Revisited

Το "Lateralus" είναι καθαρά η τελευταία φορά που οι Tool προσπάθησαν να κάνουν κάτι, πριν και μετά από αυτό υπάρχει έντονο το συναίσθημα της διαφοράς. Μπορεί να υπεραγαπώ το σχήμα (απλά δείτε την βαθμολογία μου στο review του "10,000 Days") αλλά δεν παύει να έχει περάσει καιρός από τις πρώτες του κυκλοφορίες, 20+ χρόνια είναι αρκετά για να βρεθείς στην θέση της αναθεώρησης από τα νέα αυτιά που θα σε ακούσουν. Αυτό κάνουμε και εμείς εδώ και ενώ από τους οπαδούς των Nirvana υπήρχε περιθώριο κατηγορίας για κράξιμο προς χάριν εντυπωσιασμού, εδώ ως άλλος Προμηθέας έχω κλέψει την φωτιά από τους θεούς (Tool) και κινδυνεύω να καταλήξω να τρώω το συκώτι μου μόνος μου. Όπως καταλάβατε λοιπόν θα ασχοληθούμε με τα 3 (δυόμιση) πρώτα άλμπουμ.

Opiate

Αντιθρησκευτικός ύμνος, εισαγωγή σε έναν ήχο πρωτόγνωρο για την εποχή του, διαφορετικός μπασίστας (όπως και στο "Undertow") και μια σχετική αναζήτηση. Όλα αυτά ισχύουν αλλά όχι για το νέο ακροατή. Σίγουρα θα είναι ο τελευταίος τους δίσκος που θα ακούσει, όπου και να τον βάλεις νοιώθεις μια αίσθηση του ωμού και της πρώτης σοβαρής ηχογράφησης, σε καμία περίπτωση δεν θα καταλάβει την ύπαρξη του τελευταίου κομματιού "The Gaping Lotus Experience" (προσωπικά) λατρεμένο μεν αλλά ας μην γελιόμαστε το ecstasy ακούγεται σήμερα τόσο παρωχημένο όσο ήταν το lsd για τα παιδιά των 90s. Δεν θα έλεγα λοιπόν ότι θα σε κρατήσει αν δε σου αρέσει γενικά ο ήχος των Tool ή αν τους έμαθες με το "10.000 Days". Θα σου φανεί πρωτόλειο και ίσως το κάνεις skip μετά από λίγο, από την άλλη δεν θα μπορείς να καταλάβεις με τίποτα γιατί το "The Pot" ξαναγράφτηκε γι'αυτό το άλμπουμ.

Undertow

Για πολλούς ο καλύτερος τους δίσκος που διατηρεί τη δομή ενός ολοκληρωμένου μουσικού έργου χωρίς γυάλισμα και τα εμβόλιμα διαλλείματα tracks του "Aenima". Αριστούργημα ναι, ακούγεται όμως παλιό δε, ακριβώς επειδή διατηρεί τις κλασικές δομές ενός άλμπουμ χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις καταφέρνει να σου βγάζει τα συναισθήματα που είχες για τις δισκάρες των 70s. Κομματάρες όπως τα "Sober" και "Prison Sex" παίρνουν άνετα τις θέσεις του "Carry On My Wayward Son" και "Ramble On" των Kansas και Led Zeppelin αντίστοιχα. Μπορεί δηλαδή να μην έχουν καθόλου την pop χροιά των προαναφερθέντων τραγουδιών και να μην έχουν παιχτεί στο ραδιόφωνο αλλά είναι χιτ που έχει στην playlist ο κάθε σκληρός dj που σέβεται των εαυτό του. Όποτε έχουν παιχτεί πολύ, άρα έχουν κουράσει. Καλός λοιπόν ο δίσκος αλλά τα χρόνια του φαίνονται άσε που ο Maynard τότε ήταν ακόμη γήινος.

Aenima

Ο απόλυτος δίσκος εισαγωγής στον ήχο του σχήματος στέκει σήμερα όπως το "Dark Side of the Moon" στα μέσα των 90s. Θα τον ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος με προσοχή αλλά την δεύτερη φορά θα κάνεις skip το "Message to Harry Manback" και το "Die Eier Von Satan" (δεν είμαστε και φασίστες) επίσης ουαί και αλίμονο σε αυτούς που θα τον βάλουν στο random, χάνει τουλάχιστον το 50% της αξίας του. Η κυκλοφορία του σηματοδοτεί την εποχή που οι Tool (ή έστω κάποια από τα μέλη τους) αποφάσισαν ότι δεν θα ξανασχοληθούν με την μουσική για την μουσική αλλά για τα λεφτά. Μπλέχτηκαν σε έναν δικανικό κυκεώνα και ενώ το άγχος τους είναι εμφανές στην όποια προσπάθεια κρύβεται πίσω από το "Lateralus" δεν συναντάται σε μετέπειτα κινήσεις τους όπως το super deluxe edition του "Opiate" (τι μόνο οι Pearl Jam θα κονομάνε με το "Twenty"). Μπορεί τα κρυμμένα μηνύματα το ιδιαίτερο χιούμορ τους και η καταπληκτική μουσική τους να έχουν αφήσει το σημάδι τους στην ιστορία της μουσικής αλλά τα δύο πρώτα άλμπουμ αποτελούν ακριβώς αυτό, ιστορία. Μόνο το "Forty Six & 2" θα παίξει άνετα σε πάρτι/playlist δίπλα στις φλωριές του "Gray Chapter" των Slipknot (άσε, χάλασαν και αυτοί). Η έντονη progressivιλα του δεν θα το κατατάξει ποτέ σε κατηγορία NWOBHM (όπως το "Lateralus" όπου το παρακάνουν) η πρωτοτυπία και ιδιομορφία του το γλιτώνουν από κάτι τέτοιο και του επιτρέπουν ακόμη και σήμερα να ακούγεται καλογυαλισμένο και φρέσκο. Μπορεί να μην είναι ποτέ το καλύτερο τους γιατί μάλλον ο προκάτοχός του το ξεπερνάει αλλά θα παραμείνει για πάντα αγαπητό δημοφιλές mainstream και ίσως και εύπεπτο θα έλεγα. Δεν θα με εκπλήξει αν ένας πιτσιρικάς το θεωρεί το καλύτερο του... μετά το "10,000 Days" που το άκουσε πρώτο στην έκτη δημοτικού και από τότε κόλλησε. Άλλα άμα μου δείξει και την playlist με το "best of Tool" στο κινητό που του 'χει φτιάξει ο ξάδερφος του απλά θα κλάψω, γιατί σε κάποια πράγματα είμαι και εγώ κολλημένος (με το γεγονός ότι κάποια πράγματα αν δεν τα ακούς ολόκληρα καλύτερα να μην τα ακούς καθόλου).

Για άλλη μια φορά λοιπόν έχουμε ένα 2 (ενάμιση) προς 1, ξέρω ότι αν το ξανακάνω θα καταντήσω γραφικός οπότε την επόμενη φορά θα βρω γκρουπ με λίγα παραπάνω άλμπουμ έτσι να έχουμε και ποικιλία. "I had a friend once, who took some acid..." Μπορεί και να τον λέγαν Maynard. Ο Maynard James Keenan είναι αυτός που φτιάχνει κρασί μόνος του, μέτριους δίσκους με τους Puscifer και καλούς με τους A Perfect Circle (με εξαίρεση το "Emotive" που είναι χάλια). Α ναι, είναι και ένας από αυτούς που βγάζει φράγκα από την μουσική των Tool γιατί τον πραγματικό δημιουργό, αυτόν που είχε πάθος και έπαιζε μουσική επειδή το γούσταρε τoν χάσαμε κάπου κοντά στο '96.