The Smiths - Strangeways, here we come
Ως προϊόν του Γιώργου Κοτσώνη, αυτή εδώ η στήλη, ήταν φυσικό και επόμενο να γεμίσει σιγά σιγά με αναφορές στην χρονική περίοδο στην οποία επιμένει να ζει για πάντα ο δημιουργός της. Εν προκειμένω, ψάχνουμε να βρούμε πώς είναι δυνατόν ο δίσκος των Smiths, που επιμένουν να αφορίζουν ακόμη και οι πιο πιστοί οπαδοί τους, δεκαέξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του, να ακούγεται - και τελικά να είναι - τόσο αριστουργηματικός!
Strangeways, here we come (Rough Trade, 1987)
A Rush And A Push And The Land Is Ours
I Started Something I Couldn't Finish
Death Of A Disco Dancer
Girlfriend In A Coma
Stop Me If You Think You've Heard This One
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me
Unhappy Birthday
Paint A Vulgar Picture
Death At One's Elbow
I Won't Share You
Το 'Strangeways here we come' από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του ήταν καταδικασμένο να ζήσει τον δικό του προσωπικό εφιάλτη. Καταρχήν ανήκει στην καταραμένη κατηγορία των "posthumously released" δίσκων, αυτών δηλαδή που κυκλοφορούν ενώ η μπάντα έχει ήδη ανακοινώσει τη διάλυσή της (και αφού έχει πρώτα μαλλιοτραβηχτεί ασφαλώς...). Οπότε συνειρμικά θεωρείται ως «υποχρέωση» εκ μέρους του γκρουπ, σαν ένα τελευταίο κουράγιο, πριν ησυχάσουν οριστικά ο ένας από τον άλλον (ο Morrissey από τον Marr δηλαδή). Από κοντά και οι ιστορίες που θέλουν τον Moz να αφαιρεί συνέχεια κιθάρες από το δίσκο, από κοντά και το 'Death at one's elbow', που θεωρείται υπόδειγμα της αδυναμίας τους να καταλάβουν τι θέλει να κάνει ο καθένας (και δικαίως...).
Προειδοποιώ: μην πυροβολείτε άλλο αυτόν εδώ τον δίσκο. Χωρίς να πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο των Smiths, πρόκειται για το δίσκο εκείνο στον οποίο αναδεικνύεται σε όλο της το παράδοξο μεγαλείο η υποσυνείδητη επιθυμία τους να αποχαιρετήσουν οριστικά, με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ, τις όποιες πιθανότητες είχαν να γίνουν η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο. Και μην ξεχνάτε ότι αυτός εδώ είναι ο ιδιαίτερος λόγος που τους λατρεύουμε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα στον κόσμο...
Κυκλοφορημένο τον Σεπτέμβριο του 1987, και αφού πλέον ο κόσμος είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν πρόκειται για τους επόμενους Police, U2 κ.λ.π., το 'Strangeways...' έτυχε της τιμής να ξεκινάει με το δυνατότερο 'εναρκτήριο' κομμάτι που επεφύλαξε ο Morrissey (μέχρι τότε...) για ένα άλμπουμ του. Παράλληλα, τρέμοντας κάπου στη μέση του τραγουδιού ότι πάει να γράψει ένα αριστούργημα που δεν θα καταφέρει να το ξεπεράσει ποτέ, δίνει ένα πρόωρο τέλος στο 'A rush and a push, and the land is ours' και το μετατρέπει σε αιώνιο ερωτηματικό της οργισμένης του ιδιοφυίας. Μια από τις πιο «γεμάτες» παραγωγές των Smiths από άποψη ήχου και ακόμη ένα παιχνίδι του Moz στο στιχουργικό τρίπτυχο που τον θέλει να ταλαντεύεται ανάμεσα στο ανέραστο, στην έλξη του για το αντρικό φύλο και στην υποψία που τον θέλει να είναι ο πιο σεξουαλικός rock star του καιρού του. Ένα τραγούδι που αναπτύσσεται ιδανικά... τόσο ιδανικά που επιλέγει από μόνο του να μην τελειώσει ποτέ.
Παρακάτω υπάρχουν δύο τραγούδια που με τα χρόνια κατάφεραν να βρουν τη θέση τους στα classics των Smiths. Το επιτηδευμένα ανάλαφρο 'Girlfriend In A Coma' αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι ο Morrissey και η παρέα του δεν έχουν κανένα κοινό με τις σκοτεινότροπες σαχλαμάρες στις οποίες αναλίσκονται οι συνάδελφοι new wavers της εποχής, και από κοντά η βίαια ηδονή του 'Stop me if you think you' ve heard this one before', το ιδανικό single σε έναν ιδανικό μουσικό κόσμο, σε μία ιδανική μουσική βιομηχανία. Ως γνωστόν αυτό το απόλυτο pop διαμάντι ποτέ δεν κυκλοφόρησε σε single.
Από εκεί και πέρα το χάος! Τραγούδια που χρόνια τώρα χλευάζονται, αμφισβητούνται και κατηγορούνται για το ότι δεν κατάφεραν να σώσουν την αίγλη των Smiths στην πιο κρίσιμη στιγμή της καριέρας τους.
Λες και φταίει ο Morrissey που ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ έτοιμος να καταλάβει ότι το 'Last Night I dreamt that somebody loved me' θα μπορούσε να είναι η μοναδική του προσφορά στην μουσική, και αυτό θα ήταν και πάλι υπεραρκετό για να τον λατρεύουμε! Οι κραυγές του πλήθους συναντάνε τα χέρια του Moz επάνω στο πιο ατάλαντα στοιχειωμένο πιάνο που ακούσαμε ποτέ... και ακριβώς τη στιγμή που έρχεται η ώρα για τις μόλις τέσσερις στιχουργικές στροφές του τραγουδιού, παραδίδεις ήδη όλες τις αντοχές σου στα έγχορδα που έρχονται να καπελώσουν τον Johnny Marr, πριν πάρει και αυτός με τη σειρά του την εκδίκηση του!
'I came to wish you an unhappy birthday...', πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αδύναμο ένα κομμάτι που ξεκινάει με αυτό τον στίχο; Έχουμε ακούσει άραγε πολύ δυνατότερα κομμάτια; Το 'Paint a vulgar picture' από την άλλη θέλω να πιστεύω ότι έχει κερδίσει την μάχη του με την ιστορία. Re-issue! Re-package! / Re-package! / Reevaluatethesongs / Doublepackwithaphotograph / Extra Track (and a tacky badge)... όλα αυτά με μια ανάσα. Ο Morrissey ήξερε ότι η μουσική βιομηχανία θα ήταν το μοναδικό του πρόβλημα σε αυτή τη ζωή. Για αυτό και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στο να «ξανα-πακετάρει» τα τραγούδια του για πάρτη της!
Δέχομαι ότι το 'Death at one's elbow' είναι όντως μια άβολη στιγμή για μια μπάντα του επιπέδου των Smiths, παραδέχομαι όμως ότι ένα τραγούδι με τον τίτλο 'I won't share you' αποτελεί τον ιδανικό επίλογο στην επίσημη album-δισκογραφία τους. Ως δηλωμένος οπαδός της disco... παραδίδω το 'Death Of A Disco Dancer' στην κρίση σας. Θα σημειώσω απλά ότι πρόκειται για ένα ακόμη από τα πολλά post pop τραγούδια που ηχογράφησαν οι Smiths, με το δεύτερο ορχηστρικό μέρος του να καταδεικνύει την πάλη των τριών (ή μήπως τεσσάρων;) μουσικών μεταξύ τους, περισσότερο από οποιοδήποτε στιχουργικό καρφί του Morrissey.
'Typical me... typical me... typical me! I Started something that i couldn't even finish'! Παραδοσιακός Moz στα καλύτερα του και στα πιο αιχμηρά του, θα έλεγα.
Το 'Strangeways here we come' έχει την τιμή να είναι ο τελευταίος επίσημος δίσκος των Smiths και το πρώτο ανεπίσημο προσωπικό άλμπουμ του Morrissey. Τι περισσότερο από αυτό να ζητήσει κανείς;
