The subterranean and the homesick blues of 2011
(UPDATED) Δέκα διαφορετικοί δίσκοι, δέκα διαφορετικά μουσικά σχήματα, δέκα διαφορετικές προσεγγίσεις, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αρχέτυπο των hip-bluesmen του ακαθόριστου μέλλοντός μας... Του Παναγιώτη Μπάρλα
Μας έλαχε να συναντηθούμε σε εποχές ενδιαφέρουσες και δύσκολες. Η ρευστότητα που ταλανίζει την παγκόσμια καπιταλιστική δομή, αποτελεί την κορύφωση ενός δράματος που θα αφήσει πίσω του όλα τα αποτελέσματα ενός παγκόσμιου πολέμου, εκτός από τη διάλυση των υλικών υποδομών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η μεταμοντέρνα αντίληψη του κατακερματισμού των πάντων (και της αποσπασματικής θεώρησης των συμβάντων στην τέχνη, στην τεχνολογία, αλλά και στην κοινωνία) αρχίζει να χάνει την αίγλη της. Μια παράξενα οικεία μυρωδιά αρχίζει να αναδύεται από τις δεξαμενές της παγκόσμιας διανόησης. Η κρίση του καπιταλισμού σέρνει μαζί της έναν υποδόριο θρίαμβο των μοντερνιστών. Για την ακρίβεια, αυτό που ετοιμάζεται να "σκάσει" δεν είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, αλλά ένας επαναπροσδιορισμός του άκρατου φουτουριστικού ενθουσιασμού. Η αποθέωση της τεχνολογίας οδηγεί στην αποκαθήλωσή της. Ο θρίαμβος της ελεύθερης οικονομίας οδηγεί στις αναιρέσεις της. Τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα του οράματος της "αειφόρου ανάπτυξης" αμφισβητούν τις βασικές αρχές που τα προκάλεσαν. Διαμορφώνεται μια νέα οπτική, που παύει να αμφισβητεί τα αυτονόητα και προσπαθεί να τα εντάξει στο πλαίσιο νέων οραματισμών. Κάποιοι ψιθυρίζουν δειλά πως θα ζήσουμε έναν παράδοξο "υστερομοντερνισμό". Δεν ξέρω αν και πώς θα συμβεί αυτό. Όμως, κάθε μέρα γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη να θεσπιστούν νέες κοινές παραδοχές. Παραδοχές που θα αναγνωρίζουν εκ νέου την επιστημονική αυθεντία, απαγορεύοντάς της να (ξανα)φιμώσει την ατομική έκφραση. Οι νέοι κοινώς αποδεκτοί "κανόνες" θα αναγνωρίζουν τις ρίζες, χωρίς να τις μετατρέπουν σε δεσμά.
Αυτή η θεώρηση (συνειδητή ή ασυνείδητη) είναι, κατά τη γνώμη μου, το συνδετικό στοιχείο των μουσικών που παρουσιάζω παρακάτω. Αναμφίβολα ταλαντούχοι, γράφουν το soundtrack για το τέλος μιας εποχής, γυρνώντας στις φόρμες που καθόρισαν την απαρχή της. Σε έναν κόσμο όπου ακόμη και οι πιο άφθαρτοι καλλιτέχνες έχουν συμβιβαστεί με τους εμπορικούς κανόνες της pop κουλτούρας, αυτές οι μπάντες παραμένουν πιστές σε έναν παράδοξα "παραδοσιακό" αντικομφορμισμό. Δεν προσπαθούν να αντισταθούν στην πλήρη εμπορευματοποίηση. Απλώς την αγνοούν! Δέκα διαφορετικοί δίσκοι, δέκα διαφορετικά μουσικά σχήματα, δέκα διαφορετικές προσεγγίσεις, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αρχέτυπο των hip-bluesmen του ακαθόριστου μέλλοντός μας... Με μια αυθαίρετη και γενική κατηγοριοποίηση χωρίζω αυτές τις δέκα μπάντες σε "εξωγήινους" που ορμούν με λύσσα προς την απόλυτη φυγή και σε "νοσταλγούς" που προσκυνούν ευλαβικά τις ρίζες της αγαπημένης μας μουσικής:
Subterranean blues
Homesick blues
