Re-Hersh-al Blues

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της Kristin Hersh;

Οι άνθρωποι της εταιρείας της θα απαντούσαν ενδεχομένως ότι είναι καταπληκτική στο να κάνει κινήσεις εμπορικής αυτοκτονίας και να καταστρέφει τις όποιες ευκαιρίες της δίνονται για «καριέρα», μετρώντας στις κυκλοφορίες της σχεδόν διπλάσια albums από ό,τι singles και βλέποντας μια καθαρή αποστροφή της να κάνει τον ήχο της προσιτό σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Η ίδια πάλι θα έλεγε ότι το μεγαλύτερο ταλέντο της είναι να κάνει υγιή παιδιά - πρόσφατα απέκτησε τον τέταρτο γιο της και κατά πάσα πιθανότητα έπεται και συνέχεια.

Οι οπαδοί της όμως έχουν άλλη γνώμη. Και παρόλο που για τον καθένα τους η μουσική της Kristin Hersh και του συγκροτήματός της, των Throwing Muses, σημαίνει διαφορετικά πράγματα, όλοι συμφωνούν στο εξής: η Hersh έχει ένα χάρισμα να δημιουργεί μουσική που γίνεται βίωμα.

To φάσμα της τέχνης της Kristin Hersh είναι βέβαια αρκετά ευρύ. Ξεκινά από εντελώς λιτές ακουστικές μελωδίες και καταλήγει σε κατακλυσμικά r'n'r' κομμάτια με απρόβλεπτες αλλαγές κλειδιών και ταχυτήτων. Για αρκετούς, τα τραγούδια της Hersh ισοδυναμούν με την απόλυτη συναισθηματική εκτόνωση, και για μερικούς δεν οδηγούν πουθενά. Κάποιοι άλλοι πάλι τα λατρεύουν για αυτόν ακριβώς το λόγο. Η τελική διαπίστωση είναι αντικειμενική: η μουσική της Hersh δαγκώνει. Είτε όταν πρόκειται για τους κοφτερούς της στίχους, τo ζαλιστικό βάθος των μελωδιών της και την ερμηνεία της που πολλοί παραλληλίζουν με μια θηλυκή έκδοση του Michael Stipe των REM.

Ακριβώς επειδή οι Throwing Muses ήταν ανέκαθεν πολύ εσωτερικοί, στάθηκαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, εν αντιθέσει με τα συγγενικά groups με τα οποία έδρασαν παράλληλα. Όταν κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο το 1986, το συγκρότημα που άνοιγε τις συναυλίες τους ήταν οι Pixies, και αυτή η σειρά δεν άργησε να αντιστραφεί. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ένα από τα βασικά τους μέλη, η Tanya Donelly, έγινε μέλος των The Breeders και μετά σχημάτισε τους Belly, μπορούσε να πουλήσει με έναν μόνο δίσκο των προαναφερθέντων περισσότερα από όλη τη δισκογραφία των Throwing Muses μαζεμένη. Κι αυτό όμως έχει την εξήγησή του.

Εκεί που οι Pixies έγραφαν ιστορία ανοίγοντας το δρόμο για την grunge έκρηξη των '90s, που οι The Breeders οριοθετούσαν το lo-fi με τον πρώτο τους δίσκο "Pod" και οι Belly παρέδιδαν μαθήματα κιθαριστικής pop τραγουδοποιίας με το "Star" του 1993, οι Throwing Muses στέκονταν σε έναν κόσμο εντελώς δικό τους, πασχίζοντας να ξορκίσουν εφιάλτες και προβάλλοντας τη μουσική ως το υπέρτατο αναισθητικό για κάθε αρνητικό συναίσθημα. Για κάθε έναν που τους απέρριπτε ως υπερβολικά πολύπλοκους υπήρχε και κάποιος άλλος που βυθιζόταν μέσα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο και ταυτιζόταν με τους φρενήρεις ρυθμούς τους, τα έντονα ξεσπάσματά τους, τις στριφνές μελωδικές τους γραμμές και τους κρυπτογραφημένους τους στίχους, ανοιχτούς σε οποιαδήποτε ερμηνεία που θα μπορούσε να τους δώσει ο οποιοσδήποτε. Και κάποιες φορές, η Hersh θα άφηνε παράμερα την ηλεκτρική της κιθάρα και θα έδινε δείγματα του ακουστικού της μεγαλείου, κάτι που πραγματοποιήθηκε και εκτός αυτής της περιστασιακής κλίμακας για πρώτη φορά το 1994, όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο "Hips And Makers", ενώ οι Throwing Muses συνέχιζαν ακάθεκτοι. Eκείνη μάλιστα τη χρονιά, έτυχε να έχουν και τη μεγαλύτερη τους επιτυχία με το κομμάτι "Bright Yellow Gun", με το οποίο τους έμαθαν και αρκετοί νέοι οπαδοί τους.

Oι Throwing Muses διαλύθηκαν τελικά το 1997 ύστερα από 8 albums, μιας το group δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει οικονομικά. Η Hersh συνέχισε με τους ίδιους γρήγορους ρυθμούς να βγάζει solo δίσκους στους οποίους από ένα σημείο και μετά, εισάγει πάλι στον ήχο της την ηλεκτρική κιθάρα - αυτό, δηλαδή, που κατά την ίδια είναι ο μεγάλος της έρωτας. Με αυτό το δεδομένο, η πρόβλεψη ότι οι Throwing Muses θα άρχιζαν κάποια στιγμή να ξαναπαίζουν μαζί ήταν κάτι παραπάνω από ασφαλής. Στα πρώτα χρόνια της νέας δεκαετίας, αυτό έγινε στα πλαίσια κάποιων σποραδικών live εμφανίσεων. Το 2002 ήταν και η στιγμή που αποφάσισαν να ξαναμπούν στο studio, με το ίδιο line up με το οποίο είχαν αποχαιρετήσει τους οπαδούς τους (Kristin Hersh, David Narcizo στα drums και Bernard Georges στο μπάσο), αλλά και την προσθήκη ενός εκ των αρχικών μελών, 10 χρόνια μετά την αποχώρησή της: της Tanya Donelly.

O νέος δίσκος των Throwing Muses έχει κι αυτός τίτλο το όνομά τους (όπως και ο πρώτος τους) και δίνει διέξοδο στην Hersh να διοχετεύσει τη συσσωρευμένη ενέργεια τόσων χρόνων που μόνο αποσπασματικά εκτονωνόταν στους solo δίσκους της. Οι δύσβατες psychobilly εκρήξεις και οι κοφτερές μεταλλικές μελωδίες με τις punk αποχρώσεις και τη διαβολεμένη ορμή βρίσκονται και πάλι εδώ για να υπογραμμίσουν τη διαφορετική όψη ενός κόσμου βαθιά μελαγχολικού και καταραμένου που στηρίζεται πάνω σε αυτά τα συναισθήματα για να παράγει μια τέχνη λυτρωτική και σημαδιακή.

Στον αντίποδα όλου αυτού του κλίματος, η Ηersh κυκλοφορεί την ίδια ακριβώς μέρα με το album των Throwing Muses και το έκτο solo album της "The Grotto", ένα ανθολόγιο δέκα ακουστικών στιγμών στο οποίο πρωταγωνιστεί μια βαριά desert ατμόσφαιρα και η γεύση της αποξένωσης και της απώλειας. Aν και σε εντελώς αντιδιαμετρικό κλίμα, οι δύο δίσκοι έχουν ως πηγή έμπνευσης παρόμοια ερεθίσματα και τις ίδιες παραισθήσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ένας δίσκος συμπληρώνει τον άλλο, ή αντίθετα, ότι αλληλοαναιρούνται και αλληλοεξοντόνωνται. Οι άνθρωποι της εταιρείας της χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο, η ίδια συνεχίζει να προσθέτει χιλιόμετρα στο ενεργητικό της περιοδεύοντας μαζί με τον άντρα της και τα παιδιά της, τα μεγάλα ακροατήρια συνεχίζουν να την αγνοούν, και οι φίλοι της αφήνονται ξανά να παρασυρθούν από το δυσπρόσιτο μεγαλείο των τραγουδιών της.