Τραγούδια …κάλπηκα

…και «σε λίγο θα 'χουμε εκλογές/σ' αρέσουν οι εκλογές/κοσμάκης λόγος χαβαλές» που έγραφε η Κατερίνα Γώγου κάποτε στα «Τρία Κλικ Αριστερά», σήμερα ετοιμαζόμαστε για Τρία …Έντερ Δεξιά βέβαια, «Another bloody election» κατά τους Killing Joke, για εκλογές ασφαλώς και πάλι κρίσιμες όπως κάθε τέτοια που σέβεται τον εαυτό της, και πάλι διακυβεύεται το μέλλον του τόπου (και «των παιδιών μας»), και πάλι γυρίζει η σελίδα κι αφήνουμε πίσω το παρελθόν, υποσχέσεις, «πιθανότητες ευτυχίας» για τον τόπο, για την πατρίδα, για την πατρίδα κι όλους αυτούς, τους «κανονικούς», όλοι μαζί ενωμένοι, κι ας μην αισθάνεσαι σώνει και καλά ενωμένος (sic).

Ωραίες είναι πάντως οι εκλογές, είναι και που για λίγες εβδομάδες νιώθεις ότι όλα τα προβλήματα του κόσμου λύνονται αρκεί να έχεις σχέδιο (πάντα κοστολογημένο), καλές προθέσεις και σηκωμένα μανίκια. Έχουν επίσης κι έναν ρόλο μετρονόμου του χρόνου, μαζί με Ολυμπιάδες και Μουντιάλ μετράν τετραετίες (εντάξει στα μέρη μας, όχι με τόσο μεγάλη ακρίβεια). Κάποιες φορές λειτουργούν και σαν χρονομηχανή, όχι επειδή κάποιες πολιτικές «μας γυρίζουν στο παρελθόν», ούτε επειδή το «ογδονταένα θα 'ρθει ξανά» που λένε οι Sonata Antartica στον εναλλακτικό ύμνο του ΠΑΣΟΚ (αιωνία του η μνήμη), όχι επειδή στις οθόνες των τηλεοράσεων θα ξαναπαίξουν σε ψυχαναγκαστική ατέρμονη ανακύκλωση Μαυρογυαλούροι και Μαντάδες, σε προσωπικό επίπεδο μιλάω τώρα, είναι και που κάποτε ψήφιζα στο παλιό σχολείο, σήμερα στο σχολείο που έδωσα πανελλήνιες, έχοντας την αίσθηση ότι τίποτε δεν άλλαξε, τι να έγινε άραγε εκείνη η σελίδα, δεν γύρισε τελικά; Μια αντανάκλαση του εαυτού στο σκονισμένο τζάμι της αίθουσας με επαναφέρει στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Και μπορεί να φωνάζει το κλασικό αναρχικό σύνθημα ότι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτε, ειδάλλως θα ήταν παράνομες, πάντα λίγο παραιτημένο μου ακουγόταν και κατά βάθος βολικά καθησυχαστικό, έλα όμως που αλλάζουν, και ο κόσμος ολόκληρος γυρίζει και αλλάζει, ίσως όχι όπως θα ήθελαν όσοι υποσχέθηκαν κατά καιρούς την κάθε είδους Αλλαγή, αυτό ίσως είναι και το ανθρώπινο δράμα, το έρμαιο σε πεταλούδες που χτυπούν φτερά και εκκινούν χαοτικά ανεξέλεγκτες αλληλουχίες γεγονότων και συνεπειών.

Στέκομαι λοιπόν εδώ υπομονετικά, ανάμεσα σε αόριστα οικείες φάτσες, χαμογελαστές αφίσες και φυλλάδια που περιμένουν την μάνικα και την σκούπα του οδοκαθαριστή την Δευτέρα, τελευταίες ιδρωμένες χειραψίες υποψηφίων με τον λαό, συγγνώμη, τους πολίτες ήθελα να πω, λαός γαρ και μάζα και γίδια είναι ως γνωστόν πάντοτε οι Άλλοι, τον λαϊκισμό πολλοί εμίσησαν, τον ελιτισμό ουδείς, μήπως άραγε να πω ανθρώπους που είναι και πιο ουδέτερο; (φευ, πάνε τα παλιά καλά οικολογικά χρόνια όπου περίμεναν και τα …δέντρα να ψηφίσουν). Υποτονικό το κλίμα, είναι και η ζέστη, είναι και που πλέον δεν υπάρχουν μεγάλα πάθη, τουλάχιστον στην …αναλογική ζωή, έχουν γαρ προλάβει να ξεκαπνίσουν στα ψηφιακά αλώνια, ούτε μεγάλα πλήθη, ούτε καν ύμνοι και τραγούδια να τα συνεπάρουν. Έχει χαθεί μέχρι κι εκείνη η guilty, very guilty pleasure μελωδία του Robert Williams, ξέρετε τώρα, φτηνό κάσιο μπιτ και όλοι μαζί, «σε περιμένω να ‘ρθεις και πάλι…». Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ…

Από αυτή την οπτική ίσως να μοιάζει λίγο ρετρό ένα θέμα για τραγούδια που άντλησαν έμπνευση από τις κάλπες, τα περισσότερα από τα ανθολογούμενα μας έρχονται από παλαιότερες εποχές. Και ούτε εύκολο είναι επίσης…. Η εμπλοκή άλλωστε της Τέχνης με την Πολιτική θεωρούνταν ανέκαθεν κάτι το «βρώμικο», όσο κι αν λέγεται ότι οι δυο τους είναι αξεδιάλυτες, όσο και αν, ειδικά οι μουσικοί που απευθύνονται στον κόσμο δεν διαφέρουν πολύ στην αλληλεπίδραση με τους «οπαδούς» από έναν πολιτικό στο μπαλκόνι (ίδιες τεχνικές, ίδιοι όροι λατρείας αλλά και προδοσίας ακόμη). Έτσι ελάχιστοι αποτόλμησαν και το πέρασμα στην απέναντι όχθη, άλλοι τα κατάφεραν (όπως π.χ. ο Θάνος Μικρούτσικος) και άλλοι όχι, εκείνος ο καημένος ο Screaming Lord Sutch πάει για ρεκόρ Γκίνες σε αποτυχημένες προσπάθειες. Και ο Μίκης; Ποιος Μίκης; Ας το ξεχάσουμε καλύτερα).

Εν τέλει, όπως λέει ένα άσμα παραφρασμένο, οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα τα τραγούδια μένουν… Κάποια τουλάχιστον… Όχι πολλά.

Και ξεκινάμε από τα ντόπια, τα τοπικά, πριν ανοιχτούμε εκτός συνόρων…

Θωμάς Μπακαλάκος/Βασίλης Παπακωνσταντίνου/Διονύσης Τζεφρώνης - Γεια και χαρά σας βρε πατριώτες (1975)
«Νερό θα φέρουμε θα φτιάξουμε σχολεία/κι όσο για τα φτωχά κορίτσια σας γαμπρούς εμείς θα βρούμε», τραγουδάει στα πρώτα του βήματα ο Παπακωνσταντίνου ο Βασίλης, πάνω στο διαχρονικό leitmotiv της από τα κάτω πολιτικής κριτικής και της αντίληψης που θέλει την πολιτική μια κυκλική ανάθεση εξαντλούμενη στην κάλπη (Ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε, που έλεγε και ο Κηλαηδόνης). Αυτή δηλαδή που θέλει τον βουλευτή αφού έχει υποσχεθεί μέχρι και ποτάμια (όπως στο κλασικό ανέκδοτο) και έχοντας χαϊδέψει αυτιά σε ατέρμονη επανάληψη του «Θα» (που ‘σαι βρε Χάρρυ Κλυνν), μετά παίρνει την λευκή επιταγή και θρονιάζεται «σαν διάνος στην Αθήνα/και μην τον είδατε το φίλο τον λεβέντη/απ' το χωριό μας δεν περνάει ούτε για γλέντι», kolotumba ή αμνησία, και πίσω μένει ο λαός «πάντα προδομένος» και πεσμένος από τα σύννεφα (και εννοείται ανεύθυνος κι αθώος).
Τραγούδι από τον δίσκο «Τα Αγροτικά», από έναν δημιουργό ο οποίος τις ημέρες του κωστοπουλικού πράσινου lifestyle μάλλον λοιδορήθηκε ως γραφικό απομεινάρι, τη στιγμή που ο ίδιος είχε την ευθύτητα να διαχωρίσει νωρίς τη θέση του και να τραβήξει στη συνέχεια μια σεμνή και διακριτική δημιουργική πορεία μακριά από φώτα και ...επιδοτήσεις.

Ορφέας Περίδης – Εκλογές (1993)
«Θάλασσα στη Λάρισα/σιδηρόδρομο στην Κρήτη/όχι τρύπες στις δεκάρες/έρχονται εκλογές», κάμποσα χρόνια πέρασαν, ίδια η οπτική όμως, στο τραγούδι αυτό από τον παρθενικό δίσκο του σπουδαίου δημιουργού, ίσως και τον πιο ενδιαφέροντα του μουσικά, με τολμηρές δοκιμές σε εκφραστικά μέσα και τρόπους αλλά και θεματολογία. Δεν ανήκει σε αυτές τούτο το άσμα, και σκέφτομαι ότι καθώς οι εκλογές είναι ένα ιδιότυπο φεστιβάλ των κλισέ, κατά έναν κατοπτρικό τρόπο ο στερεότυπος λόγος δημιουργεί και έναν στερεότυπο αντί-λογο (με κάποιους δημιουργούς να γράφουν γι’ αυτές κάποια από τα χειρότερα τους τραγούδια, σαν τα Υπόγεια Ρεύματα στο «Πολιτεύεσαι και δεν ντρέπεσαι» ή τον Πάνο Κατσιμίχα στο ευτυχώς ξεχασμένο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης (εκλογές)»).

Βαγγέλης Γερμανός - Η Ελλάδα ψηφίζει μπανάνες (1989)
Ούτε αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή του συμπαθούς δημιουργού, σκωπτικό τραγούδι γραμμένο μέσα στην κορύφωση του αλήστου μνήμης βρώμικου ’89, με αυτή την ψευδορόκ ενορχήστρωση που μάστιζε τότε το ελληνικό τραγούδι, και την μπανάνα να εμφανίζεται σαν φρούτο-σύμβολο μιας πολιτικής Μπανανίας (χωρίς να παραγνωρίσουμε και το γεγονός ότι τότε η χώρα βρισκόταν υπό ένα καθεστώς …μπανανοαπαγόρευσης, ακόμη έχω στα μάτια μου την εικόνα ενός τελωνειακού στους Ευζώνους να έχει κατασχέσει ένα φορτίο μπανάνες από Ι.Χ. και με μια χατζάρα στην μέση να τις …καταστρέφει). Από μια άλλη άποψη, ίσως να το χαρακτηρίσουμε και προφητικό τραγούδι, τα επόμενα χρόνια η καημένη η μπανάνα θα γίνει το αγαπημένο φρούτο του απανταχού της γης ρατσιστή.

Διονύσης Σαββόπουλος - Οι εκλογές σε μαντινάδα (1979)
«Μα κι αν ταΐζεις του απαντώ κακάο την γελάδα/δε θα 'ναι πάλι πιθανόν ν' αρμέξεις σοκολάδα.» Έτσι απαντάει ο Σαββόπουλος στην ερώτηση του Καραμανλή για τον αν συμφωνεί «ωχ αμάν αμάν» να γίνει Ευρώπη. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε ένα …ασανσέρ. Πριν μπλέξει με τα (μικρο)πολιτικά με αμφιλεγόμενο τρόπο και κούρεμα και με δημοδιδασκαλίστικο ύφος, ο Σαββόπουλος συμπύκνωνε σε μια οκτάλεπτη (!) υπερ-μαντινάδα την τότε πολιτική πραγματικότητα με μια οξεία σουρεαλιστική ματιά. Πως το είχε γράψει ο Άρης Καραμπεάζης σε ένα παλιότερο κείμενο; «Μια καλή όσο και φθηνή ιδέα θα ήταν να διασκευάζει τους στίχους του τραγουδιού σε κάθε επόμενες εκλογές, αλλά ας μη βάζουμε ιδέες καλύτερα».

Μουσικές Ταξιαρχίες - Οι εκλογές (1982)
Ναι αυτό με τον στίχο «στης βουλής τα έδρανα» αχ κι εγώ να έκλανα. Κλασικό πανουσικό τραγούδι, ισοπεδωτικής (κάποιος θα έλεγε μηδενιστικής) σάτιρας, πιάνει όμως το κλίμα μιας ευρύτερα (και) τότε εξαπλωμένης νοοτροπίας. Συν-στιχουργός ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο οποίος έκτοτε έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει με βιωματικό τρόπο το περιεχόμενο των ίδιων του στίχων του.
Σε αντιδιαστολή ο Μάρκος (ένας είναι ο Μάρκος) όταν έγραφε το 1936 το ιστορικό «Ο Μάρκος υπουργός (όσοι γινούν πρωθυπουργοί)», εμπνευσμένος από τους απανωτούς θανάτους πρωθυπουργών εκείνη την σημαδιακή χρονιά, ήθελε να μπει στην Βουλή με πιο …εύοσμες προθέσεις: «και ν’ ανεβαίνω στη Βουλή/εγώ να τους διατάζω/να τους πατώ τον αργιλέ/και να τους μαστουριάζω».

Κατά μία έννοια, στο πέρασμα του χρόνου γνησιότερες αποδείχθηκαν οι πανκ ριπές σχημάτων όπως π.χ. της Χαοτικής Διάστασης στο «Κομματικά εξαρτημένοι» «η ψήφος σου είν’ ο θάνατος/η ψήφος σου είναι η τιμωρία/πολιτικοί σφαγιαστές με ψήφους και βιβλία σε σκοτώνουνε» ή των Ex Humans στις «Εκλογικές αυταπάτες»: «ήδη ξημέρωσε είναι ώρα 6/τρέξε ηλίθιε πριν ο ήλιος πέσει/πήγαινε λοιπόν σαν ρομπότ στη σειρά/να διαλέξεις αυτό που ζητάς/χαμένες ελπίδες σε μια άδεια κάλπη».

Ημισκούμπρια – Είναι μόνο εκλογές (2004)
«Έφτασαν εκλογές και εμπρός βήμα ταχύ (…) Τελικά ποιον ψήφισες μέσα από την λίστα; Και ο Φοίβος υπουργός κάτι θα άλλαζε λιγάκι, εδώ έκανε ράπερ τον Γιώργο Μαζωνάκη, και τον Παπακαλιάτη μα και τον Γεωργούλη, άμα κατεβαίνανε θα τους ψηφίζαν ούλοι.» Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Υπερβολικά τα βρίσκω τα Ημίζ. Είπαμε, σάτιρα, έχει όμως και κάποια …όρια.

Σταμάτης Σπανουδάκης & Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Η μακαρονάδα (1989)
“Στις εκλογές του μέλλοντος εγώ λευκό θα ρίξω/το σπιτικό μου μόνη μου πια λέω να κυβερνήσω». Όπου με το λευκό, η (ποιος το φανταζόταν) μέλλουσα Υπουργός Τουρισμού και ο μελλοντικός υποστηρικτής του καραμανλισμού (του Βου) μάλλον δεν εννοούσαν τα ομώνυμα κουτοπόνηρα κόμματα (στις τελευταίες Ευρωεκλογές, γίνανε και δύο κιόλας) που προσπαθούν να υποκλέψουν τις λευκές ψήφους. Φωνή και συνθέτης που πολλές φορές αδίκησαν εαυτούς, με διάφορους τρόπους κιόλας.

Απόστολος Καλδάρας/Μαρίκα Νίνου - Η γυναίκα που ψηφίζει (1950)
«Ορισμένα τινά θήλεα ζητούν το δικαίωμα της ψήφου. Επειδή όμως όλες οι γυναίκες εκάστου μηνός τελούν εν συγχύσει και βρίσκονται σε ημιπαράφρονα κατάσταση, διότι δεν μπορεί να συμπίπτει η ημέρα των εκλογών με τις συγκεκριμένες ημέρες όλων των γυναικών, οι οποίες τελούν σε ημιπαράφρονα κατάσταση, η γυναικεία ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνο άρα και αποκρουστέον». Δημοσίευμα από εφημερίδα κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’20, και μην μπείτε στον πειρασμό να το κοροϊδέψετε με εκ των υστέρων υπεροψία, αυτή η άποψη απηχούσε το mainstream και την κοινή αυτονόητη λογική των καιρών (και ας μη μιλήσουμε για το σήμερα). Σαν απάντηση μοιάζει να τραγουδάει σε όλα αυτά η μάγκισσα Μαρίκα με το ντέφι, λίγο μετά τις πρώτες κυβερνητικές εξαγγελίες για ψήφο των γυναικών στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 πλέον.

Νίκος Κυπουργός/Μαριανίνα Κριεζή/Σπύρος Σακκάς - Λαέ της Λιλιπούπολης (1980)
«Όμως στις άλλες εκλογές η ρόδα θα γυρίσει/κι όλη η Λιλιπούπολη εμένα θα ψηφίσει», Χαρχούδας στην δημαρχία, Διστροπόπιγγας στην αντιπολίτευση, λέξεις-μαντλέν που κάποιους μεγαλύτερους τους γυρίζουν πίσω σε εποχές που άκουγαν …Ράδιο Μόσχα, έτσι χαρακτήριζε τότε με διαχρονική δεξιά ευαισθησία την Λιλιπούπολη ο «φωτιά και τσεκούρι» Ευάγγελος Αβέρωφ. Πονεμένη ιστορία το παιδικό τραγούδι ανέκαθεν, λίγες φορές κατάφερε να συνδυάσει μουσικό μοντερνισμό με πρωτότυπη και φρέσκια προσέγγιση όσο σε αυτόν τον ιστορικό δίσκο.
Σε αντίστοιχο …εκλογικό πνεύμα, η εκ Βεροίας ορμώμενη Εύα Ιεροπούλου στον δίσκο «Τα Πως και τα Γιατί» που βγήκε το 2003, διασκευάζει ευρηματικά έναν μύθο του Αισώπου (εσχάτως της μόδας στην πολιτική αντιπαράθεση) με τον εύγλωττο τίτλο «Οι εκλογές των ζώων» και την ερμηνεία του Βασίλη Πουλάκου και της Βούλας Κουρτίδου.

Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ - Ψηφίστε τον συνδυασμό Θεσσαλονίκη Θλιβερή Επαρχία (2005)
«Η Θεσσαλονίκη είναι η πιο ερωτική πόλη του κόσμου... συμπεριλαμβανομένης και της μαλακίας».
«Αν ήσαστε τόσο μαζοχιστές ώστε να ψηφίζετε αυτούς που δεν κάνουν τίποτα για την πόλη, γιατί δεν ψηφίζετε εμάς που θα την κάνουμε χειρότερη;»
Και ένα κομμάτι σιωπής ενός λεπτού (διασκευή σε …John Cage;) αφιερωμένο στα έργα του δημάρχου.
Εννοιολογική τέχνη με χιούμορ (γίνεται και αλλιώς;) σε ένα προεκλογικό μανιφέστο του σχήματος που για πολλά χρόνια αποτέλεσε την ανορθογραφία, την παράφωνη νότα στην ελληνική σκηνή.

Arcadia - Election Day (1985)
Κλασική 80ίλα, από εκείνες που ακούνε σήμερα μπαρμπάδες και θείες και νοσταλγούν τα νιάτα τους, «να τέτοια μουσική έβγαινε τότε», ότι δηλαδή ακούγανε από τους δικούς τους μπαρμπάδες και θείες τότε για άλλες πιο παλιές εποχές. Κομμάτι από την εποχή που δεν μας έφταναν οι Duran2 (έτσι το γράφανε πολλοί τότε), είχαμε και τα spin-offs τους, την ίδια στιγμή που John και Andy Taylor (μαζί με Robert Palmer) έφτιαχναν τους Power Station, οι υπόλοιποι έκαναν τους Arcadia, κανένα εκ των δύο σχημάτων δεν μακροημέρευσε, αν έμεινε κάτι είναι τούτο το κομμάτι (με την συμμετοχή της Grace Jones) για να μνημονεύεται κυρίως τέτοιες μέρες (έστω κι αν στους στίχους ανάθεμα αν βγάζεις κάποια άκρη). 1985 ήταν, τότε είχαμε εκλογές με Ανδρέα να προκηρύσσει καλύτερες μέρες και τον Μητσοτάκη φτηνά αυτοκίνητα, έκτοτε πάνω από δύο δεκαετίες έχουν περάσει, και τα 80s είναι ακόμη εδώ και μας ταλαιπωρούν, μαζί και ο Μητσοτάκης σε άλλη ενσάρκωση, έτσι γίνεται άλλωστε με τα παιδιά στην χώρα μας, είτε είναι πρωθυπουργών είτε χασάπηδων, τα μεγαλώνεις τα σπουδάζεις, και μετά «έλα εδώ παιδί μου, που πας να ψάχνεις και ταλαιπωρείσαι, εδώ έχουμε μαγαζί, έτοιμη πελατεία, στρωμένη δουλειά».
Σε αντίθεση με τους …θολο-ποπάδες Αrcadia, οι εναλλακτικοί ροκάδες Replacements στο δικό τους «Election Day» (1987) δηλώνουν πιο κυνικά αδιάφοροι, «I don’t care who gets elected», ενώ ο πρόωρα δολοφονημένος country τροβαδούρος Blaze Foley, έχει άλλους μπελάδες και μπλεξίματα στο κεφάλι του: «hey Mr. Policeman, please don't take my stuff/It cost me too much money, and it probably ain't enough/To get me through Election Day».

Sunnyland Slim - Be careful how you vote (1981)
Ευκαιρία να θυμηθούμε με αφορμή τον τίτλο του τραγουδιού και τούτο το παρακείμενο σκίτσο του αείμνηστου Γιάννη Ιωάννου. Κομμάτι τυπικό Σικάγο μπλουζ σε δρόμο στρωμένο από πιάνο και κιθάρα και στίχους όπως «be careful who you vote for/because they might just let you down». Τι μας λες βρε, Sunnyland Slim, πως σε λένε, η μισή χαρά της ψήφου είναι μετά να δηλώνεις κοψοχέρης, εξαπατημένος και φυσικά τιμωρητής στην επόμενη κάλπη, έχει μια ηδονή αν μη τι άλλο αυτό…
Ο οποίος Slim στην καριέρα του βρέθηκε να συνεργάζεται με μέλη των Canned Heat, οι οποίοι έγραψαν κι αυτοί το δικό τους εκλογικό άσμα με τίτλο «Election blues», με περιεχόμενο πιο θρηνητικό όμως, το αποτέλεσμα δεν τους είχε κάτσει καλά, «election’s over/my man didn't finish the run/Dick's on the throne again baby», όπου Dick είναι ασφαλώς ο Richard Nixon ο οποίος είχε κερδίσει πανηγυρικά τις προεδρικές του 1972, και η αιτία είναι ότι «when voting time came/Most people didn't turn out at all». Πίσω είχε η αχλάδα την ουρά όμως, δύο χρόνια μετά έσκασε το Watergate…

Alice Cooper - Elected (1973)
Κάπου εκείνα τα ταραγμένα χρόνια γράφτηκε και αυτός ο ύμνος, Ι wanna be elected, εντάξει έκλεψε λίγο ο Alice εδώ καθώς προσάρμοσε ένα παλιότερο του κομμάτι ονόματι «Reflected», για να το πάρουν μετά οι Ramones να το κάνουν Sedated και να το διασκευάσει πολλά χρόνια αργότερα ο Bruce Dickinson μαζί με τον …Mr Bean!

Miles Davis - Vote for Miles (1972)
Δεν ξέρω πόσοι θα ψήφιζαν Άλις για πρόεδρο εκείνα τα χρόνια στις ΗΠΑ, λίγοι υποθέτω, ήταν και η εποχή που προκαλούσε ηθικό πανικό στους πάντα ευαίσθητους σε τέτοια θέματα συμπατριώτες του, μην βλέπετε που σήμερα είναι πια ένα κατεστημένο όνομα-τοτέμ της ροκ ιστορίας. Ο Miles Davis ίσως να έπαιρνε παραπάνω ψήφους, αν η προτροπή η οποία περιέχεται στο σπουδαίο «On the Corner» γινόταν πραγματικότητα. Σίγουρα όμως δεν θα έπαιρνε πολλούς από την δεξαμενή των παραδοσιακών ροκάδων και τζαζόφιλων, με τον τρόπο που υπερέβαινε τις διαχωριστικές γραμμές με τα προκλητικά του fusion. Αυτοί ίσως και να κρατούσαν την ψήφο τους για τον Gillespie («Vote Dizzy (Salt Peanuts)»).
Κι αν ο Davis απευθυνόταν στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο σαν τον …Καίσαρα στον Αστερίξ, οι The Move τα λένε πιο ξεκάθαρα στο δικό τους «Vote for me» από το 1968. Αυτή είναι η τελική κατάληξη όταν πλέον κανείς δεν σε εκφράζει; Ή το πνεύμα του απόλυτου ναρκισσισμού της εποχής; Πιο έξω από τα δόντια πάντως, εκφράζοντας τις μύχιες σκέψεις του μέσου πολιτικού, τα είπαν οι Guided by Voices στο εύγλωττο «Vote for me dummy».

Deep Freeze Mice - I vote conservative (because I am in love with you) (1979)
Ήτοι, φταίει ο έρωτας για ό,τι μου συμβαίνει, όπως τραγούδησε η Λαίδη Άντζελα, ή για όλα φταίνε οι γκόμενες, κατά Δήμο Μούτση. Είναι μια εξήγηση της συντηρητικής στροφής αν μη τι άλλο αυτή που μας δίνουν εδώ με διαβρωτικό χιούμορ ο Alan Jenkins και οι Deep Freeze Mice, με πολλή αγάπη για την ψυχεδέλεια, τον σουρεαλισμό, τα γεράνια (ο δίσκος λεγόταν «My Geraniums Are Bulletproof»!) και εν προκειμένω για την Μάγκυ την Θάτσερ.

Radiohead – Electioneering (1997)
Οι οπαδοί των Radiohead διχάζονται ακόμη για το αν τούτο το σκληρό κομμάτι που θύμιζε τις πρώτες μέρες τους, είχε θέση στο «OK Computer», εν τούτοις έχει την αξία του, όντας από τα πιο ευθέως πολιτικά τους κομμάτια, με ιντελεκτουέλ αναφορές στον Τσόμσκυ και στο ΔΝΤ και εμπνευσμένο από τις περιβόητες Poll Tax Riots, ταραχές οι οποίες ξέσπασαν στο Νησί το 1990, όταν η Μάγκυ προσπάθησε να επιβάλλει έναν νέο φόρο (βάζουν και οι φιλελεύθεροι φόρους κύριε Στέφανε Μάνε μας;).

Και για να κλείσουμε αυτό τον μικρό μας εκλογικό κύκλο, και με την σκέψη ότι ακόμη και το πιο σοβαρό μήνυμα θέλει και χαμόγελο και μια ποπ αλαφρύτητα (ένα υπονοούμενο είναι αυτό για την σοβαρή, πολύ σοβαρή, πάρα πολύ σοβαρή ελληνική αριστερά), θα ακούσουμε το ρέγκε feelgood των Bonzo Dog Band «No matter who you vote for, the government always gets in», αλλά θα σταθούμε πιο πολύ στους αναρχικούς Chumbawamba και στο περίφημο «Never mind the ballots» τους, όπου παρωδούν (προφανώς!) Sex Pistols και σατιρίζουν ανελέητα πολιτικούς που με διαφορετικά μέσα τελικά τον ίδιο σκοπό επιδιώκουν, ήτοι να πειστεί ο πελάτης, ο οποίος έχει πάντα δίκιο, τουλάχιστον για μία Κυριακή. Οπότε «always tell the voter what the voter wants to hear».

You want jobs? I've got jobs!
Hospitals? Top of my list!
Tax cuts and platform shoes
For every small businessman
Just give me your vote
Just give me your vote!

E δώστε την επιτέλους…

00:00 Χάρρυ Κλυνν - Θα
01:20 Chumbawamba - Always tell the voter what the voter wants to hear
04:15 The Bonzo Dog Band - No matter who you vote for
07:15 Arcadia - Election day
12:37 Βαγγέλης Γερμανός - Η Ελλάδα ψηφίζει μπανάνες
15:40 Μουσικές Ταξιαρχίες - Εκλογές
18:48 Διονύσης Σαββόπουλος - Οι Εκλογές, Μαντινάδα
26:45 Ημισκούμπρια – Είναι μόνο εκλογές
30:44 Απόστολος Καλδάρας/Μαρίκα Νίνου - Η γυναίκα που ψηφίζει
33:45 Μάρκος Βαμβακάρης – Ο Μάρκος υπουργός
36:43 Blaze Foley – Election day
38:43 Ορφέας Περίδης - Εκλογές
41:30 Deep Freeze Mice - I vote conservative (because I am in love with you)
43:57 Νίκος Κυπουργός/Μαριανίνα Κριεζή/Σπύρος Σακκάς - Λαέ της Λιλιπούπολης
46:57 Εύα Ιεροπούλου/Βασίλης Πουλάκος/Βούλα Κουρτίδου – Οι εκλογές των ζώων
51:05 Ex Humans - Εκλογικές αυταπάτες
53:48 Alice Cooper - Elected
57:22 Radiohead - Electioneering
1:01:00 Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ - Από 'δω πέρασε ο δήμαρχος