Η γοητεία των pop νάρκισσων!

Αντί προλόγου...
Ψάχναμε να βρούμε με το Γιάννη Ασπιώτη τι στο καλό φταίει και δε μπορούμε να δεθούμε πλέον με τα συγκροτήματα που ακούμε. Γιατί στην ερώτηση «ποιο είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα;»... δεν απαντάμε ποτέ με όνομα που να εμφανίστηκε πριν από τα μέσα των '90ς. Και ο Γιάννης τελικά είναι αυτός που βρίσκει την πιθανότερη απάντηση. Δεν υπάρχουν pop stars πλέον μωρά μου, άνθρωποι που να είναι ψώνια, να βγαίνουν στη σκηνή και να έχουν ως αυτοσκοπό να μη σταματήσετε να τους κοιτάτε ούτε δευτερόλεπτο. Που θεωρούν εαυτούς το κέντρο του κόσμου, έξυπνους, όμορφους και ακαταμάχητους, που να προκαλούν με τις δηλώσεις τους και να γοητεύουν με τις κινήσεις τους. Δεν υπάρχουν πια εγωιστές, εγωκεντρικοί, εγωμανιακοί, εγωπαθείς και εγώ-άρρωστοι... αληθινοί pop stars με τον τρόπο που τους έφτιαχναν τον παλιό καιρό. Ο Neil Hannon είναι ένας από τους τελευταίους που μπορώ να θυμηθώ και ήρθε η ώρα να τον ευχαριστήσω για τη συμβολή του στη διάσωση του είδους! Εδώ και χρόνια προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει μεγάλος σταρ και όλο κάτι τον σταματάει στο παρά πέντε. Με την ευκαιρία λοιπόν του νέου δίσκου των Divine Comedy, του δικού του συγκροτήματος, πάμε να δούμε γιατί πρέπει να τα καταφέρει αυτή τη φορά!

Αντί ιστορικής αναδρομής...
Ο Neil Hannon δεν είναι όμορφος, μπορεί όμως και το παίζει όμορφος και αυτό ίσως και να έχει μεγαλύτερη σημασία. Κατάγεται από τη Βόρεια Ιρλανδία και συγκεκριμένα από το Fivemiletown. Γεννήθηκε στο Londonberry στις 7 Νοεμβρίου του 1970. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωή του στο Derry, προτού μετακομίσει στο Enniskillen. Η υπόθεση Divine Comedy τον απασχολεί ήδη από την... τρυφερή ηλικία των 19 ετών, οπότε και σχηματίζεται στην Ιρλανδία το πρώτο line-up του συγκροτήματος. Μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί με πλήθος μουσικών και η σύνθεση της μπάντας γνώρισε αρκετές αλλαγές, ο Hannon όμως φροντίζει πάντοτε να ξεκαθαρίζει ότι οι Divine Comedy είναι η δική του προσωπική υπόθεση, γιατί πολύ απλά αυτός σκέφτηκε πρώτος από όλους την ιδέα!

Για το πώς ξεκινάει η ιστορία του γκρουπ ο Neil έχει καταφέρει να δημιουργήσει διάφορους μύθους. Ένας από αυτούς μας διηγείται πως το συγκρότημα υπογράφει στη Setanta records, όχι επειδή τους ήθελε ο Keith Cullen, στον οποίο στέλνουν το demo τους, αλλά γιατί έτσι αποφάσισε το κορίτσι του! (οι γυναίκες συμπαθούν τον Hannon να το ξέρετε από τώρα...). Πάντως πριν ακόμη κλείσει τα είκοσι του χρόνια δε διστάζει να πάρει τη μπάντα του και να πάει να βρει την τύχη του στο Λονδίνο. Και όπως και να έχει τελικά το πράγμα η τύχη του άκουγε στο όνομα Setanta records της οποίας έμελλε να γίνουν το πιο γνωστό, ανάμεσα σε ένα πλήθος υπέροχων pop ονομάτων.

Ο Neil Hannon το έχει παραδεχτεί ότι στην αρχή δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ακόμη μια μπάντα που ήθελε να παίξει σαν τους R.E.M. και πως ο κιθαριστικός ήχος ήταν ο πρώτος τους στόχος. Τα πράγματα βέβαια θα διαφοροποιηθούν αρκετά νωρίς... Μες στο μυαλό του βλέπετε το indie στοιχείο μπορεί και συνυπάρχει αρμονικά με το μεγαλείο της κλασσικής μουσικής, η διάθεση για pop ανατροπές δεν εμποδίζεται από την λατρεία στους «μεγάλους» του παρελθόντος (Beach Boys, Scott Walker)... ενώ το Morrissey-κό πρότυπο δεν τον οδηγεί σε καμιά προσπάθεια να γίνει αυτός ο νέος εκφραστής της εργατικής τάξης. Ο Hannon έχει στυλ... τον ενδιαφέρει ο έρωτας σε άρρωστο βαθμό και τα τραγούδια του μιλάνε για τις δικές του αγάπες και μόνο. Κι αν πετάει εύστοχα «καρφιά» στους ακροατές του, κι αν ακόμη σχολιάζει με τρόπο αδιάφορα κυνικό τις συνήθειές τους, πρωταγωνιστής στα τραγούδια του είναι πάντα ο εαυτός του. Γιατί να δεχτεί να δώσει μια τέτοια θέση σε κάποιον τρίτο;

Πέφτουν λοιπόν οι υπογραφές με τους καλούς ανθρώπους της Setanta και το ep 'Fanfare for the comic muse' είναι πραγματικότητα και κυκλοφορεί την άνοιξη του 1990. Στη φάση αυτή εκτός από τον ίδιο το Hannon στο συγκρότημα συμμετέχουν οι George Mc Gullach, στο μπάσο, και Kevin Traynor, στα ντραμς. Γίνονται κάποιες συναυλίες για να υποστηριχτεί η πρώτη αυτή κυκλοφορία (που καλύτερα είναι σήμερα αν τύχει και συναντήσετε τον Hannon να μην τη του θυμίσετε!) και θα βρεθούν κι όλας να σαπορτάρουν τους My Bloody Valentine.

Αντί του Neil Hannon κάποιος άλλος; !!!!
Φυσικά και όχι, ένα μικρολαθάκι της στιγμής ήτανε. Μιλάω φυσικά για τη μέρα εκείνη που ο μεγάλος αποφάσισε να προσλάβει κάποιον άλλον για να αναλάβει τα φωνητικά... Κάπως έτσι βρέθηκε στο συγκρότημα ο John Allen. Και κάπως έτσι εύκολα έφυγε άλλωστε... μιας και στο 'Timewatch' ep, που κυκλοφόρησε εκείνο τον καιρό (1991), η φωνή είναι του Neil (τσάμπα τον πλήρωνε δηλαδή...). Λίγο πριν μείνει μόνος του ο Hannon θα ηχογραφηθεί και το 'Europop' ep (σε παραγωγή του Edwyn Collins), θα βρεθούν και on stage πριν από τους Suede και μέχρι το 1992 το κακό πρόλαβε να συμβεί.
Η πρώτη αυτή σύνθεση της μπάντας δεν αργεί να περάσει στην ιστορία. Οι σύντροφοι του Neil θα προτιμήσουν τη σιγουριά της πατρίδας τους και θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Γεγονός που καθόλου δεν πτοεί τον εμπνευστή της... Θείας Κωμωδίας.

Η δική του επιστροφή στο Londonberry θα είναι εξαιρετικά σύντομη. Τα τραγούδια που γράφει εκεί αποτελούν το υλικό για αυτό που ο ίδιος επιμένει να θεωρεί σήμερα ως την πρώτη κυκλοφορία των Divine Comedy, το lp 'Liberation'. Στη διάρκεια των ηχογραφήσεων αυτού του δίσκου ο Neil θα γνωρίσει και τον Joby Talbot, υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό για την μετέπειτα ενορχηστρωτική στροφή του συγκροτήματος και συνεργάτη ως σήμερα του Hannon, μιας και με τις κλασσικές του σπουδές στη μουσική (έχει κερδίσει και το βραβείο «Καλύτερου νέου μουσικού» από το B.B.C.) έχει την ικανότητα (και τις δυνατότητες) να υλοποιεί κάθε περίεργη και «μεγαλειώδη» ιδέα του φίλου του.

Οι Divine Comedy σε αυτή τη φάση είναι ουσιαστικά ο Neil Hannon μόνος του, επειδή όμως (όλως περιέργως) πάνω στη σκηνή δε μπορεί να τα βγάλει πέρα σε συνεργασία αποκλειστικά με τον εαυτό του, κάπου στο 1994 ψάχνει μουσικούς για να βγει μαζί τους στο δρόμο. Θυμάται την γνωριμία του με τον Joby και του ζητάει να έρθει να παίξει πιάνο. Θα ακολουθήσουν δυο φίλοι από... το σχολείο οι Bryan Mills (μπάσο, θα τον συναντήσουμε και στους Brian, θαυμάσιο pop σχήμα της Setanta records, ενώ πολύ αργότερα μαζί με τον Anthony Reynolds στους Jacques, άλλωστε συμμετέχει και στο νέο δίσκο των «κανονικών» Jack, που σύντομα αναμένεται) και ο Ivor Talbot (που παρά τη συνωνυμία δεν έχει καμιά συγγένεια με τον Joby...). Ο Bryan έρχεται στην αρχή σαν roadie, αλλά σύντομα αναλαμβάνει πλήρως τις κιθάρες του γκρουπ. Η κενή θέση στα Hammond θα γεμίσει με τον Stuart 'Pinkie' Bates (κανείς δεν φαίνεται να ξέρει προς τι το middle name...), συγκάτοικο εκείνη την εποχή του Joby. O Miggy Barradas τέλος είναι αυτός που θα δώσει την λύση πίσω από τα ντραμς, όταν ο προηγούμενος ντράμερ σπάει το χέρι του παίζοντας ποδόσφαιρο...

Το 1994 κυκλοφορεί το lp 'Promenade' και επιτέλους ο βρετανικός τύπος στρέφει το βλέμμα του προς τους Divine Comedy. Ο δίσκος θα βρεθεί στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς για τα περισσότερα περιοδικά (στην ιστορία θα μείνει πάντως η ένθερμη υποστήριξη από το Q). Μην ξεχνάμε όμως ότι οι εποχές είναι ακόμη δύσκολες για τη brit-pop...

Αντί για αυτούς κάποιοι άλλοι...
...όχι για πολύ όμως! Αυτοί που άνοιξαν τον δρόμο βέβαια δεν ήταν ασφαλώς οι Divine Comedy. Παρά τον αναμφισβήτητα pure pop χαρακτήρα της η μουσική τους είναι αρκετά ιδιόμορφη και με περίεργο τρόπο απαιτητική για κάτι τέτοια κατορθώματα. Αντίθετα ένας «αλητοειδής» κιθαριστικός αναχρονισμός από τους Oasis, μία υπενθύμιση των βρετανικών μουσικών ιδεωδών από τους Blur και η «μαγκιές» του Jarvis μπορούν να το καταφέρουν μια χαρά. Και ο Neil Hannon δεν έχει πρόβλημα στο να εκμεταλλευτεί τα κατορθώματα των άλλων για να πετύχει τον... δικό του σκοπό.

Το 1996, αν θυμάμαι καλά, αρχίσατε να κόβετε σε φραντζούλες τα μαλλιά σας να κυκλοφοράτε στους δρόμους με αόριστο (...έως ηλίθιο) βλέμμα στα μάτια, να φοράτε στενά κόκκινοπορτοκαλιά μπλουζάκια... και να μου το παίζεται indie νεολαία. Καλά κάνατε... πως αλλιώς θα ήσασταν έτοιμοι να υποδεχτείτε τους Divine Comedy του 'Casanova' lp. Το... masterpiece του Neil Hannon λοιπόν κατάφερε να βρει την ανταπόκριση που του άξιζε και κυρίως χάρη σε αυτό το δίσκο το συγκρότημα μετράει μέχρι σήμερα οχτώ singles στο top-30 του βρετανικού chart και περίπου μισό εκατομμύριο σε συνολικές πωλήσεις δίσκων.

Ο Neil θα γίνει εξώφυλλο, οι συναυλίες θα γίνουν κοντσέρτα (τριανταμελής ορχήστρα επί σκηνής- μόνο σε εμάς δεν την έφεραν...) για μια στιγμή ο κόσμος θα γίνει περισσότερο ίδιος με τον... Alfie! Θα θυμάστε ίσως στο βίντεο του κομματιού τον Hannon να... γελοιοποιεί τον Alfie του Michael Caine! Ίσως και στις 14 Φλεβάρη του 1997 να πήρατε δώρο στον / στην αγαπημένο /η σας το 'A short album about love', ακόμη μια δημιουργία του αναγνωρισμένου πλέον... Βαλεντίνου της indie pop σκηνής.

Αντί για ξεκούραση, υπερ-δραστηριοποίηση...
Μετά από αυτόν τον ψιλο-πανικό ο Neil δε λέει να κάτσει λεπτό ήσυχος (και μόνος...). Ο ίδιος, αλλά και οι Divine Comedy ως συγκρότημα, θα συνεργαστούν με ένα σεβαστό πλήθος διασημοτήτων και μη. Πρώτος στη λίστα φιγουράρει ο κλασσικός-κινηματογραφικός συνθέτης Michael Nyman. Ανταλλαγή τραγουδιών προς επανεκτέλεση, κάποιες κοινές εμφανίσεις και το αιώνιο όνειρο του Neil Hannon να ξεφύγει από τα indie περιθώρια μοιάζει προς στιγμήν να γίνεται πραγματικότητα!

Στεκόμαστε λίγο εδώ για να σχολιάσουμε αυτό το «αριστοκρατικό» στοιχείο του χαρακτήρα του ήρωα. Ενώ λοιπόν ο Damon, οι αδελφοί Όαση και όλοι οι υπόλοιποι μπριτοαστέρες επέμεναν να προβάλλουν το προφίλ του «λαϊκού ήρωα» και να διαιωνίζουν το μύθο των βρετανών πόπερς- γνήσιων εκπροσώπων της εργατικής τάξης, ο Neil λίγο ενδιαφέρθηκε για όλα αυτά. Για αυτόν ο βρετανικός λαός συχνά αποτέλεσε αντικείμενο χλευασμού (όπως ακριβώς και για τον Morrissey) και ο ίδιος προτίμησε να υιοθετήσει την εικόνα του αψεγάδιαστου και λογοτεχνίζοντος δανδή, που πιο πολύ θα ταίριαζε σε συγγραφείς και ποιητές, παρά σε ποπ αστέρες. Παρ' όλα αυτά πάντα τον έκαιγε (και συνεχίζει να τον καίει...) το πώς τελικά θα καταφέρει να γίνει μέγας ποπ αστέρας. Μπερδεμένα πράγματα δηλαδή...

Μετά τη συνεργασία με τον Michael Nyman, ο Hannon έρχεται εμμέσως σε επαφή και με το έργο του Noel Coward, ενός ακόμη μεγάλου συνθέτη του 20ου αιώνα. Συμμετέχει στο tribute to Noel Coward άλμπουμ, που επιμελήθηκε ο Neil Tennant των Pet Shop Boys, με τίτλο '20th Century Blues'. Πατώντας στο «κλασσικό» ρυθμοbeat του 'Born Slippy' των Underworld, ο Hannon διασκευάζει ευφυώς το 'I've been to a marvelous party', με αισθητική αρκετά διαφορετική από τις μέχρι τότε -και μέχρι τώρα εδώ που τα λέμε- ηχογραφήσεις των Divine Comedy.

O Hannon θα συνεργαστεί αργότερα με την Ute Lemper (ερμηνεύει τραγούδια του στον τελευταίο της δίσκο - 'Punishing kiss' -, ενώ στην ηχογράφηση συμμετέχουν και τα υπόλοιπα μέλη των Divine Comedy), τον Tom Jones και τον... Robbie Williams. Κάτι είχε ακουστεί μάλιστα ότι έγραφε τραγούδια με του «μέγιστους» Bjorn και Benny από τους ABBA. Ο Hannon δεν διαψεύδει και δεν επιβεβαιώνει τίποτε, ενώ δηλώνει ότι συνέχεια χτυπάει το τηλέφωνο του από ανθρώπου που του ζητάνε συνεργασία και μάλιστα πρέπει να μάθει σιγά σιγά να λέει όχι.

Το 'Fin de sciele' lp κυκλοφορεί το 1998 και ο Neil επιτέλους καταφέρνει να βάλει όλη του τη μεγαλομανία σε ένα και μόνο δίσκο και μαζί με τους Mansun εκείνη τη χρονιά να κάνει όλο τον κόσμο να μιλάει για την επιστροφή της progressive pop!

Την ίδια χρονιά ο... Καζανόβας θα περάσει και στο «στάδιο» του έγγαμου βίου, ακόμη όμως δε σκέφτεται να αποκτήσει παιδιά, είναι αρκετά ικανοποιημένος προς το παρόν με τον σκύλο του. Το 'best of' lp της μπάντας θα έρθει ένα χρόνο μετά την πρώτη δεκαετία ζωής και θα είναι η τελευταία τους κυκλοφορία για τη Setanta Records. To support act στους REM μπροστά σε σαράντα χιλιάδες κόσμου στο Λονδίνο, πραγματοποιεί ένα από τα πρώτα μεγάλα όνειρά του Hannon και εγώ δε βλέπω την ώρα να πέσει στα χέρια μου το καινούργιο τους 'Regeneration' lp, στον κατάλογο της Palrlophone records πλέον και σε παραγωγή του Nigel Goldrich (πάρτε τους Radiohead από μπροστά μου... σας παρακαλώ!)

Ο γάμος του Neil Hannon!
Από τις πρώτες (δύσκολες) μέρες των Divine Comedy αυτό που έκανε τη μπάντα να ξεχωρίζει είναι η ακαταμάχητη γοητεία (και ομορφιά...) του Neil Hannon. Και αυτός αντί να το εκμεταλλευτεί και να διαιωνίζει το λιώσιμο χιλιάδων κορασίδων πάνω από τους δίσκους και τις φωτογραφίες του, πήγε και παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα! Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1999 λοιπόν στην εκκλησία του... Αγίου Στεφάνου στο Δουβλίνο, οι Neil Hannon και Orla Little (αυτή η επίσης... πανέμορφη κοπέλα που μπορείτε να θαυμάσετε και στις φωτογραφίες) ενώθηκαν για πάντα με τα δεσμά του γάμου. Κουμπάρος ο μπασίστας των Divine Comedy, Bryan Mills. To ταξίδι του μέλιτος έγινε στο Μεξικό και το ζευγάρι διάγει τον έγγαμο βίο στο Λονδίνο. Άντε και καλούς απογόνους...

Αντί για roots & influences...
Δε θα κάτσω να μιλήσω από την αρχή για το ποιους αγαπάει, από ποιους επηρεάστηκε και ποιοι κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνιση τους στα τραγούδια του Neil Hannon. Θα αναφέρω μόνο τον σεβασμό, την αφοσίωση και τη θρησκευτική ευλάβεια που επιδεικνύει προς το πρόσωπο του Scott Walker. Για τον Hannon ο Scott Walker είναι ο ίδιος ο θεός, αναφέρεται σε αυτόν ως... Him, σα να μιλάει για την Ανώτατη Δύναμη. Δηλώνει ότι θα πηγαίνει στο φεστιβάλ του κάθε μέρα, το αν θα ανέβει όμως στη σκηνή θα το αποφασίσει μόνο ΑΥΤΟΣ. Με τον Neil Hannon δηλαδή έχουμε την ίδια θρησκεία όπως θα καταλάβατε... και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να το γράψουμε και στην ταυτότητα μας!

Ιδού και οι δέκα αγαπημένοι του δίσκοι... ever!!!
1) The Aphex Twin : 'Selected ambient works' (...ψαγμένος!)
2) E.L.O. : 'Out of the blue' (...προοδευτικός!)
3) Ravel : 'String quartet in F' (...κλασσικός!)
4) My bloody Valentine : 'Loveless' (...δικός μου!)
5) Pet Shop Boys : 'Very' (...ολότελα δικός μου!)
6) Henry Mancini : 'Breakfast at Tiffany's' (...χαλαρός!)
7) The Beach Boys : 'Pet Sounds' (...τυπικός!)
8) Kraftwek : 'Man Machine' (...αρχετυπικός!)
9) Doris Day : 'Calamity Jane' (...διαφωνώ!)
10) R.E.M. : 'Green' (...ο Scott Walker που είναι ρε... απατεώνα;)

Αντί δισκοκριτικών...

1993 Liberation (Setanta)
Πόσο βρετανικό φλέγμα μπορείτε να αντέξετε αγαπητοί μου; Ξεχειλίζει από τέτοιο το ντεμπούτο των Divine Comedy. Ένας από τους πιο πιουρίστικα βρετανικούς δίσκους των '90ς, με τον τρόπο που τους έκαναν κάποτε οι Kinks και οι υγιείς X.T.C.. Ο Neil Hannon γράφει και κάνει τα πάντα σχεδόν μόνος του (τον βοηθάνε κάτι τύποι στα έγχορδα και στα πνευστά)... και δεν είχαμε καμιά αμφιβολία ότι έστω και μόνος είναι ικανός να φτάσει πολύ κοντά στο... τέλειο. Οι Suede, οι Smiths παλιότερα..., οι Pulp και οι Blur όχι, οι Oasis ίσως..., ψάχνω να βρω ποιοι brit-ποπάδες βγάλανε εκρηκτικά ντεμπούτα αν δεν το καταλάβατε! Το 'Europop' είναι το απόλυτο disco pop κομμάτι της δεκαετίας, μίλια πιο μπροστά από το 'Disco 2000', αλλά κανείς δεν το θυμάται δυστυχώς. Τίτλοι όπως «ο θάνατος ενός υπερνατουραλιστή» δεν συναντώνται κάθε μέρα, ενώ η ευγενική αντανάκλαση μιας ιδιοφυίας σε ευτελή αυλάκια βινυλίου επαναλαμβάνεται με επικίνδυνα σπάνια συχνότητα. Από το new wave στην πλαστικούρα των Pet Shop Boys, από τις μελωδίες εποχής στην αρτίστικη άποψη για τη φθήνια της pop... είναι σχεδόν θαύμα το ότι με τις συνθήκες που τότε επικρατούσαν για το μέλλον των Divine Comedy ο Neil ηχογράφησε έναν τέτοιο δίσκο. 8/10

1994 Promenade (Setanta)
Είχα βρει το '96 σε γνωστό δισκάδικο της Αθήνας καμιά πενηνταριά βινυλιοκόπιες του Promenade να πωλούνται στο πεντακοσάρικο. Δυστυχώς αγόρασα μόνο μία! Στο δεύτερο βήμα τους οι Divine Comedy δεν είναι ότι στραβοπατάνε, απλά δεν έχουν βρει ακόμη τις ισορροπίες τους! Περισσότερα έγχορδα, περισσότερο κλασσικότροπη ανάπτυξη των συνθέσεων, μειωμένο pop feeling, σοβαρότητα που σε πολλά σημεία δε χρειάζεται, εναλλακτική διάθεση για ένα κατά βάση συντηρητικό αποτέλεσμα. Έχω την αίσθηση ότι το κύριο πρόβλημα του Promenade είναι η έλλειψη χιούμορ. Κατά τα άλλα υπάρχει το υπέροχα βερμπαλιστικό 'Drinking song' (ακόμη ένα τραγούδι για να έχετε να πίνετε...), το «φευγάτο» 'Booklovers', με ονόματα συγγραφέων να αραδιάζονται πάνω σε βιολιά και τσέλα που παίζουν ότι να 'ναι. Και φυσικά το 'Tonight we fly' ένα από τα κλασσικά τραγούδια των Divine Comedy, αυτά που από μόνα τους σας δείχνουν τι ακριβώς είναι αυτή η μπάντα. Αγάπες που χάθηκαν κάποιο καλοκαίρι, βιβλία και ποιήματα, η ευγένεια της τέχνης και η αγένεια των ανθρώπων. Μα είστε τόσο ρομαντικός στα αλήθεια κύριε Χάννον; 6/10

1996 Casanova (Setanta)
Ήρθε λοιπόν και η ώρα για το αριστούργημα. Μόλις ο Neil Hannon καταφέρνει και συνειδητοποιεί ότι πάνω απ' όλα η ζωή είναι pop, γράφει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του. Και αυτή η διαπίστωση δύσκολα θα αλλάξει στο μέλλον. Στο εξώφυλλο είναι άνετος και αδιαφορεί με μανία για το αν θα καταφέρετε να «καταλάβετε» το δίσκο του. Στο περιεχόμενο η έμπνευση του οργιάζει. Η μεγάλη του αγάπη -η pop των '60ς- συναντάει τη μεγάλη του ερωμένη -αυτή των '90ς- σε ένα δίσκο που απευθύνεται σε όσους έχουν γεμίσει τη ζωή τους με μεγάλες αγάπες- και μόνο σε αυτούς! Το πιασάρικο 'Becoming more like Alfie' είναι μια ανούσια καυστική στιχουργική στιγμή πάνω σε μια απλούστατη μελωδιούλα..., το 'Middle-class heroes' είναι η snob ματιά του Hannon στον κόσμο! Αμέσως μετά γυρίζει στον εαυτό του (και καλά κάνει!). Επιστρέφει στην «πριγκίπισσα βάτραχο» και στο μόνο θέμα με το οποίο οφείλει να ασχολείται ένας τραγουδοποιός σαν και του λόγου του («γνώρισα ένα κορίτσι... με μάγεψε...» έτσι απλά!). Γίνεται επιθετικός στις φορτωμένες ενορχηστρώσεις του 'Charge' και γράφει ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ στο 'Through a long and sleepless night'. Ίσως το μοναδικό τραγούδι των Divine Comedy που δε θα μπορούσε να γράψει και αυτός ο ίδιος ο Scott Walker... 9/10

1998 Fin De Sciele (Setanta)
Το τέλος του αιώνα βρίσκει τον Neil Hannon να γράφει ακόμη ένα γοητευτικό, ανάλαφρο και θεματολογικά «εύστοχο» pop χιτάκι ('Generation sex')... και να το «χώνει» σε έναν φύσει anti pop δίσκο. Σε όλη τη διάρκεια του 'Fin de sciele' lp ο Hannon φαντασιώνεται πως είναι κάποιος άλλος και ίσως κάπου αλλού. Τραβάει τις συνθέσεις του στο άπειρο, γράφει με τρόπο δαιδαλώδη και είναι σαν να επιδιώκει να μη σου μείνει τίποτε στο τέλος, από ότι άκουσες. Οι μελωδίες διαδέχονται η μία την άλλη, μπαίνουν στο σώμα η μία της άλλης, όχι όμως και στο μυαλό σου. Το 'National express' παρουσιάζεται ως αφηγηματικό ντοκουμέντο των βρετανικών τοπίων και δείχνει ότι ο Neil πρέπει επιτέλους να στρωθεί να γράψει ένα βιβλίο... μια νουβέλα, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Σε κομμάτια όπως το 'Here comes the flood' μάλλον χάνει τη μπάλα και ξεχνάει ότι άλλα τα μάτια του λαγού (συνθέτες κλασσικής μουσικής) και άλλα της.κουκουβάγιας (ποπάδες...). Και ενίοτε παίζουν και κάτι «παπάδες» στα πιάνα και τα έγχορδα που σου τσακίζουν τα νεύρα.
WE WANT EUROPOP AND WE WANT IT NOW!!! 6/10

...και ένα δώρο για ερωτευμένους και μόνο!!!

1997 A short album about love (Setanta) (the complete edition)
Ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του, μόνο που στην ολοκληρωμένη έκδοση (που συγκεντρώνει όλα τα τραγούδια των αρχικών εκδόσεων) θα βρείτε ακόμη περισσότερες στιγμές για να ντύσετε ηχητικά τον έρωτά σας. O Neil Hannon διακηρύττει σε όλους την αγάπη του, διαπιστώνει ότι δεν ελέγχει πλέον την ευτυχία του, αναγορεύει τον εαυτό του σε απαραίτητο ερωτικό αξεσουάρ... και είναι πάντοτε τόσο γλυκός, που δεν μπορείς να του πεις όχι! Επιπλέον για μοναδική ίσως φορά η διάθεση για ραβελοβαγκνερικές ενορχηστρώσεις δεν καταπλακώνει τα τραγούδια. Ίσως να ήθελε λίγο πριν τις απόκριες να ντυθεί... Scott Walker, το έπραξε στις 14 Φλεβάρη του 1997 λοιπόν και με τέτοια τραγούδια δεν ήταν δυνατό να μην πετύχει το σκοπό του!!! 9/10