Αh ahh I'll take you on a cruise, ah ahh like penguins in love
Μύρισε καλοκαιράκι και ο Αντώνης Ξαγάς πάει από νησί σε νησί. Νοερά, με τραγούδια, γιατί από άδεια ακόμη γιοκ...
Υπάρχει κάπου ένα για τον καθένα, για κάθε ταξιδιώτη του παντός (και πάλι από την αρχή). Ένα μαγικό νησί όπου θέλουμε να βρεθούμε. Μες στου Αιγαίου τα νερά. Αλλά και του Ιονίου. Ένα νησί βότσαλο στα πόδια του/της. Κάπου... Κι έτσι άλλος για Χίο θα τραβήξει και άλλος για Μυτιλήνη, κι άλλος για Πάρο και Νάξο τον αέρα του ν' αλλάξει, κι άλλος θα τρέξει να προλάβει το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό, all visitors are kindly requested to disembark. Και το μελτέμι να ανακατεύει μαλλιά και σκέψεις, να βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι, με μια ανέμελη (ψευδ)αίσθηση αιωνιότητας. Κάπου υπάρχει ένα τέτοιο νησί για τον καθένα, μια παραλία έστω, μια some faraway beach, ή μια echo beach, που να αντηχεί εικόνες και πρόσωπα ξεχασμένα από καιρό, κι ας μην υπάρχει το νησί αυτό, να το έχει καταπιεί η φουσκοθαλασσιά του χρόνου.
Έρωτες το καλοκαίρι... Οθόνη, μεσημεριανή λαύρα, Λάκης Κομνηνός και Έλενα Ναθαναήλ, κάπου μακριά ο ήλιος βασιλεύει και στραφταλίζει, τουρίστριες με μαιάνδρους στα φορέματα, κορίτσια στον ήλιο, μύγδαλα με μαγικές ιδιότητες, στάσου, ντου γιου λάικ μαμαζέλ δι Γκρις, ζε τεμ μον αμούρ, καμ του μι για να τη βρεις και η ανάμνηση σου από την Γκρις θα σου μείνει για φορέβερ, live your myth in Greece, αφίσες του ΕΟΤ, γαϊδουράκια και κοφίνια και ψάθινα καπέλα, mamma mia πόσο αθώα και ξένοιαστα μοιάζουν όλα, κουλέρ λοκάλ, ρουμζ, ρουμζ, όλα φυσικά βαμμένα στο ψευδοπαραδοσιακό βίαιο λευκό που ξεχωρίζει, στην ταβέρνα moussaka, φέτα-ασβέστη και φρέσκο ψάρι Ινδικού ωκεανού. Οι μηχανές της "βαριάς βιομηχανίας" του τουρισμού στο φουλ.
Έχει κατά βάθος σημασία; Είναι καλοκαίρι, είσαι χίλια μύρια κύματα μακριά από την καθημερινότητα και το μαγκανοπήγαδο της, θα νοιαστείς για στερεότυπα και μύθους (που εν τέλει αυτό δεν είναι στη βάση του ο τουρισμός, η "επιβεβαίωση" τους στην πράξη;). Όπως και να έχει, οι προβλέψεις λένε ότι και τούτο το καλοκαίρι εκατομμύρια επισκέπτες θα μας έρθουν και θα κάνουμε ρεκόρ αφίξεων (έτσι, να βάλουν κι ένα χεράκι στην ...ανάπτυξη και να μαζέψουν και καμιά γόπα στις παραλίες σαν τον Will τον Smith), ο καθένας με τις δικές του φαντασιώσεις, προσδοκίες, επιθυμίες. Φεύγοντας θα πάρουν μαζί τις νέες δικές τους αναμνήσεις. Κάποιες μπορεί να απαθανατιστούν σε ένα τραγούδι, αυτή τη μαγική μελωδική μηχανή του χρόνου. Μερικά από αυτά τα μαζέψαμε σε τούτο το μικρό καλοκαιρινό αφιέρωμα.
Ελάτε λοιπόν να πάμε νησί-νησί (η μάνα σου εγώ κι εσύ), βράχο-βράχο (τον καημό) και μπορεί σε εκείνα τα βράχια της Αλόννησου να βρούμε κι εμείς το παντελόνι που έψαχνε η ...Έφη (η Σαρρή ντε).
1. Μύυυυκονος
...και ναι περνάμε τέεεεεελειαα! Κι ας μην έχω αποβιβάσει ποτέ το ποδάρι μου εδώ, είναι τόσο (αδίκως) οικείο το σκηνικό από κωστοπουλικού τύπου περιοδικά κείμενα, από ρεπορτάζ του κώλου (κυριολεκτικά) για φοροδιαφυγή και σελέμπριτυ και ανθυποσελέμπριτυ και ξεσαλωμένες νεανικές ορμόνες σε πενθήμερες ονειρώξεις ταξικής υπέρβασης και ... λέτε κάπου εδώ μέσα στο χαμό να βρήκε νύφη κάποιος από τους Haruomi Hosono (το εν τρίτο των Yellow Magic Orchestra), Takahiko Ishikawa και Masataka Matsutohya; Οι οποίοι το 1979 αφιέρωσαν ολόκληρο δίσκο στο Αιγαίο πέλαγος ("The Aegean sea"), όπου ανάμεσα σε τίτλους όπως "Lament of Aphrodite" και "Reggae Αegean woman" (που να έπεσαν άραγε οι άνθρωποι;) συναντάμε και την "Bride of Mykonos" στο εξωτικά ηλεκτρονικό στυλ των YMC. Από την άλλοι οι Ευρωπαίοι επισκέπτες αποτύπωσαν το νησί σε κάμποσα τραγούδια ευρωπαϊκής ποπ των 70s, με "ούμπα-ούμπα", ενίοτε και συρτακοειδείς μιμητικούς ρυθμούς, οι οποίοι σήμερα ακούγονται σαν να έχουν κλείσει μέσα τους μια προ πολλού χαμένη αθωότητα. Σαν το αστέρι π.χ. της Μυκόνου ("Der stern von Mykonos") που τραγούδησε η γιουροβιζιονικιά Katja Ebstein, το κορίτσι της Μυκόνου ("Das Maedchen von Μykonos") της Mariella. Μόνο λίγο η Mireille Mathieu ξέφυγε από τον καλοκαιρινό καιρό με το "Il a neigé sur Mykonos". Είναι πάντως οι Fleet Foxes εκείνοι που φύλαξαν για το νησί ίσως το ωραιότερο τους κομμάτι, το "Mykonos", ένα ανάλαφρο τραγούδι όπου η Μύκονος παίρνει το ρόλο ενός ιδανικού προορισμού-καταφυγίου, με τον ήλιο της γιατρικό για μια βίαια τελειωμένη σχέση.
2. Ρόδος
Οι Γερμανοί ξανάρχονται! Όχι πλέον (ευτυχώς) με φονικές αιματοβαμμένες μεραρχίες, αλλά με εξίσου αμείλικτες και λίαν επίφοβες επελάσεις ποπ μουσικής (των διαβόητων Schlager) η οποία ενίοτε δοκιμάζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής στο κιτς. Το σμαραγδένιο νησί των ιπποτών (ποιος γλυτώνει από τα στερεότυπα τελικά;) ως προνομιακός προορισμός εδώ και δεκαετίες, έχει πέσει επανειλημμένως θύμα έχοντας στενάξει κάτω από την μπότα μελιστάλαχτων γλυκερών μελωδιών. Με προεξάρχοντα τον δικό μας Costa Cordalis, έναν τύπο από την Ελάτεια της Φθιώτιδας ο οποίος μετανάστευσε στην Γερμανία και είναι από τα πρώτα ονόματα εδώ και τριάντα χρόνια, ο οποίος έδωσε κατεύθυνση "πάρτε το επόμενο πλοίο για την Ρόδο" ("Nimm das nächste Schiff nach Rhodos). Την οδηγία ακολούθησαν σχήματα όπως οι Flippers, οι οποίοι μάλλον καλοπέρασαν στις καυτές αμμουδιές του νησιού μιας που έγραψαν γι' αυτό σειρά τραγουδιών ("Im heißen Sand von Rhodos", "Rhodos") ή το βαρύ πυροβολικό που λέγεται Udo Jürgens, ο οποίος πιθανότατα μπαϊλντισμένος από την κάψα ονειρεύεται την Ρόδο υπό βροχή ("Rhodos im Regen"). Για να μην είμαστε άδικοι όμως, και οι λοιποί βορειοευρωπαίοι φίλοι μας δεν πάνε πίσω, πιάνω ν' ακούσω το "Rhodos" του ολλανδού βάρδου Benny Neyman, ολλανδικά δεν ξέρω χχχρυ (μιμούμαι όμως προφορά), πιάνω όμως σχεδόν απανωτά λέξεις όπως συρτάκι, Μανδράκι, Φαληράκι, Λίντος, Κολόσος, και ούζο στου Τσαμπίκου. Όταν ακούω και Καταβιά μια συγκίνηση με πιάνει, γνώριμο όνομα από μια στρατιωτική θητεία τόσο πίσω στο χρόνο που έχει απομείνει μόνο το ευχάριστο της αποτύπωμα.
3. Κέρκυρα
Κέρκυρα, Κέρκυρα, με το Ποντικονήηησι, που τα πιο φρέσκα κορίτσια τα 'χει η Μπενίτσα (ή μήπως λέει ψάρια;). Σου 'ρχεται το άσμα της Βλαχοπούλου αυθόρμητα στα χείλη, είπαμε όμως εδώ ασχολούμαστε με τους "ξένοι". Αν και εντάξει ο Εμίρης ο Κουστουρίτσα είναι σχεδόν σα δικός μας (λίγο με την "Non Smoking Orchestra" του μας τα χαλάει λίγο ημών των θεριακλήδων) κι έχει γράψει και ομώνυμο κομμάτι για την Κορφού, σε βαλκανικό πνευστό (τι άλλο;) ρυθμό σαμπλάροντας μάλιστα και Django Reinhardt. Αξίζει όμως να σταθούμε και σε έναν Αμερικανό ηθοποιό και τζαζίστα, τον Dick Hyman, ο οποίος μέσα στην αχανή του δισκογραφία, στα 60s ασχολήθηκε με τα καινοφανή τότε "μούγκια", βγάζοντας μεταξύ άλλων τον δίσκο "Moog: The Electric Eclectics of Dick Hyman" όπου ανακαλύπτουμε το παιχνιδιάρικο και χορευτικό "Topless dancers of Corfu". Γυμνόστηθες χορεύτριες; Που να τις απάντησε άραγε; Ήσαντε και σφιχτά τα στήθη εεεεε τα ήθη ήθελα να πω τη δεκαετία του '60, και συντηρητισμό είχαμε και χούντα, τίποτις Αγγλίδες θα ήταν μάλλον εκεί στον Κάβο, ένα από τα κύρια μέρη εξαγωγής του σύγχρονου βρετανικού πολιτισμού. Αποκλείεται να ήταν δικά μας τα κορίτσ(ι)α. Που τα πιο ωραία τα 'χει τελικά (κατά το άσμα) η Παλαιοκαστρίτσα, μη σας μπερδέψω και στις πιθανές καλοκαιρινές σας αναζητήσεις.
4. Λέσβος
Να διαλέξουμε το ιδιαίτερο ψυχεδελικό soundtrack της περιβόητης σουρεαλιστικής ταινίας τρόμου "Vampyros Lesbos" η οποία συνδυάζει μοναδικά το μύθο του Δράκουλα και της Σαπφώς (ή μήπως της Σαπφούς; θα πούμε όμως και της Ζωζούς; ας μην το πιάσουμε εδώ το θέμα). Έλα όμως που η ταινία γυρίστηκε κατά βάση στην Τουρκία και ουχί στο νησί μας. Κάπως πιο σχετικό από την άλλη είναι το soundtrack από την εχμμ υπόπτων ηθών ταινία "Sex Fever/Die Insel Der Tausend Freuden" (ομολογώ πάντως ότι δεν την έχω δει), όπου ο συνθέτης Gerhard Heinz κάνει επίδειξη ικανοτήτων έτσι όπως σερφάρει ανάμεσα στα είδη, με τη μουσική να πιάνει από μελό θέματα αλά-Πλοίο της αγάπης μέχρι ηλεκτρονικές Space βινιέτες όπως το καταπληκτικό κομμάτι που λέγεται "The isle of Lesbos". Ο ίδιος ο δίσκος επανεκδόθηκε σχετικά πρόσφατα και έχει ενδιαφέρον και ως φετιχιστικό αντικείμενο, όχι τόσο λόγω βινυλίου ή του αναμενόμενα ροζ χρώματος, αλλά επειδή συνοδεύεται και από έναν ...δονητή (μην μπείτε στον κόπο, έχει φευ εξαντληθεί). Ο ίδιος συνθέτης έχει γράψει μουσική για αναρίθμητες ταινίες του ελαφρού κυρίως σινεμά, ανάμεσα στις οποίες συναντάμε και τίτλους άγνωστους στα μέρη μας όπως «Γυμνοί και καυτοί στη Μύκονο» (ταινία γυρισμένη στη ...Σκιάθο μολαταύτα!) και «Ελληνικά σύκα». Χμμμ...
5. Ύδρα
Λοιπόν, εδώ έχει συντελεστεί μια μεγάλη αδικία. Όχι ότι η Ύδρα θα πρέπει να έχει μεγάλο παράπονο προβολής, κοσμοπολίτισσα είναι, αρχόντισσα είναι, και ταινίες έχουν γυριστεί εδώ που την πρόβαλαν στα πέρατα της οικούμενης, σαν εκείνη την αξέχαστη με τη Σοφία Λόρεν, το "Μουνί και το Δελφίνι", εεε συγγνώμη το "Παιδί και το Δελφίνι" (α ρε Πανούση τι μας έκανες). Αλλά βρε συγχωρεμένε Λεονάρδε. Εδώ αγόρασες σπίτι, εδώ πέρασες σφοδρούς έρωτες, εδώ έγραψες ένα σωρό ποιήματα και τραγούδια, χάθηκε να έγραφες και κανά τραγούδι από εκείνα τα μοναδικά γλυκορομαντικά και σκοτεινά σου, που να αποθέωνε το όνομα του νησιού; Κι έτσι μένουμε με τη συμπαθή κατά τ' άλλα κιθαρωδό Jackie DeShannon η οποία τραγούδησε έναν ύμνο όχι μόνο για την "Hydra" (με τον αμίμητο στίχο "Hydra, not too far from Greece") αλλά και για το ...ούζο ("ouzo ouzo such a drink, I drink so much I can't move my feet).
6. Σαντορίνη
Είστε σε μοδάτο γάμο με θέα στην καλντέρα; Είστε εκεί στο πεζούλι στην Οία και περιμένετε να χειροκροτήσετε το ηλιοβασίλεμα; Νομίζω ένα κομμάτι σαν το "Santorini" του Yanni είναι ότι πρέπει για σάουντρακ. New age στις ...καλύτερες χειρότερες στιγμές του. Κι εντάξει δικός μας είναι βέβαια αυτός, αλλά νομίζω οι ξένοι τον εκτίμησαν περισσότερο (και όχι κουτσομπόληδες μου, δεν υπονοώ την Linda Evans). Από κει και πέρα, βάζοντας στην άκρη διάφορα μπίτια από ντιτζέι της πυρκαγιάς, αξίζει να σταθούμε στο "Santorini" των Shatoo, κάτι ξεχασμένων wannabe-Aha νορβηγών από τον πάτο του 80s synth καλαθιού. Κάνανε και ένα κάποιο σουξέ (οι ίδιοι λένε "huge") στα μέρη τους με το κομμάτι αυτό, οπότε νομίζω την αξίζουν τούτη την αναφορά τουλάχιστον.
7. Κρήτη
Πριν κάμποσο καιρό ένα βρετανικό στούντιο είχε φτιάξει έναν ευρηματικό παγκόσμιο χάρτη, όπου οι γεωγραφικές οντότητες συνδέονταν με σχετικούς μουσικούς τίτλους (το είχαμε δημοσιεύσει κι εδώ στο MiC). Αν κάποιος εστίαζε στα μέρη μας, και δη στην Κρήτη, θα διαπίστωνε με έκπληξη (και ίσως τραβώντας και την μάχαιραν αν ήταν σύντεκνος) ότι για την Μεγαλόνησο είχαν επιλέξει το ..."Cretin hop" των Ramones, του κρετίνου δηλαδή. Μα αγαπητοί φίλοι, είχατε κάμποσες άλλες επιλογές. Ένα "Cretan song" π.χ. από το σχήμα-κιβωτό της εβραϊκής παράδοσης της διασποράς, τους Black Ox Orkestar (ελπίζω να μην εκπλήσσεται κανείς, στην Κρήτη υπήρχε ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα με μακραίωνες ρίζες, μέχρι που εξολοθρεύτηκε με τη γνωστή ναζιστική μέθοδο). Αν θέλατε κάτι πιο ηλεκτρονικό, υπήρχε το "The Crete that Crete made", έχει μεν έναν κάπως κρυπτικό τίτλο, είναι όμως από τους πολύ γνωστούς και πρωτεργάτες της IDM The Black Dog (αν κι εμένα μ' αρέσει πολύ περισσότερο ένα θαυμάσιο minimal techno κομμάτι των άσημων Minimal Violence με τίτλο "Crete is calling"). Η Κρήτη μας καλεί, κάπου ανακάλυψα μια ερασιτεχνική κασετένια καταγραφή ενός κομματιού των Arab Strap με τον τίτλο "How far is Crete?", μια κιθάρα γρατζουνάει άτεχνα, η βρόχα πέφτει straight through και ο τραγουδιστής αναρωτιέται μελαγχολικά, πόσο μακριά είναι η Κρήτη και πως θα φτάσει εκεί.
8. Πάτμος
"Έσσεται ήμαρ σεβαστέ Ιωάννη, όπου ετούτη η νήσος θα κατακλύζεται από περιηγητάς, που τότε θα τους ονομάζουσι τουρίστας ίνα αναζητήσωσι το σπήλαιον τούτον, άνθρωποι εκ χωρών απολιτίστων όπου ακόμη σήμερον τρώγουσιν βαλανίδια, και έσσονται καιροί διαβολικοί όπου ακόμη και το όνομά σου θα γράφεται με ένα νι, και όπου εκ των βαρβαρικών τούτων χωρών θα ακούομεν δαιμονικές μελωδίες εκ δαιμονικών "ηλεκτρονικών" οργάνων, ακόμη και εξ ανθρώπων που θα έχουσι τις κεφαλές τους κεκαλυμμένες με βολβούς οφθαλμών ίνα μη αναγνωρισθώσι επί τω σατανικώ τους έργο".
(Ακυκλοφόρητο obscure απόσπασμα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη που φημολογείται ότι γράφτηκε στο νησί το 96 μ.Χ.)
Τα κομμάτια που υπονοούνται:
Eyeless in Gaza - John on Patmos
The Residents - Patmos (οι οποίοι έχουν και κοτζάμ LP "Postcards from Patmos")
Der Arbeiter - Patmos
9. Αγκίστρι
Τούτο το νησάκι είναι πολύ κοντά μας (για μας τους Αθηναίους τουλάχιστον) και καμιά φορά το υποτιμούμε. Κάτι που δεν έκανε η Heather Trost, η βιολίστρια των A Hawk and a Hawksaw, η οποία μετά από συναυλία είχε πεταχτεί εκεί για να πάρει λίγο θαλασσινό αέρα, να κάνει ποδήλατο και μπάνιο στο Αιγαίο (η ίδια τα λέει σε συνέντευξη), και κάπως έτσι έγραψε όχι μόνο ένα θαυμάσιο νεο-ψυχεδελικό κομμάτι με τίτλο "Agistri", έτσι ονόμασε και ολόκληρο το δίσκο της, βάζοντας και ένα πολύ ωραίο θαλασσινό εξώφυλλο. Κάτι που με φέρνει συνειρμικά, κι ας κάνω συνειδητή παρασπονδία στους κανόνες του αφιερώματος, σε εκείνη την ομώνυμη ταινία του Ερρίκου Ανδρέου, η οποία είχε πάντως ξένο κάστινγκ με προεξάρχουσα τη θεά Barbara Bouchet η οποία (στην ταινία) σχεδιάζει, με τη βοήθεια του εραστή της, τη δολοφονία του πλούσιου συζύγου της κατά τη διάρκεια ενός ιστιοπλοϊκού αγώνα, συνοδευόμενη από μια καταπληκτική μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου. Το δε αστυνομικό θέμα με πηγαίνει συνειρμικά στο καλοκαίρι του 2002, την εποχή της σύλληψης της 17 Νοέμβρη, τότε που ο καταζητούμενος Κουφοντίνας είχε κάνει κάμπινγκ εδώ στο Αγκίστρι. Όταν πλέον συνελήφθη, ανέλαβαν έργο οι δαιμόνιοι ρεπόρτερζ, με κορυφαίο έναν Πουαρό του έγκριτου STAR, σαν τώρα τον θυμάμαι να μεταδίδει: "έξω από την σκηνή βρέθηκαν τσόφλια από φιστίκια Αιγίνης, άρα ο Κουφοντίνας πηγαινοερχόταν στην Αίγινα" (φοβάμαι το συμπέρασμα σε περίπτωση που είχε βρεθεί ...μπανανόφλουδα Εκουαδόρ).
10. Ιθάκη
Δεν θα μπορούσε να λείπει από τούτη τη λίστα τούτο το συμβολικό νησί, το κάτι παραπάνω από ένα νησί, το οποίο είναι ξακουστό ανά τον κόσμο όχι τόσο για τις πολλές του ομορφιές, αλλά ας όψεται εκείνος ο αρχαίος ο Οδυσσέας που έναν πόλεμο πήγε να παίξει με κάτι άλλα αγοράκια κι έκανε είκοσι χρόνια να γυρίσει σπίτι στη γυναικούλα του, και με απαίτηση μάλιστα να του είναι και πιστή (ευτυχώς που δεν είχαν ακόμη επινοηθεί οι ζώνες αγνότητας). Και ήρθε και κάτι αιώνες αργότερα κι εκείνος ο Καβάφης και ευχήθηκε "Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος", και όχι θα διαφωνήσω με τον αγαπημένο ποιητή, αν είναι να πάω διακοπές στην Ιθάκη δεν θα εύχομαι καθόλου να είναι μακρύς ο δρόμος, ειδικά αν οι μέρες της άδειας είναι μετρημένες με το σταγονόμετρο. Συνεχίζοντας το νοερό ταξίδι προς τα σήμερα, μπορεί κάποιος μερακλής να θυμηθεί έναν δίσκο ινστρουμένταλ ηλεκτρονικής του 1986 από ένα ανατολικογερμανικό σχήμα ονόματι Servi (στην Amiga φυσικά) ο οποίος έφερε τον τίτλο "Rückkehr aus Ithaka", επιστροφή δηλαδή από την Ιθάκη (οπότε υποθέτουμε ότι για τους Servi δεν θα ήταν μακρύς ο πηγαιμός και έφτασαν κάποια στιγμή). Πιο κοντά στις μέρες μας και σαφώς πιο γνωστοί οι Weezer, αφιέρωσαν κι αυτοί ένα κομμάτι τους στο νησί, το "Return to Ithaka", στο γνωστό δημοφιλές λαϊκορόκ στυλ τους.
11. Πόρος
Ψαγμένη επιλογή (αν δεν είναι αναγκαστική και είσαστε τίποτις βύσματα του Ναυτικού). Και για τραγούδι ψαγμένη επίσης, αλλά οι Savage Republic δεν είναι τίποτις τυχαίοι, μας αγαπούν και μας αγαπάνε εδώ και δεκαετίες, έχουν διασκευάσει δις Μίκη, έχουν βγάλει δίσκο αφιερωμένο στα ελληνικά τελωνεία που τους ταλαιπώρησαν κάποτε, αλλά και πιο πρόσφατα άλλους με τίτλους όπως "Aegean" και "Varvakios" (ναι η γνωστή αγορά). Από τον τελευταίο αυτό δίσκο, ανάμεσα σε σαμπλ "6 ευρώ ο γάβρος" και άλλους ήχους της λαϊκής, αλιεύουμε το κομμάτι το αφιερωμένο στον "Poros".
Και μια ενδεκάδα ακόμη, η χώρα μας έχει μπόλικα νησιά βλέπετε:
1. Éric Serra - The monastery of Amorgos
Κι ας μην έχεις στάλα θρησκευτικού αισθήματος μέσα σου, να είσαι κάπου εκεί στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην Παναγιά τη Χοζοβιώτισσα, το μοναστήρι που είναι λες κρεμασμένο στον απόκρημνο βράχο, να αφήνεις το βλέμμα σου να ταξιδέψει στην απέραντη θαλασσινή έκταση, στο απέραντο γαλάζιο (αμοργιανά περάματα δεν υπάρχουν πια για να κόβουν τον ορίζοντα) και με μια αγάπη αγκαλιά... Τότε ίσως ένα κάποιο μεταφυσικό δέος να σε πιάσει. Αν όχι, σίγουρα θα καταλάβεις τι ήταν αυτό που ενέπνευσε τον Λυκ Μπεσόν να γυρίσει εδώ την ταινία "Απέραντο γαλάζιο" και τον Ερίκ Σερά να γράψει το σάουντρακ. Μεταξύ μας, μετριότατη ταινία αλλά τη δουλειά της την έκανε (θα έπρεπε να υπήρχε ένα ..."μπεσόσημο", ένα τέλος επί του τζίρου για κάθε ιδιοκτήτη ρουμ και ταβέρνας στο νησί).
2. Costa Cordalis - Der Wein von Samos
Δεν άντεξα στον πειρασμό να επιλέξω ένα ακόμη κομμάτι του Cordalis (αλήθεια θα του απονείμει ποτέ κανά βραβείο ο ...ΕΟΤ για τη συμβολή του στον ελληνικό τουρισμό;). Είναι και που τιμάει το γλυκό κρασί της Σάμου (με τον δίσκο να έχει εξώφυλλο την ...Κέρκυρα πάντως), κι ας τον έβαλε σε περιπέτεια εκείνο το βράδυ στην ταβέρνα, όπου είδε την Μαρία να χορεύει και την πήρε αγκαλιά, μόνο που εκεί ήταν και ο φίλος της που ήταν δίμετρος και πρωταθλητής στα βαρέα βάρη και η οδυνηρή συνέχεια εννοείται νομίζω...
3. Synthex - Samos
Ένα διαστρικής ηρεμίας και ομορφιάς κομμάτι του ολλανδού αυτού παραγωγού από τον δίσκο "Pythagoras", σαν φόρος τιμής στον φιλόσοφο που οραματίστηκε τη σχέση της μουσικής με τους αριθμούς κάμποσους αιώνες πριν από τις σημερινές ατελείωτες αλληλουχίες αριθμών των ψηφιακών μελωδιών.
4. Fuat Saka - Hamburg Samothraki
Τι Αμβούργο τι Σαμοθράκη, λιμάνι το 'να, λιμάνι κι η άλλη (λέμε τώρα, κι ας μη βγαίνει ούτε η ουσία ούτε η ρίμα). Είναι κάμποσος ο δρόμος σε θαλάσσια μίλια, τον διανύει ο γνωστός μας τουρκοπόντιος (βλέπε συνεργασίες με Παπάζογλου, Φαραντούρη κ.α.) μουσικός με καθαρόαιμους αιγαιοπελαγίτικους σκοπούς.
5. Big Pauper - Portland to Paros
Τούτος ο χιπ-χόπερ κι αν έκανε δρόμο. Ωκεανούς ολόκληρους διέσχισε. Μια μικρή βινιέτα, σαν μία που θα έφτιαχνε ο DJ Shadow αν είχε μερακλώσει με μια ερασιτεχνική μπουζουκοπενιά και είχε και το σάμπλερ μαζί.
6. Ian Carr & Nucleus - Naxos
Ελαφρώς υποτιμημένο (που λέμε κι εμείς οι μουσικογραφιάδες) κυκλαδονήσι, είναι που είναι και κάπως ανοικονόμητα μεγάλο, γι' αυτό όμως διαθέτει και ποικιλόμορφες ομορφιές "βουνό και θάλασσα δύο σε ένα", έχει και ωραίες πατάτες και τυριά και άλλα πολλά, οι έξω τη γνωρίζουν πάντως περισσότερο από τον διάσημο μύθο της Αριάδνης που την παράτησε αμανάτι στο νησί ο Θησέας γυρίζοντας από το κυνήγι του Μινώταυρου, που σε καλό της βγήκε της κοπέλας γιατί μετά λέει παντρεύτηκε τον θεό Διόνυσο και έγινε και όπερα από τον Ριχάρδο Στράους και ενέπνευσε και τούτον εδώ τον Ian Carr, έναν από τους πολλούς ...κουμπάρους στον γάμο της τζαζ με το ροκ κάπου εκεί στα 70s. Από έναν δίσκο με τον ταιριαστό τίτλο "Labyrinth".
7. Laura Veirs - Ikaria
Για τη Νικαριά (μια γλυκιά βραδιά και μακριά από γκρούβαλους) δεν τραγουδάει η ταλαντούχα αμερικανίδα φολκού (ή αυτό που λέμε alt country αν προτιμάτε), το κομμάτι ακούγεται περισσότερο σαν μια μικρή (1'30'') γέφυρα στο άλμπουμ της "Warp and theft". Για την Νικαριά επίσης δεν τραγουδά και ο ιδιόρρυθμος μουσικός παραγωγός Thomas Brinkmann, στο ομώνυμο κομμάτι του, κικιρικί κικιρικί, κύριε κύριες και κύριοι καλη καλη καλη καλη νύχτα, όχι δεν χάζεψα, απλά μεταφέρω στίχους και φωνές, αυτό που κάνει γαρ εδώ ο γερμανός μουσικός παραγωγός είναι η διαχείριση τυχαίων φωνητικών δειγμάτων, με έναν τρόπο ο οποίος θυμίζει Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ ή/και Demetrio Stratos. "Ελπίζω ο Γιάννης Χρήστου να με σχωρέσει κάποτε", έτσι είχε κλείσει κάποτε μια απίστευτη συνέντευξη του σε τούτες εδώ τις σελίδες.
8. Heroin in Tahiti - Spinalonga
Δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς να διαλέγουν τούτο το μέρος για διακοπές, για εξορία το συζητάμε (διάβαζε-βλέπε "Το Νησί"). Δυσοίωνο και το όνομα του σχήματος, από έναν ακατάτακτο δίσκο-φόρο τιμής στη Μεσόγειο και κυρίως τη σκοτεινή της πλευρά.
9. Rune Lindblad - Till Zacynthos (Op. 205)
Εξίσου δυσοίωνη και σκοτεινή και κομμάτι ακαδημαϊκή η προσέγγιση αυτού του Σουηδού συνθέτη στην ωραία Ζάκυνθο (musique concrète έφτιαχνε ο άνθρωπος έτσι κι αλλιώς), και σκέφτομαι ότι κάθε τόπος και ειδικά κάθε "ου-τόπος", κάθε καλοκαιρινός "επίγειος παράδεισος" έχει σκοτεινές πλευρές τις οποίες ο απεγνωσμένος δραπέτης του "κλεινού άστεος" δεν μπορεί και δεν θέλει να αναγνωρίσει.
10. Και για επιστρέψουμε στο αγαπημένο Αιγαίο (συγγνώμη Ιόνιο) και για να κλείσουμε σε πιπεράτη naughty διάθεση, ας θυμηθούμε (ή ας γνωρίσουμε) το θέμα που έγραψε ο μέγας μάστορας Ennio Morricone για την ταινία του Ιάπωνα Masuo Ikeda "Dedicato al mare Egeo", ταινία ερωτική (κλείσιμο ματιού-εχμμμ και κάτι παραπάνω), ύμνος στο Αιγαίο το οποίο, ως γνωστόν, πέρα από τα ψάρια του, ανήκει και στα κορίτσια του (στην ταινία ένα εξ αυτών είναι και η μετέπειτα διαβόητη Τσιτσιολίνα).