Gentlemen in love

Ξέρω ότι το album αυτό κυκλοφόρησε το 1993 και μόνο ως καινούρια κυκλοφορία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ξέρω επίσης ότι οι Afghan Whigs ήταν η καλύτερη ίσως μπάντα των 90's - κι ας μην έλαβαν ποτέ την αναγνώριση που τους άξιζε. Και σίγουρα ξέρω ότι το "Gentlemen" είναι το δισκάκι που λιώνει στο CD player μου κάθε φορά που η καρδιά μου γίνεται κομμάτια κι εγώ σπαράζω στα πατώματα.

Ο Neil Gaiman γράφει στο 61ο τεύχος του "The Sandman": "Έχεις ερωτευτεί ποτέ σου; Φριχτό δεν είναι; Η αγάπη πιάνει ομήρους. Μπαίνει μέσα σου. Σε κατασπαράζει και σε αφήνει να κλαις στο σκοτάδι - μια τόσο απλή φράση όπως το "ας μείνουμε καλύτερα φίλοι" γίνεται ένα γυάλινο θραύσμα που πάει κατευθείαν στην καρδιά σου. Πονάει. Όχι στη φαντασία σου. Όχι στο μυαλό σου. Σε πονάει στην ψυχή σου, είναι ένας πόνος που πραγματικά μπαίνει μέσα σου και σε ξεσκίζει. Κανείς δεν θα έπρεπε να μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Ειδικά όχι η αγάπη. Μισώ την αγάπη". Το μουσικό αντίστοιχο αυτού είναι το "Gentlemen" των Afghan Whigs.

Συνήθως ένας δίσκος με θέμα το τέλος μιας σχέσης απευθύνεται στον "άλλο" και κινείται στο μοτίβο "σ' αγαπώ-γιατί με παράτησες-γύρνα πίσω". Όχι όμως και το "Gentlemen". Εδώ οι Afghan Whigs -ο frontman τους, ο Greg Dulli, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς- φτιάχνουν ένα concept άλμπουμ-ξυράφι που ανατέμνει το τέλος ενός έρωτα ως το μεδούλι. Θύτης και θύμα αυτού του έρωτα, ο ίδιος ο Greg Dulli. Μόνο που αντί να εκλιπαρεί και να κλαίει, σπαράζει και πληγώνει όποιον και ό,τι βρει μπροστά του -και πρώτα απ' όλους, τον ίδιο του τον εαυτό. Απελπισία, πόνος, απομυθοποίηση, λύσσα, απιστία, μετάνοια, ναρκωτικά, σπαρακτικά riffs, οργή, αλκοόλ και ένας δίσκος για την τρέλα κα τον πάτο όπου μπορεί να σε οδηγήσει η ερωτική απογοήτευση. Μα πάνω απ' όλα, μια απίστευτα βαθιά ανάλυση της ψυχής ενός ανθρώπου που καταρρέει από έρωτα. Χωρίς περιττούς ρομαντισμούς και φιοριτούρες, χωρίς ψευτοδικαιολογίες και υπεκφυγές. Απλά και μόνο μια εφιαλτική κατάδυση στα πιο βαθιά και ειλικρινή συναισθήματα που μπορεί να βιώσει κάποιος.

Το άλμπουμ ανοίγει με το "If I were going", έναν απλό μονόλογο για τα πρώτα σημάδια του τέλους που έρχεται. Να αναρωτιέσαι "What should I tell her? She' s going to ask / If I ignore it, it gets uncomfortable" και η απάντηση που δεν θα δοθεί ποτέ να είναι αυτή που θα κάνει τα πάντα να τελειώσουν. "It's all a lie, it's nearly dead". Κι αμέσως μετά, ακολουθεί το "Gentlemen": αλληλοκατηγορίες ("We dragged it out so long this time / Started to make each other sick ... You got indecision and indecision is my enemy") και ο τρομακτικός βρυχηθμός της παράκλησης "Understand, do you understand ? Understand, I'm a gentleman". Ανατριχιαστικό όσο δεν παίρνει. Να ξεγυμνώνεις τα μύχια της ψυχής σου με το "Be sweet": "Ladies, let me tell you about myself / I got a dick for a brain / And my brain is gonna sell my ass to you / Now I'm OK, but in time I'll find I'm stuck / 'Cause she wants love, and I still want to fuck". Χολή από τη μια και δάκρυα από την άλλη.

Το "Debonair" αποτελεί την επιτομή της οργής ενάντια στο τέρας που μπορεί να γίνει η αγάπη ("This time the anger' s better than the kiss") και ενάντια σε μια σχέση που είναι πια νεκρή και καταστρέφει δυο ανθρώπους που κάποτε αγαπήθηκαν. "And it don't bleed / And it don't breathe / It's locked its jaws and now it's swallowing". Η αγάπη σε ανεβάζει στα ουράνια. Η αγάπη σε ρίχνει στα Τάρταρα. To "When we two parted" είναι μια ανοιχτή πληγή που στάζει αίμα: ("... the victim doesn't want it to end. Good. I get to dress up and play assassin again..."). Ακόμα και ο πόνος είναι καλοδεχούμενος, όταν προέρχεται από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο: "If I inflict the pain then baby only I can comfort you". Η πίκρα της προδοσίας εκφράζεται τόσο έντονα στο "Fountain and Fairfax" ("Angel, come closer, so the stink of your lies sinks into my memory") ... Ναι, είναι δυνατόν να μισήσεις έναν άνθρωπο που λάτρεψες. Και όμως, πάντα θα τον περιμένεις να γυρίσει. Ό,τι κι αν σου έχει κάνει..." Angel, forever, don' t you promise me what you cannot deliver / Angel, together, I'll be waiting for you on Fountain and Fairfax". Και δεν σε νοιάζει το τι θα γίνει μετά. Γιατί το να είσαι ερωτευμένος σημαίνει να μη φοβάσαι να πληγωθείς, όπως εξηγείται στο "What jail is like": "You think I'm scared of girls / Well, maybe but I'm not afraid of you". Να μη σε νοιάζει το αύριο. Να μη σε νοιάζει τίποτα.

Και τότε να φτάνεις στο "My curse", το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου. O Greg Dulli είχε προσπαθήσει να το τραγουδήσει ο ίδιος, αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ -τόσο τον πονούσε η αλήθεια αυτού του κομματιού. Για το λόγο αυτό, επιστρατεύτηκε η Marcy Mays των Scrawl για να το ερμηνεύσει. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι, όσο κι αν πονάς, όσο κι αν υποφέρεις, ευγνωμονείς την ανώτερη δύναμη που έφερε αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου. Είτε την αποκαλείς Θεό, είτε την αποκαλείς Μοίρα, είτε την αποκαλείς Τύχη. "Temptation comes not from Hell, but from above". Όλα τελειώνουν όμως. Όλα. Και αυτό προσπαθείς να το αποδεχτείς στο "Now you know": "Let me kiss that beautiful mouth / Tell me is it the same?... Is this condescending a comfort at all to you?" Η λύτρωση δεν θα φτάσει ποτέ.

Ο δίσκος κλείνει με τη διασκευή στο "I keep coming back" του Tyrone Davis και με το ορχηστρικό "Brother Woodrow / Closing Prayer". Το πρώτο δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αδυναμία να εγκαταλείψεις την αγάπη -και αυτόν ή αυτήν που σημαίνει αγάπη για σένα. Γιατί έχεις εθιστεί σε αυτόν τον άνθρωπο και άλλος ντίλερ στην πόλη δεν υπάρχει: "I wanna leave you, but I just can't leave you / I keep coming back for a little more of your love". Το δεύτερο, μια μελωδία που σε κάνει να ασφυκτιάς συναισθηματικά και να πνίγεσαι από τη μοναξιά σου. Τέρμα. Όλα τελείωσαν.

Το "Gentlemen" δεν είναι για όσους χωρίζουν. Είναι για όσους τους έχει πληγώσει η αγάπη -γι' αυτό και αποτελεί ένα συναισθηματικά εξοντωτικό άκουσμα κι ένα σοκ άνευ προηγουμένου. Αυτή όμως είναι και η αξία του -ίση με αυτή μιας χαμένης αγάπης. Ανεκτίμητη δηλαδή και ανυπέρβλητη.

Πρώτη δημοσίευση στο εΜΜΕίς
_____

Στις 29/5/2012 οι Afghan Whigs θα δώσουν μια και μοναδική συναυλία στο Vox της Αθήνας. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.