White Hills
Η κατηγοριοποίηση των White Hills στο ράφι με τα space rock ακούσματα είναι αυτονόητη. Αυτό που τους εντάσσει στην "γήινη" πλευρά αυτού του αφιερώματος, είναι το πόσο παλιομοδίτες είναι. Βλέπετε, αυτοί οι τύποι μοιάζει να έχουν στοιχειωθεί από την αθώα αγάπη για το διάστημα που σημάδεψε προηγούμενες γενιές μουσικής πρωτοπορίας, όπως οι Hawkwind και οι Tangerine Dream. Δεν ξέρω αν ο Dave Brock είχε στο δωμάτιό του αφίσα του Yuri Gagarin. Είναι γεγονός όμως ότι η μπάντα του εξέφρασε στα 70s μια γενιά ανθρώπων που μεγάλωσαν με τον μύθο του σπουδαίου κοσμοναύτη. Οι White Hills δεν μπορούν να κρύψουν την αγάπη τους για τους ιστορικά παραγνωρισμένους Hawkwind. Η λατρεία για την πρώην μπάντα του Lemmy, οι κιθαριστικές παραμορφώσεις και οι "διαστημικοί" θόρυβοι είναι τα υλικά με τα οποία αυτοί οι Νεοϋορκέζοι χτίζουν το μύθο τους, από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Ξεκίνησαν σαν solo project του Dave W, ο οποίος δέχτηκε τόσο καλά σχόλια για το πρώτο του CD-r, το No Game To Play, που αποφάσισε να φτιάξει μια κανονική μπάντα. Έτσι, η Ego Sensation (τι απίστευτο όνομα!) ανέλαβε το μπάσο και ο Bob Bellomo τα τύμπανα. Με αυτή τη σύνθεση έδωσαν δεκάδες συναυλίες και ηχογράφησαν άπειρα τζαμαρίσματα (κάποια από τα οποία βγήκαν σε limited CD-r).
Το 2005 ο Julian Cope κυκλοφόρησε με νέες μίξεις το ντεμπούτο τους στην εταιρία του (τη Fuck Off & Di), με τον τίτλο They've Got Blood Like We've Got Blood. Σε κάποια κομμάτια της μεταλλαγμένης επανέκδοσης του No Game To Play, παίζει και ο ίδιος ο "άγιος Julian". Η συγκεκριμένη κυκλοφορία τούς άνοιξε πόρτες στη Βρετανία. Την επόμενη χρονιά, έπαιξαν support στη μεγάλη συναυλία του Cope στο Koko του Λονδίνου και έγιναν γνωστοί σε όλο το κύκλωμα των Άγγλων... "μανιταροφάγων". Εν τω μεταξύ, η απίστευτη συνθετική παραγωγικότητα του Dave έχτιζε ένα δισκογραφικό κυκεώνα γεμάτο bootleg, CD-r περιορισμένης κυκλοφορίας, χρωματιστά βινύλια, split κυκλοφορίες και "tour-only CDs". Οι ίδιοι δηλώνουν πως η ευκολία να κυκλοφορούν τις ηχογραφήσεις τους τούς έλυσε τα χέρια. "Ποιος ο λόγος να κρατάς ακυκλοφόρητο το υλικό σου όταν είναι τόσο εύκολο να το βγάλεις; Ας ακουστεί η μουσική!", λέει η Ego Sensation. Ο Dave έχει μια πιο... εξειδικευμένη αντίληψη: "Όταν ξεκίνησε η μπάντα, ήταν σε άνθηση η σκηνή των παραγωγών σε CD-r. Τώρα φαίνεται πως οι κασέτες πήραν το πάνω χέρι στην αγορά. Πολλές μπάντες κυκλοφορούσαν τη δουλειά τους σε CD-r. Είναι ένας εύκολος και σχετικά φτηνός τρόπος να βγάλεις τη μουσική σου προς τα έξω. Σκέφτηκα πως δεν υπήρχε λόγος να περιμένω να βρεθεί κάποιος να κυκλοφορήσει τη μουσική μου, αφού μπορούσα να το κάνω μόνος μου. Αν έχεις τα μέσα, την ικανότητα και το κίνητρο, τότε απλώς κάντο! Επιπλέον, είμαι κι εγώ μανιώδης συλλέκτης δίσκων και σκέφτηκα πως έτσι θα μπορούσα να δημιουργήσω κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό για τους μουσικούς συλλέκτες". Κινούμενοι με αυτό το σκεπτικό, οι White Hills κατάφεραν, σε λιγότερο από μια δεκαετία, να έχουν 16 επίσημες κυκλοφορίες!
Το 2007 κυκλοφόρησαν τα Glitter Glamour Atrocity και Heads on Fire. Δύο σπουδαίοι δίσκοι για την εξέλιξη της μπάντας, αλλά και της σύγχρονης ψυχεδέλειας γενικότερα. Με δεδομένη την spaced-out αισθητική τους, οι White Hills δεν εκπλήσσουν κανέναν, αλλά ικανοποιούν την πλειοψηφία των αυτιών που αγαπάνε την... ελεύθερη βοσκή σε kraut και space rock λιβάδια. Η εισαγωγή του Dave W. στο Glitter Glamour Atrocity, τα λέει όλα: "Τα ραδιοκύματα που πάλλονται στα κεφάλια μας, μάς οδηγούν πίσω από το σώμα, πίσω από την προσωπικότητα, πίσω από τις αισθήσεις και πίσω από τις σκέψεις... Πίσω... Πολύ πίσω... Πολύ πολύ βαθειά. Εκεί όπου όλοι γινόμαστε αγνή ενέργεια, καθαρή συνείδηση, απόλυτη αγάπη..." Στο ξεκίνημα του Glitter Glamour Atrocity, ένα ληθαργικό trip από μελωδίες και vintage διαστημικά εφέ, καταλήγει στην πρώτη ψυχεδελική όαση: Το "Spirit Of Exile" -ένα λιτό διαμαντάκι που φέρνει στο μυαλό τους Spacemen 3. Δυο αμφιλεγόμενες χαλαρές παρεμβολές δημιουργούν μια γέφυρα ηχητικών αντιφάσεων που οδηγεί στο πρώτο highlight του δίσκου, το "Love Serve Remember". H βαριά κι ασήκωτη (στα όρια του doom!) ψυχεδέλεια δίνει τη θέση της σε ένα αιθέριο κουπλέ της Ego Sensation και αμέσως μετά έρχεται η... αυτοκριτική του George W. Bush! Ο πρώην πλανητάρχης -μέσα από ένα πετυχημένο μοντάζ- αυτοχαρακτηρίζεται ως απειλή, τρομοκράτης κλπ. Ο δίλεπτος μονόλογός του δίνει τη θέση του σε ένα δεύτερο -αλά Bevis Frond- σφυροκόπημα ηλεκτρικών εξάρσεων, όπου ο Dave W. δείχνει και πάλι την απίστευτη δεξιοτεχνία του. Το άλμπουμ αυτό λειτουργεί μόνο σαν ενιαίο ακρόαμα. Αν το ακούσετε αποσπασματικά, θα καταλήξετε στο αβίαστο συμπέρασμα πως θα μπορούσε να είναι ένα single με πρωταγωνιστικό track τον ομότιτλο 14λεπτο δυναμίτη. Το "Glitter Glamour Atrocity" συνοψίζει όλες τις αρετές της διαστημικής ηχο-σκηνοθεσίας του γκρουπ. Εναλλαγές ρυθμών και εντάσεων, φαζαρισμένα ξεσπάσματα, ονειρικά φωνητικά και εκπληκτικά κρουστά που βγαίνουν σε πρώτο πλάνο και συναγωνίζονται τις κιθάρες! Ένα αριστούργημα που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό λάτρη των ηλεκτρισμένων freak-out καταστάσεων.
Η freak-out παράδοση των μαστουρωμένων "hardrock-όσαυρων" είναι από τα πλέον αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά του ήχου τους. Η Ego λέει σχετικά: "Οι επιρροές μας είναι πολλές... Τόσο εγώ όσο και ο Dave είμαστε φανατικοί μουσικόφιλοι. Μάλιστα ο Dave είναι ακραία περίπτωση. Είναι μια ζωντανή μουσική εγκυκλοπαίδεια! Προσωπικά, εμπνέομαι εξίσου από την heady μουσική, αλλά αυτό που προτιμώ είναι να προσπαθώ να εντάξω στον ήχο μας στοιχεία από εντελώς διαφορετικά μουσικά είδη και να χρησιμοποιώ διαφορετικά μέσα, προσπαθώντας να τα μετατρέψω σε ένα κομμάτι των White Hills". Η απόλυτη επιρροή των White Hills είναι αναμφισβήτητα οι Hawkwind. Ο Dave έχει μια ενδιαφέρουσα άποψη για τον άδικο παραγκωνισμό τους από τη σύγχρονη μουσικοκριτική: "Δυστυχώς, οι Hawkwind θα παραμείνουν για πάντα ντεμοντέ, γιατί οι περισσότεροι κάνουν το λάθος να τους θεωρούν μια hippy μπάντα. Και η λέξη "hippy" γεννά πολλούς κακούς συνειρμούς. Αυτό που τους διαφεύγει, είναι ότι οι Hawkwind ήταν πολύ περισσότερα πράγματα από "ακόμη μία χίπικη μπάντα". Ήταν πραγματικοί PUNKS ως το κόκκαλο... Φευγάτοι και με spacey ήχο, αλλά και έντονοι, σκληροί, επιθετικοί -πράγματα άσχετα με την χίπικη μουσική! Αναγνωρίστηκαν, αλλά όχι όσο τους άξιζε. Ήταν πρωτοπόροι σε αχαρτογράφητες περιοχές και προετοίμασαν το έδαφος για πάρα πολλές μπάντες που ακολούθησαν. Ακόμη και για το punk κίνημα των 70s και για όλη την Do-It-Yourself φάση... Θέλω να πω, όταν, το 1970, οι διοργανωτές του φεστιβάλ Isle of Wight αρνήθηκαν να τους βάλουν στην κεντρική σκηνή, οι τύποι πήγαν και έστησαν τη δική τους σκηνή. Ε, αυτό είναι η ουσία του DIY!"
Στο Heads on Fire η μπάντα ξεκαθαρίζει τις προθέσεις της και εδραιώνει το στίγμα του ήχου της. Πιο καθαρές φόρμες, ακόμη πιο φαζαρισμένες κιθάρες, ορμητικές συνθέσεις και φωνητικά που μοιάζουν να ηχογραφήθηκαν στα early 70s. Το 26λεπτο (!!) "Don't Be Afraid" είναι η σύνοψη της μέχρι τότε δισκογραφίας τους! Δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, αλλά είναι ενδεικτικό της κατεύθυνσης που αποφάσισαν να ακολουθήσουν: Πιο σκληρό και ταυτόχρονα πιο σοφιστικέ και "απαιτητικό" space rock. Το "Visions of the past, present and future" είναι η δική μου αδυναμία από αυτό το δίσκο. Κάποιος blogger έγραψε ότι οι White Hills προσπαθούν να γεφυρώσουν το ιστορικό χάσμα μεταξύ Hawkwind και Mudhoney. Σε αυτό το άλμπουμ μοιάζουν να το καταφέρνουν, κρατώντας ίσες αποστάσεις από τη hard rock μονοτονία και από τον ορμητικό τσαμπουκά του grunge-punk. To Heads on Fire τους άνοιξε την πιο σπουδαία διέξοδο για την καριέρα τους: Το 2009, η Thrill Jockey επανακυκλοφόρησε το (εξαντλημένο) άλμπουμ και τους ενέταξε στο δυναμικό της. Η εταιρία της δαιμόνιας Bettina Richards ήταν το καλύτερο καταφύγιο για τη μπάντα. Παράλληλα, η φιλία τους με τους Oneida τούς οδήγησε στη σκηνή του νεοϋορκέζικου ATP και η φήμη τους άρχισε να μεγαλώνει με ραγδαίους ρυθμούς. Στο Ocropolis, το studio των Oneida στη Νέα Υόρκη, όπου οι White Hills ηχογραφούν πλέον τις περισσότερες δουλειές τους, προέκυψε και το... φλερτ με τον Kid Millions (τον Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο ντράμερ των Oneida).
Με την προσθήκη του Kid Millions, σε λίγα κομμάτια και σε κάποια live, η μπάντα έκανε την πρώτη της ηχογράφηση για τη Thrill Jockey. Το White Hills LP δεν είναι και η καλύτερη δουλειά τους ως τώρα. Άνισο και κατά διαστήματα κουραστικό. Ξεκινάνε το δίσκο με το "Dead" κάνοντας ξεκάθαρο πως, όποια ηλεκτρικά ξεσπάσματα κι αν αγαπάς, θα τους παραδοθείς άνευ όρων! Το χαλαρό wah-wah του "Countin Sevens"χάνεται σε μια ασταμάτητη λούπα φαζαρισμένου χάους που λειτουργεί ως ο τέλειος προπομπός για το "Three Quarters": Ένα κομμάτι που θα σφηνωθεί για πάντα ανάμεσα στους νευρώνες σου ενεργοποιώντας ταυτόχρονα τα κέντρα της απόλαυσης και της οργής... Στο απολαυστικό "χάσιμο" του "Let The Right One In" ξεκινάει η "κοιλιά" του δίσκου που ολοκληρώνετα στην πειραματική ψυχεδέλεια των " We Will Rise" και " Glacial". Το ξέσπασμα του "Polvere Di Stelle" που κλείνει το δίσκο πασχίζει -μάταια- να σώσει τις εντυπώσεις ... Αν και το White Hills LP ήταν κατώτερο των προσδοκιών, η φήμη τους εξακολούθησε να μεγαλώνει. Σε αυτό συνέβαλλαν τα σπουδαία live τους, στα οποία προέκυψαν έκτακτες προσθήκες μελών, που έδωσαν νέα δυναμική και πειραματική φρεσκάδα στον ήχο τους (ειδικά τα λίγα live όπου συμμετείχε ο Kid Millions προκάλεσαν πολύ μεγάλη εντύπωση). Πέρσι, ενώ ηχογραφούσαν ήδη τη νέα τους δουλειά, τους περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: Οι Flaming Lips τους κάλεσαν να ανοίξουν τη μεγάλη συναυλία τους στο Oakland. Φυσικά δέχτηκαν και είχαν την ευκαιρία να παίξουν πάλι μπροστά σε πολύ μεγάλο κοινό. Αυτό όμως που τους εξέπληξε περισσότερο είναι ότι ανακάλυψαν ότι ο Wayne ήταν φαν της μπάντας επί χρόνια! Με αυξημένη αυτοπεποίθηση και με ολοένα και περισσότερα σχόλια από τους underground (και όχι μόνο) κύκλους της Αμερικής, οι White Hills κατέστρωσαν τη φετινή τους "επίθεση"...
Στο H-p 1, o κιθαρίστας Dave W., η μπασίστρια Ego Sensation και ο νέος ντράμερ Lee Hinshaw τα σπάνε επί μία ώρα, με τη βοήθεια της παράξενης περσόνας που ακούει στο όνομα Shazzula Nebula (πλήκτρα), του -συνεργάτη του Julian Cope- Antronhy (drums και εφέ) και του Kid Millions. Χαμένοι σε αστρικούς ωκεανούς ψυχεδελικής τρέλας, κλιμακώνουν τις εντάσεις σε εξοντωτικό βαθμό. Κομμάτια όπως τα " Movement", "Upon Arrival," "No Other Way" δείχνουν πως η μουσική των White Hills τρέφεται από την παράνοια που κυλάει στις διαχρονικές φλέβες του ψυχεδελικού hard rock. O hi-tech stoner τσαμπουκάς του βαρύγδουπου "The Condition of Nothing", το "γερμανικό" νεύρο του "Paradise", η (απαραίτητη) σπονδή στο βωμό των Hawkwind ("Upon Arrival") και το απόλυτο χάσιμο του δεκαεπτάλεπτου έπους "H-p 1", είναι τα δικά μου κολλήματα από αυτό το δίσκο. Βέβαια, κάθε άνθρωπος που γουστάρει να χάνεται σε ψυχεδελοροκ ακροάσεις θα βρει το προσωπικό του "διαστημόπλοιο" σε κάποιο track. Η punk στάση τους και η spacey αισθητική τους κορυφώνονται στο μεγαλειώδες αυτό άλμπουμ που συνδυάζει την καλλιτεχνική αξία με τον πολιτικό σχολιασμό. Εξαγριωμένοι με την απόλυτη αφομοίωση κάθε δήθεν λαϊκής εξουσίας από τις πολυεθνικές, οι White Hills κραυγάζουν ενάντια στο παγκόσμιο πολιτικό και κοινωνικό status. Η γοητευτική και ταλαντούχα Ego Sensation, είναι σαφέστατη στη δήλωσή της: "Με τα χίλια ζόρια καταφέρνουμε να εξασφαλίσουμε το νοίκι μας, αλλά ταυτόχρονα είμαστε έτοιμοι να φορτώσουμε τις πιστωτικές μας κάθε φορά που ένα νέο iPhone μας υπόσχεται καλύτερη σύνδεση. Είναι προφανές ότι μας δουλεύουν... To H-p1 συμβολίζει την υποεραπλούστευση των σύνθετων ιδεών που κρατάει τις μάζες μακριά από την αμφισβήτηση του συστήματος."
_____
