13 δέκατα τρίτα για το 13
Triskaidekaphobia λένε το φόβο που κάνει τα ασανσέρ στις πολιτείες να πηδάνε συγκεκριμένο όροφο. Ευτυχώς που τα στερεοφωνικά είναι ατρόμητα. Του Γιώργου Τσαντίκου
Το Ινστιτούτο Μουσικής Αριθμολογίας παρουσιάζει ένα απάνθισμα γρουσούζικων αριθμών που αποτυπώθηκαν στην παγκόσμια ηχητική ιστορία του πλανήτη: 13 τραγούδια που είναι στη 13η θέση των άλμπουμ στα οποία κυκλοφόρησαν, τα ακούμε τώρα που έχουμε 2013. Τύφλα να 'χουν οι Μάγιας.
Ali Farka Toure - N'jarou (Savanne)
Διαπρεπής μουσικός με επίθετο αντίστοιχο του "Παπαδόπουλος", το οποίο συναντάται σωρηδόν σε αφρικανούς μουσικούς και τα αμυντικά χαφ. Επίσης, ο καλύτερος λόγος για να ακούς ηλεκτρική κιθάρα στην έρημο, από όπου και μας έρχεται το συγκεκριμένο κομμάτι.
Beatles - She came through the bathroom window (Abbey Road)
Οι Fab4 περιμένουν την αγάπη τους που έρχεται από το παράθυρο του μπάνιου. Ιδανικό για ακρόαση όταν η γειτόνισσα τσιγαρίζει κρεμμύδια για να ταΐσει μια επιλαρχία, με ανοιχτό παράθυρο και με αδύναμο απορροφητήρα.
Bob Dylan - Οbviously 5 believers (Blonde on Blonde)
Ήδη φάνηκε από Bringing It All Back Home ότι δεν τον ένοιαζε να τον κράζουνε τα folk junkies στα live. Χρόνια πριν ο μέσος χίπστερ φορέσει τα γυαλιά πρεσβυωπίας του συνταξιούχου τμηματάρχη Β΄ του υπουργείου Γεωργίας παππού του για να πάει για καφέ, ο Ντύλαν γελάει κοιτώντας στη μαγική του μπάλα τα μελλούμενα.
Chieftains/Ry Cooder - Persecucion de Villa (San Patricio)
Ένας Τεξικάνος και κάμποσοι Ιρλανδοί τραγουδάνε για οπλαρχηγό του Μεξικού που άφησε πίσω του πολλά παιδιά και μεγάλο λαϊκό θρύλο. Πώς να μην είναι 13ο τραγούδι μετά; (για την ακρίβεια, είναι και λίγο 12ο, γιατί είναι μαζί με το Luz de Luna).
Dubrovniks - Fireball of love (Dubrovnik blues)
Καταιγιστικό κλείσιμο σε καταιγιστικό δισκάκι που σύστησε τους Αυστραλούς από την Κροατία σε όλο το μουσικό πλανήτη. Το κούρεμα Seeds που καλλιεργούσαν, σε συνδυασμό με τα κολλητικά ριφάκια, βοήθησαν πολύ το ειδύλλιο με όλο το συνεπές γκαράζ ακροατήριο.
Einsturzende Neubauten - Helga (Kollaps)
True story: αυτό να παίζει διαπασών και φωνή από το τελευταίο δωμάτιο του διαδρόμου της εστίας: "Ποιος άφησε πάλι ανοιχτό τον ανεμιστήρα"; Μα εκείνος ο Μπλίξα, ο τύπος με Εράσμους από το 356 που όλο ηχογραφεί κάτι περίεργα, με πριόνια, κομπρεσέρ κ.ο.κ.
Fleetwood Mac - Before the beginning (Then play on)
Before the beginning οι Mac ήταν μπλουζ μπάντα που σάρωνε τα πάντα. Μετά, έγιναν μπάντα που με φωτεινές εξαιρέσεις, έγραφε μουσική για αναμονή τηλεφωνικού κέντρου ή ορκωμοσίες αμερικάνων προέδρων. Εδώ, από την εποχή που δεν υπήρχε πιο μόρτης άνθρωπος από τον Πίτερ Γκριν στο κουρμπέτι.
Frank Zappa - Bamboozled by love (Tinseltown Rebellion)
Απλά μαθήματα για όσους δεν πιστεύουν ότι το διστιχάκι "Bamboozled by love/ Oh lord, the shit done hit the fan" δεν χωράει σε ένα ακραιφνώς ερωτικό τραγούδι, αλλά και ότι δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να χαλιναγωγήσει την κιθαριστική εγωπάθεια του Steve Vai.
Gil Scott Heron - Crutch (I'm new here)
Δεκανίκια για κατεστραμμένες ψυχές από τον άνθρωπο που πριν αναχωρήσει από τον πλανήτη, επανακαθόρισε την απαγγελία συνοδεία μουσικής με τρόπο που δεν σηκώνει αμφισβητήσεις και με στιχάκια που εύκολα υποκαθιστούν κρουστικό τρυπάνι. Παρεμπιπτόντως, ήταν και το 13ο και τελευταίο του άλμπουμ.
Hellacopters - Pride (By the grace of god)
Η πιο τίμια γκαράζ μέταλ μπάντα όλων των εποχών, παίζει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου της που εκτίμησαν οι μάζες περισσότερο από κάθε άλλον.
Motorhead - Remember me, I'm gone (Iron Fist)
Στην πίσω πλευρά του Iron Fist κρυβόταν ετούτο το ροκενρολάκι (λέμε τώρα) με τον μπαρμπα-Λέμι να αποχαιρετάει κάποια παλιά του αγάπη με το δικό του, τρυφερό (λέμε τώρα) τρόπο. Συμβουλή νο 5 στο handbook "πώς να χωρίσετε την αγάπη σας ανήμερα Αγίου Βαλεντίνου".
Pearl Jam - Around the bend (No code)
Fade out σε αμφιλεγόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος που όσο υπάρχει, δεν θα διαταράσσεται το ζεν αισθημάτων αγάπης-μίσους που τρέφονται γι αυτήν. Και ως γνωστόν, τα πάντα σε τούτο τον κόσμο είναι θέμα ισορροπίας, εκτός αν είσαι ο Marilyn Manson.
Public Enemy - Get the fuck outta Dodge (Apocalypse 91... The Enemy Strikes Black)
Οι προφήτες με λογοδιάρροια και πολιτική συγκρότηση και ενόραση, γράφουν τον υπέρτατο στίχο "The treble was level-I like it like that" ενώ τους κυνηγάει ρούκι εκπρόσωπος του νόμου και της τάξης επιδεικνύων υπερβάλλοντα ζήλο στους λάθους τύπους. Αυτούς που φοράνε το ρολόι τοίχου ως ένα απλό και απέριττο, καθημερινό μενταγιόν.