Τραγούδια για τους νικητές της Τρίτης

Αν κάποιος πιστεύει ότι μόνο οι Βρετανοί είναι ανάποδοι, μάλλον δε θα θυμάται ότι οι Αμερικάνοι –αντίθετα με τον περισσότερο κόσμο– ψηφίζουν Τρίτες και όχι Κυριακές. Αυτό βέβαια έχει μια λογική εξήγηση (όπως άλλωστε και όλες οι αναποδιές). Οι εκλογές στις ΗΠΑ από τον 19ο αιώνα γίνονται πάντα Τρίτη και πάντα Νοέμβριο. Τα παλιά εκείνα χρόνια οι ΗΠΑ ήταν μια αγροτική χώρα και ο Νοέμβριος ένας μήνας που αφενός οι αγρότες δεν είχαν δουλειά, και αφετέρου δεν είχε έρθει ακόμα ο βαρύς χειμώνας, οπότε οι ψηφοφόροι ταξίδευαν εύκολα στα εκλογικά τους κέντρα. Συνήθως οι ψηφοφόροι ταξίδευαν Κυριακή και δεν προλάβαιναν να φτάσουν τη Δευτέρα, οπότε έτσι επιλέχτηκε η Τρίτη.

Με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και την ανάδειξη του 45ου Πλανητάρχη ας θυμηθούμε πως αντιμετώπισε η μουσική σκηνή τους εκάστοτε “Νικητές της Τρίτης” από το 1960 και μετά.

John F. Kennedy (1961-1963, Δημοκρατικός)

Ο John Kennedy έμεινε στην εξουσία για λιγότερο από τρία χρόνια και αποτελεί ιστορικό ερώτημα πόσο δημοκρατική ή επεκτατική θα ήταν η θητεία του αν την ολοκλήρωνε. Τα δείγματά του ήταν ιδιαιτέρως θετικά αναφορικά με τη στάση του στα πολιτικά δικαιώματα των καταπιεσμένων μαύρων, αλλά (λίγο-πολύ) προβλεπόμενα σχετικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Θυμίζουμε πως με την έγκρισή του οι ΗΠΑ εισέβαλαν (αποτυχημένα) το 1961 στον κόλπο των Χοίρων στην Κούβα. Για να τα λέμε όμως όλα δεν ξέρουμε αν στη θέση του ήταν ένας σκληροπυρηνικός Πρόεδρος, πως θα έληγε η κρίση με τους πύραυλους της ΕΣΣΔ στην Κούβα.

Η αλήθεια είναι πως λίγοι θυμούνται τα παραπάνω. Αν υπάρχει μια εικόνα που έχει μείνει στη μνήμη όλων είναι η δολοφονία του μπροστά στα μάτια ολόκληρων των ΗΠΑ. Αναμφισβήτητα, ένα τραγικό γεγονός, το οποίο διέκοψε βίαια την μεταπολεμική αθωότητα της αμερικανικής κοινωνίας.

Για τον θρήνο ενός ολόκληρου έθνους τραγουδούσαν οι Byrds στο “He was a friend of mine”, αλλάζοντας τους πρωτότυπους στίχους του παραδοσιακού τραγουδιού, περιγράφοντας τη δολοφονία του: “He was in Dallas town, he was in Dallas town / From a sixth floor window a gunner shot him down”.

Και οι Rolling Stones σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους το “Sympathy for the Devil” αναφέρονται σε εκείνον, κάνοντας μια κριτική για το ποιος πραγματικά τον σκότωσε. Μάλιστα, κατά «διαβολική σύμπτωση» κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του συγκεκριμένου τραγουδιού δολοφονήθηκε και ο αδελφός του, Robert Kennedy, με αποτέλεσμα να αλλάξουν τους στίχους από “ Who killed the Kennedy?” σε: “Who killed the Kennedys? When after all / It was you and me”.

Ο Sting (που θα εμπνεόταν και στο μέλλον από έναν άλλο Πρόεδρο), το 1978 όταν ακόμα ήταν με τους Police τραγουδούσε στο “Born in the 50s”: “ My mother cried / When president Kennedy died / She said it was the communists / But I knew better”.

Η μέρα της δολοφονίας στοίχειωσε και καλλιτέχνες που δεν το περιμέναμε, όπως ο Lou Reed που οι συνθέσεις του, ως επί το πλείστον, έχουν άλλη θεματολογία. Το 1982 ονειρευόταν διάφορα μεταξύ των οποίων και: “most of all I dreamed I forgot the day John Kennedy died”.

To “Life in a northern town” των Dream Academy είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο στον μεγάλο τραγουδοποιό Nick Drake, παρόλο αυτά σε μια στροφή αναφέρεται: “In winter 1963 / felt like the world would freeze / with John F. Kennedy / and the Beatles”.

Επίσης, στις αρχές της δεκαετίας της δεκαετίας του ‘90 οι Concrete Blonde με το “Tomorrow Wendy” τραγουδούσαν: “Underneath the chilly gray November sky / We can make believe that Kennedy is still alive”.

Μετά την αυτοψία στο πτώμα του Kennedy το μυαλό του μεταφέρθηκε σε μια ασφαλισμένη θυρίδα στα κέντρο εθνικών αρχείων των ΗΠΑ. Τρία χρόνια μετά η γραμματέας του Kennedy ανακάλυψε πως έλλειπε το μυαλό του (!), όπως και άλλα κομμάτια της αυτοψίας, δίνοντας τροφή για πολλές θεωρίες συνομωσίας. Με αφορμή του αγνοούμενο μυαλό του Kennedy οι Pearl Jam τραγουδούσαν στο “Brain of J”: "Who's got the brain of JFK?".

Το 2013 κυκλοφόρησε ένας ολόκληρος δίσκος με τίτλο “The Kennedy suite” από συγκροτήματα του Καναδά υπό την γενική καθοδήγηση των Cowboy Junkies με τραγούδια γραμμένα για τον Kennedy.

Και αν νομίζεται ότι μόνο οι ροκ καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν από τη δολοφονία του Kennedy κάνετε λάθος. Και το ανάλαφρο ποπ σχήμα των Human League (που όλος ο κόσμος τους θυμάται από το “Don’ t you want me”) στο "Seconds" τραγούδησε: “It took seconds of your time to take his life”.

Οι Postal Service στο “Sleeping In” τον είδαν ακόμα και στον ύπνο τους και έγραψαν: “Last week I had the strangest dream / Where everything was exactly how it seemed / Where there was never any mystery of who shot John F. Kennedy / It was just a man with something to prove”.

Όπως έχει γίνει μέχρι τώρα κατανοητό, όλοι οι καλλιτέχνες που καταπιάστηκαν με τον Kennedy είτε άμεσα, είτε έμμεσα αναφέρονται τη δολοφονία του.

Η ενασχόλησή του Kennedy με τα πολικά δικαιώματα τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στους ανθρώπους που τραγουδούσαν blues. Για παράδειγμα ο Otis Spann στο “Sad Day in Texas” και ο Ry Cooder στο “President Kennedy” έλεγαν αντίστοιχα: “Only man I ever loved in my life was my President Kennedy” και “Late one Friday evening everybody was sad / We lost the best president we ever had”.

Το γεγονός πάντως ότι ακόμα και ο αριστερών πεποιθήσεων με τα επαναστατικά και σατιρικά τραγούδια Phil Ochs, ύμνησε τον Kennedy στο “That was the president” δεν αφήνει ερωτηματικά για το τι ένιωθαν όλοι οι πολίτες των  ΗΠΑ γι’ αυτόν την δεκαετία του ’60.

Μετά τη δολοφονία του (επειδή στις ΗΠΑ δεν γίνονται εκλογές κάθε τρεις και λίγο όπως αλλού…), ανέλαβε Πρόεδρος  –όπως προβλέπεται– ο αντιπρόεδρος Lyndon B. Johnson.

Υ.Γ. Κερασάκι στην τούρτα η φημισμένη (όλο νάζι) ερμηνεία της Merilyn στο “Happy birthday (Mr. President)” στο πάρτυ που έγινε για τα 45α γενέθλια του Kennedy στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης.

Lyndon B. Johnson (1963-1969, Δημοκρατικός)

Ο Johnson (με τα αρχικά LBJ) δεν τραγουδήθηκε τόσο πολύ όσο ο Kennedy, αλλά παρόλο αυτά κάποιοι ασχολήθηκαν και μαζί του.

Η θητεία του χαρακτηρίστηκε από δυο ζητήματα. Την προώθηση και ψήφιση από το Κογκρέσο στου νόμου περί  Πολιτικών  Δικαιωμάτων για τους μαύρους του Νότου (ως συνέχεια της πολιτικής του Kennedy), αλλά και η απόφασή του να αναμείξει ενεργά τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ (και ο Kennedy είχε στείλει αμερικάνους στρατιώτες στο Βιετνάμ). Για αυτή την απόφασή του κατακρίθηκε από πολλούς και φυσικά και από τη μουσική βιομηχανία.

Πρώτος και καλύτερος κριτής του ο Tom Paxton το 1965 ο οποίος στο “Lyndon Johnson told the Nation”: περιγράφει γλαφυρά όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής και του πολέμου λέγοντας: “Lyndon Johnson told the nation / "Have no fear of escalation" / I am trying everyone to please … We go round in helicopters / Like a bunch of big grasshoppers / Searching for the Viet Cong in vain”.

Μετά από δυο χρόνια ο Bill Frederick μελοποίησε το σύνθημα που ακουγόταν κατά κόρον στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις: «Hey! LBJ! How many kids did you kill today?» στο τραγούδι: “Hey, Hey, LBJ”.

Επίσης, ο Paul Simon καταπιάστηκε με τον συγκεκριμένο Πρόεδρο στο: “A Simple Desultory Philippic (or How I Was Lyndon Johnson'd into Submission)”. Λίγο αργότερα βέβαια το ξανασκέφτηκε και άλλαξε στον τίτλο το όνομα του Johnson με αυτό του McNamara.

Το τραγούδι “Brown Shoes Don't Make It” του Frank Zappa για πολλούς δε φαίνεται σχετίζεται με τον Johnson, αλλά μια περίεργη ιστορία το συνδέει. Ο Johnson ήταν ένας άνθρωπος που τον ενδιέφερε πολύ η μόδα και πρόσεχε ιδιαίτερα τα ρούχα που φορούσε στις δημόσιες εμφανίσεις του. Κάποια στιγμή έκανε το στιλιστικό ατόπημα να φορέσει γκρι κουστούμι με καφέ μπότες. Ένας δημοσιογράφος από το περιοδικό Time που παρατήρησε την συγκεκριμένη εμφάνιση του Προέδρου, είπε να το ψάξει λίγο παραπάνω και όντως δικαιώθηκε. Ο Johnson αργότερα την ίδια μέρα θα ταξίδευε μυστικά στο Βιετνάμ, για να συναντήσει αμερικάνους αξιωματικούς. Στο αεροπλάνο θα άλλαζε το κουστούμι του με μια καρό ένδυση καουμπόι έτσι ώστε να μην διέφερε και τόσο πολύ από τους στρατιωτικούς. Γι’ αυτό αποφάσισε να φορέσει από νωρίς τις καουμπόικες μπότες του! Αποτελεί βέβαια ερώτημα γιατί δεν είχε ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια στο αεροπλάνο.

Τα «καλύτερα» βέβαια θα ερχόταν με το επόμενο Πρόεδρο και την αλλαγή σκυτάλης στην εξουσία, μετά από οκτώ συναπτά έτη, από τους Δημοκρατικούς στους  Ρεπουμπλικάνους.

Richard Nixon (1969-1974, Ρεπουμπλικάνος)

Ο Nixon είχε το «προνόμιο» να είναι ο μοναδικός πρόεδρος στη ιστορία των ΗΠΑ που παραιτήθηκε από τη θέση του. Βέβαια δεν παραίτησε έτσι απλά από κορυφαίος αξιωματούχος στον πλανήτη, κάτι θα έχει γίνει… Τέτοιον πρόεδρο δε βρίσκεις εύκολα, οπότε αρκετοί μουσικοί τον τίμησαν δεόντως.

Πριν ακόμα εκλεγεί ο Nixon είχε υποσχεθεί ότι θα έδινε ένα ένδοξο φινάλε στον πόλεμο στο Βιετνάμ, που είχε εγκαινίασε ο  προηγούμενος Πρόεδρος Johnson. Έτσι η αρχή της θητείας του χαρακτηρίστηκε από την επέκταση το πολέμου στις γειτονικές χώρες Λάος και Καμπότζη. Η κλιμάκωση αυτή ξεσήκωσε χιλιάδες φοιτητές σε όλη τη χώρα. Σε μια από αυτές τις διαδηλώσεις η εθνοφρουρά δολοφόνησε εντελώς αναίτια 4 άοπλους φοιτητές μέσα στο Πανεπιστήμιο του Kent στο Ohio. Για τη δολοφονία αυτή μιλάει το κλασικό τραγούδι διαμαρτυρίας των Crosby, Stills, Nash and Young “Ohio”.

Έξι εβδομάδες μετά το μακελειό στον ίδιο χώρο έδωσε μια συναυλία ο Elton John. Οι αναμνήσεις από όλη εκείνη την ηλεκτρισμένη περίοδο τον ενέπνευσαν 30 χρόνια μετά να γράψει το “Postcards from Richard Nixon”, ένα τραγούδι στο οποίο φαντάζεται τον Nixon να του στέλνει επιστολές και να του ζητά βοήθεια για να καλύψει όλα τα δείνα που έχει κάνει.

Στα χρόνια του Nixon οι ΗΠΑ τελικά έχασαν στρατιωτικά αλλά και επικοινωνιακά τον πόλεμο. Ο ανταρτοπόλεμος των Βιετγκόκ αποδείχτηκε ισχυρότερος από την υπεροπλία και τα χημικά όπλα των ΗΠΑ. Μέσα στις καταπράσινες ζούγκλες του Βιετνάμ οι αμερικάνοι στρατιωτικοί είχαν δοκιμάσει ένα πολύ ισχυρό χημικό όπλο, που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως πορτοκαλί παράγοντας (agent orange), το οποίο απογύμνωνε τα δάση στα οποία κρύβονταν οι Βιετγκόκ. Το όνομα πορτοκαλί παράγοντας δεν υιοθετήθηκε από το χρώμα της χημικής ουσίας, αλλά από το χρώμα που είχαν τα βαρέλια που την αποθήκευαν. Για τη χρήση αυτού του χημικού ο Frank Zappa βάφτισε τον Nixon “Son of orange country” τραγουδώντας: “And in your dreams / You can see yourself / As a prophet / Saving the world / The words from your lips / (I AM NOT A CROOK) / I just can't believe you are such a fool”.

Η φράση “I am not a crook” («Δεν είμαι απατεώνας») αναφέρεται στην περίφημη ατάκα που είπε ο Nixon στην συνέντευξη τύπου για το σκάνδαλο του Watergate στις 17 Νοέμβριου του 1973 (εμείς είχαμε χειρότερα εκείνη τη μέρα…).

Το 1973, ο Nixon τελικά αναγκάστηκε να συμφωνήσει για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στο Βιετνάμ, αποδεχόμενος ουσιαστικά, όχι μόνο την  προσωπική του ήττα, αλλά και την ήττα ενός ολόκληρου (υπεροπτικού ως επί το πλείστον) έθνους.

Έχει ενδιαφέρον να αναφέρουμε πως παρόλη τη διεθνή κατακραυγή και τις δολοφονίες των φοιτητών, το 1972 ο Nixon επανεκλέγεται άνετα ως Πρόεδρος με ποσοστό 60%. Το σκάνδαλο όμως του Watergate που άρχισε να ξεδιπλώνεται λίγους μήνες πριν την επανεκλογή του έμελε να αποβεί μοιραίο για τον ίδιο. Watergate ονομάζονταν το όνομα του ξενοδοχείου στο οποίο είχε τα κεντρικά του γραφεία το δημοκρατικό κόμμα και στα οποία πιάστηκαν πέντε άντρες να φωτογραφίζουν, να κλέβουν έγγραφα και να τοποθετούν κοριούς σε τηλεφωνικές γραμμές. Όλα αυτά τελικά αποδείχτηκαν πως έγιναν με τη σύμφωνη γνώμη του Nixon. Το σκάνδαλο μπορεί να ακούγεται μικρό, μπροστά σε όσα γίνονται σήμερα στην πολιτική σκηνή, αλλά τότε ήταν αρκετό για να ωθήσει ένα Πρόεδρο σε παραίτηση.  

O Phil Ochs σε συναυλία του λίγους μήνες πριν την παραίτηση του Nixon τραγουδούσε το: “Ηοw High's The Watergate”.  Ένα τραγούδι βασισμένο σε τραγούδι του Johnny Cash στο οποίο έλεγε χαρακτηριστικά:  “Nixons gone and taught you lies (Nixon doesn’t talk, he lies)”.

Δυο εβδομάδες πριν την παραίτηση, ο Stevie Wonder κυκλοφορεί το δίσκο “Fulfillingness' First Finale” που περιέχει το “You Haven't Done Nothin'”. Ένα οργισμένο στιχουργικά τραγούδι (με εύπεπτη όμως μελωδία) για την ανικανότητα, τα ψέματα του Nixon απέναντι στους πολίτες. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε: “We are sick and tired of hearing your song”.

Η μαύρη κοινότητα γενικά δεν ήταν χαρούμενη με τον συγκεκριμένο Πρόεδρο. Άλλο ένα παράδειγμα είναι και το τραγούδι των Honey Drippers: “Impeach The President”. Μπορεί στους στίχους να μην αναφέρεται ποιον Πρόεδρο θέλουν να κατηγορήσουν, αλλά το γεγονός ότι κυκλοφόρησε το 1973, κάνει πρόδηλο το όνομα του προέδρου.

Τον Αύγουστο του ’74 τελικά ο Nixon ωθείται σε παραίτηση. Στον αποχαιρετιστήριο λόγο του μεταξύ άλλων είχε πει: “Νobody knows me, nobody understands/ These little people were good to me, oh I’m gonna shake some hands” Κριτικάροντας ως υποκριτική ακόμα και την κίνηση του Nixon να χαιρετήσει έναν τους παραταγμένους συνεργάτες του στον Λευκό Οίκο καθώς αποχωρούσε, ο James Taylor έγραψε το “Line em up”.

Τον επόμενο χρόνο (1975), ο David Bowie κυκλοφορεί το “Young Americans” ένα κυνικό τραγούδι για ένα μικροαστικό νεόνυμφο αμερικάνικο ζευγάρι που δεν ξέρει αν πραγματικά αγαπιέται. Στο τραγούδι περιέχεται ο στίχος: “Do you remember your President Nixon? / Do you remember the bills you have to pay? / Or even yesterday?”

Το 1976, με νωπή ακόμα την παραίτηση του Nixon, ο Neil Young ξαναμιλά γι’ αυτόν με περισσότερη συμπάθεια αυτή τη φορά. Κυκλοφορεί το “Campainer” στο οποίο κυνικά (ή όχι): τραγουδά: “Even Richard Nixon's got soul”. Βέβαια τι ψυχή έχει ένας πρόεδρος που δεν τηλεφώνησε ποτέ στους γονείς των 4 δολοφονηθέντων φοιτητών για να τους πει έστω και τυπικά ότι λυπάται, μάλλον δεν προβλημάτισε τον Young. Αναφέρεται επίσης και στην περιπέτεια υγείας που είχε ο Nixon με τον φλεβίτη που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή: “Hospitals have made him cry/But there's always a free way in his eye”.

Υπήρχαν βέβαια και άλλοι που είδαν μόνο με συμπάθεια τoν Nixon. Οι αριστερών πεποιθήσεων (!) Ουαλοί Manic Street Preachers, έγραψαν το: “The Love for Richard Nixon”, αναφερόμενοι στο γεγονός ότι ήταν ο πρώτος Πρόεδρος που έκανε διμερείς σχέσεις με την Κίνα και χρηματοδότησε την έρευνα για την καταπολέμηση του καρκίνου («People forget China and your war on cancer»).

Βέβαια, οι Meat Puppets στο “Lost” τα θυμούνται αλλιώς: “I've grown tired of living Nixon's mess”.

Τέλος, ο Lennon με την Yoko Ono προσέγγισαν αρκετά πιο κριτικά το θέμα με την Κίνα στο: “We ‘re water” τραγουδώντας: “There may not be much difference / Between Chairman Mao and Richard Nixon / If we strip them naked”.

Για την ιστορία να αναφέρουμε πως μετά την παραίτηση του Nixon ανέλαβε πρόεδρος ο (μέχρι τότε αντιπρόεδρος) Ford, ο οποίος απέδωσε χάρη στον Nixon για οτιδήποτε παράνομο έκανε όσο διάστημα ήταν πρόεδρος (γίνονται και άλλου αυτά τελικά…).

Gerald Ford (1974-1977, Ρεμπουπλικάνος)

Ο Ford έμεινε μόνο τρία χρόνια στην εξουσία και επειδή διαδέχτηκε τον μισητό Nixon δεν εξίταρε ιδιαίτερα τους μουσικούς, ώστε να του «χαρίσουν» κάποιο τραγούδι. Μόνο ο James Brown έγραψε το “Funky President” για τον Ford, στο οποίο του έλεγε: “Hey country, didn't say what you meant/just changed the brand new funky president/stock market going up, jobs going down/there ain't no funky job to be found”.

Jimmy Carter (1977-1981, Δημοκρατικός)

Ομοίως ούτε ο Jimmy Carter ενέπνευσε πολλούς μουσικούς. Μόνο οι συμπατριώτες του Devo έγραψαν τη μεγαλύτερη επιτυχία τους “Whip it”, εμπνευσμένοι από τα δύσκολα θέματα που είχε να αντιμετωπίσει ο Jimmy Carter, όπως η ομηρία 52 διπλωματών και αμερικανών πολιτών για 444 ημέρες (!), από Ιρανούς ισλαμιστές φοιτητές που κατέλαβαν την Πρεσβεία στην Τεχεράνη.

Ronald Reagan (1981-1989, Ρεπουμπλικάνος)

Οι σχέσεις ΗΠΑ – Ηνωμένου Βασιλείου ανέκαθεν ήταν πολύ καλές. Πιθανότατα την δεκαετία του ’80 βρέθηκαν στο απόγειό τους. Τα καπιταλιστικά πιστεύω του Reagan και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Thatcher ταίριαξαν σαν δυο κομμάτια παζλ.

Σαν κακόγουστο αστείο για πολλούς, ο πρώην καουμπόης ταινιών Β’ διαλογής κατάφερε τελικά να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Σε σχέση με τα χρόνια του Nixon, μουσικά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Τότε δεν υπήρχε το πανκ… Καλύτερο «δώρο» για την αμερικάνικη punk κοινότητα από την προεδρία του Reagan δε θα μπορούσε να υπάρξει. Ο Reagan υπήρξε η απόλυτη έμπνευση (λίγο ευγενική βέβαια λέξη η «έμπνευση») για τους πάνκιδες για να εκφράσουν τη οργή τους ενάντια στο κατεστημένο.

Πιθανότατα είναι ο μοναδικός Πρόεδρος ο οποίος αναφέρεται σε τραγούδια πριν ακόμα γίνει Πρόεδρος. Το 1947 σε ηλικία 36 ετών, διατέλεσε για πέντε χρόνια πρόεδρος του συνδικάτου των εργαζομένων στο κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ένα πολύ μεγάλο συνδικάτο με περισσότερα από 100 χιλιάδες μέλη. Αντικομουνιστής από τότε, όντας πρόεδρος ήταν και μυστικός πράκτορας του FBI δίνοντας ονόματα συναδέλφων του που εκτιμούσε πως έτρεφαν συμπάθειες στα κομουνιστικά ιδεώδη.

O πρώτος που τον ανέφερε σε τραγούδι ήταν το 1966 ο Phil Ochs στο: “Ringing of Revolution”. Λίγα χρόνια αργότερα όντας πλέον κυβερνήτης της Καλιφόρνια, τον αναφέρουν και οι Jefferson Starship στο “ Mau Mau (Amerikon)" λέγοντας: “You unleash the dogs Of a grade-B movie star governor's war”.

Βέβαια, με το που εξελέγχει Πρόεδρος το 1981 υπήρξε ένας χείμαρρος τραγουδιών διαμαρτυρίας για αυτόν.

Από τους πρώτους που τον περιέλαβαν στα τραγούδια ήταν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Dead Kennedys (που ακόμα και το όνομά τους σχετίζεται με Πρόεδρο των ΗΠΑ). Ήδη από τον πρώτο χρόνο της θητείας του κυκλοφόρησαν το τραγούδι “We've Got a Bigger Problem Now” εκτιμώντας ότι στα χρόνια που έρχονται θα περιοριστούν οι ατομικές ελευθερίες: “I am Emperor Ronald Reagan, born again with fascist cravings / Still, you made me president, human rights will soon go 'way”. Αλλά και στο “Moral Majority” οι Kennedys μιλούσαν για τις χριστιανικές του εμμονές με τις εκτρώσεις: “You don't want abortions, you want battered children, You want to ban the pill as if that solves the problem”. Μάλιστα, τα επόμενα χρόνια οι Kennedys μαζί με άλλα punk συγκροτήματα οργάνωσαν τουρνέ στις ΗΠΑ με τον τίτλο «Rock against Reagan».

Τα χρόνια που κυβέρνησε ο Reagan μειώθηκαν οι φόροι στα υψηλά εισοδήματα (σταδιακά από 70 στο 28%) και περιοριστήκαν δραστικά οι κρατικές δαπάνες και κατ’ επέκταση το κοινωνικό κράτος. Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και καταστράφηκε η μεσαία και η εργατική τάξη. Επίσης, το ποσοστό των πολιτών που ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχιας αυξήθηκε κατά 20%. Όλα αυτά συνδυάστηκαν με ραγδαία αύξηση των αμυντικών δαπανών και όξυνση των σχέσεων των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ. Παράλληλα, η αμερικανική οικονομία γνώρισε τη χειρότερη στασιμότητα των τελευταίων δεκαετιών. Οι οικονομικές πολικές του Reagan αύξησαν τον έλλειμμα των ΗΠΑ από 1 τρις σε 2,8 τρις (ποσοστιαία δηλαδή όσο αυξήθηκαν και τα τραγούδια που τον αφορούσαν)!

Τα οικονομικά του Reagan ονομάστηκαν Reaganomics και τραγουδήθηκαν από το trash συγκρότημα των D.R.I., μέχρι την ανάλαφρη pop-soul των Simply Red.

Εκτός από τα οικονομικά, ο Reagan δεν άφησε πίσω και την γνωστή εξωτερική πολιτική της χώρας του. Έτσι, συνεχίστηκαν (πιθανότατα και σε μεγαλύτερο βαθμό) οι αναμείξεις των ΗΠΑ σε άλλες χώρες, όπως η στήριξη της δεξιάς στρατιωτικής κυβέρνησης του Ελ Σαλβαδόρ, των Κόντρας ενάντια στους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, αλλά και το μυστικό εμπόριο όπλων στο Ιράν για τον πόλεμό τους με το Ιράκ.

Οι Reagan Youth ένα πανκ συγκρότημα που το όνομά του ήταν μια  παράφραση της νεολαίας του Hitler (Hitler Youth) τραγουδούσαν γι’ αυτές τις παρεμβάσεις στις ξένες χώρες: “Forward to El Salvador! Gonna kill some communists!  We are Reagan Youth!”

Επίσης, και άλλες πολίτικες κινήσεις του ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων. Για παράδειγμα το 1985 με αφορμή τα 40 χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ο Reagan επισκέφτηκε το ναζιστικό νεκροταφείο Bitburg για να αποθέσει στεφάνι.

Η κίνηση αυτή ώθησε τους Ramones να γράψουν το “Bonzo goes to Bitburg” στο οποίο έλεγαν: “You're a politician/ don't become one of Hitler's children”.

To Bonzo ήταν ένα από τα παρατσούκλια του Reagan παρμένο από την ταινία του 1951 με τίτλο “ Bedtime For Bonzo”, στο οποίο πρωταγωνιστούσε μαζί με έναν χιμπατζή! Για το ίδιο θέμα έγραψε και ο Frank Zappa το “Reagan at Bitburg” και ο Robyn Hitchcock στο “President”.

Το παρατσούκλι Bonzo χρησιμοποιήθηκε και από τους Damned στο “Bad Time for Bonzo”,  αλλά και από τους 5 Minutes στο “Bonzo goes Washington” στο οποίο υπάρχει το ηχητικό απόσπασμα που είχε ξεστομίσει καταλάθος ο Reagan σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο πριν την έναρξη της εκπομπής, στο οποίο έλεγε ότι θα βομβαρδίσει την Ρωσία σε πέντε λεπτά(!): “My fellow Americans, I'm pleased to tell you today that I've signed legislation that outlaws Russia forever, we begin bombing in five minutes”.

Παρόλο που οι Βρετανοί από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχαν την Μαργαρίτα να ασχολούνται, τίμησαν και αυτοί τον Reagan . Από τους πρώτους ήταν το electropop σχήμα των Heaven 17 με το “(We Don't Need This) Fascist Groove Thang”.

Ένα χρόνο αργότερα, τo 1982, οι Au Pairs αναρωτιόντουσαν στο “Shakedown”: “Then if God made Thatcher / Then who made Reagan / Was it written in the stars?”.

Θα ήταν έλλειψη να μην αναφέρουμε και τους Βρετανούς επίσης Frankie Goes to Hollywood με το “Two Tribes” και το αλήστου μνήμης video clip στο οποίο δείχνει τον Reagan να παλεύει σε ένα ρινγκ με τον τότε Γ.Γ. της ΕΣΣΔ Konstantin Chernenko.

Ούτε οι (αγαπημένοι) Violent Femmes έμειναν ασυγκίνητοι από τις πολιτικές του Reagan. Το 1986, στον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους ηχογράφησαν το καταιγιστικό  “Old mother Reagan” στο οποίο προεξοφλούσαν ότι δεν υπάρχει θέση στον παράδεισο γι’ αυτόν: “ Old Mother Reagan went to heaven, but at the pearly gates, she was stopped!”

Στο –λίγο μεγαλύτερης διάρκειας– “If Reagan Played Disco” οι Minutemen έλεγαν: “If Reagan played disco, he'd shoot it to shit/ You can't disco in jackboots/ Born, born on a white horse/he'd sing lame lyrics/and try to reach the working man.”

Ακόμα και ο mainstream καλλιτέχνης Sting, βγήκε από τα ρούχα του και είπε στο “Russians”: “There's no such thing as a winnable war / It's a lie we don't believe anymore / Mr. Reagan says we will protect you / I don't subscribe to this point of view”.

O Reagan διατέλεσε Πρόεδρος έως το 1989. Tην χρονιά εκείνη οι Camper Van Beethoven τραγουδούσαν στον “Sweethearts”: “Cause in the mind of Ronald Reagan, wheels they turn and gears they grind / Buildings collapse in slow motion and trains collide, everything is fine”.

Αν κάποιος πάλι βαριέται να ακούσει όλα τα παραπάνω τραγούδια μπορεί να επιλέξει μόνο το: “The Ballad of Ronald Reagan" των Austin Lounge Lizards που συνοψίζει όλη την καριέρα του Reagan, από τα πρώτα χρόνια στο Hollywood ως την Προεδρία των ΗΠΑ, με το επιμύθιο ότι είναι χειρότερος ακόμα και από τον Nixon! “But at least he's not Nixon, he's even worse!”

Τραγούδια για τους προέδρους των ΗΠΑ #2