That Summer! Original Soundtrack
SIDE ONE
1. Sex & Drugs & Rock & Roll - IAN DURY & THE BLOCKHEADS
2. Spanish Stroll - MINK DeVILLE
3. (I Don't Want To Go To) Chelsea - ELVIS COSTELLO
4. She's So Modern - THE BOOMTOWN RATS
5. New Life - ZONES
6. Another Girl Another Planet - THE ONLY ONES
7. Whole Wide World - WRECKLESS ERIC
8. Because The Night - THE PATTI SMITH GROUP
SIDE TWO
1. Kicks - THE BOOMTOWN RATS
2. Rockaway Beach - THE RAMONES
3. Teenage Kicks - THE UNDERTONES
4. Do Anything You Wanna Do - EDDIE & THE HOT RODS
5. What A Waste - IAN DURY AND THE BLOCKHEADS
6. I Love The Sound Of Breaking Glass - NICK LOWE
7. Watching The Detectives - ELVIS COSTELLO
8. Blank Generation - RICHARD HELL AND THE VOIDOIDS
Όπως χιλιάδες άνθρωποι σε πολλές χώρες, έτσι κι εγώ είπα να κάνω το καθόλου πρωτότυπο προσωπικό μνημόσυνο στον John Peel: Nα ακούσω δυνατά το 'Teenage Kicks' και να προσπαθήσω να νιώσω στα δύο λεπτά και εικοσιπέντε δευτερόλεπτα που κρατάει τη συγκίνηση που ένιωσε ο ίδιος όταν το άκουσε για πρώτη φορά, ή τουλάχιστον την ευφορία και τον ενθουσιασμό που ένιωσα όταν το πρωτοάκουσα εγώ. Μάταια. Αυτό που ένιωσα ήταν μια γλυκόπικρη μελαγχολία. Που ενισχύθηκε από το δίσκο που κρατούσα στα χέρια μου.
Γύρω στο 83, ψάχνω μεταχειρισμένους δίσκους σε ένα δισκάδικο. Δεν θυμάμαι ούτε σε ποιο, ούτε καν σε ποια πόλη, Δράμα, Θεσσαλονίκη ή Αθήνα. Τα δάχτυλά μου έχουν πάρει το χαρακτηριστικό γκρι που μόνο η σκόνη από τα εξώφυλλα μεταχειρισμένων δίσκων βινυλίου μπορεί να δώσει, και έχω να το δω χρόνια. Κάποια στιγμή βγάζω από το ράφι ένα δίσκο που στο εξώφυλλο έχει τη θολή φωτογραφία (μπορεί να είναι και σκίτσο) ενός αγοριού (μπορεί να είναι και κορίτσι) με σκουφάκι και γυαλιά κολυμβητηρίου, που κολυμπάει (μπορεί και να πνίγεται). Ένα ασαφές πράγμα τέλος πάντων. Επάνω αριστερά γράφει απλά "That Summer!" και σε ένα στενό μαύρο πλαίσιο γύρω γύρω, εννέα από λίγο ως πάρα πολύ τρανταχτά ονόματα της πανκ, μετα-πανκ, πανκ-ποπ και γύρω-από-το-πανκ σκηνής. Με τις εξαιρέσεις του 'Because The Night' και του 'Rockaway Beach' δεν είχα κανένα, οπότε το άρπαξα.
Από τότε, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια της δισκοθήκης μου. Ελληνική έκδοση (φυσικά, τότε οι δίσκοι εισαγωγής ήταν πολυτέλεια), χάλια εγγραφή και χάραξη, η μουσική ακούγεται σαν να βγαίνει από τρανζιστοράκι που είναι μέσα σε κουβά. Πόσο λάτρεψα αυτό τον ήχο! Πόσο μακριά ταξίδεψα με το 'Spanish Stroll', πόσο παράφορα ερωτεύτηκα με υπόκρουση το 'Another Girl Another Planet', πόσο άγρια χαβαλέδιασα με το 'Sex & Drugs & Rock & Roll', πόσο εκστατικά και λυτρωτικά χόρεψα pogo με το 'Teenage Kicks'! Ναι, όλα από αυτό το δίσκο τα έμαθα, αν και για το τελευταίο είχα διαβάσει ότι είναι punk pop ύμνος, χωρίς ωστόσο να το έχω ακούσει πουθενά.
Τα τραγούδια του soundtrack είναι της διετίας 77-78, εκτός από το 'New Life' των ξεχασμένων Zones, ένα διασκεδαστικό ποπ τραγουδάκι από κάποιους μακρινούς προγόνους των Offspring, που είναι του 79. Κάποιοι από τους νέους τότε καλλιτέχνες σήμερα είναι θρύλοι, ζωντανοί (Patti, Richard) ή νεκροί (Ian, 3/4 Ramones), κάποιοι δημιουργούν ακόμη με μεγάλη (Elvis) ή μικρή (Willy deVille) απήχηση, κάποια group διαλύθηκαν και έγιναν cult (Undertones, Only Ones) κάποιοι μας απογοήτευσαν (Bob Geldof) και κάποιοι δεν ξέρουμε τι κάνουν σήνερα ούτε θέλουμε να μάθουμε (Nick Lowe, Wreckless Eric, Eddie). Όπως κάθε συλλογή είναι άνιση, αλλά πολύ επάνω από το μέσο όρο.
Αν υπάρχει κάποιος που έχει δει την ταινία, πολύ θα ήθελα να στείλει ένα email και να μας πει για τι πρόκειται! Το μόνο που κατάφερα να μάθω από το imdb είναι ότι είναι αγγλική, βγήκε το 79, και η υπόθεση έχει να κάνει με τέσσερα κορίτσια από το Λονδίνο που κατεβαίνουν για να δουλέψουν το καλοκαίρι σε μια παραθαλάσσια πόλη και έχουν προβλήματα με μια τοπική συμμορία. Άγνωστος ο σκηνοθέτης (Harley Cokliss) άγνωστοι οι πρωταγωνιστές (εκτός αν έχει κάτι να μας πει ο Καρδερίνης) με δυο λόγια, μια ξεχασμένη και πιθανότατα ασήμαντη ιστορία. Η ταινία δεν υπάρχει ούτε σε video ούτε σε DVD, το soundtrack δεν υπάρχει σε CD, αν και δε νομίζω να είναι ιδιαίτερα δύσκολο να το συμπληρώσει κάποιος κατεβάζοντας κομμάτια. Μιλάμε δηλαδή για εντελώς wasted κατάσταση.
Αφορμή για να ξανακούσω το 'Teenage Kicks', να ξεθάψω αυτό το δίσκο και να γράψω ένα κομμάτι για το χαμένο soundtrack μιας ταινίας που δεν θα δούμε ποτέ, εκτός από το ίδιο το γεγονός του θανάτου του John Peel, ήταν το πολύ καλό αφιέρωμα που έγραψε γι' αυτόν ο Δημήτρης Πολιτάκης στο περιοδικό της Καθημερινής της Κυριακής 7 Νοεμβρίου. Δεν τον γνωρίζω τον Πολιτάκη, αλλά κάτι μου λέει ότι μας διαβάζει. Συγχαρητήρια λοιπόν, φίλε!
