Various - The magnificent seven (inches)

O Pete Farrugia έχει το δικό του site όπου διαφημίζει τις επιδόσεις του στον προγραμματισμό. Ο Pete Farrugia είναι επίσης μουσικός και το 1980 προσχώρησε στους Fast Set που μόλις είχαν κυκλοφορήσει το 'Junction one', πρώτο single της Axis που μετά από τέσσερις κυκλοφορίες επτάϊντσων άλλαξε όνομα και έγινε 4AD. Οι Fast Set έδωσαν ένα κομμάτι στον Stevo που το έβαλε στη συλλογή του 'Some bizzare album' κι επειδή, λένε, είχαν δουλειά και δεν μπορούσαν να παίξουν σε ένα live που προγραμμάτιζε, αυτός τους παράτησε και προώθησε τους Soft Cell. Ο Pete συνεργάστηκε και με άλλες μπάντες: The Third Eye με δισκογραφία ένα single, Shout Sister Shout! με ένα 12", τους Bluer Than Blue με ένα άλμπουμ...

«Πριν από σαράντα χρόνια», λέει ένας γεράκος στον Πολίτη Κέιν, «ταξίδευα με ένα φέρυ που διασταυρώθηκε με ένα άλλο στο οποίο επέβαινε μια κοπέλα. Την κοίταξα μέχρι που απομακρύνθηκε, εκείνη δε με είδε. Κι από τότε δεν πέρασε μέρα που να μην τη σκεφτώ».

Μάλλον δεν ήταν Cindy Crawford ή Claudia Schiffer η άγνωστη του φέρυ. Όπως δεν είναι Keith Richards συνθετάρες, Frank Sinatra φωνάρες, Bob Dylan στιχουργάρες, Jimi Hendrix βιρτουόζοι οι διάφοροι Pete Farruglia που έτυχε να συναντήσω στον Πάτση (τότε μπορούσαμε να ακούμε τα singles αλλά και τους δίσκους εισαγωγής που ήταν στοιβαγμένοι στο πάτωμα πριν αγοράσουμε), το Stereodisc ή το Happening και το Pilgrim κάποιο απόγευμα Παρασκευής ή πρωινό Σαββάτου (για ευνόητους λόγους). Κι όμως αγάπησα τα singles τους περισσότερο από πολλούς αναγνωρισμένους και δοξασμένους δίσκους που συναντάμε σε λίστες με τα καλύτερα όλων των εποχών και πούλησαν εκατομμύρια. Το "General Davis" έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στη ζωή μου απ'το "What's going on" του Marvin Gaye, οι Dancing Did είναι μεγαλύτερο γκρουπ απ'τους Beach Boys, ο Patrik Fitzgerald συγκλονιστικότερoς απ'τον John Lennon, η Κωνσταντίνα αγνώστων λοιπών στοιχείων ομορφότερη απ'όλες τις Miss Universe αθροισμένες.

Τα singles αυτών των συγκροτημάτων του ογδόντα πουλούσαν πεντακόσια, χίλια, ή λίγες χιλιάδες αντίτυπα αν ήταν σε εταιρεία που είχε καλύτερη διανομή όπως η Rough Trade* ή η Factory**. Και όπως η κοπέλα του φέρυ ποτέ δε γνώρισε τον ισόβιο θαυμαστή της, έτσι και αυτά τα γκρουπ ποτέ δεν γνώρισαν την επιρροή που είχαν στη μουσική μου εξέλιξη τα τραγουδάκια τους. Ίσως τώρα με το internet, κάποιοι απ'αυτούς να βρεθούν μια μέρα σ'αυτή τη σελίδα με τα εξώφυλλά τους και να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι γράφει.

Ένας σημαντικός παράγοντας στην δημιουργία της σχέσης ήταν η χαρά της ανακάλυψης. Ξεχώριζες μόνος σου το ταπεινό δισκάκι με το μονόχρωμο συχνά εξώφυλλο ανάμεσα σε μια στοίβα άλλα, χωρίς να έχει γραφτεί συνήθως τίποτα γιαυτούς, χωρίς να έχει προσπαθήσει να σε πείσει κανείς (εκτός απ'το Σπύρο ίσως) για το πόσο καταπληκτικό είναι, καταβρόχθιζες στο σπίτι καθώς το άκουγες τις πληροφορίες του οπισθόφυλλου, της ετικέττας, ακόμα και το χαραγμένο μήνυμα που συχνά υπήρχε στο τέλος των αυλακιών. Αν το τραγούδι ήταν καλό, που πολλές φορές ήταν ...παντρευόσουν. Και μετά ανέτρεχες στις λίστες των ξένων mail order καινούργιων ή μεταχειρισμένων με τους χαρακτηρισμούς της κατάστασης G, VG, EX μήπως και έχουν βγάλει και τίποτα άλλο.

Οι περισσότεροι απ'αυτούς δεν έχουν δει τα κομμάτια τους να κυκλοφορούν σε cd, τα κομμάτια τους δεν διατίθενται για downloading, πολλοί δεν εξασφάλισαν ούτε λίγες σειρές σε εγκυκλοπαίδειες ακόμα και τις πιο underground. Πολλοί παίζουν ακόμα στα bar της γειτονιάς τους, άλλοι παράτησαν τη μουσική και έκαναν οικογένειες, άλλοι πέθαναν χωρίς να κατακτήσουν το μουσικό σύμπαν. Τιμώντας όλους τους άγνωστους στρατιώτες της μουσικής, παρουσιάζω λίγα ενδεικτικά παραδείγματα. Θα μπορούσαν να είναι πολλά άλλα στη θέση τους.

THE PRATS : General Davis (Rough Trade, 81)

Τέσσερα σχολιαρόπαιδα απ'το Εδιμβούργο (Paul McLaughlin - vocals, guitar, Elspeth McLeod - guitar, Jeff Maguire - bass, Dave Maguire - drums) που τη διετία 80-81 κυκλοφόρησαν δυο singles στη Rough Trade ("1990's pop" & "General Davis") κι ένα στην Dada ("Die Todten Reyten Schnell"). Συμμετείχαν και στην πρώτη απ'τις τρεις "Earcom" συλλογές, πιο γνωστή έγινε βέβαια η δεύτερη της σειράς χάρη στα αποκλειστικά κομμάτια των Joy Division που περιείχε.

Ο Στρατηγός Δαβίδης ήταν ένας γενναίος άνθρωπος που έκανε ότι του έλεγαν, δε σκεφτόταν, δεν έκανε ερωτήσεις μέχρι που έφαγε μια σφαίρα στο κεφάλι και ησύχασε.
Όταν συνάντησε τον δημιουργό του αυτός τον ρώτησε γιατί σπατάλησε τη ζωή του, γιατί ήταν τόσο αφελής και του ζήτησε να μην τον ξαναπλησιάσει.

Ένα πικρό, αντιπολεμικό κομμάτι χωρίς κορώνες και διδακτικό ύφος. Με συγκινεί ακόμα, τόσα χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση. Όπως γράφει κι ο τύπος στο booklet του Rough Trade Post Punk 01, θέλουμε τα άπαντα των Prats σε cd τώρα!

VIVIEN GOLDMAN : Launderette (Window, 81)

Έγραφε στα NME, Sounds, Melody Maker κ.α., κυρίως για reggae, dub και τριτοκοσμικές νότες, έγραψε και τη βιογραφία του Marley, έκανε ένα πέρασμα από τους Flying Lizards και αυτό είναι το μόνο της single απ'οσο ξέρω, στη δική της Window Records. Τώρα ζει στο Μανχάταν.

Οι μουσικοί που παίζουν είναι τόσο γνωστοί που είναι απορίας άξιο πως το δισκάκι δεν είχε καλύτερη τύχη: Keith Levene των PIL κιθάρα, μπάσο, παραγωγή, John Lydon παραγωγή και οικονομική υποστήριξη, Robert Wyatt - κρουστά, Vicky Aspinall των Raincoats βιολί, Steve Beresford toy πιάνο, (έχει συνεργαστεί με μύριους - Slits, Band of Holy Joy, 49 Americans (γέλασα όταν κάποιος που τους έκανε κριτική έγραψε ...οι σχεδόν 50 αμερικάνοι), Frank Chickens, Promenaders...), ο μπασίστας των Aswad George Levi Oban και φυσικά η ίδια που τραγουδάει. Α, ξέχασα και τον Adrian Sherwood που κάνει παραγωγή στο b-side που είναι κομμάτι των New Age Steppers.

Dub pop με αστείους (για τον ιππότη που προσφέρθηκε να βοηθήσει όταν έσπασε η σακούλα της με τα βρεγμένα ρούχα στο δημόσιο πλυντήριο κι έτσι έγινε η γνωριμία) μέχρι πολύ σοβαρούς στίχους (If you can't get a hard-on get a gun - εξαιτίας αυτού δε γίνονται οι πόλεμοι;) συνεχείς αλλαγές ρυθμού, ήχοι που σε κατακλύζουν από παντού, άριστο μονολεκτικά.

1000 MEXICANS : The last pop song (Abstract, 1984)

Εισαγωγή σα νέκταρ των θεών για τους λάτρεις του μπάσου και εξαγωγή με ένα από τα καλύτερα σόλο τρομπέτας σε new wave τραγούδι, ενδιάμεσα στίχοι όπως 'γύρνα το πρόσωπό σου στο φως, θέλω να σε βλέπω, τα μάτια σου γεμάτα δάκρυα, δεν ξέρω τι να κάνω, δυνάμωσε τη μουσική, ένα τελευταίο τραγούδι, είναι το τελευταίο ποπ τραγούδι, άντε τραγούδα' δοσμένοι και συνοδευμένοι με τρόπο που σε προετοιμάζει να παρακολουθήσεις μια τραγωδία, μια τελετουργία.

Οι 1000 Μεξικάνοι ήταν οι εξής τρεις χιουμορίστες, παρόλο που δεν τους φαίνεται στο συγκεκριμένο τραγούδι, Εγγλέζοι : Michael Harding, Julian Griffin και Andrew Hobday. Έβγαλαν 4 singles και το άλμπουμ "Dance like ammunition" και διαλύθηκαν. Ο πρώτος συνέχισε ως dj/παραγωγός. Το 93 κυκλοφόρησε ένα best of τους.

Είχαν κομμάτι "Under construction" απ'το 1984, έχουν και site που είναι after construction στο οποίο παραθέτουν με καμάρι την καλύτερη κριτική που τους γράφτηκε: "το μουσικό αντίστοιχο της εθνικής Ολλανδίας των seventies με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο".

DANCING DID : The green man and the march of bungalows (Kamera, 82)

Τετράς απ'το Eversham του Worcestershire της κεντροδυτικής Αγγλίας, έχουν και σχετικό τραγούδι το "Wolves of Worcestershire". (Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί απ'τους ντόπιους ροκ τίτλους απουσιάζουν εντελώς τα τοπονύμια. Οι "Λύκοι της Κομοτηνής" μάλλον δε θα τραγουδηθούν ποτέ από ροκάδες). Βασικός τους ο Tim Harrison που μετά τη διάλυσή τους έγινε art editor του περιοδικού Q.

Για να μην ξεχνάμε και το εγκυκλοπαιδικό καθήκον, έβγαλαν τα singles "Dancing did" '79, "The haunted tearooms" '80 (τί τίτλος!), "Lost platoon" '81, "The green man and the march of Bungalows" '82 και "Badger boys" '83 το ένα καλύτερο απ'τ'άλλο. Το μοναδικό τους αριστουργηματικό άλμπουμ "And did those feet" (απ'το 'And did those feet in ancient time walk upon England's mountains green?' του William Blake) κυκλοφόρησε το '82. Η Kamera βάρεσε κανόνι, ο ιδιοκτήτης εξαφανίστηκε αφήνοντας πιστόλια παντού και η προ ετών προσπάθειά μας για έκδοση σε cd, παρά την συμφωνία με τον Tim Harrison δεν καρποφόρησε. Δεν καρποφόρησε και η προσπάθεια κανενός άλλου μέχρι σήμερα απ'ότι φαίνεται.

Τι βαράνε οι Did? Πολλοί τους ταξινομούν μεταξύ των γότθων, αλλά προτιμώ δυο άλλες αυθαιρεσίες: Gothic Jethro Tull + Folk Dead Kennedys. Διαλέξτε ανάλογα με το οικογενειακό σας background. Πολεμικοί ρυθμοί, γερά ντραμς, φυσιολατρική νοοτροπία, χιούμορ, παραμύθια, ελπίζω να πιάσατε το εννοούμενο.

TUNNELVISION : Watching the hydroplanes (Factory, 81)

Τέσσερεις έφηβοι απ'το Blackpool (Chris Anderton - φωνή, κιθάρα, Tony Ashworth - ντραμς, Paul Swindles - μπάσο, Andrew Leeming - κιθάρα) με μέσο όρο ηλικίας τα 18, με έντονη την Joy Division επιρροή, μπήκαν στο κύκλωμα της Factory χάρη στη σχέση τους με τους A Certain Ratio, σαπόρταραν τους New Order και κυκλοφόρησαν το εν λόγω single που επιμελήθηκε ηχητικά ο Martin Hannett και πήρε μόνο άσχημες κριτικές.

Παρά τις ικανοποιητικές πωλήσεις του single η Factory δεν τους κυκλοφόρησε ποτέ άλμπουμ και η διάλυση δεν άργησε να έρθει. Πρόλαβαν να κάνουν 17 συναυλίες και να ηχογραφήσουν demos που 20 σχεδόν χρόνια μετά κυκλοφόρησε σε cd 500 αντιτύπων η LTM του δαιμόνιου (αρχαγγέλιου στο εξής) James Nice.

Γιατί όμως μ'αρέσει τόσο πολύ ένα single από ένα γκρουπ που κάποιος φωστήρας δημοσιογράφος αποκάλεσε τότε "spineless heavy metal"; Ούτε spineless, oύτε heavy, ούτε metal είναι βέβαια. Έχει ωραία μελωδία, ρεφραίν, φωνή που ξεκινάει απ'το στομάχι και πιο κάτω, ωραίο snare, κιθάρες αλά Robin Guthrie στα πρώτα Cocteau Twins. Και ένα b-side, το "Morbid fear" που θα μπορούσε να είναι η πρώτη πλευρά.

Ξέρω κι έναν ακόμα που του αρέσει τόσο που έγραψε κι ένα ποίημα πάνω στο μέτρο του.
_ _ _

* Ο Μαλαθρώνας στο Ποπ και Ροκ μας είχε πορρώσει με τα αφιερώματα που έκανε σε εταιρείες όπως Rough Trade, Factory, Postcard, Object κλπ και με τις δισκογραφίες που παρέθετε μας έδινε ένα μπούσουλα για αναζήτηση.

** Στο βιβλίο του "45" ο Bill Drummond που 'έτρεχε' την Ζοο Records στο Liverpool, εταιρεία που ανακάλυψε τους Echo & the Bunnymen, θυμάται πως ο Tony Wilson της Factory από το Manchester που ανακάλυψε τους Joy Division (είχαν παίξει και σε συναυλία μαζί το '79 οι A Certain Ratio, Teardrop Explodes, OMD, Echo & the Bunnymen και Joy Division - σίγουρα έπληξαν θανάσιμα όσοι παρευρέθηκαν) τον πίεζε να μην τους δώσει σε πολυεθνική, να μην τους ξεπουλήσει για τα λεφτά και τη δύναμη του Λονδίνου, αλλά να τους κρατήσει στη Zoo όπως έκανε αυτός με τους Joy Division. O Bill δεν τον άκουσε γιατί εκτός των άλλων ήταν και άφραγκος (άευρος θα λέγαμε σήμερα) ενώ ο Tony είχε τηλεοπτική εκπομπή και λυμένο το οικονομικό του πρόβλημα.

Εγώ έγερνα προς τη σκηνή του Liverpool, καίγομαι να συμπληρώσω.