The Looks (to have them or not?)

Κάποτε ήταν «η μουσική για τη μουσική», κατά το «η τέχνη για την τέχνη». Ύστερα ήρθε το «η όμορφη εικόνα μαζί με τη μουσική για τη μουσική» κι έπειτα «η όμορφη εικόνα μαζί με τη μουσική για τα λεφτά, κι αν παράγει και τέχνη ακόμα καλύτερα».

Κατά καιρούς διάφοροι υπαρξιστές της μουσικής φιλόσοφοι μας είχαν προειδοποιήσει για το, χμ, «ζοφερό» μέλλον, με τον Frank Zappa να λέει αφοπλιστικά “We’re Only in it for The Money”. Είχε όμως έτσι η κατάσταση από παλιά ή εξελίχθηκε σταδιακά σε κάτι ανάλογο; Ή μήπως, τελικά, αυτό είναι ένα σόφισμα των «καθαρών», που επιμένουν να αγνοούν ότι κάθε μορφή τέχνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αίσθηση του ωραίου; Τώρα, αν η γυναικεία ομορφιά εντάσσεται στην ευρύτερη αίσθηση του επιδιωκόμενου από την τέχνη «ωραίου» είναι ζήτημα καθαρά προσωπικό (για πείτε όχι και θα τα πω όλα στη μαμά σας!)

Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα (εξ ορισμού δεδομένα - ποιος να το αρνηθεί;) περί σεξισμού και ρατσισμού ή το ψευτοδίλημμα της κρισιμότητας που έχει μια όμορφη παρουσία στη μουσική κι ας χάσουμε την όποια σοβαρότητά μας, κάνοντας ένα σύντομο οδοιπορικό στη μεταπολεμική συνύπαρξή τους, βλέποντας πώς διαμορφωνόταν κατά καιρούς η ευαίσθητη αυτή ισορροπία. Ξέρετε, με καλή διάθεση, σεβασμό, διακριτικότητα και λιγάκι χιούμορ, κάτι τέτοιο μπορεί να έχει και μια διασκεδαστική πλευρά. Τη σοβαρότερη, ας την αναλάβουν άλλοι. Κι αν οι επιμέρους φάσεις και «φυλές» είναι αρκετές, τότε σίγουρα τα χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι πολύ περισσότερα. Δείτε όσα αναφέρονται παρακάτω και, γιατί όχι, σκεφτείτε κι εσείς τα δικά σας, επιλέγοντας στο τέλος την πιο ταιριαστή συμπόρευση. Θα το λέμε μέχρι να βαρεθούμε: τα καλύτερα παιχνίδια είναι αυτά που δεν έχει σημασία ποιος θα νικήσει.

Τα διστακτικά 50s

Στην αρχή ήταν το χάος. Και κάπου εκεί ξεπετάχτηκαν τα 50s, όταν οι τραγουδίστριες έδειξαν για πρώτη φορά τόσο μαζικά αποφασισμένες να μπουν σε πρώτο πλάνο, προβάλλοντας παράλληλα τα μη φωνητικά θέλγητρά τους. Πρώτη και καλύτερη η Julie London, που παρέδωσε μαθήματα ευπρεπούς αισθησιασμού με υπέροχες πόζες σε μοναδικά εξώφυλλα δίσκων, που απλά δεν «κάηκαν» δίπλα στην ανεπανάληπτη φωνή της. Στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά κάποια σκαλιά παρακάτω, ήταν η αεράτη Peggy Lee, η “Big Band” Dinah Shore και το σεμνότερο κορίτσι που η ομορφιά του δεν ήταν δυνατό να κρυφτεί Rosemary Clooney. Μπροστάρισσα ήταν και η LaVern Baker, που μια μέρα πέταξε την τσιγαριά απ’ το στόμα και πρόβαρε τα… μακριά. Σκουλαρίκια και μεσάτα φορέματα. Μετά δεν τα ξανάβγαλε ποτέ. Η θηλυκότητα πέρασε σε πρώτο πλάνο και με δύο βασίλισσες: την "Queen of Rockabilly" Wanda Jackson και την "Queen of R&B" Ruth Brown, που πραγματικά έδειχναν να απολαμβάνουν τη μαγεία που εκπέμπουν, πέρα από τα πανέμορφα φωνητικά τους, τα στιλάτα εξώπλατα. Classy φάση (η ομοιοκαταληξία είναι σκόπιμη) είχαμε και από τις ηθοποιούς Connie Francis και Patti Page, που πόζαραν πάντα με αυτοπεποίθηση, κερδίζοντας τη μια πρωτιά μετά την άλλη στο τραγούδι, όπως και τη Brenda Lee που θα συνοδέψει και τα φετινά μας Χριστούγεννα με το all time classic "Rockin' Around the Christmas Tree", είτε είμαστε τελείως μόνοι στο σπίτι είτε παρέα με τον Macaulay Culkin.

Food for thought: τελικά, η Marilyn Monroe ήταν τραγουδίστρια;

My name is Spector, Phil Spector and I live in Motown

Το Wall of Sound έκανε μεν υπερπαραγωγή τον ήχο, αλλά τα girl groups, που ήδη ξεφύτρωναν σαν τα λουλούδια στο μονοπάτι της Κοκκινοσκουφίτσας, είχαν εξίσου μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία της Phil Spector και Motown χρυσής εποχής. Το άφρο μαλλί ίσιωσε (και κάηκε με ψαλίδια), οι φούστες κόντυναν, όλα τα παπούτσια έδωσαν τη θέση τους σε γόβες και… γεννηθήτω The Ronettes, The Crystals, The Shangri-Las, The Shirelles και διάφορες άλλες που άρχιζαν με “The”. Μια κατηγορία μόνες τους ήταν οι The Supremes με τις ατελείωτες επιτυχίες και την ηγέτιδά τους  Diana Ross, που συνδύασε το μουσικό απόγειό της με την εμφανισιακή απογείωσή της στην προσωπική καριέρα που ακολούθησε από το 1970. Με άλλα λόγια, όσο πιο όμορφη, τόσο πιο επιτυχημένη.

Food for thought: Προσπάθησα πολύ να χωρέσω τους Commodores, αλλά κάτι τέτοιο δεν αποδείχτηκε καθόλου "Easy", τη στιγμή που η μόνη Lady στη σύνθεσή τους υπήρξε (τρεις φορές, μάλιστα) μόνο σε τίτλο τραγουδιού.

Κούκλες βιτρίνας

Υπήρξαν πολλές. Φυσικές και… τεχνητές. Με καλή φωνή όμως, όχι και τόσες. Πάντως, σχεδόν όλες κατάφεραν να ξεφύγουν από την ανωνυμία χάρη στην ομορφιά τους, άσχετα αν το όνειρό τους δεν κράτησε πολύ. Κανονικά, εδώ, το άκουσμα της φράσης «χωρίς πλαστικές» θα έπρεπε να παραπέμπει μόνο σε σακούλες σούπερ μάρκετ, αλλά, άντε τώρα… Η Stevie Nicks αποτελεί χαρακτηριστικότατη περίπτωση, που άντεξε στο χρόνο και μετέχοντας σε ένα συγκρότημα όπως οι Fleetwood Mac όχι μόνο δε χάθηκε, αλλά συνέβαλε κι αυτή ώστε η νέα τους πορεία να είναι επιτυχημένη και ποιοτική. Barbie looks είχε και η όχι όνομα και πράγμα Kim Wilde (της οικογενείας Oscar, να υποθέσω;), η οποία “Kept Us Hangin’ On” για πολύ καιρό, εκμεταλλευόμενη τα πολλά ταλέντα της, μέσα στα οποία (ναι!) συγκαταλεγόταν και το τραγούδι! Κι αν πω τα ίδια ακριβώς για τη Nicole Scherzinger, μάλλον δε θα κομίσω γλαύκα, δεδομένου ότι μετέχει στις Pussycat ποιες; Dolls, φυσικά! Αλήθεια, εσείς έχετε κουκλίτσα από τη Χονολουλού; Στις όχι και γεννημένες για τη Σκάλα του Μιλάνο μπορείτε να βάλετε τη γυναίκα με τα χίλια και κατά κανόνα όμορφα πρόσωπα Katy Perry, όπως και την ηθοποιό Kylie Minogue που μπορεί μεν να μη συγκίνησε μπασκετμπολίστες, αλλά έδειξε στον Cave πού φυτρώνουν τα άγρια τριαντάφυλλα.

Food for thought: Για ευνόητους λόγους, οι New York Dolls είναι αδύνατο να εξαιρεθούν…

Style is everything!

Να προδοθώ; Άντε, προδίδομαι. Εδώ είμεθα! Το στυλ (με ύψιλον φαίνεται πιο στυλάτο) είναι τα πάντα και πολύ, μα πολύ, πάνω από την ομορφιά. Κι ενώ αρχικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ χωράνε τα πάντα, στην πραγματικότητα μόνο το αντίθετο συμβαίνει. Στυλ δεν είναι να σου διαλέγουν άλλοι ή ακόμα κι εσύ κάποια ρούχα. Είναι αυτό που αποπνέεις ως μουσική, στην προκειμένη περίπτωση, προσωπικότητα. Και κάτι τελευταίο: στυλ και κακοφωνία είναι πόλοι ομώνυμοι. Οι τρεις κυρίες που επέλεξα θα μπορούσαν να μην ήταν όμορφες, αν και είναι, αφού η αύρα (όχι αυτή της νέας εποχής) που απέπνεαν ήταν απίστευτα θετική, ακόμα κι όταν περιστασιακά δε συνοδευόταν από το δίδυμο αδερφάκι του στυλ, την αυτοπεποίθηση. Πάρτε για παράδειγμα τη Sade, η οποία δεν εκμεταλλεύτηκε την ομορφιά της, αλλά εστίασε στη βελούδινη φωνή της και στους εξαιρετικούς μουσικούς που είχε πλάι της. Γιατί; Διότι είχε όσο λίγες αυτή τη λέξη με τα τέσσερα γράμματα, που βρίσκεις σε υπέρτατο βαθμό και στην πιο γλυκιά και αριστοκρατική φυσιογνωμία της, χμ, pop: τη Sara Cracknell, που απογείωσε τους Saint Etienne. Προσθέστε και την Corrine Drewery των Swing Out Sister (ποιος είπε ότι τα ακριβά αρώματα τα βάζουν μόνο σε μικρά μπουκαλάκια;), που εκπέμπει πολιτισμό και έχει τις άλλες για… πρωινό, ως σχεδιάστρια μόδας.

Food for thought: Όποιος φώναξε Lady Gaga, να ξέρει ότι εγώ -ο επιλεκτικά κωφός- άκουσα Radio Gaga. “All I hear is…”

Sexy

Είπα να το αποφύγω, αλλά… Ναι, εδώ χωράει ό,τι θέλει ο καθένας. Από «κορυφαίες πριμαντόνες» σαν τη η Samantha Fox, που νιώθουν τόσο υπερκόσμιες που σε καλούν να τις αγγίξεις, μέχρι και άλλες mezzo-soprano σαν τη Rihanna, που αποφασίζουν ότι Το Καλό Κορίτσι Έγινε Κακό και δείχνουν τι «φρούτα» βγάζουν τα Barbados. Υπάρχει και η ενδιάμεση κατηγορία με εκπρόσωπο τη “The Dutchess” Fergy των Black Eyed Peas, που ακολούθησε αντίστροφη οδό, αφού παράτησε τη μπάντα για να γίνει καλή μητέρα. Εντάξει, τουλάχιστον έτσι λένε αυτοί, δεν την άκουσα εγώ να το λέει.

Food for thought: Πώς είπατε; Beyonce, Shakira και Selena Gomez; Είπαμε: η λίστα δική σας!

Ο χορός κάνει τη μουσική σέξι

Όχι ότι οι προηγούμενες δε χόρευαν. Το αντίθετο μάλιστα. Υπήρχαν όμως και κάποιες που κυρίως χόρευαν και στα ενδιάμεσα τραγουδούσαν λαχανιασμένες. Εντάξει: υπερβολή. Σαν τη Madonna Louise Ciccone που ακόμα κι όταν ήταν σε “Holiday”, βρισκόταν πάντα “Into the Groove”, κάνοντας κόντρες με την αχαλίνωτη και επίσης ακάτσωτη Janet Jackson για το ποια χορεύει πιο σέξι. Μη φανταστείτε όμως ότι στην περίπτωσή τους η μουσική βρισκόταν σε δεύτερο πλάνο. Απλά βλέποντας τες δεν έλεγες πως ήταν και σε πρώτο, οπότε οι «καθαροί» της (pop) μουσικής άνοιγαν τα αυτιά, έκλειναν τα μάτια και πιθανώς έριχναν το φλιτζάνι με τον καφέ τους. Η μέση οδός που δεν είχε καμία ανάγκη απολύτως να προκαλέσει με αυτόν τον τρόπο εκπροσωπείται από τη χορογράφο της Janet, την "Baby I'm moving way too slow" (“yeah, baby”, που θα έλεγε κι ο Austin Powers) Paula Abdul, που χρειάστηκε μόνο ένα στρίψιμο του ποδιού για να στείλει και τις δύο τελείως αδιάβαστες. Τελικά, έστω και αργά, καταλάβαμε ότι ο Kareem Abdul-Jabbar δεν ήταν ο μόνος MVP των Lakers…  

Food for thought: Την άλλη που περιμένατε δε θα τη γράψω με τίποτα. Βλέπετε, δεν την πήρα χαμπάρι από την αρχή, αφού ποτέ δε μου άρεσαν οι (χορεύτριες των) New Kids on the Block.

Είμαι καλά και φαίνομαι!

Όποιος είναι μίζερος, δε θα τις είχε πόστερ πάνω από το προσκέφαλό του. Κι αυτό διότι οι κυρίες αυτές συνήθως ήταν μέσα στην τρελή χαρά όταν τραγουδούσαν, απολαμβάνοντας στο έπακρο τη στιγμή. Και η χαρά τους δεν ήταν απλά μεταδοτική, αλλά και ένα ελιξήριο ομορφιάς, το οποίο κυκλοφορούσε ελεύθερο με την άδεια του Λούκυ Λουκ (ή, κατ’ άλλους, Τυχερού Λουκά) ακόμα και στην Άγρια μουσική Δύση. Αναμφισβήτητη βασίλισσα του είδους η Kate Pierson των B-52’s, που δεν άντεξε ούτε τη σοβαρότητα του του Iggy Pop στο “Candy”! Η επόμενη επίθεση χαράς, που Είχε το Ρυθμό λόγω των GoGo’s, λεγόταν Belinda Carlisle και αντιπροσώπευε το όνειρο κάθε Αμερικανού φέρνοντας Τον Παράδεισο στη Γη. Τη συγκεκριμένη θα μπορούσαμε να τη δούμε και ως κουκλίτσα, αλλά, παρά τα προβλήματά της, ήταν τόσο χαρούμενη, που όλα τα άλλα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα. Περιστασιακό μεν, αλλά τρελό κέφι, είδαμε και στην Katrina, η οποία μαζί με τα Κύματα μας έκανε να θέλουμε να βγούμε από το σπίτι και να περπατήσουμε στη λιακάδα. Ακόμα κι όταν έβρεχε.

Food for thought: Η Lady Miss Kier των Dee-Lite δε χώρεσε στην κατηγορία, μιας και είχε το groove στην καρδιά, ενώ εμείς το θέλαμε στα πόδια.

Τόσο - όσο…

Παν μέτρον άριστον. Αν πορεύεσαι κάπου στη μέση, σίγουρα δε βλάπτει την υγεία, ενδεχομένως ούτε και την καριέρα. Βέβαια, πρέπει να έχεις κάποια προσόντα για να υποστηρίξεις μια τέτοια επιλογή, διότι, ως γνωστόν, «αν δεν είσαι με εμάς είσαι με τους άλλους», άρα με κανέναν. Η Debbie Harry, η επονομαζόμενη και ως Blondie, τα είχε. Ήταν η φωνή της τόσο ωραία, για να μη λένε οι κακεντρεχείς ότι έκανε καριέρα λόγω της εμφάνισής της; Χμ, μπορεί να πει κάποιος ότι δεν ήταν; Ιδιαίτερα στα μέσα της δεκαετίας του ’70, με το punk να ξεσπάει και να δίνει την ευκαιρία να θεωρούνται ως τραγουδιστές άτομα που είχαν φραγή εισόδου στα ωδεία. Κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν απαραίτητα κακό. Φυσικά, από την άλλη θα έλεγες ως πιο προικισμένες φωνητικά κάποιες που ανήκουν στην ίδια κατηγορία και εκπροσωπούνται ενδεικτικά από την Grace Slick των διάφορων αερομεταφερόμενων Jefferson, όπως και τις μεταγενέστερες Hayley Williams και Florence Welch, που όσα λίγα «έχαναν» από ομορφιά τα αντικαθιστούσαν με τη φωνή ή το ευρύτερο attitude.

Food for thought: “Put your man in the can” τραγουδούσε η Suzi Quatro, την ώρα που εμείς ψιθυρίζαμε με νόημα “Oh, Suzi Q”.

Μήπως νόμισες ότι εγώ, ποια; Εγώ…

Η μικρή αυτή πρώτη παραλλαγή του «τόσο - όσο» έχει μεν μια θηλυκότητα που υποβόσκει, αλλά περισσότερη υπεροψία απέναντι στο πρότυπο της γυναίκας μουσικού, που βάζει σε δεύτερη μοίρα την ιδιότητά της. Πολλές και καλές οι εκπρόσωποι, με πρώτη και καλύτερη την περιστασιακή «αντίζηλο» της Kylie PJ Harvey (αν πω κάτι παραπάνω, θα με προσλάμβαναν στη Sun και δε θα ήθελα στην παρούσα φάση κάτι τέτοιο), όπως και την Kim Gordon των Sonic Youth, παρά το οξύμωρο ότι παίζει στους Free Kitten με τη Julia Cafritz των θρυλικών… Pussy Galore! Πλάι τους βάλτε την Kim Deal των Pixies, που έλαμψε και με τις υπέροχες εναλλακτικές The Breeders, αλλά και την υπέροχη σοπράνο, αυτοδίδακτη χορεύτρια, καρατέκα και πολλά άλλα ντίβα Kate Bush, που πηγαινοερχόταν αβίαστα από την πραγματικότητα στη φαντασία σαν ήρωας του Μαύρου Πύργου.

Food for thought: Έγραψα για την Kate Bush και μου ήρθε στο νου η Tori Amos. Άλλο και τούτο, βρε παιδάκι μου…

Για πες ότι δε σ’ αρέσει…

Η δεύτερη αυτή παραλλαγή του «τόσο - όσο» κρύβει οργισμένες γυναίκες δύο επιμέρους κατηγοριών: τις «μούφα» τσαμπουκαλεμένες που παίζουν όμως με τη θηλυκότητά τους και τις αληθινά αγριεμένες που αν τις κολακέψεις θα σου την πούνε κι αν δεν τις κολακέψεις θα σου την πούνε και πάλι. Στην κατηγορία πτερού ανήκουν η Shirley Manson των Garbage, η οποία εκπαιδεύτηκε στα μουσικά λόγω της συμμετοχής της στους πολύ συμπαθείς Goodbye Mr Mackenzie και στα πολεμικά λόγω του ρόλου της Catherine Weaver που είχε στη σειρά Terminator: The Sarah Connor Chronicles. Εκεί όπου έπαιζε η θεά Lena Headey, πριν αλλαξοπιστήσει και πρωταγωνιστήσει στην ακατονόμαστη σειρά που όλοι, εκτός από εμένα, παρακολουθήσατε. Τι να κάνω; Με κέρδισε το Line of Duty. Μαζί με τη Shirley βάλτε τη Wendy James των Transvision Vamp που έριξε μελάνι για να θολώσει τα νερά με το "Tell That Girl to Shut Up", τη Joan Jett που Αγαπούσε το Rock n Roll και είχε προϊστορία με κάποιες που το ‘σκασαν από τα σπίτια τους και τη νιάου Chrissie Hynde των κατά κανόνα καλών The Pretenders.

Στην κατηγορία ημιβαρέων βαρών ανήκει η αγαπημένη του Lemmy Wendy O. Williams των Plasmatics, μεταξύ άλλων γνωστή για τη μοϊκάνα, τις εμφανίσεις στο CBGB, το πολύ προκλητικό attitude και το αδιέξοδο που βίωσε στη δύση της ζωής της. Αγριεμένη επίσης υπήρξε αρχικά και η σίγουρα Violet αλλά όχι violent Courtney Love των Hole που δήλωνε “Pretty on the Inside”, η Exene Cervenka των αντισυμβατικών X, που ως πρώην σύζυγος του Viggo Mortensen σκότωνε καμιά δεκαριά Orcs στην καθισιά, άμα λάχαινε, αλλά και η Donita Sparks των L7, που από τα γεννοφάσκια της δε συμφιλιώθηκε με την ηρεμία ή τη νομιμότητα και απέδειξε σε ζωντανή μετάδοση ότι αυτοί που Προσποιούνται ότι Είναι Νεκροί, ζεσταίνονται πολύ περισσότερο από τους άλλους, σε σημείο που να… βγαίνουν από τα ρούχα τους. Τέλος, γίνεται μνεία και στη βασίλισσα των riot grrrls Kathleen Hanna των Bikini Kill, που αφήνει το όνομα της μπάντας της να μιλήσει για λογαριασμό της.

Food for thought: Η Penelope Houston φέρεται ότι υπήρξε ένα είδος Dr Jekyll & Mr Hyde. Κάνετε την αντιστοίχηση των προσώπων με τους The Avengers και τη neo-folk περσόνα της και θα καταλάβετε.

Βαρύ μέϊκ απ

Αν μέσα στη νύχτα ξυπνούσες, δε θα ήθελες να δεις το πρόσωπό τους να μοιράζεται το ίδιο μαξιλάρι με σένα. Αν ήταν όμως μέρα ή βρισκόσουν σε κάποιο κλαμπ, όχι μόνο δε θα είχες κανένα πρόβλημα μαζί τους, αλλά πιθανότατα θα τις θεωρούσες ελκυστικές. Η Siouxsie Sioux πάλαι ποτέ έμοιαζε με Ερινύα. Ποιο “Happy House” και (πράσσειν) πράσινα άλογα. Ανάλογα χρώματα μπορούσες να δεις σε απόλυτη υπερβολή μονάχα στην προδότρα τη Danielle Dax, που φορούσε και άσπρα! Τέτοια ντροπή δεν άντεξε ούτε η Lydia Lunch, που μάλλον προτιμούσε να βάφεται γρήγορα, ούτε η Nina Hagen και φυσικά ούτε η Diamanda Gallas, που έτσι κι αλλιώς ήταν Σίγουρη για το Διάβολο.

Food for thought: Εδώ που τα λέμε, και η Rita Mitsouko δεν ήταν του flawless skin, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι τη βάζεις με τις άλλες. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι…

Εκκεντρικές εμφανίσεις

Δε γνωρίζω κατά πόσο τα Κορίτσια Ήθελαν Μονάχα να Σπάσουν Πλάκα. Μπορεί η Τόσο Ασυνήθιστη Cyndi Lauper να γνώριζε καλύτερα. Λίγο πιο μπερδεμένη φαίνεται η Sinead O’ Connor, που λάνσαρε νωρίς το bald look, χωρίς να μπορέσει να κρύψει τα όμορφα χαρακτηριστικά της, όπως και η Lady Gaga (να τη πάλι) που βάλθηκε να μας μάθει τι είναι όμορφο και τι όχι, με απόγειο το γνωστό φόρεμα τσι τσι (μικρή παύση: κάποιοι πληρώθηκαν γι’ αυτό). Η Σκλάβα του Ρυθμού Τζαμαϊκανή Grace Jones αποδείχτηκε κεντρική φιγούρα διαφόρων τεχνών παίρνοντας χίλια διαφορετικά πρόσωπα, όπως και η Björk που στη μετά Sugarcubes εποχή ξεδίπλωσε το avant-garde ταλέντο της με κάθε άλλο παρά συνηθισμένους τρόπους. Όλες αυτές και αρκετές άλλες έβαλαν συχνά την εικόνα τους σε πρώτο πλάνο, παρά την άξια λόγου έως πολύ καλή μουσική δημιουργία τους, που φλέρταρε σοβαρά με την ανατροπή του αισθητικού κατεστημένου.

Food for thought: Το απόλυτο φετίχ αρκετών Ευρωπαίων ήταν ο σκελετός γυαλιών της Νάνας Μούσχουρη. Σωστό ή λάθος;

Anti-Miss Music

Κι αν το sex appeal αναμφισβήτητα απέφερε μουσικούς καρπούς, μη νομίσετε ότι ενέδωσαν όλες. Υπήρχε και μια «κατηγορία» αποτελούμενη κυρίως από singers - songwriters, που έπαιξε «τίμια» και σίγουρα δε βγήκε χαμένη. Λέμε τώρα… Ο σχετικός κατάλογος είναι ατελείωτος, όχι λόγω πληθώρας ονομάτων, αλλά επειδή οι περισσότερες ήταν (πάρα πολύ) καλές τραγουδίστριες. Α, και καλά παιδιά! Αν θυμηθείτε τις Carole King, Joni Mitchell, Carly Simon, Joan Baez και Rickie Lee Jones θα έχετε πλήρες το προφίλ αυτής της κατηγορίας. Κι αν θελήσετε να το δείτε πώς εξελίχθηκε στην πορεία, προτείνω τις Lucinda Williams, Tracy Chapman, Beth Gibbons και την Tracey Thorn, που όσο κι αν προσπάθησε να «φτιαχτεί» στο “Walking Wounded” δε χάλασε την αρχική εικόνα της. Βλέπετε, μια ζωή είχε όλο το περίσσευμα της ομορφιάς στη φωνή της. Μια κατηγορία μόνη της είναι η διανοούμενη Patti Smith, ενώ ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην Elizabeth Fraser, που τόλμησε να τραγουδήσει με την απίστευτη φωνή της στα μεσουρανούντα κατάμαυρα 80s, φορώντας λευκό φόρεμα ή καφέ παλτό. Respect! Όσοι τα ζήσατε, καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Food for thought: Θα μπορούσε να το έχει πει Ο ποιητής: Εάν αποσυνθέσεις την Karen Carpenter, στο τέλος θα δεις να σου απομένει μονάχα η φωνή της.