Τα 30 καλύτερα ψυχεδελικά τραγούδια

Σύμφωνα με τους Θάνο Σιόντορο (μονά νούμερα) και Μπάμπη Αργυρίου (ζυγά)

1. Αnt Trip Ceremony - Four in the morning (24 Hours, 1968)
Οι από το Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών προερχόμενοι Ant Trip Ceremony κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ βασισμένο τόσο σε διασκευές όσο και σε δικά τους κομμάτια. Τι πρωτότυπο θα πει κάποιος και δεν θα έχει κι άδικο. Περίεργο όμως είναι πως όπου κι αν διάβασα σχετικά με αυτό, καθένας αναφέρει και διαφορετικά κομμάτια ως προτίμηση χωρίς να πέφτουν οι προβολείς σε κάποια συγκεκριμένα, όπως γίνεται συνήθως. Η κελαριστή κιθάρα και το τριπαριστό φλάουτο του Four In The Morning πάντως εμένα δεν με άφησαν καθόλου ασυγκίνητο...

2. Eric Burdon & the Animals - Hotel hell (Winds of change, 1967)
To '66 διέλυσε τους Animals κι έφτιαξε Animals πάλι, βάζοντας όμως μπροστά τον εαυτό του, άφησε τα μπλουζ (ας πούμε), χώθηκε στην ψυχεδέλεια κι έβγαλε 5 άλμπουμ μέσα σε 3 χρόνια. Το τραγούδι λέει την ιστορία κάποιου μοναχικού σε ένα ξενοδοχείο μακριά απ' το σπίτι του αλλά μπορείς να τον φανταστείς και στην Ανδρομέδα μακριά απ' τον πλανήτη του. Εκεί που σεργιανάει τώρα κι ο φίλος Λεωνίδας που τον λάτρευε. Κρουστά με echo, σειρήνες, σιτάρ και μια από τις καλύτερες τρομπέτες των sixties πλαισιώνουν τη Φωνή.

3. Chrysalis - April grove (Definition, 1968)
Δεν την ξεχνάς τη φωνή της Nancy Nairn με τίποτα άμα ακούσεις αυτό το κομμάτι, ούτε και την υποβόσκουσα μπαρόκ αισθητική που προδίδεται από τα πιανίστικα περάσματα. Κατά τ' άλλα, χίλιες δυο μουσικές αναβλύζουν απ' τα αυλάκια του βινυλίου. Πολύ καλά κρυμμένο μυστικό της εποχής του, το "Definition", συνεχίζει να ανακαλύπτεται όπως του αρμόζει, αργά και από στόμα σε στόμα (ή χέρι σε χέρι). Α, και αν βρείτε πιο αποπλανητικά τραγουδισμένη τη φράση "...getting stoned..." παρακαλώ ενημερώστε με!

4. The Βeau Βrummels - The wolf of velvet fortune (Triangle, 1967)
Ξεκίνησαν το '63 στο San Francisco με χαζοτραγουδάκια (εξαίρεση το θαυμάσιο "Laugh laugh") και όταν τους πήρε κι αυτούς η μπάλα της ψυχεδέλειας έβγαλαν το "Triangle" που περιείχε μερικά αριστουργήματα του είδους (υποσχεθείτε στον εαυτό σας πως δε θα σας ξεφύγουν τα "Only dreaming now" και "Magic hollow" τουλάχιστον). Το "Wolf" είναι από τα τραγούδια που ακούς μια φορά και θυμάσαι για πάντα. Έχει μόνο κιθάρες (χάνω το μέτρημα) και την πιο παραγνωρισμένη φωνή της περιόδου. Sal Valentino o ιδιοκτήτης της, που ακόμα βγάζει δίσκους. Delight, delight, the wolf of velvet fortune is upon his merry flight. Goodnight, goodnight, he travels in the beauty of the silver glowing night.

5. Sweet Smοke - Baby night (Just a poke, 1970)
Ένας δίσκος, δυο κομμάτια. Ένα σε κάθε πλευρά. Μεγαλούτσικα σε διάρκεια έκαστα, εκ των πραγμάτων. Ακόμα πιο μεγάλα σε σύλληψη. Το "Baby night" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σπουδή στο πώς να μακρηγορείτε χωρίς ούτε στιγμή να γίνεστε κουραστικοί και φλύαροι. Και τι δεν ξεπροβάλει από τα σπλάχνα του, φολκ απλότητα, τζαζ αυτοσχεδιασμοί, ροκ ξεσπάσματα, χορευτικό πανδαιμόνιο, το έλα να δεις... Εκτός αυτών, από κάπου εμφανίζεται και το "Soft parade" των Dοors. Καλύτερο απ' όπως το γέννησε η μάνα του. Ένα κομμάτι επιχείρημα του πόσο αναγκαίο ήταν αργότερα το punk. Πώς, θα αναρωτηθείτε. Απλούστατη η εξήγηση. Αυτό που έμεινε ως κληροδότημα στα progressive τερατουργήματα ήταν μόνο η δεξιοτεχνία και η διάρκεια. Το συναίσθημα είχε προ πολλού χαθεί. Και για να μη μείνετε με την απορία, 16:30 λεπτά.

6. Country Joe & the Fish - Who am I (I feel like i'm fixin' to die, 1967)
Δεν έπαιζαν ναρκωτικά στο καλοκαίρι της αγάπης. Μύθος είναι όλα και συκοφαντίες. Τουλάχιστον ο Country Joe McDonald δεν ήξερε τι γεύση έχουν (πολύ πολύ να του έριξαν μια φορά στο ποτό του). Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γράψει ένα τόσο συγκλονιστικό τραγούδι αν είχε μόνιμα μυαλό μαστίχα και κορμί τσιμέντο, όπως λένε οι φήμες πως συνέβαινε τότε με τους εμπλεκόμενους; Με στίχους που σε βαράνε στο δοξαπατρί. (Κι εγώ θέλω να τρέξω Τζο αλλά προς τα πού;) Κανείς δε βγαίνει από δω μέσα ασυγκίνητος.

7. C.Α. Quintet - Trip thru hell pt.1 (C.Α. Quintet, 1968)
Όπως σε κάθε τι "διαβολικό", οι ονειρικές γυναικείες οπερετικές φωνές, λίγο μετά το ξεκίνημα, σαν άλλες σειρήνες σε καλούν να κατέβεις τα σκαλιά (μιας και η κόλαση είναι προς τα κάτω κατά το κατεστημένο). Και όταν εσύ το κάνεις, είναι πια αργά για να γλιτώσεις από τα καταιγιστικά τύμπανα που σε σφυροκοπούν, συνειδητοποιώντας τι έχει συμβεί. Αλαφιασμένες κιθάρες και μανιακά πλήκτρα παίρνουν σειρά για να επανεμφανιστούν οι σειρήνες και εσύ να πρέπει να αποφασίσεις αν έπραξες ορθά ή όχι. Το ότι το γκρουπ ήταν από τη Μινεσότα και έβγαλε ένα μόνο στούντιο άλμπουμ συν τρία σινγκλς έχει σημασία;

8. Ρink Floyd - Set the controls for the heart of the sun (A saucerful of secrets, 1968)
Καλοί οι γήινοι Floyd του "Dark side" και του "Wall", αλλά δε συγκρίνονται με τους out-of-this-world του συγκεκριμένου τραγουδιού που δεν βρήκε ταίρι ούτε μετά από σαράντα χρόνια αναμονής. Εικάζω πως πρώτα σκέφτηκαν τον τίτλο και πάνω του έχτισαν τη μουσική. Αν και πολλές φορές μπερδεύομαι: το ταξίδι είναι προς τα έξω ή προς τα μέσα;

9. Dοnovan - Get thy bearings (The hurdy gurdy man, 1968)
Δύσκολο να το πιστέψεις ότι προέρχεται από τη φαρέτρα του "ηλιόλουστου υπερανθρώπου", γκρουβαριστό, ανελέητα τζαζίζον, πρώιμο break-beat, με το σαξόφωνο να μεγαλουργεί και εμάς να μένουμε με το στόμα ανοιχτό! Όταν το πρωτάκουσα, έκανα αρκετή ώρα να συνέλθω, πρώτον γιατί είναι ο Dοnovan και δεύτερον γιατί είναι 1968... Στα δε, τελευταία 30 δευτερόλεπτα οι Pοrtishead πρέπει να ανάψουν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει) δίμετρη λαμπάδα! Μετά σου λέει ότι το trip hop γεννήθηκε στο Bristol...

10. Jefferson Airplane - Rejoice (After bathing at Baxter's, 1967)
Αν είχα γεννηθεί λίγο μετά τον πόλεμο και γινόμουν μουσικός, απ' όλες τις αγγελίες των συγκροτημάτων που θα κρέμονταν στον πίνακα της Kαλών Tεχνών, στη δικιά τους θα απαντούσα κι απ' όλες τις τραγουδίστριες μόνο την Grace Slick θα άφηνα να με αποπλανήσει. Η οποία εβδομηνταρίζει του χρόνου αλλά έχει κερδίσει προ πολλού την αθανασία και την αιώνια νεότητα. Το "Rejoice" της ξεκινάει με πιάνο και μπάσο και στο λεπτό μπαίνει ένας απρόσμενος jazz ρυθμός που αλλάζει συνέχεια, ένα αραβοειδές σόλο εμφανίζεται και όταν ακούω το "there are so many of you" παραδίνομαι. Να σημειώσω και την αντιπολεμική πινελιά: "O πόλεμος είναι καλή μπίζνα γι' αυτό στείλε το γιο σου. Προτιμώ να πεθάνει η χώρα μου για μένα".

11. Ultimate Spinach - (Ballad of) The hip death goddess (Ultimate spinach, 1968)
Κάμποσα χρονάκια πριν, αρκετές ήταν οι συνέχειες σχετικά με τον περίφημο ήχο της Βοστόνης, οι οποίες είχαν γραφτεί στο καλύτερο κατά πολλούς (κι εγώ μαζί) ελληνικό, μουσικό περιοδικό. Πρωτεργάτες και στυλοβάτες αυτού, οι Ultimate Spinach. Rhythm section σε πλήρη μετρονομία, αιθέρια φωνητικά, τελετουργική αφηγηματική εισαγωγή και το ταξίδι ξεκινά με έναν έναν τους παίκτες να κάνουν την εμφάνισή τους. Με την κατάλληλη υποστήριξη, όχι μόνο την hip young goddess θα γνώριζες αλλά και όλες τις φίλες της...

12. The Υardbirds - Happenings ten years time ago (single, 1966)
Δε γνωρίζω ακριβώς ποια προσόντα του εκτίμησαν οι του Record Collector και τον ψήφισαν τρίτο καλύτερο ψυχεδελικό δίσκο μετά το "Revolver" και το "Sunshine superman" αλλά δε νομίζω να τους ξέφυγαν οι ΚΙΘΑΡΕΣ των Jeff Βeck, Jimmy Page και Chris Dreja. Δε νομίζω επίσης να μην πρόσεξαν πως διαθέτει ένα από τα ψυχεδελικότερα ρεφρέν και ασορτί στίχους για έναν τύπο που μπερδεύει την πραγματικότητα με τα deja vu και τη φαντασία. Δέκα χρόνια μετά απ' αυτήν την ηχογράφηση, ο τραγουδιστής Keith Relf πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ έπαιζε κιθάρα στο υπόγειο του σπιτιού του. Οι κιθαρίστες ζουν και βασιλεύουν.

13. West Coast Pop Art Experimental Band - If you want this love (Part one, 1967)
Εκλεπτυσμένο κιθαριστικό ποπ-άκι με παραπονιάρικη φωνή από μία μπάντα που αυτοσυστήνεται επιτυχώς χάρη στο όνομα σιδηρόδρομο. Είχε πασπαλιστεί η Δυτική Ακτή με αυτήν τη μαγική σκόνη που ενέπνευσε πολλούς και διάφορους τα χρόνια εκείνα (που θα έλεγε κι ο παππούς μου, θεός σχωρεσ' τον!), αυτοί εδώ πώς να ξέφευγαν; Ειδική μνεία παρακαλώ στο μινιμαλιστικό σόλο της κιθάρας, παράδειγμα ουσίας και οικονομίας που δυστυχώς δεν έγινε μάθημα σε κάτι τύπους που μετέπειτα του έδωσαν και κατάλαβε, ταλαιπωρώντας μας στο μέγιστο.

14. Tim Buckley - Hallucinations (Goodbye and hello, 1967)
Ο χαρακτήρας είναι, ως γνωστόν, το πεπρωμένο εκάστου και ο του λεγάμενου είχε ασυγχώρητα κολλήματα. Αντιπαθούσε το mainstream, δεν του άρεσε να παίζει κάθε βράδυ τα ίδια, ήθελε να κάνει αλλαγές και άλματα. Πώς να τον παρακολουθήσει το κοινό (του βάδην) όταν σε τέσσερα χρόνια από φολκ ροκ τραγουδιστής έφτασε με το "Starsailοr" στον Ξενάκη; Χωρίς λεφτά, κοινό, εταιρία, πήρε την κάτω βόλτα. Το "Hallucinations" το έχω στα πάνω ράφια του μυαλού μου, δίπλα στο "Comin' back to me" των Jefferson. A match made in heaven.

15. The Dοors - Indian summer (Morrison hotel, 1970) Αφήστε στην άκρη, μύθους, προκαταλήψεις, αγιοτροπάρια και στρατιωτικές τσάντες με το λογότυπό τους ζωγραφισμένο πάνω και μείνετε στην ουσία. Οι Morrison, Densmore, Krieger και Manzarek έγραψαν μερικά πανέμορφα κομμάτια είτε αυτά εγκρίνονται είτε όχι από κάθε λογής μουσικοπατέρες. Ένα εκ των οποίων, καλά κρυμμένο στην οπισθοφυλακή, στο τέλος ενός άλμπουμ που δεν σε προϊδεάζει και με μία ρέουσα κιθάρα που σε καθηλώνει, κάνοντας σε να ανασαίνεις πιο σιγά για να μη διακόψεις τη γαλήνη του.

16. Kaleidοscope (UK) - The sky children (Tangerine dream, 1967)
A million white flowers in a field in the sky. Έτσι ξεκινάει η Οδύσσεια των παιδιών που έμειναν παιδιά, που πέρασαν από λευκούς πύργους και καραμελένια δάση μέχρι να φτάσουν στη σπηλιά του Ποσειδώνα με τη βελούδινη φωνή. Συναρπαστικό, μελαγχολικό οκτάλεπτο από τους βρετανούς Kaleidοscope που είχαν πιο... ευρωπαϊκό, πιο ποπ, πιο μπαρόκ ήχο απ' τους αμερικανούς συνώνυμους, εξαιτίας των οποίων άλλαξαν το όνομά τους σε Fairfield Parlour μετά από δύο δίσκους.

17. The Serpent Power - Flying away (The serpent power, 1967)
Έχοντας παραληρήσει άπειρες φορές σχετικά με την τελειότητα αυτού του κομματιού, κατά κύριο λόγο σε ιδιωτικές συζητήσεις, μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω και δημόσια, στο δεύτερο μέρος (και τελευταίο ως σήμερα...) της σε κώμα στήλης, "Buried Alive". Δε σκοπεύω να πω πολλά ακόμα. Απλά ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας του '60 και όχι μόνο.

18. The Electric Prunes - I had too much to dream (last night) (I had too much to dream (last night), 1967)
Να αφήσεις πίσω σου ένα αθάνατο κομμάτι ή μια σειρά από καλά αλλά... θνητά άλμπουμ αναρωτιόταν κάποτε φίλος μου μουσικός. Ακούγοντας το θεϊκό αυτό κομμάτι των Prunes (οι οποίοι είχαν και το ημι-θεϊκό "Get me to the world in time") κλίνω προς τους one hit wonders - καλλιτεχνικό χιτ εννοείται. Αν κάθε γκρουπ άφηνε από ένα τέτοιο κομμάτι πίσω του, πού να μας έμενε χρόνος για όνειρα!

19. The Βlues Μagοοs - Sometimes i think about (Psychedelic lollipop, 1966)
Αν και γνωστοί για το στιλάτο γκαραζο-πόπ "(We ain't got) Nothin' yet" οι Blues Magοοs στο (όνομα και πράγμα) "Psychedelic lollipop" διασκευάζουν ασύλληπτα μια σπαρακτική ψυχεδελομπλουζιά που τσακίζει κόκαλα, βάζοντάς σε κι εσένα σε νοσταλγικά τριπ ν' αναρωτιέσαι τι να 'γινε εκείνο το κορίτσι που το λένε Willie Jean...Αν μη τι άλλο το παραδοσιακό blues κομμάτι έτυχε σπουδαίας μεταχείρισης.

20. The Beacοn Street Uniοn - The clown died in Marvin Gardens (The clown died in Marvin Gardens, 1968)
Στον τίτλο βασίζεται και τo κόνσεπτ του εξωφύλλου που δείχνει το γκρουπ σκυμμένο πάνω από τον τάφο ενός νεκρού κλόουν χωρίς φέρετρο. Απ' τα πιο γνωστά ονόματα αυτού που προωθήθηκε ως Bosstown sound, πρόλαβαν να βγάλουν δυο δίσκους πριν ο τραγουδιστής τους John Lincοln Wright το γυρίσει στην country (περίπτωση Καρβέλα δηλαδή). Ένα γρήγορο γκρούβι κομμάτι που σε κρατάει τσιτωμένο για τέσσερα λεπτά. Μπόλικα κρουστά, ωραία κίμπορντς κι ένας κιθαρίστας που ξυπνάει κεφάτος την ώρα του σόλο.

21. Hunger - Mind machine (Strictly from hunger, 1969)
Καταιγιστικό και ορεξάτο το πόνημα των Hunger, organ-driven όπως και ο ήχος τους εν γένει, ξεχωρίζει ως η πιο ζωηρή στιγμή του "Strictly from hunger". Αξίζει -πιστεύω- για την ιστορία, να σημειωθεί ότι έχει χρησιμοποιηθεί σε set από τον πάντα ανοιχτόμυαλο dj Shadow. Ε, δε σας μπήκε μια περιέργεια;

22. 13th Floor Εlevatοrs - Roller coaster (The psychedelic sounds of, 1966)
Περιττό να επισημάνω πως κι αυτοί δεν είχαν σχέση με ναρκωτικά - πού να τα βρουν άλλωστε στο Austin του Texas το '65! Μπορεί να υπάρχει διαμάχη μεταξύ αυτών και των Deep για το ποιος χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο psychedelic, όλοι συμφωνούν όμως πως αυτός ο τριπαριστός ήχος των ανελκυστήρων που όφειλε πολλά στο electric jug (jug=πνευστό ...σταμνάκι. Πώς ήταν το ηλεκτρικό μη με ρωτάτε. Ακούγεται πάντως έτσι: τούρουρου, τίριριριριρου, τούρρουτουρρουρου, τουρ ρου τούριρου) δεν είχε ηγούμενο ούτε προεπόμενο. Του ρουρουroky την ιστοριριρουρία και την εμμονή του με τους διαβόλους και τριριριριβόλους θα την έχετε ακούσει. Αν υπάρχει "ψυχεδελικός τρόπος ζωής" αυτός είναι το πιο ακριβές παραράδειγμα.

23. Sam Gopal - Angry faces (Sam Gopal, 1969)
Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι κάποιος κύριος ονόματι Ian Kilmister, μετέπειτα γνωστός και ως Lemmy συμμετείχε σε αυτήν την εξαιρετική ψυχεδελική μπάντα; Οι Sam Gopal βαπτίσθηκαν από το ονοματεπώνυμο του Μαλαισιανού ιδρυτή τους που φρόντισε να αποδώσει μοναδική ατμόσφαιρα στους ήχους του γκρουπ με την tabla του. Γεγονός που περίτρανα διαπιστώνεται στο εν λόγω κομμάτι (και όχι μόνο). Για καφρίλα πάντως μην ελπίζετε...

24. Magic Carpet - Father time (Magic carpet, 1972)
Οι ...Beirut της εποχής τους, βρετανική μπάντα ινδοευρωπαϊκού ήχου με συνθέτη/ τραγουδίστρια την Alisha Sufit, που πρώτα στραβοκούρδισαν τις κιθάρες τους και μετά βούτηξαν την ψυχεδελική φολκ τους στον ήχο του σιτάρ. Δεν ήταν βέβαια οι μόνοι που το έκαναν, αλλά οι άλλοι δεν ήταν ίσως τόσο καλοί συνθέτες, ούτε είχαν τόσο καλή τραγουδίστρια. Με μπούκωσε το πατσουλί.

25. Kevin Ayers - Decadence (Bananamour, 1973)
Πολύχρωμος, ευφάνταστος, αυτοσαρκαστικός, πειραγμένος, χιουμορίστας, μέλος μίας αόρατης, υποθετικής ελίτ που σκαρώνουν αστεία ο ένας στον άλλον, παρών για κάτι φεγγάρια στους Soft Machine και φυσικά εξέχουσα προσωπικότητα της σκηνής του Canterbury ο κ. Ayers, είναι από τις περιπτώσεις που δεν πρέπει τα ώτα σας να στερηθούν για κανένα λόγο. Τώρα για το κομμάτι τι να πεις, oriental ψυχεδελικό kraut υπάρχει; Υπάρχει και παραϋπάρχει! Για τον Kevin Ayers πρόκειται, όλα επιτρέπονται και όλα γίνονται!

26. The Pretty Things - Death (S.F. Sorrow, 1968)
Κόνσεπτ άλμπουμ που διηγείται τη ζωή του S(ebastian) F. Sorrow που αφού βιώνει πόλεμο και δράματα καταλήγει να γερνά ολομόναχος. Το "Death" δεν αφορά το θάνατο του κυρίου Λύπη αλλά τον πρόωρο θάνατο της αρραβωνιαστικιάς του και είναι βαρύ σαν κουρσούμι και σκοτεινό σαν λαγούμι. Αν ήταν διαφορετικό δε θα λεγόταν "Death" αλλά "Marriage", "Τriumph of my favourite team" ή "Bachelor party". Την ίδια περίοδο λέει, σε διπλανά στούντιο των Abbey ηχογραφούνταν άλλα δισκάκια με τίτλους "Sgt Pepper's lonely hearts club band", "The piper at the gates of dawn"... Πφφ.

27. H.P. Lovecraft - It's about time (H.P. Lovecraft II, 1968)
Οι H.P. Lovecraft αφού διάλεξαν να ακούνε στο ίδιο όνομα με το διάσημο συγγραφέα ιστοριών τρόμου, κοιτώντας με το ένα μάτι στη φολκ και με το άλλο στο ροκ, πήραν τα μπογαλάκια τους και μετέβησαν από το Σικάγο στο Σαν Φραντσίσκο. Προφανώς πήραν χαμπάρι ότι κάτι συμβαίνει κατά κει και δεν ήθελαν να το χάσουν. Το "It's about time", από το δεύτερο άλμπουμ τους, ισορροπεί ανάμεσα στο λυρισμό και την ένταση, φέρνοντας στο νου και κάτι από το "Get on top" του Tim Buckley (ηχητικά πάντα, μιας και το δεύτερο βγήκε τέσσερα χρόνια αργότερα).

28. Them - Square room (Now and them, 1968)
Οι Them δίχως τον him, τον Van the Man δηλαδή που τους εγκατέλειψε μετά από δυο δίσκους και τους ανάγκασε να ξενιτευτούν εν έτει 1967 στην αφιλόξενη Καλιφόρνια όπου μάλλον λόγω φτώχειας τρεφόταν με πεγιότ και μανιτάρια γι' αυτό και η μουσική τους άλλαξε κατεύθυνση. Γλίτωσαν κι απ' το σατράπη Βαν και ανάσαναν με ανακούφιση. Το "Square room" κυλάει επί δέκα λεπτά, σαν μεγαλοπρεπής βορειοκορεάτικη παρέλαση...

29. The United States Of America - Hard coming love (The United States Of America, 1968)
Δυναμικότατη έναρξη από τους νεοϋορκέζους αρτίστες στο παρόν κομμάτι, έως ότου μπουν τα αισθησιακά φωνητικά της Dorothy Moskowitz και ο Joseph Byrd αρχίσει να πειράζει διάφορα κουμπιά στην κονσόλα απογειώνοντας την όλη κατάσταση σε άλλες διαστάσεις. Πρωτοποριακό γκρουπ, γεμάτο όρεξη για πειραματισμό και πληθώρα ιδεών, με μεγάλη επιδραστικότητα στις επόμενες γενιές, έναν ομώνυμο δίσκο αριστούργημα και ένα όνομα που αν μπάντα το υιοθετούσε στις μέρες μας μάλλον θα έβρισκε τον μπελά της.

30. The Freeborne - Images (Peak impressions, 1967)
Απ' το μοναδικό άλμπουμ των Βοστονέζων με τους Mike Spiros και Nick Carstoiu στη σύνθεσή τους. Άφθονο πιάνο, σόλο τρομπέτας, μελωδικότατος εκλεκτικός ήχος. Τοπ σταφ όπως και όλα τα προηγούμενα σ' αυτήν τη λίστα.

Outtakes:

31. The Byrds - Eight miles high (Fifth dimention, 1966)
32. Caravan - With An Ear To The Ground You Can Make It (If I Could Do It All Over Again, I'd Do It All Over You, 1970)
33. Comus - The Herald (First Utterance, 1971)
34. The Creation - Through my eyes (single, 1967)
35. Flat Earth Society - Dark street downtown (Waleeco, 1968)
36. Fresh Maggots - Rosemary Hill (Fresh Maggots, 1971)
37. Growing Concern - What kind of life (Growing Concern, 1968)
38. Incredible String Band - Witches Hat (The Hangman's Beautiful Daughter, 1968)
39. Kaleidoscope (U.S.A.) - Please (Side Trips, 1967)
40. The Lemon Fog - Summer (single, 1968)
41. Love - Always See Your Face (Four Sail, 1969)
42. The Maze - As For Now (Armageddon, 1968)
43. Misunderstood - Children of the sun (single, 1969)
44. Pearls Before Swine - I Saw The World (Balaklava, 1968)
45. Pride - A Hope (Pride, 1970)
46. Quicksilver Messenger Service - Dino's Song (Quicksilver Messenger Service, 1968)
47. The Rolling Stones - In Another Land (Their Satanic Majesties Request, 1967)
48. The Superfine Dandelion - People In The Street (The Superfine Dandelion, 1967)
49. Dino Valente - My Friend (Dino Valente, 1968)
50. Wool - If They Left Us Alone Now (Wool, 1969)