Τραγούδια για τους προέδρους των ΗΠΑ #2

Σε κάθε πορεία διαμαρτυρίας, υπάρχει ένα σημείο εκκίνησης και ένα σημείο κατάληξης της ανθρωποπομπής. Για τη Θεσσαλονίκη το τέλος ήταν το Αμερικάνικο Προξενείο στην παραλία. Φανταστείτε την αμηχανία που βρέθηκαν οι διαδηλωτές το 1999 όταν το Προξενείο μεταφέρθηκε σ’ ένα εμπορικό κέντρο. Έχασαν τον βηματισμό τους. Λίγο η μετακόμιση, λίγο οι δίδυμοι πύργοι, λίγο το ΔΝΤ, λίγο οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, οι πορείες πλέον καταλήγουν στο (ευτυχώς που δεν το κατήργησαν) Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Ο Trump αποτελεί μια ενδόμυχη ελπίδα για πολλούς, μήπως οι πορείες επανέλθουν στον ιστορικό τους προορισμό!

Με αφορμή την ορκωμοσία του 45ου Προέδρου των ΗΠΑ, συνεχίζουμε το μουσικό μας περίπατο στα έργα και τις ημέρες των προκατόχων του.

George H. W. Bush (1989-1993, Ρεπουμπλικάνος)

O Bush ο πρεσβύτερος είναι από τους λίγους Προέδρους μεταπολεμικά που δεν κατάφεραν ν’ ανανεώσουν τη θητεία τους, χάνοντας τις εκλογές του 1992. Παρόλο αυτά, ήταν ο πρώτος Πρόεδρος (από το 1836), ο οποίος όντας αντιπρόεδρος στην προηγούμενη κυβέρνηση, κατάφερε στη συνέχεια να εκλεγεί στο ανώτατο αξίωμα. Μάλιστα, έστω και με αυτή τη μία θητεία του, οι Ρεπουμπλικάνοι έμειναν στη εξουσία για δώδεκα συναπτά έτη, γεγονός που είχε να συμβεί από το 1933 και τον Herbert Hoover.

Τα χρόνια του σημαδεύτηκαν από την εισβολή των ΗΠΑ στον Παναμά και τη συμμετοχή των Αμερικάνων στον πόλεμο του Κόλπου. Ήταν βέβαια και ο Πρόεδρος που είδε το τείχος του Βερολίνου να γκρεμίζεται, και να διαλύεται ο υπέρτατος εχθρός του, η Σοβιετική Ένωση.

Όπως έγινε και με τον Jimmy Carter για τον οποίο η μουσική κοινότητα είχε δώσει τα ρέστα της με τον Πρόεδρο που διαδέχτηκε (τον Nixon δηλαδή), έτσι και εδώ οι μουσικές μπαταρίες είχαν αδειάσει με τον Reagan, με αποτέλεσμα οι καλλιτέχνες να είναι «εξουθενωμένοι» και σχετικά χαλαροί με τον Bush (οι μπαταρίες ξαναγέμισαν με τον γιο του).

Ο πάλε ποτέ τραγουδιστής των Dead Kennedys, Jello Biafra, δεν ξέχασε την «αγάπη» του για τους Προέδρους και στο μονόλογό του με τίτλο “Grow more pot” κριτικάρει τον Bush για μια ολόκληρη στρατιωτική εκστρατεία που οργάνωσε ενάντια σε μια φυτεία μαριχουάνας, λέγοντας: “And, guess what kind of a parachute Mr. Drug War Junta-Man himself George Bush used when he bailed out of that bomber in World War II?”

Λίγα χρόνια αργότερα το 1998, οι John Wesley Harding στο “Hostile Two Party System” ανέφεραν: “ Did you vote for Βush, did you vote for Quayle? / Did you know you were voting yourself into jail? ”.

Τέλος, ο ηθοποιός Denis Leary στο «τραγούδι» “Downtrodden song” τοποθετεί τον George Bush στο ίδιο ράφι με όλα τα δεινά του κόσμου: “Seventeen hundred and fifty people just died / Cancer, death, AIDS, inflation, taxes, George Bush”.

Bill Clinton (1993-2001, Δημοκρατικός)

Μετά από χρόνια σκληρόφατσων Προέδρων, ο μεσοαστός Αμερικάνος γαληνεύτηκε που είδε για αρχηγό του ένα γλυκό πρόσωπο όπως του Bill Clinton. Εμείς στα Βαλκάνια θα τον θυμόμαστε για τον βομβαρδισμό της Σερβίας και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, αλλά οι συμπατριώτες του θα τον θυμούνται για τις εξωσυζυγικές ατασθαλίες του με την Monica Lewinsky (δεύτερος και καταϊδρωμένος βέβαια μετά τον Ανδρέα).

Οι Anti-Flag στο “Underground network” μιλούσαν για τη συγκάλυψη αυτής τη υπόθεσης: “Τhe national media cover Clinton-Lewinsky / while the world's governments sell out millions on the issue of free trade”.

Για τη νομική διάσταση αυτού του σκανδάλου μίλησε ο Henry Rollins στο “Clintonese” λέγοντας: “I was thoroughly impressed when Bill Clinton / Did his 5 hour testimony on how he didn't get it on with a girl / And they asked him really direct questions like / "Look, did you get it on with this chick or not?"”.

Οι Cure διασκευάζοντας το “Young Americans” του David Bowie το οποίο αναφερόταν στον Nixon, επικαιροποίησαν τους στίχους σε: “Do you remember, your President Clinton? / Do you remember, Bill, you have to pay / οr even yesterday?”.

Ο Lou Reed στο “Paranoia Key of E” ξανα-ασχολείται με κάποιον Πρόεδρο των ΗΠΑ λέγοντας: “Let's say everything he says is true / you love me but I cheat on you/And in my bedroom is a female zoo / worse then Clinton in prime time”.

 Για κάποιο λόγο, ο οποίος χρήζει ενδελεχούς έρευνας, ο Clinton δεν ενέπνευσε ιδιαίτερα τους ροκ, αλλά κυρίως τους χιπ-χοπ και ραπ καλλιτέχνες. Οι περισσότεροι των οποίων βουτηγμένοι στα λεφτά, τις γυναίκες και τη χλιδάτη ζωή δεν έκαναν κάποιο πολιτικό σχόλιο. Ως πιο χλιαρό παράδειγμα αναφέρουμε τους Fugees στο “The beast” στο οποίο συνδύαζαν τα κόμικ με τον Clinton: “Let's get the confusion straight in ghetto Gotham / The man behind the mask you thought was Batman is Bill Clinton / Who soon retire, the roof is on fire”.

Κάθε Πρόεδρος τυχαίνει να έχει πει μια-δυο φράσεις οι οποίες θα τον κυνηγάνε σε ολόκληρη τη ζωή του. Για τον Clinton η φράση που έλαχε να τον σημαδέψει ήταν το σχόλιο που έκανε κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, για τη σχέση του με την Lewinsky: “I did not have sexual relations with that woman”.

Ο σαξοφωνίστας των ασανσέρ και των ακριβών εστιατορίων Kenny G, στο remix που έκανε με αφορμή το τέλος του 20ου αιώνα, στο παραδοσιακό τραγούδι "Auld Lang Syne", έβαλε διάφορες ιστορικές φράσεις, μια από τις οποίες ήταν και αυτή του Clinton.

O Clinton μάλλον θα ανέμενε περισσότερη κατανόηση από κάποιον που παίζει σαξόφωνο, όπως και ο ίδιος.

George W. Bush (2001-2009, Ρεπουμπλικάνος)

Ο George Bush είχε την «ατυχία» να είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ όταν αυτές δέχτηκαν στις 11/09 του 2001 τη μεγαλύτερη επίθεση στο έδαφός τους από τον καιρό του Pearl Harbour το 1941. Βέβαια, όταν κάποιος επιτίθεται στην μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη, δύσκολα βγαίνει κερδισμένος. Τα επόμενα χρόνια ο George W. Bush επωφελήθηκε αυτό το χτύπημα για να περάσει διάφορους σκληρούς νόμους, να δημιουργήσει την στρατιωτική φυλακή στο Guantanamo και να επιτεθεί στο Ιράκ. Επίσης, το 2008 έσκασε και στα χέρια του η φούσκα της εταιρίας Lehman-Brothers.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ο Bush μαζί με τον Reagan να αποτελούν (μέχρι σήμερα) τους πιο τραγουδισμένους Προέδρους των ΗΠΑ. Μάλιστα το πανκ ξαναθυμήθηκε τις ένδοξες εποχές του δημιουργώντας το project “Rock Against Bush”. Ιθύνων νους αυτής της κινητοποίησης ήταν ο Fat Mike, τραγουδιστής και μπασίστας των NOFX. Εκτός από την περιοδεία την οποία διοργάνωσε, κυκλοφόρησε και δυο ομότιτλες συλλογές στις οποίες συμμετείχαν διάφορα συγκροτήματα, όχι μόνο από την πανκ σκηνή, όπως οι No Doubt, οι Sleater-Kinney, οι Foo Fighters, οι Green Day, οι Dropkick Murphys κ.α. Πέρα από το CD, σε κάθε συλλογή υπήρχε και ένα DVD με διάφορα ντοκιμαντέρ, μικρά βίντεο και τραγούδια. Ανάμεσα σε αυτά και το άσμα -που δε χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση- των NOFX: “Idiot son of an asshole”.

Το εκλογικό αποτέλεσμα και αυτή τη φορά, όπως και το 1984 με τον Reagan, δεν ήταν υπέρ “Rock Against”. Οπότε (και για προληπτικούς λόγους μόνο) η πανκ κοινότητα καλύτερα να μην κάνει κάτι αντίστοιχο στις Προεδρικές εκλογές του 2020…

Εκτός από τα συγκροτήματα τα οποία συμμετείχαν στην παραπάνω κινητοποίηση, εκφράστηκαν και άλλοι για τον Bush το νεότερο.

Για παράδειγμα, οι Pearl Jam που μας είχαν μιλήσει και για τον Kennedy, κυκλοφόρησαν από νωρίς (2002) το “Bu$hleaguer” στο οποίο ο Eddie Vedder τραγουδούσε: “He's not a leader, he’s a Texas leaguer / Swinging for the fence, got lucky with a strike / Drilling for fear, makes the job simple / Born on third, thinks he got a triple.”

Την ίδια χρονιά η Ani DiFranco κυκλοφορούσε το “Self evident” στο οποίο απήγγειλε: “Number one, George W. Bush is not president / Number two, America is not a true democracy / Number three, the media is not fooling me”.

Στη διασκευή του “Happiness Is a Warm Gun” των Beatles που έκανε η Tori Amos, ακούγεται η φράση από το στόμα του Bush: “I believe that uh, people who are gonna commit crimes shouldn't have guns”.

Ο Neil Young επανέρχεται το 2006 με το πολιτικό τραγούδι “Let’s Impeach the President”, στο οποίο επιτίθεται στον Bush για πολλά θέματα μεταξύ άλλων για την νομιμοποίηση της παρακολούθησης πολιτών, τον πόλεμο στο Ιράκ και την εκμετάλλευση της θρησκείας για εκλογικούς λόγους (όχι και κάτι καινούργιο βέβαια): “Let's impeach the President for lying / And misleading our country into war … Let's impeach the President for spying / On citizens inside their own homes … Let's impeach the president / For hijacking our religion and using it to get elected”

Tο 2007 στο “In a World Gone Mad” οι Beastie Boys με το γνωστό ραπ ύφος τους έλεγαν: “George Bush you're looking like Zoo Lander / Trying to play tough for the camera”.

Επίσης, το: “Rio Grande Blood" των Ministry ξεκινάει ως εξής: “And now a message from the President of the United States George W. Bush / I've adopted sophisticated terrorist tactics / And I'm a dangerous”.

Οι βομβαρδισμοί στα χρόνια του ήταν αρκετοί και γι’ αυτούς τραγούδησαν οι Chumbawamba στο “Smart bomb”: “Uranium from Arms-are-Us / Smart bomb! / Here's something for your first-born / Smart bomb! / George Bush Junior, sing-along / Smart bomb!”

Για την φυλακή του Guantanamo αλλά και τον Bush, μίλησαν και οι δικοί μας Active Member στο “Πάμε (Γκουαντανάμο)”: “Noi non vogliamo Bush che coltiva il terrore ” («Δε θέλουμε τον Bush που καλλιεργεί την τρομοκρατία»).

Μερικοί ίσως θυμούνται ότι ο Bush έλεγε ότι πριν πάρει σημαντικές αποφάσεις συνομιλούσε με το Θεό! Για αυτές του τις δηλώσεις έγραψαν οι Bright Eyes το: “When the President Talks to God” στο οποίο ακούμε: “When the president talks to God / Are the conversations brief or long? / Does he ask to rape our women's rights / And send poor farm kids off to die? / Does God suggest an oil hike / When the president talks to God?”.

Αν υπάρχει βέβαια ένα συγκρότημα το οποίο θα θυμάται σε όλη του τη ζωή τον Bush αυτές θα είναι οι Τεξανές Dixie Chicks. Αυτό που έγινε με αυτό το -καθώς πρέπει και χαϊδεμένο από τα ΜΜΕ- κάντρι γυναικείο σχήμα, δεν έγινε με κανένα πανκ συγκρότημα (λόγω της αναγνωρισιμότητας τους αλλά και του δεξιού ακροατηρίου που είχαν).

Όλα ξεκίνησαν από τη ακόλουθη δήλωση της τραγουδίστριάς τους Natalie Maines σε μια συναυλία τους στο Λονδίνο: «Δε θέλουμε αυτόν τον πόλεμο, αυτή τη βία, ντρεπόμαστε που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κατάγεται από το Τέξας». Τι το ήθελε; Από εκεί και πέρα ήρθε ο Αρμαγεδδών για το συγκρότημα. Τα τραγούδια τους απαγορεύτηκαν από τους κάντρι ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι χορηγοί τους παράτησαν, αγανακτισμένοι πολίτες πέταξαν τα CD τους στα σκουπίδια, ενώ άλλοι τα έριξαν για να τα καταπατήσει η μπουλντόζα! Οι αντιδράσεις ήταν τόσο ακραίες που δέχτηκαν ακόμα και απειλητικά γράμματα για τη ζωή τους. Οι Dixie Chicks βρέθηκαν από το ζενίθ στο ναδίρ, αλλά τελικά ξαναέγιναν εμπορικές. Τα γεγονότα έχει καταγραφεί στο ντοκιμαντέρ “Shut up and sing”.

Αλλάζοντας εντελώς κλίμα, στο “March of Death” o DJ Shadow μαζί με τον τραγουδιστή των Rage Against The Macine, Zack de la Rocha μιλούσαν για τον Bush με οργή: “This Texas fuhrer, for sure a compassionless con who serve a / lethal needle to the poor, the cure for crime is murder?”

Κατά τη θητεία του Bush έγινε και η μεγάλη καταστροφή στη Νέα Ορλεάνη από τον τυφώνα Κατρίνα. Ο τυφώνας προκάλεσε πλημμύρα στο 80% της πόλης, ζημιές 108 δις δολαρίων και άφησε πίσω του 1833 νεκρούς. Η πολύ αργή αντίδραση της κυβέρνησης για τους κατοίκους της κατεστραμμένης πόλης ώθησε τον αστέρα Kayne West να δηλώσει κατά τη διάρκεια μιας φιλανθρωπικής συναυλίας η οποία μεταδιδόταν ζωντανά από το εθνικής εμβέλειας κανάλι NBC: «George Bush doesn’t care about black people». Τη δήλωση αυτή πήρε το ραπ συγκρότημα Legendary K.O. και μιξάροντας το “Gold Dinger” του West, έφτιαξε το ομότιτλο τραγούδι με εντελώς ερασιτεχνικά μέσα. Tο τραγούδι διαδόθηκε τάχιστα από το διαδίκτυο και γνώρισε μεγάλη απήχηση.

Πολύ πιο λυρικά μίλησε για την τραγωδία του τυφώνα ο Ben Harper στο “Black rain” λέγοντας: “You left them swimming for their lives / Down in New Orleans / Can't afford a gallon of gasoline / with your useless degrees and contrary statistics / This government business is straight up sadistic”, το οποίο τέλειωνε ως εξής: “And it won't be long / 'til the people flood the streets / To take you down / One and all / black rain is gonna fall”. Μαύρη βροχή δεν ήρθε, αλλά μαύρος Πρόεδρος ήρθε…

Barack Obama (2009-2017, Δημοκρατικός)

Ο Obama είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα του χρώματος. Δεν είναι και λίγο σε μια χώρα όπου πριν πενήντα χρόνια σε κάποιες πολιτείες του Νότου, οι μαύροι είχαν ακόμα ξεχωριστές τουαλέτες, να γίνεται Πρόεδρος ένας έγχρωμος. Τα πήγαινε-δεν τα πήγαινε καλά, η μαύρη κοινότητα θα τον είχε λίγο-πολύ στο απυρόβλητο. Ενδεικτικό είναι πως τα λίγα (σχετικά) τραγούδια τον αναφέρουν, δε λένε τίποτα ουσιαστικό.

Πέραν των επιθετικών τραγουδιών απέναντι στον Bush, ο Neil Young το 2006 (πριν ακόμα εκλεγεί ο Obama) στο “Lookin' for a Leader” τραγουδούσε: “And maybe it's a woman / Or a black man after all / Yeah maybe it's Obama / But he thinks that he's too young”.

O Stevie Wonder, μετά τον Nixon στη δεκαετία του ’70, ξανατραγουδά για κάποιον Πρόεδρο στο: “Keep Moving Forward” λέγοντας για τον Obama: “The common man deserves a chance / Barack's the one who'll take a stance”.

Ο Killer Mike στο “Reagan” από την απέναντι πλευρά, βάζει όλους τους προέδρους στο ίδιο τσουβάλι λέγοντας: “Just like the Bushes, Clinton and Obama/ Just another talking head telling lies on teleprompters / If you don't believe the theory, then argue with this logic/ Why did Reagan and Obama both go after Qaddafi”.

Τέλος, οι Primus στο “Eyes of the Squirrel” το 2011 έλεγαν: “Obama wave his pecker / At the infrastructure wreckers / Saying whatcha' gonna do bout' that gun control”.

Η αλήθεια είναι πως ο Obama δεν ανταποκρίθηκε στις υψηλές προσδοκίες και αυτό από μόνο του άνοιξε το δρόμο στην νίκη του Trump. Οι δηλώσεις και οι συμπεριφορές του Trump, όλα τα προηγούμενα χρόνια, προκαλούν τρόμο όχι μόνο στους Αμερικανούς, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο για το πώς θα είναι οι ΗΠΑ επί προεδρίας του. Πολιτικά μπορεί να μην ξέρουμε τι θα γίνει, μουσικά όμως εκτιμάμε πως -όπως και με την εκλογή Reagan- θα δούμε τις κιθάρες και τα μικρόφωνα να παίρνουν φωτιά…

Κλικ εδώ για το πρώτο μέρος.