Νέες ελπίδες και πάλι!

I AM KLOOT

Ταυτότητα:

John Bramwell - φωνή, κιθάρα
Pete Jobson - μπάσο, κιθάρα
Andy Heargreaves - ντραμς

Καλά νέα : Οι δύο πρώτοι ήταν λίγο πολύ γνωστοί στο «ανεξάρτητο» Manchester των τελευταίων ετών, ο τρίτος ως συνήθως (και... ως ντράμερ) προστέθηκε στην πορεία. Το πρώτο τους εφτάιντσο 'Titanic / To You' χαρακτηρίστηκε «ματωμένη κόλαση» από το N.M.E. το δεύτερο τραγούδι βρήκε θέση μέχρι και στην επετειακή συλλογή της Rough Trade και όλοι ξαφνικά αγάπησαν τους I am Kloot. Σκοτεινό και αυτοσαρκαστικό εναλλακτικό rock που στέκεται στο ύψος της καταγωγής του και δε στερείται πάθους, ενδιαφέροντος και ενέργειας παρά την προτίμηση του στις ακουστικές φόρμες. Σαν γνήσια τέκνα της σκηνής του Manchester φρόντισαν να δημιουργήσουν έναν πυρήνα φανατικών και στη συνέχεια εξάπλωσαν με χαρακτηριστική άνεση (και βοήθεια από τον τύπο) τη φήμη τους. Από το καλοκαίρι του 1999 που σχηματίστηκαν μέχρι και σήμερα όλα πηγαίνουν κατ' ευχή για τους I am Kloot. Τα πρώτα τους singles έχουν ως ανταγωνιστές στην ποιότητα των συνθέσεων, τη δυναμική αλλά και τους εμπνευσμένους στίχους μόνο τους...

Κακά νέα : Έχουμε βαρεθεί την ιστορία με τις μπάντες από το Manchester που καλούνται να σώσουν τη χαμένη σκοτεινή υπόληψη του ροκ της πατρίδας τους και ξεφουσκώνουν μετά τα δύο πρώτα «δυνατά» singles. Ο ήχος των I am Kloot δεν ήταν και ότι πιο φρέσκο ακούσαμε τελευταία. Ο τραγουδιστής τους μάλλον παρασύρθηκε από όλα αυτά και άρχισε να επιδίδεται σε δηλώσεις σωτηρίας και πράξεις... απελπισίας πάνω στη σκηνή.

Πρόβλεψη : Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως μπορούν να σώζουν τις ζωές μας ακόμη και με χαμηλωμένα decibel, ο τύπος της πατρίδας τους μας καλεί να τους «πιάσουμε» πριν κατακτήσουν τον κόσμο... και εμείς περιμένουμε να έρθει στα χέρια μας ένας δίσκος αντάξιος των «δειγμάτων». Αν οι καιροί ήταν αλλιώς ίσως να είχανε και ελπίδες για περισσότερα. Είναι όμως πιθανότατο να αγαπηθούν σφόδρα από το ελληνικό κοινό και να φάνε το ψωμί των Calexico. Μόλις οι Άγγλοι εξ-ευρωπαϊστούν και πάλι οι I am Kloot ίσως και να μείνουν χωρίς δουλειά...

Προτεινόμενες κυκλοφορίες : Το άλμπουμ που βρίσκεται... στο δρόμο.
Τα τραγούδια 'Titanic', 'To you' και 'Twist' είναι όλα καταπληκτικά... θα τα βρείτε στις συλλογές της 'We love you' (ιδιοκτησίας Wall Of Sound'), στο '25 years of Rough Trade Shops' κ.λ.π. Το single 'Darkstar/To you/ Titanic' κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη και είναι σχεδόν άψογο...

STARSAILOR

Ταυτότητα:

James Stelfox - μπάσο
Ben Byrne - ντραμς
Barry Westhead - πλήκτρα
Welsh - φωνή / κιθάρα

Καλά νέα : Το κουαρτέτο από το Chorley της Βορειο-Δυτικής Αγγλίας δανείζεται το όνομα του από μια δουλειά ενός εκ των μεντόρων του (Tim Buckley) ξεκινάει χαμηλότονα ανεβάζει την ένταση στις κιθάρες -στο γοητευτικό 'Fever' τουλάχιστον έτσι γίνεται- και χωρίς να προσπαθήσει πολύ, ανακηρύσσεται η καλύτερη «νέα και εναλλακτική» μπάντα στη Βρετανία. Ο ηγέτης τους είναι περισσότερο «διαβασμένος» από τον μέσο Βρετανό ροκ σταρ και επιμένει να γράφει απλά τραγούδια στο ύφος των Neil Young και Van Morrison αγνοώντας ένα κάρο μουσικά είδη από το 1977 και πέρα... Η εμμονή του αυτή μεταφράζεται σε όμορφες συνθέσεις χωρίς ακρότητες και εξάρσεις με τον συναισθηματικό δείκτη να βρίσκεται πάντα υπό τον έλεγχο του ακροατή. Γρήγορα βρέθηκαν να παίζουν πριν από τον Neil Young και τους Waterboys (μπροστά στο target group τους δηλαδή...) και το παλιομοδίτικο των τραγουδιών τους δεν ενοχλεί κανέναν...

Κακά νέα :... μέχρι στιγμής! Γιατί ξεκάθαρο είναι το ότι οι Starsailor είναι λίγο πιο παλιομοδίτες από τους Mercury Rev και τους Grandaddy μαζί και επιπλέον η μουσική τους δεν έχει την τύχη να απολαμβάνει τα πολλαπλά επίπεδα των δύο προηγούμενων. Στην περίπτωση τους το «σπρώξιμο» από τον τύπο ήδη κατάντησε ενοχλητικό και οι ομοιότητες με τους Verve σταματάνε στο σημείο που οι τελευταίοι αποφάσισαν να γίνουν «φιλικοί» και πιασάρικοι αρκετά μετά το ντεμπούτο τους, ενώ οι 'περί ου ο λόγος' πρόλαβαν και το έκαναν πολύ πριν. Μπορεί τα τραγούδια τους την πρώτη φορά να σου φαίνονται «απίστευτα»... έχεις όμως δεκάδες τέτοια στο βινυλιακό μέρος της δισκοθήκης σου που ποτέ δε φαντάστηκες ότι θα χρειαστεί να τα ξανακούσεις.

Πρόβλεψη : Όλες οι δισκοθήκες δεν διαθέτουν βινυλιακό μέρος, ενώ το κοινό των Radiohead και των Coldplay διψάει για μελαγχολική μασημένη ροκ τροφή... και έναν ακόμη εικοσάχρονο αστέρα του (light) δραματικού pop στερεώματος. Αν πάντως μας δώσουν έναν καλό πρώτο δίσκο... το πιθανότερο είναι να μας κουράσουν στο δεύτερο δύσκολο LP και αν δεν τους έχουμε ξεχάσει μέχρι τότε θα είναι που θα έχουν γίνει πασίγνωστοι (οπότε θα τους έχουμε βαρεθεί). Το βρετανικό βόρειο ροκ άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια μας έχει συνηθίσει σε δυνατό πρώτο ημίχρονο και σε... χαλαρή μπάλα στη συνέχεια (God knows you northern souls).

Κυκλοφορίες : Οι Starsailor έγιναν πρώτο όνομα με μόλις... δύο singles ('Fever' και ' Good souls'). Μπράβο τους λοιπόν...

ALFIE

Ταυτότητα:

Ian Smith, Sean Kelly, Lee Gorton, Sam Morris, Matt Mc Grewer

Καλά νέα : Ν.Α.Μ. ή αλλιώς New Acoustic Movement... όπως ονομάστηκε η ροπή των βρετανικών σχημάτων ολοένα και περισσότερο προς τον ακουστικό ήχο σε συνδυασμό με την τάση να εμπλουτίζουν τον ήχο τους με όργανα που δεν περηφανεύονται για τον rock χαρακτήρα τους (τσέλα, φλάουτα και ότι άλλο βρεθεί). Οι πέντε Alfies από το Manchester βολεύονται μια χαρά κάτω από αυτή την ταμπέλα και -πριν προλάβετε να ρωτήσετε- εμφανισιακά θυμίζουν περισσότερο τον Badly Drawn Boy παρά τους Belle & Sebastian, ίσως για αυτό και τους πήρε μαζί του στη σκηνή, ενώ στη συνέχεια τους ενέταξε στο δυναμικό της Twisted Nerve. Στα πάντοτε ευγενικά τραγούδια των Alfie οι καθαρές μελωδίες ποτέ δεν καβαλάνε η μία την άλλη. Σαν να απογυμνώνουν τη μουσική των Stone Roses και των Charlatans οι Alfie καταγράφουν με ήπιους τόνους τη μουσική ιστορία του Manchester προσθέτοντας τη δική τους (απαλή) πινελιά. Η απλότητα τους λειτούργησε ακόμη και πλάι στην ηχητική φιλοδοξία των Sigur Ros, αλλά και μπροστά στο «απαιτητικό» κοινό του All Tomorrow's Parties τον Απρίλιο του 2000 (όταν ένα πρόβλημα στην πρώτη σκηνή τράβηξε όλο τον κόσμο του φεστιβάλ στη δεύτερη για να παρακολουθήσει τους Alfie, που τότε είχαν κυκλοφορήσει μόλις ένα single) . Γενικά τους Alfie τους συμπαθεί όλος ο κόσμος και επιπλέον ήταν αυτοί που είχαν την πιο εμπνευσμένη άποψη στο περσινό tribute στον Tim Buckley (να δεις τι διασκεύασαν όμως... εδώ το είχα γαμώτο!). Ίσως η περισσότερο «βρετανική» μπάντα από όσες αυτό τον καιρό προσπαθούν να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα τους για το μέλλον. Πέντε άτομα, ανάμεσα τους ένας χαρισματικός πολυοργανίστας και ένας τουλάχιστον συμπαθητικός τραγουδιστής σε ακόμη μια άποψη για τη folk του αύριο (που πάντα θυμάται το χθες- Nick Drake και σία δηλαδή), προτιμάνε την αναζήτηση της δυνατής σύνθεσης, από τη σιγουριά της ηχητικής αναζήτησης, που εύκολα μπορεί να τραβήξει (αλλά και να διώξει) κόσμο.

Κακά νέα : Αυτή η ανοησία με το 'New Acoustic Movement' φυσικά! Όταν εμφανιστεί το New Electric... (που θα εμφανιστεί δε μπορεί!) και τους Alfie τους βλέπω άνεργους. Παρότι όλα σχεδόν τα τραγούδια τους είναι όμορφα από μόνα τους... γίνονται ομοι-όμορφα όταν ακούγονται παρέα. Από τους τρεις πάντως που παρουσιάζουμε σήμερα (με τους Starsailor μάλιστα έχουν βρεθεί και στην ίδια περιοδεία) οι Alfie έχουν τα λιγότερα «κακά» νέα. Μάλλον άδικο θα είναι το να χαθούν στα στενά του indie ήχου και να μη δουν το φως του (εμπορικού) ήλιου οι τύποι.

Κυκλοφορίες : Στις 26 του Μάρτη κυκλοφόρησε το 'If you happy with you need do nothing' LP, που (όπως και στην περίπτωση των Beta Band, με τους οποίους αρκετά κοινά μοιράζονται) συγκεντρώνει τα τρία πρώτα (δυσεύρετα) πλέον EP του γκρουπ (Alfie ep, Bookends ep, Montevideo ep) συν δύο καινούργια κομμάτια.

Διαλέγετε και παίρνετε... (όπως ήδη θα καταλάβατε εγώ διάλεξα Alfie, πήρα I am Kloot και τους Starsailor...). Ούτε βέβαια ισχυρίζεται κανείς ότι οι εν λόγω τρεις μπάντες είναι οι καλύτερες αυτή τη στιγμή στα νησιά... απλά τυχαίνει να είναι από τις πιο πολυσυζητημένες, οπότε άξιζαν μια ματιά. Η μήπως όχι;