The Early Years
Όπως συμβαίνει με όλους τους καλλιτέχνες που κάνουν τη δική τους ηχητική επανάσταση, και στους Violent Femmes (η δεύτερη λέξη σημαίνει 'λαπάδες' στα slang-ικα της πολιτείας τους, Milwaukee) ο χαρακτηρισμός του ήχου τους, φέρνει πονοκέφαλο σε όσους το επιχειρούν. Το ίδιο και η ανεύρεση των 'similar artists'. Είναι καθαρός ήχος που παράγεται από την κιθάρα του Gano, το jazz μπάσσο του Ritchie και τους ήχους της λειψής ντραμς του Victor DeLorenzo (ο αντικαταστάτης του, Guy Hoffman μπορεί και τα βγάζει πέρα με πλουσιότερο σετ). Πολλοί πάντως ξεφεύγουν με το εξυπνακίστικο 'ακουστικό πανκ'.
O Brian Ritchie ήταν φίλος της jazz και της avant-garde. Είκοσι χρόνια αργότερα, θα ευτυχήσει να καλέσει έναν απ' τους ήρωες του, τον γάλλο avant-garder, Pierre Henry, να παίξει σε δύο τραγούδια του Freak magnet. To γκρουπ, που αφού άλλαξε μερικά ονόματα πριν καταλήξει στο διάσημο που εξετάζουμε, φτιάχτηκε το 1981 με δεύτερο ιδρυτικό μέλος τον Victor DeLorenzo. Ο Gordon Gano, γυιος πολύτεκνου βαπτιστή κληρικού, προσχώρησε λίγους μήνες αργότερα. Ο μύθος λέει πως τους άκουσε ο κιθαρίστας των Pretenders, James Honeymoon Scott που ενθουσιάστηκε και τους πήρε για σαπόρτ στη συναυλία του γκρουπ του. Λίγους μήνες αργότερα, λες και η αποστολή του ήταν να γνωρίσει στον κόσμο τους femmes, πέθανε από overdose.
Το πρώτο άλμπουμ τους, με εξώφυλλο μια φωτογραφία της κόρης του Lowell George των Little Feat, δεν περιείχε κανένα από τα 'χριστιανικά' τραγούδια του Gano, που συναντάμε στους επόμενους δίσκους τους. Ήταν ο Brian Ritchie που δεν το επέτρεψε. Περιείχε δέκα απίστευτης ποιότητας τραγούδια εφηβικού stress ('why can't I get just one kiss?', 'let me go out like a blister in the sun', 'I need someone, a person to talk to', 'gotta get something to make me feel less lonely') σερβιρισμένα γυμνά και με το ανάλογο παράπονο. Έγινε must αστραπιαία, κυρίως εκτός Αμερικής.
Εκεί ποτέ δε μπήκε στο top-200 (άλλη μια απόδειξη της αναξιοπιστίας των charts), έγινε όμως πλατινιένιος μετά από σταθερές πωλήσεις μιας δεκαετίας. Το Hallowed ground που ακολούθησε ήταν εξίσου καλό άλμπουμ, μετά απ' αυτό όμως δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν τα τόσο ψηλά στάνταρ και ακολούθησαν πτωτική πορεία. Το 1986 διαλύθηκαν κι ο Gordon Gano συνεργάστηκε με τους Mercy Seat, ένα γκρουπ χριστιανικού ροκ. Ξαναφτιάχτηκαν το 1988 και στην αλλαγή της δεκαετίας αντικατέστησαν τον Victor DeLorenzo που βαρέθηκε και αποχώρησε, με τον Guy Hoffman των Oil Tasters και Bodeans. O Gano είναι και συγγραφέας τριών μιούζικαλ (Oresteia with a happy ending, Desire by the tail και Carmen: the first two chapters).
