Donovan - Sutras

To όνομα δημιουργεί λάθος συνειρμούς στον πολύ κόσμο, μια που το μυαλό πάει κατευθείαν στο μορφονιό της ποπ Jason με αυτό το επώνυμο, αλλά εγώ αναφέρομαι στον άλλο: Τον πενηνταοχτάχρονο σήμερα (γεννημένος το Μάιο του '48 στη Γλασκώβη) Donovan Leitch, που έβγαλε τον πρώτο του δίσκο πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια. Τον Donovan Leitch που έδειχνε αρπισμούς στην ακουστική κιθάρα στον οχτώ χρόνια μεγαλύτερό του John Lennon. Τον Donovan Leitch που με το 'Sunshine Superman' γεφύρωσε την αγγλική φολκ μπαλάντα με την ψυχεδέλεια δημιουργώντας ένα από τα album ορόσημα των '60s. Τον Donovan Leitch που με τραγούδια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και παιδικά ('Mellow Yellow', 'There Is A Mountain', 'Epistle To Dippy', 'Wear Your Love Like Heaven', 'Jennifer Juniper') κατέκτησε τα charts δίνοντας σ’ εκείνη τη δεκαετία, σε πολύ μεγάλο βαθμό μόνος του, την αύρα της ανεμελιάς και της αισιοδοξίας που πνίγηκε λίγα χρόνια αργότερα στα παραισθησιογόνα. Τον Donovan Leitch που ενώ ήταν σταρ, αποσύρθηκε από τα φώτα για να ζήσει τη ζωή του όπως ήθελε, γράφοντας και παίζοντας μουσική όποτε ένιωθε ότι έχει κάτι να πει

Το 'Sutras' δεν είναι από τότε, αλλά πολύ μεταγενέστερο. Βγήκε το '96, αλλά περιέχει τραγούδια που γράφτηκαν σε διάφορες χρονικές περιόδους, από το '72 ως και το '96. Αυτό όμως δεν αφαιρεί τίποτε από την αξία του, μια που όλα τα τραγούδια είναι αληθινά, όμορφα και από αυτά που ποτέ δεν είναι μόδα αλλά και δεν παλιώνουν ποτέ. Όπως συμβαίνει με λίγους πραγματικά μεγάλους τραγουδοποιούς, τα τραγούδια του Donovan είναι σαν να υπήρχαν κάπου στην ατμόσφαιρα από την αρχή της δημιουργίας και αυτός ο φωτισμένος καλλιτέχνης που τα συνέλαβε. Νομίζω ότι αυτό το έχω ξαναγράψει και για άλλον, αλλά αν η έμπνευσή μου ήταν ανεξάντλητη θα έγραφα βιβλία.

Τα μισά τραγούδια του δίσκου είναι εκπληκτικά αριστουργήματα και τα άλλα μισά απλά πολύ ωραία τραγούδια. Η θεματολογία είναι η αναμενόμενη: Έρωτας, με ή χωρίς ανταπόκριση, αρμονία με τη φύση και το σύμπαν, ανατολικές φιλοσοφίες, και πολλή διασκευασμένη ποίηση (Poe στο 'Eldorado', Σαπφώ στο 'Be Mine', Λάο Τσε στο 'The Way', Thich Nhat Hanh στο 'Nirvana', Κέλτικη προσευχή στο 'Deep Peace', Fiona Macleod στο 'Sleep'). Το δύσκολο πράγμα στη στο γράψιμο στίχων είναι πώς θα πεις ουσιαστικά πράγματα χωρίς επιτηδευμένο λεξιλόγιο, και ο Donovan το καταφέρνει απόλυτα. Αντίστοιχα αν όχι καλύτερα τα καταφέρνει και στη μουσική, δημιουργώντας μελωδίες που εκπλήσσουν, γοητεύουν, ταξιδεύουν και καρφώνονται στο μυαλό για χρόνια. Αγαπημένα μου τα 'Please Don't Bend', 'I Gave It All Up', 'The Way', 'Nirvana', 'Be Mine', και 'Universe Am I'.

H παραγωγή είναι του Rick Rubin, εντελώς ασύμβατη εκ πρώτης όψεως συνεργασία, που όμως έχει εκπληκτικά αποτελέσματα, μια που δίνει σε τόσο λιτά ενορχηστρωμένα τραγούδια απίστευτο ηχητικό πλούτο. Οι μουσικοί είναι μια ακόμη από τις εκπλήξεις του δίσκου, μια που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές και ανάμεσά τους υπάρχουν τρανταχτά ονόματα. Από τη μια οι παλιοί συνεργάτες Danny Thompson και Steve Ferrone, από την άλλη οι νέοι και διάσημοι Josh Haden, David Navarro και Nigel Kennedy, ναι, ο κλασσικός βιολιστής του οποίου η εκτέλεση των τεσσάρων εποχών του Βιβάλτι είναι ο πιο εμπορικός δίσκος κλασσικής μουσικής ever. Όλοι υπηρετούν τα τραγούδια με σεμνότητα και ταπεινότητα (κάτι μου θυμίζει αυτό...)

Το 'Sutras' το πέτυχα στις προσφορές πολλών δισκοπωλείων. Αν δεν σας προκαλούν αλλεργία οι ακουστικές μπαλάντες και τα '60s κολλήματα, αρπάξτε τον όπου τον βρείτε. Μιλάμε για το απόλυτο Best Buy. Δίσκος για μια ζωή.