλάει ανελλιπώς μέχρι σήμερα αυτοκίνητα, ασφάλειες, μικροσυσκευές, κι ό,τι άλλο του φορτώνουν τα διαφημιστικά γραφεία. Άσχετο, ο Χάρλι τόγραψε απευθυνόμενος ειρωνικά στους υπόλοιπους Κόκνι Ρέμπελ που, στο μεταξύ, μάλλον δεν τον άντεξαν και πήγαν γι άλλα. Έκτοτε το εκάστοτε γκρουπ που τον συνοδεύει το ονομάζει Κόκνι Ρέμπελ, ο ήχος όμως είναι διαφορετικός.

Εδώ όμως είναι και το τέλος του κειμένου, αφού χωρίς αυτούς ο Χάρλι ως μουσικός γκουρού κακά τα ψέματα τελείωσε. Από το 77 βγάζει κάθε λίγο και λιγάκι (με εμβόλιμες περιόδους αγρανάπαυσης, όπου μεγάλωνε τα παιδιά του, ή απλά ξεχνιόταν με τ' αγαπημένα του άλογα κούρσας) δίσκους όμορφους, φροντισμένους, αισθητικά απολιθωμένους όμως κι όσο για το άναρχο πνεύμα... φοργκέτ αμπάουτ ιτ. Ο τελευταίος του δίσκος πήρε και καλές κριτικές, πούλησε κι αρκετά, υποτίθεται ότι είναι η επιστροφή ενός απ΄τους καλύτερους βρετανούς τραγουδοποιούς στην επικαιρότητα. Δεν ξέρω, τελοσπάντων κάποια κομμάτια που θα περιλαμβάνονται στο σετλιστ μπορεί λάιβ να τα αγαπήσω περισσότερο.

Κι εδώ είναι το ζουμί του κειμένου φίλε/η σέρφερ. Ότι ο Στιβ Χάρλι, ως περφόρμερ παραμένει ο Στιβ Χάρλι. Κι όταν είναι στη σκηνή, όσοι ήταν στην εμφάνισή του πριν είκοσι χρόνια στο Ρόδον θα το θυμούνται, το βλέμμα του αστραποβολάει, η φωνή του πάλλεται και το άναρχο πνεύμα μεθοκοπάει. Κι εγώ θα τραβηχτώ στο Γκαγκάριν για να δω αυτό που δεν μου δίνουν άλλοι, τριάντα και σαράντα χρόνια μικρότεροί του: κάτι.

:: Οι φωτογραφίες του Γιώργου Χαριτίδη είναι απ'το live του 1991 στο Ρόδον.