Revenge of the Nerds!
Επανασύνδεση, επανεκδόσεις και ευκαιρία για μας να ξανακούσουμε τη μικρή τους δισκογραφία. Διαπιστώσαμε πως τα καινούργια μας αυτιά συγκινήθηκαν όσο και τα παλιά. Του Θάνου Σιόντορου
Παρατηρώντας τις τέσσερις φάτσες στο εξώφυλλο του ντεμπούτου άλμπουμ των Feelies "Crazy Rhythms", μένεις να αναρωτιέσαι: "Τι τυπάκια είναι τούτα δω ρε 'συ;"
Συγκεντρώνοντας πάνω τους οπτικά όλα αυτά που κάνουν κάποιον να χαρακτηριστεί nerd (λυπάμαι αλλά οι ελληνικοί όροι "φλώρος", "φλούφλης", "φυτό", σίγουρα δεν επαρκούν...), σου κλείνουν έμμεσα το μάτι σχετικά με το γεμάτο νεύρο, έμπνευση και συναισθηματισμό ταξίδι που πρόκειται να ακολουθήσει. Είναι εκείνα τα μυστήρια, απόμακρα άτομα, που ποτέ δεν στράφηκαν πάνω τους οι προβολείς, πάντοτε φερόντουσαν λίγο περίεργα και όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, την άρπαξαν και άφησαν το δικό τους στίγμα στη μουσική ιστορία χωρίς βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, πολλές φιοριτούρες, αστερόσκονες, μεγαλοσύνες και τυμπανοκρουσίες. Λιτά και ουσιαστικά.
Το ξεκίνημα έλαβε χώρα στο New Jersey λίγο μετά τα μέσα των '70s όταν το punk έσκαγε μύτη και έδειχνε τα δόντια του. Όχι ότι μπορεί ο ήχος τους να χαρακτηριστεί ως αντιπροσωπευτικός του είδους, σίγουρα όμως έπαιξε το ρόλο του, τόσο σε θέματα αμεσότητας όσο και ενέργειας.
Με αφορμή το γεγονός ότι οι ίδιοι επανασυνδέθηκαν πέρυσι δίνοντας κάποιες ζωντανές εμφανίσεις και τα δύο πρώτα τους άλμπουμ επανεκδόθηκαν πριν μερικές μέρες, ας ρίξουμε μια ματιά στις τέσσερις συνολικά κυκλοφορίες της μπάντας.
Crazy Rhythms (1980)
Δίσκος ορόσημο τόσο για τη δεκαετία που έφευγε, όσο και για αυτή που ξημέρωνε. Φετιχιστικά λατρεμένος από τους κριτικούς όλου του κόσμου, προφανώς ενσάρκωνε γι' αυτούς την επιτυχία και το όνειρο που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αν δεχτούμε ότι κάθε μουσικογραφιάς είναι ένας αποτυχημένος rock-star, τότε οι feelies είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας με καλλιέργεια, ευαισθησία και καθόλου σταριλίκι που πιάσανε τα όργανα, έκαναν το breakthrough, και τελικά τα καταφέρανε. Έστω και για συναισθηματικούς λόγους, γίνεται οι "αποτυχημένοι" όμοιοί τους να μην τους αποθεώσουν;
Μουσικά οι πρωτότυποι για την εποχή και τόσο αυθεντικοί ήχοι που ξεπήδησαν από τα αυλάκια του βινυλίου χρωστούν πολλά στους πατέρες Velvets, το art-punk, τις πειραγμένες pop μελωδίες και το επερχόμενο new wave. Νευρωτικοί ρυθμοί που εμφανίζονται έπειτα από αδικαιολόγητα μακρόσυρτες σιωπές, κρουστά που πρωταγωνιστούν συνειδητά ή ασυνείδητα και γίνονται σημείο κατατεθέν, κιθάρες που θα στιγματίσουν τις επερχόμενες γενιές και μια φωνή αγχωτική αλλά οικεία, ανά στιγμές κάπως ρομποτική αλλά ταυτόχρονα έντονα ζωηρή.
Από πού και να το εξετάσεις, το "Crazy Rhythms" είναι ο δίσκος των Feelies που χαρακτήρισε τους ίδιους από τη μία μεριά, τα μουσικά πράματα από την άλλη. Αντικειμενικά έτσι είναι. Το ότι κάποιοι αγαπούν περισσότερο το επόμενο "The Good Earth" (συμπεριλαμβανομένου κι εμού) θα προσπαθήσω να το εξηγήσω παρακάτω...
- 9 -
Crazy Tracks: The Boy With The Perpetual Nervousness (από τις πιο πετυχημένες εναρκτήριες, αυτοπροσδιοριστικές συστατικές επιστολές), Loveless Love, Crazy Rhythms (όνομα και πράγμα!)
__________
The Good Earth (1986)
Με λιγότερες "τσίτες", περισσότερη αυτοπεποίθηση, πενταμελή σύνθεση και καλεσμένο το δηλωμένο φαν τους Peter Buck (βλ. REM), ρίχνουν αισθητά τους τόνους και παραδίδουν το τιμόνι στη μελωδία μέσα από ένα πρίσμα βραδυφλεγούς εσωστρέφειας. Κάτι σα να υποτάσσονται και οι ίδιοι στο υπέροχο κομμάτι "Slow Down" που κλείνει το άλμπουμ.
Η ορμή του ντεμπούτου δίνει τη θέση της στην ωριμότητα και έκτοτε όπως προανέφερα δημιουργήθηκε ένα κάποιο δίλημμα σε ένα μικρό κομμάτι των οπαδών τους σχετικά με ποιο είναι το αγαπημένο τους Feelies άλμπουμ. Ορισμένοι (η μαζική πλειοψηφία) δεν θα καταφέρουν ποτέ να ξεπεράσουν τη δυναμικότητα και τη φρεσκάδα του "Crazy Rhythms" μα κάμποσοι άλλοι δέθηκαν για πάντα με τη ζεστασιά των ήχων του "The Good Earth" αφήνοντας την πιο γήινη ατμόσφαιρά του να τους πιάσει για τα καλά την κουβέντα.
Ούτως ή άλλως τα σχετικά διλήμματα είναι κατ' ουσίαν φιλολογικά, συνεπώς περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα και περί χαρακτήρος και επιλογών... πλήρη ρευστότητα, θα προσέθετα.
Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του '80 και περίτρανη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται πως αυτή στερείται ποιοτικών καταθέσεων.
- 9 -
Crazy Tracks: On The Roof (ηλιόλουστο άσμα, χάρμα ώτων), When Company Comes (αγαπημένο κομμάτι του γράφοντα και αξέχαστο σοκ η πρώτη ακρόαση-μύηση στον κόσμο των Feelies), Slow Down.
__________
Only Life (1988)
Η νευρική νεοκυματική ματιά του πρώτου άλμπουμ και η ονειρική ατμόσφαιρα του δεύτερου, μετουσιώνονται σε μια πιο ορθόδοξη ροκ κατεύθυνση που δεν εξαφανίζει όμως κάθε ψήγμα των προκατόχων της. Διασκευάζουν το "What Goes On" και δεν καμουφλάρουν πια καθόλου την εμφανή αγάπη για τους Velvet Underground (κυρίως της περιόδου "Loaded"). Ευτυχώς βέβαια διατηρούνται κάποια προσχήματα και η αγάπη αυτή διατηρείται στο αξιοπρεπές επίπεδο της επιρροής.
Χωρίς να μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι το "Only Life" δεν είναι ένα ενδιαφέρον άλμπουμ, η έμπνευση δεν φτάνει τα επίπεδα του παρελθόντος και ο ήχος τους δεν θα προσέγγιζε εύκολα κάποιον μη ήδη μυημένο.
Με λίγα λόγια, αν δεν έχετε ακούσει ποτέ Feelies, το τρίτο τους πόνημα δεν είναι το κατάλληλο για να ανακαλύψετε τον κόσμο τους. Θα αδικήσετε εκατέρωθεν τους εαυτούς σας.
- 7 -
Crazy Tracks: Higher Ground (ταξιδιάρικη μελωδία για να τρέχει το μυαλό σου... και να μη φτάνει), Too Far Gone (από τις πιο δυναμικές στιγμές της μπάντας με τον ενισχυτή στα κόκκινα).
__________
Time For A Witness (1991)
Δεν είναι και λίγα δεκαπέντε χρόνια στο κουρμπέτι και απ' ό,τι φαίνεται, ήταν αρκετά για να επέλθει μια κόπωση στις τάξεις του γκρουπ. Τα συναυλιακά τεκταινόμενα που ποτέ δεν ήταν η καλύτερή τους άλλωστε, δεν πήγαιναν κατ' ευχήν, ο ήχος είχε σκληρύνει αισθητά και η προσήλωση στο βελβετικό καλπασμό είχε γίνει εμμονική.
Εντάξει το ότι αποφάσισαν να ροκάρουν κάπως παραπάνω δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση, ούτε το αποτέλεσμα ήταν αποκαρδιωτικό. Όταν όμως τόσα χρόνια είχαν συνηθίσει απόντες σε αυτόν τον υπέροχα ιδιοσυγκρασιακό χαρακτήρα τους, η μεταστροφή σε κάμποσα feel-good ροκ κομμάτια ούτε εξέπληττε, ούτε προσέθετε κάτι στα μέχρι τώρα κατορθώματά τους.
Δε θα χάσει κανείς το χρόνο του ακούγοντάς το, αντιθέτως. Απλώς τα στάνταρ που οι ίδιοι έθεσαν είναι πολύ υψηλά. Διασκευάζουν και Stooges...
- 6,5 -
Crazy Tracks: Find A Way (αργόσυρτη και ονειρική ανάπτυξη - ο Dean Wareham δεν κάλεσε τυχαία τον ντράμερ Stanley Demeski αργότερα στους Luna), Decide (λες κι ο Lou Reed παραμονεύει στη γωνία...), What She Said (ροκιά ολκής με μπόλικη desert ατμόσφαιρα).
Για μια πιο ολοκληρωμένη ματιά στο έργο των μουσικών που απάρτιζαν τους Feelies, καλό (και πρέπον...) θα ήταν να αναζητήσετε κάποια side projects των μελών της μπάντας που κινούνται στο ίδιο υψηλό επίπεδο και σίγουρα δεν θα απογοητεύσουν κανέναν που του έκαναν κλικ οι πρωταγωνιστές του άρθρου.
The Trypes - The Explorers Hold ep (1982)
The Yung Wu - Shore Leave (1987)
Και αν πωρωθήκατε τόσο που δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς οτιδήποτε σχετικό με την νεοϋορκέζικη μπάντα, καλοί είναι κι αυτοί...
Wake Ooloo - Hear No Evil (1994)
Wake Ooloo - What About It (1995)
Wake Ooloo - Stop The Ride (1996)