David Eugene Edwards

16 Horsepower - Strawfoot  
Δημήτρης Αρώνης (Moa Bones)

To "Strawfoot" απ'το δίσκο "Secret South" των 16 Horsepower κινείται σε μια βιβλική-σκοτεινή-bluegrass ατμόσφαιρα όπως και πολλά άλλα της μπάντας. Την πρώτη φορά που το άκουσα οι μελωδίες του και η ατμόσφαιρά του με συνεπήραν και ήταν αυτό που μ' έφερε κοντά στη μουσική του David Eugene Edwards. To "Strawfoot" σημαίνει δεξί πόδι και στην Αμερική του εμφυλίου πολλοί στρατολογημένοι ήταν αγρότες οι οποίοι δεν γνώριζαν ποιο είναι το δεξί και ποιο το αριστερό τους πόδι. Έτσι για να τους μάθουνε να παρελαύνουν θέσπισαν το hay για το αριστερό και το straw για το δεξί οπότε το σύνθημα της παρέλασης ήταν: hay foot, straw foot. Στο τραγούδι των 16 Horsepower η εν λόγω φράση πιθανόν να έχει συμβολική χρήση αντανακλώντας ουσιαστικά τη θέληση να προχωρήσεις μπροστά.

16 Horsepower - Shametown  
Φώτης Ντούσκας (A Victim Of Society)

Το "Shametown" ήταν το πρώτο single που κυκλοφόρησαν οι 16 Horsepower και πάντα η πρώτη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος δείχνει τι έχει στο μυαλό του να κάνει. Ένας drummer που παίζει κάτι μεταξύ jazz, country και bluegrass με το μπάσο να έχει ένα ρυθμικό give and take με τα drums, η κιθάρα με το μπάντζο να ενώνονται για να μας δείξουν τι θα ακολουθήσει από τον David Eugene Edwards, που σαν ιεροκήρυκας τραγουδάει πάνω στον ρυθμό που αλλάζει από το ένα μέρος του τραγουδιού στο άλλο και μας δίνει το πιο χορευτικό τραγούδι των 16 Horsepower. Σε αντίθεση με το ύφος του τραγουδιού, οι στίχοι, ενώ στην αρχή θυμίζουν ένα κανονικό folk κομμάτι, στο τέλος του τραγουδιού μένει αυτή η σκοτεινή αίσθηση που έκανε τoν David Eugene Edwards, τους 16 Horsepower και τους Wovenhand αυτό που είναι...

16 Horsepower - Harm's Way  
Παναγιώτης Μπάρλας (Fractal Press, Intersonik Radio)

Επιλέγω το συγκεκριμένο τραγούδι από το δίσκο "Sackloth 'n' Ashes" με τον οποίο γνώρισα και αγάπησα τη στοιχειωμένη ερμηνεία του και τη σκοτεινό συνθετικό ταλέντο του κ. Edwards. Εκείνη την εποχή ο Eugene συνυπέγραφε τα τραγούδια με τους Tola και Soll. Ξεχωρίζει ο ήχος της Chemnitzer concertina (που στα credits αναφέρεται ως bandoneon). Ένας ήχος που με στέλνει πάντα δεκαετίες πριν, κάπου στη Ζάκυνθο. Εκεί που τα δειλινά σκούραιναν από το ακορντεόν ενός αιωνίως ερωτευμένου γέροντα. Φυσικά δεσπόζει η ερμηνεία του προφήτη της Goth-Americana, ο οποίος στους στίχους του συγκεκριμένου τραγουδιού εμφανίζει την ελάχιστη υποδιαίρεση του αμερικάνικου καπιταλισμού: Τον θρησκόληπτο αμερικάνο "νοικοκυραίο", του 19ου αιώνα.

Wovenhand - Blue Pail Fever  
Spyreas Sid (Cyanna Mercury)

Δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω εύκολα ένα μόνο κομμάτι, από μια μπάντα με τέτοια άρνηση να ρίξει το επίπεδο του έργου της κάτω από ένα κατώφλι, που για τις περισσότερες εκεί έξω είναι άφταστο ακόμα και σαν αποκορύφωμα της πορείας τους. Εκτός αυτού, μιλάμε για μια μπάντα που σε κάθε δίσκο στήνει και ένα άλλο σύμπαν. Οπότε αναγκαστικά θα το πάω βιωματικά και θα επιλέξω το πρώτο τραγούδι που με "ανάγκασε" να ψάξω τους ακατάληπτους στίχους του, που κινούνται ανάμεσα στο ρεαλιστικό διήγημα και την αφηρημένη εικονογραφία, απομνημονεύοντας τους σαν σκηνές από φιλμ. Πώς να είναι να κοιμάσαι στο ξενοδοχείο Montana, στο El Matador της Louisiana άραγε; Άραγε υπάρχει καν αυτό το μέρος;

16 Horsepower - Brimstone Rock  
Καρολίνα Τσιρογιάννη (Stagespotting Concert & Music Photography)

Η πρώτη μου ''επαφή'' με τους Woven Hand ήταν πριν κάποια χρόνια σε ένα live τους στο Block 33. Eντυπωσιάστηκα αμέσως με την μουσική τους - κάτι που γίνεται σπάνια όταν δε γνωρίζεις μια μπάντα - όπως και με αυτό το ''κάτι'' που έβγαζε ο David πάνω στη σκηνή. Μετέπειτα ανακάλυψα και τους 16 Horsepower που μου άρεσαν εξίσου. Αν θα έπρεπε να επιλέξω ένα τραγούδι σαν αγαπημένο, αυτό θα ήταν το "Brimstone Rock" από 16 Horsepower.

Wovenhand - The Refractory  
Άννα Κάτσα (CTS Productions)

Πώς μπορείς να ξεχωρίσεις τον μεγαλύτερο θησαυρό από το μουσικό θησαυροφυλάκιο του David Eugene Edwards; Θα μπορούσα να επιλέξω τουλάχιστον 3-4 κομμάτια από κάθε 16 Horsepower και Wovenhand δίσκο. Επειδή όμως πρέπει, θα τολμήσω να επιλέξω τον νεότερο έρωτα, λαμβάνοντας πολύ σοβαρά υπόψη πως ο παλιός ή ακόμα καλύτερα ο πρώτος είναι αλλιώς και δεν ξεχνιέται ποτέ!

Με έχει εκπλήξει ευχάριστα το γεγονός ότι σε αντίθεση με τους περισσότερους καλλιτέχνες, ο Edwards, όσο μεγαλώνει γίνεται και πιο heavy, γιατί το "Refractory Obdurate" είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο heavy δίσκος του.

Εκείνο το οποίο κάνει το "The Refractory" τόσο μουσικά μοναδικό (χωρίς να εστιάζω στους στίχους), είναι το γεγονός ότι συνδυάζει την οικία γλυκόπικρη μελαγχολία, χαρακτηριστικό του ήχου των Wovenhand με ηλεκτρικό δυναμισμό. Κάθε φορά που το ακούω είναι σαν να μου λέει "για όλα όσα πονέσαμε, ήρθε η ώρα να δικαιωθούμε" με τσαμπουκά πλέον!

16 Horsepower - Haw  
Δημήτρης Ιωάννου (Bokomolech)

Όταν το mic μου ζήτησε να γράψω δυο λόγια για το αγαπημένο μου κομμάτι από τους 16 Horsepower ή τους Wovenhand, αμέσως ήρθα αντιμέτωπος με μια σειρά από διλήμματα που ξεδιπλώνονταν σαν μπαμπούσκες: να δεχτώ ή όχι; για τους μεν ή για τους δε; γι' αυτόν τον δίσκο ή για τον άλλο; και για ποιο τραγούδι τελικά; Όλα ανάγονταν στο ότι δεν είχα παθιαστεί ποτέ με καμία από τις δύο μπάντες, αλλά τις εκτιμούσα πολύ για να αρνηθώ. Έτσι, αποφάσισα ότι ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να πάρω τους τρεις δίσκους τους που έχω και να τους ξανακούσω. Και συνειδητοποίησα ότι, μπορεί τα τραγούδια που παίζει το εσωτερικό μου ραδιοφωνάκι συχνότερα να είναι το "My Russia" και το "Wooden Brother", αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το Sackloth 'n' Ashes: για τον τρόπο που μεταφέρει τον ακροατή σε έναν τόπο κι έναν χρόνο που μοιάζουν απολύτως αναγνωρίσιμοι και συγκεκριμένοι και ταυτόχρονα ονειρικοί ή μυθικοί, για τον τρόπο που συνδυάζει τους Gun Club και τις μουσικές παραδόσεις των πιο μυστηριακών, καθυστερημένων κοινοτήτων της βαθιάς Αμερικής, για τον τρόπο που παραμένει σκοτεινό, ερμητικό και τρομακτικό, όχι με τα συνηθισμένα τεχνάσματα, αλλά αντίθετα με ένα ασταμάτητο, αμείλικτο υψίσυχνο σφυροκόπημα σε φρενιτώδεις ταχύτητες. Μπορείς να αγαπήσεις έναν εφιάλτη; Μάλλον όχι, αλλά -διάολε- κάθε φορά που ακούω το "but baby don't look down, keep your, keep your arms around me" ανατριχιάζω ολόκληρος.

Οπότε, θα πω το "Haw".

16 Horsepower - Day of the Lords  
Βασίλης Αθανασιάδης (No Man's Land, Terrapin)

Οι 16 Horsepower μου αρέσουν πολύ, Wovenhand για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακούσει και πολύ. Το αγαπημένο μου τραγούδι από τους πρώτους είναι η διασκευή τους στο Day of the Lords των Joy Division. Μου φαίνεται υπόδειγμα cover version, που υπερβαίνει μ' ένα μυστηριώδη τρόπο το υπερβατικό πρωτότυπο τραγούδι - μια επανερμηνεία συγκρατημένη και παθιασμένη μαζί. Ισορροπία και μέτρο.

Wovenhand - Corsicana Clip  
Πέτρος Fuzzhead Βυζούκης (The Fuzzy Nerds)

Από τις πρώτες νότες του ξύλινου μπάντζο-μαντολίνο-γιουκαλίλι-something του David Eugene Edwards στο Corsicana Clip αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ υπάρχει κάτι μεγάλο και αρκούντως σκοτεινό που υφέρπει στη μελωδική γραμμή... τόσο σκοτεινό και αινιγματικό που δείχνει από μόνο του ικανό να στοιχειώσει. O David Eugene Edwards ξέρει καλά αυτό το μονοπάτι... το έχει δείξει ξανά και ξανά και το δέχεσαι όπως είναι ξανά και ξανά, απλά και κατανυχτικά σαν μια παράξενη ιεροτελεστία στην οποία αν και ποτέ δεν στάθηκες μάρτυρας, νιώθεις πως κάτι έχει να σου πει "στη δική σου" γλώσσα... το καταλαβαίνεις άμεσα. Σε "παίρνει" και σε πηγαίνει χωρίς πολλά, πολλά.

Το ταξίδι εδώ είναι επιβλητικό. Επιβάλλεται να είναι επιβλητικό. Έρχεται έτσι αβίαστα. Και κάπως έτσι γεννιούνται εικόνες...

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντάς το ήταν ένας Edwards σε ρόλο φρικαρισμένου, από τη "μέθεξη" του Θείου, ιεροκήρυκα από αυτούς που βλέπεις ως καρικατούρες σε αμερικάνικες ταινίες και αναρωτιέσαι... φρικαρισμένου κλείνοντας... καθώς ενώ ξεκινά η "πνευματική προπαγάνδα" με μια κάποια πιο ήρεμη και σταθερή διάθεση επιβολής - πάντα επιβολής - που σταδιακά δείχνει να παίρνει τα πάνω της, τελικά καταλήγει σε μια φρενήρη, αλλόκοτη εκδοχή της, σχεδόν επιθετική.

Ο ήχος είναι από μόνος του πολύ ιδιαίτερος... έντονο feedback και reverb στις κιθάρες, στιβαρό drum n' bass που θυμίζει κάτι από ομάδα ανθρώπων "έτοιμων για όλα" που κινούνται έντονα αλλά σταθερά μαζί ως σύνολο και μια φωνή που έρχεται από μακριά, ίσως από "ψηλά"... επιβλητική, αινιγματική και καθοδηγητική...

Θα σταθώ σε 2 χαρακτηριστικά σημεία... στην αρχική εκπληκτική μελωδική φράση του μπάντζο που "δένει" τα πάντα απίστευτα όμορφα, με την κατάλληλη ροή, και στη γεμάτη feedback και τόνους delay κατάληξη του Corsicana Clip, που αντηχεί λίγο πιο light εκδοχές των youth, αλλά εκδοχές των youth με ολίγον από αμερικάνικη επαρχία μάλλον μακρινών εποχών, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό...

Ο στίχος αινιγματικός, αλλά γεμάτος συμβολισμούς και δυνατές εικόνες... τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής; Σίγουρα κάτι που ξέρει μόνο ο ίδιος... οι υπόλοιποι απλώς υποθέτουμε βάσει των εικόνων που ήδη έχουμε ο καθένας πλάσει... εικόνων πολύ διαφορετικών για τον καθένα, καθώς έκαστος "μεταφράζει" και εικονοποιεί τους δικούς του δαίμονες... και το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τη δύναμη να φέρει στην επιφάνεια πολλές καλά κρυμμένες τέτοιες εικόνες...

Wovenhand - Truth  
Απόστολος Βαρνάς (Off Radio)

"Oh, it's a strange day In such a lonely way"

Το βαθύ φθινόπωρο του 2009 λίγο πριν την τότε επικείμενη συναυλία των Wovenhand μετά από ένα ακόμα πιο βαθύ ξενύχτι είχαμε πάρει με την Μέμα Μπινοπούλου και τον Άρη Καραμπεάζη την αυθόρμητη απόφαση για μια από κοινού εκπομπή-αφιέρωμα στον κύριο Edwards ειδικά και στην Americana γενικά. Στην διάρκεια αυτού του τρίωρου μαραθώνιου που σχεδόν τίποτα δεν είχε μείνει ασχολίαστο και οι ατάκες του Άρη έπεφταν με την συχνότητα των τωρινών φθινοπωρινών βροχών είχε γίνει ιδιαίτερη αναφορά στις πετυχημένες διασκευές του Edwards και δη σε αυτές των Joy Division και στο γεγονός ότι ο Μπάμπης Αργυρίου στην θρυλική εμφάνιση των 16 Horsepower το 1998 είχε αναγνωρίσει το "Day of the Lords" πριν ακόμα η ουρίτσα της πρώτης νότας εγκαταλείψει τα τύμπανα. Ένα χρόνο αργότερα στο "The Threshingfloor" ο D.E. Edwards εφαρμόζει ακόμα μια φορά την ιεροτελεστία του γδυσίματος μέχρι το κόκαλο και της κατόπιν ευλαβικής, καθότι πηγάζει από αυθεντικό σεβασμό, επανένδυσης με τα δικά του άμφια και αρώματα σε ένα αδικημένο άσμα από έναν ακόμα πιο αδικημένο πρώτο δίσκο των New Order.

16 Horsepower - American Wheeze  
Μπάμπης Αργυρίου

"Σου έχω τους νέους Creedence Clearwater Revival με ολίγη από Dylan της θρησκομανούς περιόδου του. Τους θέλεις ή να τους πάω στη Geffen;" Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι ο μάνατζέρ τους έπεισε την A&M να τους υπογράψει. Από κει και πέρα δεν μπορώ να καταλάβω πως μια εταιρεία χωρίς προβλήματα διανομής απέτυχε να πουλήσει τη μουσική τους, αυτή τη μουσική, και τους αποδέσμευσε μετά το δεύτερο δίσκο.

Θυμάμαι καθαρά πως είδα το πρώτο cd τους στο φαξ με τις νέες κυκλοφορίες της Polygram και παρήγγειλα ένα αντίτυπο για να τους δοκιμάσω. Το σχόλιο πιθανόν έλεγε κάτι για το είδος της μουσικής τους κι αυτό ήταν αρκετό, τότε που οι πωλήσεις δίσκων ήταν στο peak τους. Το πακέτο ήρθε στο δισκάδικο το μεσημέρι της Τρίτης, εγώ το απόγευμα κάθισα για δουλειές στο σπίτι και το άλλο πρωί οι συνεργάτες μου Κώστας και Λάζαρος που το άκουσαν, μιλούσαν με ενθουσιασμό για το δίσκο που ανακάλυψαν. Αρχίσαμε να το προτείνουμε σε όλους και έκτοτε δεν έλλειψε ποτέ απ' το στοκ μας.

Το πρώτο ασυνήθιστο στοιχείο του δίσκου ήταν η λέξη sackcloth στον τίτλο, λέξη που δεν είχα ακούσει νωρίτερα, ούτε συνάντησα ξανά. Μετά ήταν το μπαντονεόν ή όπως αλλιώς λέγεται το συγκεκριμένο αδερφάκι του, και η φωνή που σε ανατρίχιαζε.

Στην πρώτη ακρόαση του "Λινάτσα και στάχτες" ξεχώρισα τον "Αμερικάνικο συριγμό" που ακόμα εντάσσω ανάμεσα στ' αγαπημένα μου. Ξεκινάει μ' ένα τρεμουλιαστό ρυθμό που όμως δεν παράγεται από τα όργανα της rhythm section και κάθε λίγα δευτερόλεπτα προστίθεται όργανα και φωνή και ένταση και βγαίνουν και ξαναμπαίνουν και κάπου ακούγεται ένα and if i die by your hand και... και... Μόνα τους βέβαια δεν λένε τίποτα όλα αυτά. Το μυστικό του τραγουδιού βρίσκεται σε κάτι υπερβατικό που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις, είναι το συστατικό που κάνει τα μεγάλα τραγούδια να ξεχωρίζουν. Μαγικό άγγιγμα, χάρισμα, ταλέντο, έμπνευση, θεϊκή παρέμβαση, πες το όπως θέλεις· ο David Eugene Edwards το έχει, όσοι μας συγκινούν βαθιά το έχουν, οι υπόλοιποι τζάμπα παιδεύονται.