Top 20

David Byrne (τραγούδι, κιθάρα), Chris Frantz (τύμπανα), Jerry Harrison (τραγούδι, κιθάρα), Tina Weymouth (μπάσο)

1. Born under punches (Remain in Light, 1980)
Θα μπορούσε να είναι ερώτημα σε ντοκιμαντέρ του "Discovery Channel": Είναι δυνατόν χρησιμοποιώντας τα όργανα του rock να ξεπεράσεις το ίδιο το rock και μαζί με αυτό τη μαύρη αμερικάνικη μουσική από την οποία γεννήθηκε, φτάνοντας κατευθείαν στην πηγή της μουσικής, το ρυθμό και τη δόνηση;

2. Psycho Killer (Talking Heads 77, 1977)
Δεν είναι η μεγαλύτερη επιτυχία (νομίζω αυτή ήταν το Burning Down The House), είναι όμως το περισσότερο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους. Έχει διασκευαστεί από τους Έλληνες Psycho, όπου ο Σταμάτης Σπανουδάκης έκανε την ενορχήστρωση και έπαιζε όλα τα μουσικά όργανα. Επίσης από τους Fools με τίτλο Psycho Chicken, όπου τα "fa fa fa fa..." έχουν αντικατασταθεί από το κακάρισμα του psycho κοτόπουλου.

3. Cities (Fear Of Music, 1979)
"Δεν έχω ακούσει ποτέ τους τάδε, ποιο χαρακτηριστικό τραγούδι τους να ακούσω για να καταλάβω για τι περίπου πρόκειται;" Είναι δύσκολο να απαντήσεις σ' αυτή την ερώτηση, ειδικά για τα γκρουπ που έχουν καταπιαστεί με πολλά και διαφορετικά. Για τους Sonic Youth θα πρότεινα το Sugar Kane, που δεν είναι από τα πολύ αγαπημένα μου. Για τους Talking Heads το υπερ-κινητικό Cities.

4. Life During Wartime (Fear Of Music)
Το single του δίσκου, πολύ πετυχημένο σκίτσο για την επόμενη (μετά τη βόμβα) ημέρα. Μανιώδες και ρυθμικό με απλό, σχεδόν πρωτόγονο χορευτικό groove, που δεν γίνεται να του αντισταθείς. Καθώς η disco ξεθώριαζε, το Life During Wartime παίχτηκε πολύ σε χορευτικά clubs που έψαχναν στο "New Wave" για εναλλακτικές χορευτικές λύσεις.

5. Slippery People (Stop Making sense, 1984)
Το 'Speaking in Tongues', χωρίς τον Eno πια στην παραγωγή, είναι λιγότερο φιλόδοξο από τα 'Fear Of Music' και 'Remain in Light' αλλά ίσως περισσότερο περιεκτικό και με ατμόσφαιρα εμφανώς πιο ελαφριά. Το Slippery People με τη χαρακτηριστική gospel χορωδία το προτιμώ στη 'Stop Making sense' εκτέλεση.

6. Girlfriend is better (Stop Making sense)
Κι αυτό το προτιμώ στη 'Stop Making sense' εκτέλεση, από το περίφημο rockumentary του Jonathan Demme. Γεμάτο synth στριγκλιές, και όμως προσιτό. Άλλωστε στο βάθος οι Talking Heads πάντοτε έκαναν χορευτική μουσική.

7. I Zimbra (Fear Of Music)
Μια συναρπαστική μίξη rock, funk, disco και world music. Καλά χτυπημένο, αποστειρωμένο και σκεπασμένο με ένα πυκνό στρώμα παιδικής ανισορροπίας (άλλωστε οι στίχοι είναι τμήμα από ένα φωνητικό ποίημα του ντανταϊστή Hugo Ball και δεν έχουν κανένα νόημα.). Το I Zimbra (που φιλοξενεί και τον Robert Fripp στην κιθάρα) περιέχει για πρώτη φορά στοιχεία, που στο εξής θα χρησιμοποιηθούν ευρέως από τους Talking Heads, όπως πλήθος από κρουστά και μαζικά πίσω φωνητικά.

8. (Nothing But) Flowers (Naked, 1988)
Από το 'Naked', εποχή που ο Byrne είχε ήδη μπει για τα καλά στη βραζιλιάνικη μουσική (βλέπε κυκλοφορίες δίσκων εκ Βραζιλίας, συνεργασίες με Βραζιλιάνους κλπ). Οι Talking Heads ήταν από τους πρώτους θεωρητικούς της επιμειξίας στην pop, που σήμερα πια έχει γίνει πολύ της μόδας.

9. Road To Nowhere (Little Creatures, 1985)
Χορωδιακό (που λέει κι ο νονός μου για ένα προστυχοτράγουδο που τραγουδάει όταν μεθάει, με μουσική τύπου "τραγούδια της ταβέρνας" των 50s). Το Road To Nowhere λοιπόν είναι τραγουδισμένο ολόκληρο από τη χορωδία Talking Heads, με τυμπανισμό που δεν σταματάει ποτέ, ακορντεόν στιλ Cajun, και καλά κρυμμένα riff κιθάρας. Τόσο εύκολο να μην το ερωτευτείς, όσο εύκολο να μην ερωτευτείς τη Monica Bellucci. Οι στίχοι θα μπορούσαν να αναφέρονται σε υποθετικό τέλος του κόσμου. Ή απλά ο Byrne ξέρει ότι χάθηκε αλλά δεν τον πολυπειράζει να περπατάει προς το πουθενά, γιατί έχει παρέα.

10. Listening wind (Remain in Light)
Ένα είδος μπαλάντας εθνο-ambient. Ο αέρας έρχεται από τόπους μακρινούς και σαγηνευτικούς (εμένα με ταξιδεύει σε Άραβες ή Ινδιάνους). Κατά κάποιο τρόπο εκτονώνει τη συσσωρευμένη ένταση του 'Remain in Light' και αποδεικνύει την τεράστια εκφραστική ικανότητα του Byrne.

11. Once in A Lifetime (Remain in Light)
Tο μοναδικό "ραδιοφωνικό" τραγούδι του δίσκου. Χειρουργική ματιά του Byrne στους κατοίκους των δυτικών μητροπόλεων, απογυμνώνοντάς τους από ρούχα, αυτοκίνητα και λοιπά αξεσουάρ. Δεν θυμάμαι το video-clip. Θα το φανταζόμουν κάπως έτσι: Χιλιάδες υπάλληλοι, μάνατζερ και γιάπηδες χορεύουν γυμνοί και παλαβωμένοι στους δρόμους του Manhattan.

12. I Want To Live
Ένα από τα δυο καταπληκτικά demos του 1975, που βρίσκονται στη συλλογή 'Popular Favorites 1976-1992: Sand In The Vaseline' (το άλλο είναι το Sugar On My Tongue). Πρωτόγονο σε σχέση με όσα ακολούθησαν, αλλά η έντονα προσωπική οπτική των Talking Heads είναι εδώ. Οι πρώιμοι Talking Heads θυμίζουν... Talking Heads.

13. Heaven (Fear Of Music)
Μπαλάντα με μαγική μελωδία, χαριτωμένη και ανατριχιαστική συγχρόνως. Ένας φίλος μου στο Δημοτικό έγραψε σε έκθεση ότι ήθελε να πάει στην κόλαση (την είχε συνδέσει με μπουζούκια, βαβούρα και τέτοια). Για τον παράδεισο φαντάζομαι οι απόψεις του ταυτίζονταν με αυτές του Byrne: "Παράδεισος είναι το μέρος που δεν συμβαίνει τίποτε". Κάποιοι το διασκεύασαν με καταστροφικά αποτελέσματα στο φιλμ "Philadelphia" (κατά σύμπτωση πάλι του Jonathan Demme).

14. The Lady Don't Mind (Little Creatures)
Με τον κόσμο της pop να μην έχει καταφέρει να καλοχωνέψει ακόμη το 'Remain in Light' και ας είχαν ήδη περάσει 5 χρόνια, ένας δίσκος γλυκός και χαρούμενος θα μπορούσε να εκληφθεί ως ανατρεπτική κίνηση. Με την τριλογία του Eno ('More Songs About Buildings and Food', 'Fear Of Music', 'Remain in Light') οι Talking Heads κέρδισαν φήμη και υπόληψη αλλά με το 'Little Creatures' κέρδισαν περισσότερα χρήματα. Το The Lady Don't Mind είχε αρχικά ηχογραφηθεί στα sessions του 'Speaking In Tongues' αλλά δεν βγήκε στο δίσκο. Pop σε ζωηρό ρυθμό και στίχους που παραπέμπουν σε αυτοκτονία, νομίζω ότι στην Ελλάδα εκείνη την εποχή παίχτηκε στα ραδιόφωνα περισσότερο από τα Greatest Hits του δίσκου.

15. Air (Fear Of Music)
Στο 'Fear Of Music' ένας νευρωτικός Byrne φοβάται τα πάντα... Τον πόλεμο, τις πόλεις, τις αναμνήσεις, τα ζώα, τον παράδεισο, μέχρι και τον αέρα... 'Fear is a man's best friend' έλεγε ο John Cale. Ακούγοντας τους στίχους προσεκτικά, μπορεί να το δει κανείς σαν αστείο. Είναι μάλλον αυτό που λέμε "γελάμε για να μην κλαίμε".

16. Crosseyed And Painless (Remain in Light) Κολλητά με το Born Under Punches, στην τεχνητή ζούγκλα του 'Remain in Light'. Cool και υπνωτικό με επαναλαμβανόμενα μοτίβα της κιθάρας και πολυρυθμία στα κρουστά. Μου αρέσει το rap του "nerd" David Byrne προς το τέλος του τραγουδιού.

17. Love For Sale (True Stories, 1986)
To 'True Stories' περιέχει τις αποδόσεις των Talking Heads στα τραγούδια που ακούγονται στην ομώνυμη ταινία του David Byrne. Το Love For Sale ξεκινάει με πολύ ωραία ξερά τύμπανα του Frantz και είναι ό,τι πλησιέστερο σε κιθαριστικό hard-rock στιλ 70s έχουν γράψει.

18. Don't Worry About The Government (Talking Heads 77)
Ειρωνικό, αισιόδοξο, ανέμελο και μποέμικο, συνοδεύεται από μεσογειακό μαντολίνο και jazz βιμπράφωνο.

19. Big Country (More Songs About Buildings and Food, 1978)
Ο John Rockwell των New York Times, χρησιμοποίησε τον όρο "art rock" για να ξεχωρίσει τους Talking Heads από τις χιλιάδες punk μπάντες της New York. Όμως το Warhol-ικό art-rock έπεφτε στενό στον David Byrne. Και εκείνη την περίοδο ο Brian Eno αισθανόταν την ανάγκη να δουλέψει με μια "πραγματική" μπάντα, όπως τα παλιά καλά χρόνια. Έτσι ξεκίνησε η πολυετής συνεργασία, κατά την οποία ο Eno ήταν σχεδόν το πέμπτο μέλος των Talking Heads. Όσο για τους στίχους του Big Country, ο Lester Bangs έγραψε: "Επιτέλους κάποιος το είπε: δεν υπάρχει τίποτε πέρα από το Jersey, ο Jack Kerouac ήταν συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και επινόησε όλη αυτή τη σαχλαμάρα".

20. Television Man (Little Creatures)
Πανηγυρτζίδικο rhythm and blues με world στοιχεία. Το γκρουπ είχε πάρει το όνομα Talking Heads από όρο που χρησιμοποιούνταν συχνά στην τηλεόραση. "Talking head" είναι η λήψη (συνήθως σε ειδήσεις) που αποκαλύπτει μόνον το κεφάλι και τους ώμους του προσώπου που μιλάει. Οι Radiohead πάλι, πήραν το όνομά τους από τίτλο τραγουδιού των Talking Heads. (Radio head από το 'True Stories')