Σεμινάριο επικοινωνίας από τον Greg Dulli

29 Μαΐου 2012, Vox, Αθήνα, μετά τις 20.00

Το 1984, ο Mark L. Knapp, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν, ειδικός στη μη λεκτική επικοινωνία και στην επικοινωνία κατά την ανάπτυξη των σχέσεων, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο "Διαπροσωπική Επικοινωνία και Ανθρώπινες Σχέσεις", όπου ανέλυσε το από αυτόν δημιουργηθέν Μοντέλο Ανάπτυξης Σχέσεων. Σύμφωνα με τον Knepp, το μοντέλο αποτελείται από δέκα στάδια, τα οποία διαμοιράζονται σε δυο φάσεις: δημιουργία σχέσης και διάλυση σχέσης. Από το 1987 έως σήμερα, ο Greg Dulli, μουσικός και ψυχή κάποιων συγκροτημάτων που τα λένε "The Afghan Whigs", "The Twilight Singers" και "The Gutter Twins", δημιουργεί τραγούδια με τα οποία αναπαριστά τη μητέρα όλων των μαχών: τη μάχη άντρα-γυναίκας, με ή χωρίς νικητές και ηττημένους. Σύμφωνα με τον Dulli, η μάχη αυτή είναι αιώνια και προκαλεί και στα δυο μέρη ένα φάσμα συναισθημάτων, που ξεκινά από τον πόθο και τη λαγνεία, περνά από τη λύσσα και το μίσος, κάνει μια στάση στην αγάπη και στην τρυφερότητα και καταλήγει στην εμμονή και στο πάθος.

Με αφορμή λοιπόν τη μοναδική εμφάνιση των Afghan Whigs στα μέρη μας στο Vox στις 29 Μαΐου, ας δούμε πώς τα τραγούδια του Dulli από την "Black Love" και "1965" περίοδο των Afghan Whigs περιγράφουν αυτά τα δέκα στάδια και τις δυο φάσεις καλύτερα από κάθε ακαδημαϊκό σύγγραμμα:

Φάση 1η: Δημιουργία σχέσης
Όταν το παρελθόν κάνει χώρο στη λαγνεία και σε οδηγεί στο κυνήγι της ευτυχίας

Στάδιο 1ο: η μύηση - "Somethin' hot", από το "1965"
Αυτό είναι το στάδιο των πρώτων εντυπώσεων μετά τη γνωριμία. Εδώ σημασία έχουν οι εξωτερικοί παράγοντες: τα ρούχα, το στιλ, το άρωμα, τα μαλλιά, η εμφάνιση εν γένει. Εκείνος έχει αδυναμία στα χαμόγελα και στο κούνημα: "dream a while about your smile and the way you make your ass shake". Το παίζει ιππότης και ευγενικός: θα σου ζητήσει το νούμερο σου και ναι, ω του θαύματος, θα σε πάρει τηλέφωνο ("I got your phone number baby, I'll call you sometime"), θα περάσει να σε πάρει με το αυτοκίνητο ("maybe give you a ride"), θα σε βγάλει για ποτό με απώτερους σκοπούς ("cocktails for two, down lovers' lane") και θα σε κυνηγήσει μέχρι εκεί που δεν πάει για να του πεις το "ναι" ("you'd be surprised just how far I'd go to make it so"). Σε γουστάρει, σ' το λέει ξεκάθαρα: "I wanna get next to you, I wanna feel everything about you girl, I wanna feel good, you make me feel good". Και σε ψήνει. Πολύ άγρια. Βρε λες;

Στάδιο 2ο: ο πειραματισμός - "Neglekted", από το "1965"
Εδώ ψάχνεις να βρεις τα κοινά σημεία. Τα χόμπι, τα ενδιαφέροντα του άλλου. Γνωστό και ως "το στάδιο της σχολαστικότητας", γιατί ψειρίζεις τον άλλο μέχρι θανάτου. Αλλά δεν βρίσκεις τίποτα. Φαινομενικά (τουλάχιστον), "είναι τέλειος, τέλειος, τέλειος!". Σ' το λέει και ο ίδιος: έχει κολλήσει μαζί σου: "intoxicated by your aggression, I offer you my one possession". Αφού σε θέλει και τον θέλεις, γιατί το κουράζετε; "I know you know, you want it too, I want it too, so see it through...". Και σου πετάει και ένα υπονοούμενο για το τι σε περιμένει τις νύχτες (και τις μέρες) που θα έρθουν: "cuz' when I do what I'm gonna do to you, make sure you remember my name". Εντάξει. Έχεις πέσει.

Στάδιο 3ο: η εντατικοποίηση - "66", από το "1965"
Τώρα που έχετε βρει τα κοινά σας στοιχεία, αρχίζετε να μοιράζεστε πιο προσωπικές λεπτομέρειες, γιατί αυτό (υποτίθεται ότι) βαθαίνει τη σχέση σας. Περνάτε χρόνο μαζί, ανταλλάσσετε δώρα, αρχίζετε να δοκιμάζετε δειλά με το πόδι τα νερά της "σωματικής οικειότητας" (sic). Τι θα γίνει τελικά; Ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση; Αυτός φυσικά: "Are you waiting for my move? Well I'm making it". Και δεν ξέρεις τι κάνεις, έχεις χάσει τον έλεγχο για πρώτη φορά στη ζωή σου. Αλλά σου αρέσει που τον έχεις χάσει: "I've never felt so out of control, you don't even know what you're doing to me". Και αφήνεσαι στην αγκαλιά του: "I'll be down on my knees screaming take me, take me, take me, take me".

Στάδιο 4ο: η ενσωμάτωση - "John the Baptist", από το "1965"
Είστε και επίσημα πλέον μαζί και ο ένας είναι κομμάτι της ζωής του άλλου. Κοιμάστε μαζί, βγαίνετε μαζί, λέτε πράγματα που δεν έχετε πει σε κανέναν άλλο. Νιώθεις σαν να μην ήσουν ποτέ με κανέναν άλλο. Νιώθει ότι είσαι η μοναδική στην οποία μπορεί να αποκαλύψει τα σώψυχά του. Κοιμάστε αγκαλιασμένοι, περπατάτε πιασμένοι από το χέρι, χορεύετε λες και είστε ένα. Δυο σώματα, μία καρδιά. Κρασί, Marvin Gaye και έρωτας: "I got a little wine, some Marvin Gaye...come on and take me, I'm yours". Χορός και χαμόγελο-σ' το έχει πει, έχει ένα θέμα με το χαμόγελό σου: "I'd give anything to see you dance, I'd give anything to see you smile". Και δεν τον χορταίνεις με τίποτα: "But Βaby doesn't want just anything, she wants everything".

Στάδιο 5ο: το δέσιμο - "Going to town", από το "Black Love"
Επισημοποιείται πλήρως αυτό που έχετε μεταξύ σας. Είστε ισότιμοι. Είστε ο ένας το συμπλήρωμα του άλλου. Σε καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα. Επικοινωνεί μαζί σου όπως με καμιά άλλη. Είναι το άλλο σου μισό. Είσαι το άλλο του μισό. Είστε οι δυο σας ενάντια στον κόσμο. Μαζί, μπορείτε να πετύχετε τα πάντα. Θα βγείτε βόλτα, θα είστε υπέροχοι, όλοι θα σας κοιτάνε και θα λιώνουν από τη ζήλια τους: "I want them all to stop and stare when we take 'em down". Κι όταν είστε μαζί, όλα παίρνουν φωτιά "I'll get the car, you get the match and gasoline". Και δε φοβάστε ούτε Θεό, ούτε Διάβολο: "Now we got Hell to pay-don't worry, baby, that's okay; I know the Boss".

Φάση 2η: Διάλυση σχέσης
Όταν η φθορά μπαίνει στη μέση και σε οδηγεί κατευθείαν στον πάτο

Στάδιο 6ο: η διαφοροποίηση - "Crime Scene Part One", από το "Black Love"
Το πολύ μαζί σε πνίγει. Έχετε και ξεχωριστούς φίλους, έχετε και άλλες δουλειές να κάνετε. Είχατε ζωή και πριν γνωρίσετε ο ένας τον άλλο, βρε αδερφέ! Το "εμείς" ξαναγίνεται "εγώ". Ξαφνικά αυτά που σας χωρίζουν είναι πιο πολλά από αυτά που σας ενώνουν. Ξαφνικά εστιάζεις στις διαφορές σας και όχι στα κοινά σας στοιχεία. Ξαφνικά δεν τον ενδιαφέρει το ότι σου αρέσει και εσένα ο Ταραντίνο, αλλά το ότι προτιμάς να βάζεις στη σαλάτα σου λεμόνι αντί για ξίδι. Εσένα σου φταίνε χωρίς λόγο τα πάντα: "too loose, too tight, too dark, too bright". Δεν ξέρεις πώς να το εξηγήσεις ή πώς να αντιδράσεις: "A lie, the truth, which one shall I use?". Κάτι δεν πάει καλά, το νιώθεις. "Tonight, tonight, I say goodbye to everything that thrills me". Αλυσίδες τυλίγονται γύρω από το λαιμό σου και τρομοκρατείσαι. "Throw the chains I forged in life to shatter on the floor", μόνο αυτό θες πια να κάνεις.

Στάδιο 7ο: ο περιορισμός - "Faded"
Εδώ αρχίζουν να μπαίνουν τα όρια, τα οποία δεν υπήρχαν πριν. Βλέπεις, ήσασταν πολύ χωμένοι ο ένας στο δέρμα του άλλου για να το καταλάβετε. Κάποτε του είχες τυφλή εμπιστοσύνη. Tώρα; "You can believe in me, baby-can I believe in you?" "Αυτός είναι ο χώρος μου, αυτός είναι ο χώρος σου". "Αυτός είναι ο καναπές μου, αυτή είναι η πολυθρόνα σου". "Αυτοί είναι οι φίλοι μου, αυτές είναι οι φίλες σου". "Lord, lift me out of the night....and see the mess I'm in tonight". Δε λέτε πια τίποτα ουσιαστικό-μιλάτε μόνο για τα καθημερινά ζητήματα. Και δε θες να μπεις σε αυτή τη διαδικασία, γιατί ξέρεις ότι θα καβγαδίσετε. "And since I know myself so well, don't breathe a word, don't you ever tell". Και το προσπερνάς για να αποφύγεις τον καβγά, τις φωνές και τα μούτρα. Υποτίθεται όμως ότι "what you don't know, can hurt you", ειδικά "all the things a mind can do to you". Tα όρια σας τρώνε από μέσα. "That secret's gonna kill you in the end". Και τους δυο σας, και τον καθένα ξεχωριστά. "Faded, this I feel".

Στάδιο 8ο: η αποτελμάτωση - "Step into the light", από το "Black Love"
Είστε μαζί, αλλά είστε δυο ξένοι. Από απάθεια, από συνήθεια, από βαρεμάρα. Κανείς δεν ξέρει το λόγο-ούτε καν εσείς. Ό, τι κι αν κάνει, σε εκνευρίζει. "The drug of your smile has gone and left me alone". Και να σκεφτείς ότι κάποτε θεωρούσες χαριτωμένο τον τρόπο που πετάει τα λασπωμένα παπούτσια του στο δωμάτιο όπου μόλις έχεις σφουγγαρίσει. Και το κακό είναι ότι η κατάσταση ούτε χειροτερεύει, ούτε βελτιώνεται. Μένει ίδια. Και πνίγεσαι. Πνίγεται. Πνίγεστε. "The light has gone, my love has gone, the good times have gone away". Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Αλλά δεν είναι. Και μια σκέψη αρχίζει να σου τριβελίζει το μυαλό. Σταδιακά στην αρχή, μόνιμα στην πορεία: "I have to ask, I need to know-was it ever love?". Ήταν; Δεν ήταν;

Στάδιο 9ο: η αποφυγή - "The slide song", από το "1965"
Δεν θες να τον βλέπεις. Δεν αντέχει ούτε να σε βλέπει. "You look so faraway sometimes....where do you go? I wanna go...miles and miles away". Σχολάς και πας για ψώνια που δεν τα χρειάζεσαι για να μην χρειαστεί να τον δεις. Φεύγει από το γραφείο και κανονίζει μπίρες με τους φίλους του για να σε βρει κοιμισμένη όταν θα γυρίσει σπίτι. Αν δηλαδή γυρίσει σπίτι. Έχεις τόσο καιρό να τον κοιτάξεις στα μάτια. Αλλά δεν έχεις και καμία διάθεση να το κάνεις. Το βλέπεις το τέλος που έρχεται και δεν κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις. "Goodbye arrives by design". Έσπασε η ροζ φούσκα και όλα τα βλέπεις όπως είναι πραγματικά: "you're such a phony, now I finally know you really know me". Κάποτε αυτός ήταν τα πάντα για σένα. Αλλά δε σε νοιάζει πια: "you might be everything that you said that you were-but, so?"

Στάδιο 10ο: ο τερματισμός - "Summer's kiss", από το "Black Love"
Τέρμα. Τέλος. Επίλογος. Φινάλε. Πέρας. Χωρισμός. Διάλυση. Επίλογος. Έχει σπάσει το γυαλί και δεν ξανακολλάει. Έχει σβήσει η φωτιά και δεν ξανανάβει. Πες το όπως θες. Τέλειωσαν τα φιλιά, τέλειωσε η αγάπη. "Summer's kiss is over, baby". "Did you feel the breeze?" Είναι το αεράκι που δημιούργησε η πόρτα που έκλεισε φεύγοντας. Με τη βαλίτσα και με τα πράγματά του. Κι έχεις παγώσει. Αυτό το "rose fur coat" δε σε ζεσταίνει καθόλου. Κάθε νύχτα θα βλέπεις και κάθε πρωί θα ξυπνάς με το ίδιο όνειρο: "this dream I have each night-I stare into a blinding light alone.... This dream is not a dream, I wake with it inside of me". Το καλοκαίρι ξεθώριασε. Και είσαι μόνη σου. Εντελώς μόνη σου. "Alone, I swear".

Και τώρα; Κλείνεσαι στο σπίτι με ένα μπουκάλι τζιν, σβήνεις τα φώτα, κουλουριάζεσαι στο πάτωμα, κλαις με λυγμούς και ακούς το "Gentlemen". Ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι την επόμενη φορά.