Το δικό μου Σύδνεϋ

7 Ιανουαρίου 2018. Κυριακή μεσημέρι στο κέντρο του Σύδνεϋ δεν έχει πολλή κίνηση. Οι Αυστραλοί έχουν πάει διακοπές μαζικώς, ωστόσο υπάρχουν σήμερα λίγα ανοιχτά μαγαζιά τριγύρω. Η ζέστη είναι δυνατή. Η σημερινή ημέρα είναι η πιο ζεστή ημέρα από το 1939. 48°C σε κάποιες περιοχές δυτικά. Λαχνός! Αλλά δεν είναι αποπνικτική γιατί φύσηξε από τον Ειρηνικό και δεν έχει υγρασία.

Τριγυρνάω στους δρόμους γύρω από το δημαρχείο στοχεύοντας σε ένα υπόγειο της York street. Ένα δισκάδικο στο κέντρο της πόλης είναι ότι πρέπει σήμερα. RED EYE RECORDS λοιπόν στον αριθμό 143 δίπλα στο φημισμένο βιβλιοπωλείο ABBEY’S BOOK SHOP.

Κατεβαίνω αργά τις σκάλες και διακρίνω λίγους μουσικόφιλους να ψαχουλεύουν δεξιά αριστερά. Καλημερίζω τις δύο κοπέλες που μοιάζουν σαν φυσική συνέχεια του χώρου που δουλεύουν. Τατουάζ, 1, 2, 18 σκουλαρίκια, ανέμελες και απορροφημένες μετρούν και ταξινομούν τα μουσικά φορμάτ πίσω από τον πάγκο. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.

Αρχίζω να φυλλομετρώ τα βινύλια από Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία που με πληροφορεί το ράφι. Η έλξη είναι τρομακτική! Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη και το αγαπημένο δισκάδικο τον ΛΩΤΟ και νιώθω τον ίδιο μαγνητισμό. Καθώς ψάχνω συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω την τύφλα μου από την καινούρια Αυστραλέζικη ανεξάρτητη σκηνή.

Εμμ παππού έμεινες στα 80’s και στα 90’s. Και καλά έκανα.

Βάζω μπρος το ένστικτό μου. Θα αγοράσω σύμφωνα με την αισθητική του εξώφυλλου, τον τίτλο του άλμπουμ και των τραγουδιώνε. Επικίνδυνο; Ναι. Ίσως…

Στον αέρα του μαγαζιού ακούγεται κάτι αιθέριο και νωχελικό που μοιάζει με τη σημερινή μέρα. Όμορφα οκνηρό και ερωτικό. Σέρνεται μία υπέροχη γυναικεία φωνή στις άκρες του χώρου και ταλανίζεται πίσω στην ακουστικά αχόρταγη τρύπα μου στο κέντρο του σύμπαντός μου.

Ψιθυρίζω μέσα μου …μοιάζει με Mazzy Star. Δεν είναι. Πλησιάζω στον πάγκο και ρωτάω τη μία κοπέλα σε αγγλικά Παοκτσή στην Αριστοτέλους που πουλάει σαλέπι, τι είναι αυτό που ερωτεύομαι. Καταλαβαίνει φυσικά ότι είμαι Έλλην αβορίγινας και μου χαμογελά. "Είναι μία ολοκαίνουρια μπάντα από το Σύδνεϋ. Πολύ καλή"

Κοντοστέκομαι.

"Λέγονται NOIRE. Είναι η τελευταία κόπια" μου λέει, και το τοποθετεί πάνω στον πάγκο με χαρακτηριστική ικανότητα ψαρά που ρίχνει το δόλωμα. Τσιμπάω. Είναι όμως σε CD. "Υπάρχει σε βινύλιο;" "Let me check» μου λέει. Πάει στον υπολογιστή και εγώ προσεύχομαι στους χίλιους ευκαλύπτους του New South Wales να μου πει ναι. Μου λέει όχι. ΟΚ θα το πάρω.

Γυρίζω πίσω στον πάγκο απ’ όπου ξεκίνησα να δραπετεύω. Διαβάζω τα εξώφυλλα. Σταματώ σε ένα εξώφυλλο που μου μιλά. Ένα ζευγάρι να κατεβαίνει μια πλαγιά σε θολό τοπίο. Ασπρόμαυρη προς σέπια. Κάτι ανάμεσα. "Illegals in heaven" από τους BLANK REALM. Αυτό είναι. Το νιώθω. Το αρπάζω και πάω ξανά στον ίδιο πάγκο-καταστροφή με ύφος που ξέρει πολύ καλά τι κρατάει στα χέρια του.

"Oh this is a great album" μου λέει ξανά η ίδια κοπέλα-ψαράς-αλάνι.

"Οου ά ντονόουδεμ" της λέω αφοπλιστικά. Χαμογελά. Πληρώνω το αντίτιμο. "Μπορώ να πάρω μερικές φωτογραφίες;"… "Yeah sure".

Ανεβαίνω αργά τις σκάλες του υπόγειου παράδεισου προς την έξοδο. Όταν ανοίγουν οι πόρτες, μου έρχεται μία ριπή καυτού αέρα στο πρόσωπο. Αυστραλέζικος καύσωνας. Κλείνω τα μάτια, παίρνω μία βαθιά ανάσα χαμογελαστός και περπατώ στους δρόμους των χιλίων φυλών μα τoυ δικού μου Σύδνεϋ.