Lee Ranaldo (and Sonic Youth)

Lee Ranaldo & The Dust - Blackt Out  
Γιάννης Αβραμίδης (This is Nowhere, De Sades)

Είναι Νοέμβρης του 2013, ο Ranaldo περιοδεύει με τους Dust στην Ευρώπη για να προμοτάρει το "Last Night on Earth" και εγώ ταξιδεύω με την Αγνή Ζάχαρη προς Βερολίνο για να τον δούμε live.

Μπυρίτσες ένα βράδυ πριν το live, σε random bar του Βερολίνου. Έχω πρήξει την Αγνή με ιστορίες για τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής μου, που μένει εδώ και χρόνια στο Βερολίνο και χωρίσαμε λόγω απόστασης και επιπολαιότητας και αχ και βαχ και "που να την πετύχει κανείς σ' αυτό το χάος;" και "όλα μάταια" και μπλαμπλαμπλα...

Μέσα στις μπύρες, την γκρίνια και την κάπνα, σε κάποια φάση σηκώνω το κεφάλι μου και τη βλέπω μπροστά μου. Παραλήρημα; Γαμημένο κάρμα; Blinkblink. Blackt out..

Το επόμενο βράδυ πήγαμε στο live μαζί. Το "Blackt Out" προφανώς και ήταν η καλύτερη στιγμή της βραδιάς. Σε ένα μήνα + ξαναβρεθήκαμε. Και από τότε είμαστε μαζί. Thanks Lee..

Sonic Youth - Death Valley 69  
Δ. Κ. Στεφανόπουλος (Stained Veil - Yell-o-Yell - Σπυριδούλα - Blues Gang - Soul Fingers)

Ήμουν πάντα με το Παραλήρημα.
Tου Μάγου της φυλής, που αρρωσταίνει Αυτός γιά να γίνεις Εσύ καλά.

1985, νύχτα στη Θεσσαλονίκη, 04.00, άϋπνος και κουρασμένος.
Στα βρώμικα σεντόνια μου, μαζί με ξεραμένα φαγητά, γόπες, τρελαμένες ορμόνες και μυρωδιές από τα μεθύσια στο Berlin, κυκλοφορούσαν οι κατσαρίδες από το Youth of America, το Confusion is Sex, το Filth, το Prayers on Fire.

Kύλησε η κασέτα του Θόδωρου με το Bad Moon Rising των Sonic Youth.
/ 08. Death Valley 69 / Εχεις δίκιο. Είμαστε βαθειά μέσα στην Κοιλάδα. Δεν το ήθελα. Φώναζε. Έβαλα άμμο στο στόμα μου. Ήλιος στα μάτια σου. Κτύπησα. / Οι Sonic Youth με τη Lydia /

Με κατάπιε για πάντα η Κοιλάδα
Με κατάπιαν για πάντα και οι Sonic Youth

Παντοτινός οπαδός της χεντριξιακής δημιουργικής σύγχυσης και της κολτρεϊνικής ελευθεριότητας, ξαναεύρισκα στους Wipers, στους Sonic Youth, στους Swans, στους Birthday Party αυτές τις αέναες θυσίες που απαιτούσε η μουσική για να ανατάξει τις δυνάμεις της απέναντι στην σκοτεινή δεκαετία του 80, τις ερημίες των πόλεων και την πενία των καιρών της Θάτσερ και του Ρήγκαν.

Το θορυβικό παίξιμο συχνοτήτων, η εκκωφαντική ποίηση του Gira και του Cave, οι συριστικές εμμονές του Roland Howard, η οργίλη πνευματικότητα του Greg Sage, οι πρωτόγνωροι κιθαριστικοί πειραματισμοί και νέες αρμονίες των Lee Ranaldo και Thurston Moore, των δύο πνευματικών παιδιών του Glenn Branca, οι μίνιμαλ λούπες των Suicide, μαγείρευαν το βάλσαμο που με βοήθησε να αντέξω τα δύσκολα εκείνα χρόνια, να καταλάβω πιο καλά τη μοναξιά, τη σκοτεινή συντροφικότητα, το υποκριτικό βλέμμα της νέας φαύλης κομματικής Ελλάδας. Τα στούντιο στα Λαδάδικα είχαν πάρει φωτιά, δεν είχε πλακώσει η λαίλαπα της διασκέδασης ακόμα. Ετοιμάζαμε με τους Stained Veil το Livin on Leavin. Μια κρυφή γλυκιά κάψα μεταφερόταν στην πόλη. Οι Fear Condition, οι Γκούλαγκ, τα Μωρά, οι Τρύπες, οι Villa, οι Yell-o-Yell, και άλλοι και άλλοι και άλλοι πολλοί κυκλοφορούσαν σε συλλεκτικές συναισθηματικές ερασιτεχνικές κασέτες, από χέρι σε χέρι σε βαμμένα από έξαρση πρόσωπα, από υπόγειες διαδρομές σε ανείπωτες ελπίδες για αυτά που μας αφορούσαν. Δεν ήταν κάτι καινούργιο, πάντα έτσι γινόταν. Ήταν όμως πιο δυνατό από άλλες φορές. Έτσι νομίζαμε.

Eίδα τους Sonic Youth στο Ρόδον και την Kim Gordon όταν έπαιξε με το γκρουπ της Lydia Lunch. Στη Φρεαττύδα τους περίμενα, μπροστά, ώρες. Είχα φυλάξει ένα μικρό μπουκαλάκι νερό σε μια εξωτερική τσέπη. Όταν βγήκαν δεν θυμάμαι, μόνο καιγόμουν και βυθίστηκα στο ταξίδι, όπως παλιά.

Η Διοργάνωση έριξε νερό στην άμμο δημιουργώντας μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Όσοι ήμασταν μπροστά πνιγήκαμε. Σαν να μας είχαν χώσει άμμο στο στόμα. Φώναξα στην Gordon "Death Valley 69". Ήταν το επόμενο κομμάτι, το πιο δαιμονισμένο όλου του σετ. Όχι επειδή με άκουσε, αλλά επειδή οι Θεοί τα ξέρουν όλα ακόμα και τις πιο κρυφές μας επιθυμίες. Αγκάλιασα δυο νέα παιδιά δίπλα μου κραυγάζοντας με όλη μου τη δύναμη τους στίχους. Μετά έβγαλα το φυλαγμένο μπουκαλάκι με το νερό και το μοιραστήκαμε. Τους θυμάμαι ακόμα.

Οι Sonic Youth, επίσημα, έχουν πάψει να παίζουν ως γκρουπ από το 2011. Το 2012 κυκλοφόρησαν το Smart Bar-Chicago 1985. Η ηχογράφηση είναι από μία κασέτα. Όπως παλιά : DIY. Όπως παλιά : οργισμένοι, ατέλειωτοι, σκληροί, πειραματικοί όσο ποτέ, ομάδα αναφοράς για όλο το no wave και experimental κίνημα στη μουσική, μοναδικοί. Έτσι τελειώνουν; Επιστρέφοντας στον εαυτό που δεν έχουν πιά; Ισως. Στην ηχογράφηση γεμίζουν πάλι το στόμα με άμμο για να περάσουν στην άλλη όχθη, να τους θυμούνται ως συνομιλητές του Θανάτου. / 02.Death Valley 69 / Ακατέργαστο, αληθινό, γρήγορο.

Οι Πρωτοπόροι του Θορύβου είναι πάντα εδώ.

Στις 27 Οκτωβρίου 2014 ο Lee Ranaldo θα βρεθεί στην Αθήνα για ένα ακουστικό σετ. Θα είμαστε όλοι καθιστοί να ακούσουμε τις διδαχές του για το παίξιμο της κιθάρας. Θα έχει και support.

Τον είδα στις φωτογραφίες με το νέο του γκρουπ, μαζί με τον Steve Shelley, και να βολτάρει με τη Meredith Monk. Και τον Thurston Moore με το δικό του να φλερτάρει με το metal και την Kim Gordon με το δικό της.

Coming down
Sadie I love it
Now now now
Death Valley '69
"Hi death, it's been a long time"
"Nothing to lose"
"Don't die"

Θα είμαι πάντα στην Κοιλάδα.
Για όσους ζούμε εκεί.

Sonic Youth - Teenage Riot  
Moss Doe (Jane Doe)

Δεν είναι λίγο, ξέρεις, να ζεις μέσα στην ομορφιά των μελωδιών, των σωστών αρμονικών, των τέλειων φωνητικών ακροβασιών και να έρχεται κάποιος να κλωτσάει με οργή αυτό το κουβά και να χοροπηδάει με μανία μικρού αλητάμπουρα πάνω στα ερείπια όλων όσων ήξερες στα 14 σου χρόνια για τη "καλή" μουσική.

Έρχονται τα πάνω-κάτω και στριφογυρίζει το στομάχι και το μυαλό και αναρωτιέσαι: "πώς γίνεται το σύμπαν σου, που είναι γαλουχημένο με τις αγγελικές πενιές του Gilmour και τους ουράνιους λαρυγγισμούς του Mercury, να συγκλονίζεται/ συνταράσσεται/ ανατινάσσεται ακούγοντας τη βρωμιά και το ακατέργαστο παραμιλητό των Sonic Youth;"

Υπάρχει κάλλος στο υπνωτιστικό ξεκίνημα του "Teenage Riot", υπάρχει πάθος, ένταση, κάτι που σου υπενθυμίζει πως είσαι ζωντανός στον πραγματικό κόσμο. Καθώς το κιθαριστικό ριφ κρατάει μέχρι την αιωνιότητα και οι λέξεις αιωρούνται σκορπισμένες με άφατο τουπέ από το στόμα ενός νεαρού που δεν θα κατακτήσει τον κόσμο και το ξέρει. Όμως είναι έτοιμος να παλέψει, να γίνει το μεγαλύτερο τσογλάνι, για να μην τον κατακτήσει αυτός ο κόσμος.

"Time to get it, before you let it get to you". Όλα χορεύουν γύρω από αυτό το στίχο. Αδέξια, άγαρμπα... εφηβείες που γκρεμοτσακίζονται, σαραντάρηδες με μεγάλες κοιλιές και ακόμα μεγαλύτερες καταθλίψεις, εκείνοι που ονειρεύτηκαν καλύτερους κόσμους κι εκείνοι που διαλύθηκαν στη προσπάθεια να αλλάξουν τη πλάση ή απλά τη ζωή τους. Ένα θυμωμένο μανιφέστο 11 λέξεων, μια πεισμωμένη παρακαταθήκη όχι για τις γενιές που θα έρθουν αλλά για εκείνους που θα ψάξουν έναν τρόπο να πούνε "ως εδώ".

Ως εδώ και για μένα και για τα μελωμένα χρόνια της εφηβείας που είχε ακίνδυνα τραγούδια και ακίνδυνες μουσικές. Είχε έρθει η ώρα να αναμετρηθώ με κάτι ψηλότερο, δυνατότερο και πιο τρομακτικό από μένα. Και να χάσω. Και να πω δεν πειράζει. Έχω μουσικές για να με μαζέψουν από το πάτωμα όταν συνθλιβώ.

Sonic Youth - Silver Rocket  
Γιώργος Φερτάκης (Used Records + Music Society Radio)

"Αδερφέ καλημέρα, μου ζήτησε ο Μπάμπης να γράψω 50-100 λέξεις για το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Sonic Youth και το "Silver Rocket" ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.

Πάντα σου άρεσαν περισσότερο από ότι σε εμένα, λογικό, εσύ έπαιζες κιθάρα, εσύ μπορούσες να καταλάβεις καλύτερα το πόσο σωστά δομημένος είναι αυτός ο θόρυβος μέσα στην μέση του κομματιού, φαντάζομαι θα είχες προσέξει και πόσο όμορφα ο Thurston Moore ξεπετάει την πρώτη λέξη κάθε επόμενου στίχου μέσα στον προηγούμενο, εσύ διάλεξες να καβαλήσεις τον πύραυλο και να μας αφήσεις με μια τρύπα στην τσέπη.

Κατά μια έννοια συνέβαλες στο να γίνει "το αγαπημένο" από "αγαπημένο". Με έβγαλες και από την δύσκολη θέση γιατί αν έμπλεκα με το Goo....καλά ξεμπερδέματα. Ευχαριστώ."

Sonic Youth - Beauty Lies in the Eye  
Nick Brave (Minor Mine)

Όμορφες και έντονες ονειρικές εικόνες, έρωτας, γλυκιά μελαγχολία και στιγμές του μοναδικού.

Πολύχρωμα συναισθήματα που ξεχειλίζουν με λόγια και ένας πόθος που υποβόσκει. Ηλιαχτίδες, λιβάδια και ανθισμένα λουλούδια στο κάδρο. Κάπου εκεί είναι κρυμμένη και η ευτυχία.

Τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτήν την εικόνα.

Η μουσική δένει με τους στίχους και δημιουργούν μαζί μια ιστορία που είναι στην ουσία ένα όνειρο που το βλέπεις μπροστά σου και μοιάζει τέλειο, αλλά την ίδια στιγμή ανεκπλήρωτο.

Πλησιάζει όλο και περισσότερο, το πιστεύεις, νιώθεις σίγουρος και χαμογελάς, αλλά σιγά-σιγά γίνεται όλο και πιο αχνό και στο τέλος χάνεται.

Hey baby
Hey sweetheart
Hey fox come here
Hey beautiful
Come here sugar

Η αίσθηση που μου δημιουργεί αυτό το τραγούδι είναι όμοια μ' αυτήν ενός καλοκαιρινού απογευματινού ονείρου, που όταν ξυπνάς νιώθεις ότι δεν ήθελες να τελειώσει ποτέ και σου μένει η γεύση του για πολύ πολύ καιρό...

Lee Ranaldo & Leah Singer - Paperbox/ Tickertape (DRIFT dvd)
Γιάννης Τ. (GAB Productions)

Έτυχε να παρακολουθήσω στις 9 Οκτώβρη την διάλεξη/ performance της Lydia Lunch για το No-Wave στο πλαίσιο μιας σειράς ανοιχτών στο κοινό εκδηλώσεων/ομιλιών που διοργανώνει βρετανικό πανεπιστήμιο με αντικείμενο έρευνας Post-Punk Then & Now. Η Lunch όπως και ο Foetus πχ ή οι Ministry Of Wolves, οι Throbbing Gristle και ο Billy Childish είναι πλέον institutional - η αιτία που σε μια τέτοια λίστα δύσκολα θα συμπεριλάμβανόταν οι Sonic Youth ίσως να κρύβετε σε μια από τις αποστροφές της Lydia: "Θες να κάνεις λεφτά; Ε, τότε κάνεις τον ίδιο δίσκο τα τελευταία 20 χρόνια...- Cave, Youth κοκ."

Όση είναι η κακία άλλη τόση είναι και η αλήθεια... Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που κάποιος θα εξεπλάγη από τις επιλογές των Sonic Youth - το γεγονός ότι άσχημο δίσκο (με εξαίρεση ίσως το Confusion Is Sex) δεν έχουν κυκλοφορήσει μάλλον ποτέ, απλά επιτείνει την αμηχανία - όπως άλλωστε και η έως και κατανοητή δυσκολία του σημερινού 20χρονου να κατανοήσει το γιατί αυτοί κάποτε ταυτιζόταν με το noise-rock.

Ασχέτως με τα προηγούμενα, τα 3/5 του πρώτου ομώνυμου EP τους και σχεδόν ολόκληρα τα Goo και Dirty θα μπορούσαν άνετα να γεμίσουν ένα προσωπικό top-ten αν και θα είχαν να ανταγωνιστούν μια ντουζίνα από τα ενδιάμεσα και αρκετά από όσα ακολούθησαν.

H Lydia, επίσης ασχέτως με τα προηγούμενα, εγκωμίασε τη συνεισφορά του Lee Ranaldo στο δικό της No Excuse και άφησε να διαφανεί μια γενικότερη εκτίμηση προς το πρόσωπο του - αναμενόμενο, αν δεις τις κατά καιρούς εξω-SonicYouth-κες δραστηριότητες/ επιλογές του κι πόσο αυτές υπηρετούν τον όρο conceptualist (με τον οποίο και η ίδια αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται).

Αν και όχι πάντα με ενδιαφέροντα αποτελέσματα: πχ στο πρώτο του προσωπικό δίσκο From Here To Infinity με τα "κλειδωμένα" αυλάκια του βινυλίου το concept είναι πολύ πιο ενδιαφέρον στο χαρτί από τον ίδιο τον δίσκο - το άκρως αντίθετο με το DVD + βιβλίο Drift στο οποίο και καταγράφετε η ύστερη/σχεδόν τελική μορφή ενός μακροχρόνιου, από κοινού με τη σύντροφο του Leah Singer, πρότζεκτ.

Το Drift είναι μια audio/ visual "εγκατάσταση" του ζεύγους Ranaldo/ Singer με την οποία περιοδεύαν σποραδικά από το 1991 και για 15 σχεδόν χρόνια σε γκαλερί, μουσεία και art spaces σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Η Singer χρησιμοποιούσε ταυτόχρονα δυο μεταποιημένους προτζέκτορες των 16mm για την προβολή των φωτογραφιών της και ο Ranaldo απήγγειλε μια σειρά από ποιήματα του συνοδεία κατά βάση σκελετικών κιθαριστικών loops και βόμβων.

Στο Paperbox/Ticker Tape η αφήγηση της καινούργιας καθημερινότητας ενός Νεοϋορκέζου μερικές μέρες μετά την 11η Σεπτέμβρη (υποβοηθούμενη από την υποψία ενός θρηνητικού κιθαριστικού "ριφ" και τα επαναλαμβανόμενα και στοχευμένα projections τις Singer) είναι κι από μόνη της ικανή να εκφράσει το τέλος της αθωότητας - η τυχαία ανακάλυψη μιας παρατημένης σε ένα γραμματοκιβώτιο εφημερίδας που κυκλοφόρησε στις 9/11 αντιπαρατιθέμενη με την σκόνη και την οσμή της καταστροφής αρκεί για να καταδείξει την τραγικότητα της συνειδητοποίησης ότι the world was a different, decisively more innocent place...

Απόσπασμα από το drift (το Paperbox/Tickertape δεν υπαρχει στο youtube)  

Sonic Youth - Eric's Trip  
Φίλιππος Νέζερ (Arte Fiasco)

Σε ένα συγκρότημα σαν τους Sonic Youth, που ανέκαθεν λειτουργούσε γύρω από τον δημιουργικό άξονα της Kim Gordon και του Thurston Moore, ο Lee Ranaldo φάνταζε πάντα ως ο George Harrison της υπόθεσης. Και όμως, στο Eric's Trip, το πέμπτο κομμάτι του καλύτερου ίσως art-punk δίσκου όλων των εποχών (Daydream Nation), γίνεται εμφανές το πόσο διαφορετικό συγκρότημα θα ήταν οι Sonic Youth χωρίς την συμβολή του Lee Ranaldo.

Εν αντιθέσει με τα κομμάτια της Kim και του Thurston, οι συνθέσεις του Lee Ranaldo, τόσο στους Sonic Youth όσο και στις σόλο δουλειές του, μαρτυρούσαν πάντα μια διαφορετική αφετηρία αισθητικής: αναφορές στους καλλιτέχνες και την εναλλακτική σκηνή της δεκαετίας του 1960, beat ποίηση και μία μόνιμη αντιπαράθεση του μελωδικού με την γοητεία του θορύβου, χαρακτηριστικό των μουσικών γούστων του Lee.

Για όσους έχουν χαρεί τους Sonic Youth live, το Eric's Trip αποτελούσε ούτως ή άλλως μία από τις δυνατές στιγμές της συναυλίας: ο Thurston έπιανε μια μπαγκέτα και βίαζε την κιθάρα του, o Lee έπαιρνε θέση στο μικρόφωνο, και αν ήσουν τυχερός και το κομμάτι ήταν προς το τέλος του set, ακολουθούσε και μια ωραία καταστροφή οργάνων στο τέλος του κομματιού. Κάπως έτσι το άκουσα και εγώ, πριν καν αγοράσω τον δίσκο που το εμπεριέχει.

Από τον τίτλο και μόνο, προφανώς είχα καταλάβει ότι το κομμάτι αναφερόταν σε κάποιον Eric ο οποίος είχε μια κάποια κακή ή τουλάχιστον λίαν ενδιαφέρουσα περιπέτεια με ένα tab από LSD. Πέρα από αυτό, ουδέν. Πάντως πίστευα ότι πρέπει να ήταν πολύ καλή περιγραφή του πώς είναι να παίρνει κανείς LSD, από τους στίχους που καταλάβαινα ( Ι can't see anything at all, all I see is me - I'm over the city, fucking the future, I'm high and inside your kiss).

Και δεν ήταν παρά μερικά χρόνια μετά, ενώ παρακολουθούσα για πλάκα ένα μάθημα ιστορίας του κινηματογράφου σε κάποιο πανεπιστήμιο, που όλα γίνανε ξεκάθαρα: ο καθηγητής εκείνη την μέρα επέλεξε να προβάλει την ταινία-ορόσημο του Andy Warhol, Chelsea Girls. Και εκεί που παρακολουθούσαμε τους θαμώνες του Factory να παρελαύνουν μπροστά στον φακό του Warhol σε γοητευτικό ασπρόμαυρο, ξαφνικά η ταινία εκρήγνυται σε χρώμα, και ένας τύπος ονόματι Eric (Emerson, θαμώνας του Factory, που όπως πολλοί πέθανε νωρίς το 1975) αρχίζει να μονολογεί στην κάμερα, προφανέστατα υπό την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών. Μάλιστα, κύριε Ranaldo.

To Eric's Trip παραμένει το αγαπημένο μου κομμάτι όχι μόνο του Lee Ranaldo, αλλά των Sonic Youth γενικώς. Και εννοείται ότι θα προσπαθήσω να τον πείσω να μας το παίξει στην εμφάνιση του στην Αθήνα, στις 27 Οκτωβρίου.